ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Πρωτοβουλία


Διαλόγου


για ένα


Νέο Ουμανισμό (www.infonewhumanism.blogspot.com)

Ο αμερικανονατοϊκός ιμπεριαλισμός με όργανό του το φασιστικό κράτος του Ισραήλ βρήκε ως πρόσχημα τη Χαμαάς για να ξεμπερδεύει οριστικά με το παλαιστινιακό ζήτημα, οργανώνοντας τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, έχοντας εξασφαλίσει την ανοχή όλων των μεγάλων δυνάμεων του κόσμου.

Όμως κανένα από τα σχέδια της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης, για την περιοχή της Μέσης Ανατολής και όχι μόνο, δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αν οι ολιγαρχικές-αντιδραστικές -φασιστικές κυβερνήσεις των αραβικών χωρών δεν διασπούσαν το αραβικό έθνος με διάφορα δήθεν θρησκευτικά προσχήματα και δεν καταπίεζαν τους αραβικούς Λαούς, γιατί ποιός μπορεί να πιστέψει πως μπροστά σε ένα ενωμένο προοδευτικό αραβικό έθνος θα μπορούσε το Ισραήλ και ο αμερικανονατοϊκός ιμπεριαλισμός να διαπράττουν όλα αυτά τα εγκλήματα κατά του πολιτισμού και της ανθρωπότητας;
Αυτή την παράμετρο δεν μπορούμε πιά να την αγνοούμε, γιατί όσο αυτά τα αντιδραστικά φασιστικά καθεστώτα που λεηλατούν με τον αμερικανονατοϊκό ιμπεριαλισμό τον πλούτο της περιοχής και καταδυναστεύουν τους Λαούς του αραβικού έθνους, δεν ανατρέπονται, τόσο το παλαιστινιακό ζήτημα θα διατηρείται ανοιχτό για να ελέγχεται ολόκληρη η περιοχή της Μέσης Ανατολής και γενικότερα της Ευρασίας, αλλά και μέσω του αραβικού πετρελαίου η παγκόσμια οικονομία.

Με αυτή την έννοια ο αγώνας των Παλαιστίνιων είναι και αγώνας ολόκληρης της προοδευτικής ανθρωπότητας και η Παλαιστίνη είναι το σημείο σύγκρουσης μεταξύ των αντιδραστικών-ιμπεριαλιστικών και των προοδευτικών- αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Σ' αυτόν ακριβώς τον αγώνα διαπιστώνει κανείς καθημερινά πως η αραβική μπουρζουαζία χρειάζεται και χρησιμοποιεί έμμεσα αλλά αποφασιστικά το φασιστικό ισραηλινό κράτος για να διατηρείται στην εξουσία σε βάρος των συμφερόντων του αραβικού έθνους και των αραβικών Λαών, αλλά και των Λαών της ευρύτερης περιοχής.
Αυτή την πραγματικότητα είναι άμεση ανάγκη να τη συνειδητοποιήσουν οι αραβικοί Λαοί και να συνδέσουν τον καθημερινό αγώνα τους ενάντια στον ισραηλινό φασισμό με τον αγώνα τους για την ανατροπή των θεοκρατικών, μοναρχικών αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων, ξεπερνώντας τις όποιες μεταξύ τους τεχνητές αντιθέσεις και τις εμφυλιοπολεμικές αδελφοκτόνες συγκρούσεις.

Για να κατανοήσουν όμως αυτή την πραγματικότητα όλοι οι αραβικοί Λαοί χρειάζονται τη βοήθεια και την αλληλεγγύη όλων των Λαών του κόσμου και πρώτα-πρώτα των Λαών της Ευρώπης, οι οποίοι υφίστανται άμεσα τις συνέπειες του αραβοαμερικονοϊσραηλινού φασισμού στη Μέση Ανατολή.

Και αυτός ο αγώνας αλληλεγγύης προς το Λαό της Παλαιστίνης μπορεί και πρέπει να είναι μέρος του δικού μας καθημερινού αγώνα για μιά προοδευτική Ελλάδα, για μια προοδευτική Ευρωπαϊκή Ένωση , για ένα καλύτερο κόσμο :

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΟΙ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΙ

ΕΞΩ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΑ, ΜΟΝΑΡΧΙΚΑ, ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΑ , ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΑΡΑΒΙΚΑ ΚΕΘΕΣΤΩΤΑ

Η ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ

ΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ-ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό
Κώστας Λάμπος

Ο ΥΠΑΡΚΤΟΣ "ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ" ΠΕΘΑΝΕ, Ο ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΖΑΛΙΖΕΤΑΙ. ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ;

Ο Μπαράκ Ομπάμα μπορεί να είναι ο τελευταίος πρόεδρος των ΗΠΑ;*

Το λόμπι των «κρατιστών» στις ΗΠΑ, ετοιμάζει τον στρατό , για να αντιμετωπίσουν τις επερχόμενες ταραχές,και την πιθανή διάλυση.

Γράφει ο Σπύρος Χατζάρας

Όταν η Καρδιά του «συστήματος» βρίσκεται σε σοβαρή κρίση, οι «παθολόγοι» του Tavistock Institute, συνιστούν, « να πάρετε έναν πόλεμο». Στις περιπτώσεις που «το φάρμακο», δεν είναι έτοιμο η θεραπεία μπορεί να αρχίσει με «μια σοβαρή πολιτική κρίση» ,κάθε 4 ώρες.

Στις ΗΠΑ, οι έφηβοι έχουν πάψει να «κάνουν όνειρα» εδώ και πολλά χρόνια. Σχετικά πρόσφατα, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους, εκατοντάδες χιλιάδες έχουν χάσει τα σπίτια τους, εκατομμύρια άλλοι έχουν χάσει τις καταθέσεις τους, σε «επενδυτικά πατσαβουρόχαρτα», και εκατομμύρια πεινάνε.

Ωστόσο, τα «παιδιά που έχασαν τα όνειρά τους», δεν βρίσκονται στους δρόμους της Νέας Υόρκης, του Σικάγο, του Σηάτλ με μολότοφ, να καίνε αυτοκίνητα, και μαγαζιά.
Ίσως επειδή, ο Μεγάλος Αδελφός και το Tavistock Institute, αγρυπνούν. Βρήκαν την διπλή παραλλαγή Ομπάμα-Χίλαρι, την έπαιξαν 1-2-Χ, και προς το παρόν. όλοι περιμένουν, μήπως δουν και αυτοί, το όνειρο του Ομπάμα.

Ένας παλιός γνωστός από τη Μόσχα ,ο Igor Panarin, (καθηγητής τότε, και τώρα πρύτανης της ρωσικής διπλωματικής Ακαδημίας), είχε προβλέψει το 1998 σε ένα επικοινωνιακό συνέδριο στην Αυστρία, την κατάρρευσή και τη διάλυση των Ηνωμένων Πολιτειών.

Τώρα τον θυμήθηκαν, και τον κυνηγάνε τα ΜΜΕ για συνεντεύξεις.

Η ανάλυση του Panarin, όπως μου την είχε αναπτύξει , ήταν στηριγμένη σε τετράγωνη λογική. Η οικονομική ανάπτυξη, με βάση τα κέρδη από τους τόκους, και τις υπεραξίες των χρεογράφων, δεν μπορούσε να είναι γραμμική αλλά κυκλική. Η βουλιμία των τοκογλύφων ( τραπεζιτών) και η αίσθηση της μονοκρατορίας, (μετά τη νίκη επί της Σοβιετικής Ενώσεως), αλλά και η ψευδαίσθηση ότι η επέκταση στις «παγκόσμιες αγορές» θα απορροφούσε τον «αέρα», θα οδηγούσε το κατεστημένο της «ανατολικής ακτής» στα ίδια λάθη του 1929.

Το νέο κράχ ήταν επιστημονικά αναμενόμενο. Και προβλέψιμο.

Η διαφορά του τότε, με το τώρα, είναι ότι στον παγκόσμιο οικονομικό στίβο, η «τροτσκιστική παρέα» Νέας Υόρκης-Λονδίνου, δεν έχει δίπλα της τη «Βρετανική Αυτοκρατορία», και δεν ελέγχει τις πρώτες ύλες.

Η καταχρεωμένη υπερδύναμη, (ΗΠΑ) σύμφωνα με το γεωπολιτικό θεώρημα πού λέει ότι, όταν μια μεγάλη δύναμη συσσωρεύει χρέος, αυτό οδηγεί τελικώς είτε σε μακροχρόνια υψηλό πληθωρισμό είτε σε (παγκόσμιο) Πόλεμο, θα έπρεπε να οδηγηθεί σε, έναν « πληθωρισμό Βειμάρης», ή να λάβει «έκτακτα μέτρα».

Οι περιφερειακές προσπάθειες, ( «11η Σεπτεμβρίου» , « Παγκόσμιος Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», « Αφγανιστάν», «εισβολή στο Ιράκ», « κρίση στον Καύκασο», αλλά και «κατάρρευσή χρηματιστηρίων στην άπω Ανατολή», « κερδοσκοπία με το πετρέλαιο, τα τρόφιμα και τα φάρμακα», δεν μπόρεσαν να διορθώσουν τα βασικά στοιχεία της κρίσης, και όπως και το 1929, τρύπησαν τη φούσκα, βγάζοντας από την « πρίζα», την Lehman Brothers, για να τα φάνε οι από τους δανειστές τους και να ξεφύγουν από τον οικονομικό τους. έλεγχο δημιουργώντας παράλληλα το «σκηνικό», για μια νέα παγκόσμια οικονομική Τάξη .

Βασικά για να διαγράψουν το χρέος τους , ακολουθώντας τις πρωτότυπες ιδέες των Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών, που διέλυσαν τη χώρα τους για να αποφύγουν να αποπληρώσουν το συσσωρευμένο εξωτερικό χρέος.

Η Ουάσινγκτον για να αποφύγει την αποπληρωμή του χρέους της, θα το απαξιώσει με τον πληθωρισμό το δολάριο που θα ρίξει κατακόρυφα την αξία του. Τα ομόλογα που κατέχουν η Κίνα και η Ιαπωνία θα απαξιωθούν και θα αποπληρωθούν με το νέο νόμισμα το «Αμέρο», της NAFTA , που έχει συμφωνηθεί από το 2006 με τον Καναδά και το Μεξικό. Παράλληλα ορισμένοι θεωρητικοί προτείνουν, ένα νέο κανόνα του χρυσού, υπολογίζοντας την ουγιά σε 8-9000 δολάρια. Η προτεινόμενη η επιθυμητή ισοτιμία, είναι δηλαδή 1 ευρώ με 140 δολλάρια.

Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο μηδέν.

Η Κίνα έχει τα μεγαλύτερα συναλλαγματικά αποθέματα, και είναι ο μεγαλύτερος δανειστής των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεύτερος δανειστής είναι η Ιαπωνία. Η Ρωσία όπως και οι άλλες πετρελαιοπαραγωγές χώρες, κατέχει και διατηρεί, δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων δολάρια.

Οι ΗΠΑ και οι Τραπεζίτες της ανατολικής ακτής, αναζητούν, μια νέα διεθνή συμφωνία ,με κέντρο το ΔΝΤ. Μόνο που τα κεφάλαια για τη μετατροπή του σε κέντρο του διεθνούς συστήματος, δεν μπορούν πια να προέλθουν από τις ΗΠΑ, που απευθύνθηκαν στην Κίνα, την Ιαπωνία, τη Ρωσία, και την Ευρώπη, ( με αυτή τη σειρά) για να προσφέρουν τα κεφάλαια. Επομένως οι ΗΠΑ θα πάψουν να είναι ο παγκόσμιος ρυθμιστής, τα θα αντικατασταθούν από την Κίνα τη Ρωσία και ίσως την Ιαπωνία. Τότε οι «τραπεζίτες» θα αλλάξουν υπηκοότητα, και οι τράπεζες, έδρα. Η παγκοσμιοποίηση, (του τραπεζικού κεφαλαίου) θα μείνει ζωντανή.
Σε αυτά τα σχέδια, της παγκοσμιοποίησης των τραπεζιτών, αντιδρούν οι «αμερικανόφρονες», δηλαδή οι υποστηρικτές του εθνικού κράτους, που βρίσκονται βασικά στις ένοπλες δυνάμεις και τις μυστικές υπηρεσίες, αλλά και στις κοινωνικές οργανώσεις που μάχονται την παγκοσμιοποίηση . Η δύναμή τους φάνηκε στην καταψήφιση από το Κογκρέσο του πρώτου πακέτου Πόλσον.

Στο διαδίκτυο μπορεί να βρει κανείς εκατοντάδες ιστοσελίδες και χιλιάδες « χώρους διαλόγου» που καταγγέλλουν το «Αμέρο» ως αντί αμερικανική συνωμοσία, και προβλέπουν ότι με την εισαγωγή του θα καταλυθεί το αμερικανικό κράτος και η ομοσπονδία.

Ο Igor Panarin σε συνέντευξη του στην Izvestia (24 Νοεμβρίου) σημείωσε: «Το δολάριο δεν καλύπτεται από τίποτα, το αμερικανικό εξωτερικό χρέος αυξάνεται σαν χιονοστιβάδα. Αυτή η κατάσταση δημιουργεί μια πυραμίδα, η οποία πρέπει να καταρρεύσει. Η οικονομική κρίση θα επιδεινωθεί, η ανεργία θα αυξηθεί και οι άνθρωποι θα χάσουν τις αποταμιεύσεις τους. Η λαϊκή δυσαρέσκεια θα αυξάνεται , αν και προς το παρόν συγκρατείται από την ελπίδα ότι ο Μπαράκ Ομπάμα μπορεί να κάνει θαύματα. Μετά την άνοιξη, όμως , θα είναι σαφές ότι δεν υπάρχουν θαύματα. Ο πληθωρισμός, η ανεργία και φτώχεια , θα οδηγήσουν στην κοινωνική αναταραχή, και τότε θα ενεργοποιηθούν οι παράγοντες που θα προκαλέσουν την αποσύνθεση της χώρας»
Ίσως δηλαδή, ο Μπαράκ Ομπάμα να είναι ο τελευταίος πρόεδρος των ΗΠΑ .

Σύμφωνα με την ανάλυση του Παναρίν, η πολιτεία του Τέξας, στην οποία η αυτονομιστικές «σκέψεις» είναι πάντα επίκαιρες, και η δυτική ακτή, όπου πλειοψεί πια η κινεζική κοινότητα, και ο Ισπανόφωνος ( πλέον) Νότος, είναι τα πιο « θερμά σημεία».Ο Παναρίν, υπογράμμισε μάλιστα ( και αυτό έχει ξεχωριστή σημασία) ότι η Κίνα, εφαρμόζει συγκεκριμένη πολιτική προσέγγισης της κοινότητας της δυτικής ακτής. Εάν ξεκινήσουν οι αυτονομιστικές πολιτικές , τότε, η αγγλοσαξωνική Ανατολική Ακτή, θα διαλέξει το δικό της δρόμο, και θα πρέπει οι πολιτείες που είναι κοντά στον Καναδά και το Midwest, να διαλέξουν « με ποιους θα παν και ποιους θα αφήσουν».
Το πιο εκπληκτικό, είναι ότι θέτει, ζήτημα κυριότητας της Αλάσκας, τονίζοντας ότι ο Τσάρος δεν την πούλησε αλλά την μίσθωσε, και γι' αυτό « η Ρωσία θα μπορούσε να απαίτηση την επιστροφή της, με τη λήξη της μισθώσεως».

Η λύση για τους «Τροτσκιστές τραπεζίτες » της ανατολικής ακτής, είναι, όπως καταγγέλλουν οι « πατριώτες», η αντικατάσταση των ΗΠΑ από τις «Ενωμένες Πολιτείες της Βορείου Αμερικής», την North American Union.(NAU),
την πολιτική ομπρέλα δηλαδή της NAFTA.

Λίγο πριν την λαϊκή «επανάσταση» στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το Χόλιγουντ είχε «προειδοποιήσει», ( όπως πάντα), με την ταινία Soylent Green (1973), που εκτυλίσσονταν στη Νέα Υόρκη το 2022 μχ. Ο « κατακλυσμός» και η «καταστροφή» όμως, ήρθε κάπως πιο γρήγορα.
Η «διάλυση» , που βλέπουν στη Μόσχα ότι έρχεται, έχει γίνει αντιληπτή φυσικά και στις ΗΠΑ.

Το ιδιωτικό και διακομματικό, Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών (Center for Strategic and International Studies -CSIS) ,του Δημοκρατικού, τέως γερουσιαστή Σάμ Νάνν ( Sam Nann), κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο, μια έκθεση 52 σελίδων , την οποία υπογράφει ο απόστρατος συνταγματάρχης Nathan Freier, και η οποία επισημαίνει ότι «ο αμερικανικός στρατός πρέπει να προετοιμαστεί για την προστασία του κράτους (των ΗΠΑ) σε ομοσπονδιακό επίπεδο, προκειμένου να καταστείλει τυχόν «βίαιη, στρατηγική αποδιοργάνωσης εντός των Ηνωμένων Πολιτειών», η οποία είναι δυνατόν να προκληθεί από «μια αιφνίδια οικονομική κατάρρευση» ή από την « κατάρρευση της υφιστάμενης πολιτικής και νομικής τάξης».

Η έκθεση ήταν προφανώς σε γνώση των Ρώσων , διότι ο πρύτανης της διπλωματικής ακαδημίας της Μόσχας Igor Panarin, σε συνέντευξή του στο περιοδικό NIN του Βελιγραδίου (4 Δεκεμβρίου 2008), τόνιζε ότι «η πολιτική διαμάχη στις Ηνωμένες Πολιτείες, διεξάγεται ανάμεσα στους υποστηρικτές του κράτους, και τους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης».

Οι «υποστηρικτές του κράτους», επομένως, όπως ο Σάμ Νάνν, (που έχει την πολιτική κληρονομιά του Κάρλ Βίνσον (Carl Vinson), ετοιμάζονται να αντιδράσουν, και τα σχέδιά τους τα κοινοποιούν, στους χώρους που κινούνται οι ομοϊδεάτες τους. Δηλαδή στο στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες.
Από την άποψη αυτή η πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ, έχει ομοιότητες με την Σοβιετική Ενωση, πριν την κατάρρευση, όταν η KGB και ο στρατός, προετοιμάζονταν για την «επόμενη μέρα».
Η έκθεση του ινστιτούτου του κ. Νάνν. έχει διοχετευτεί στα ανώτατα στρατιωτικά κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων, στους επικεφαλής των μυστικών και υπηρεσιών (CIA,DIAκλπ), το FBI , και στις ομοσπονδιακές υπηρεσίες πολιτικής προστασίας , Και υπογραμμίζει ότι «από την στιγμή που υπάρξει εκδήλωση οργανωμένης βίας εναντίον των τοπικών, πολιτειακών και εθνικών αρχών, και οι τοπικές αρχές δεν έχουν την δυνατότητα να επαναφέρουν την τάξη και να προστατεύσουν τους ευπαθείς πληθυσμούς, το Υπουργείο Άμυνας θα πρέπει να κληθεί να καλύψει το κενό».

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όπως υπογραμμίζεται στην έκθεση, θα αλλάξει ουσιαστικά και θα επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητες της εσωτερικής αλλά και εξωτερικής πολιτικής της αμερικανικής κυβέρνησης. «Η κοινωνική βία εντός των Ηνωμένων Πολιτειών θα αναγκάσει τις ένοπλες δυνάμεις να προσανατολιστούν στην αντιμετώπιση της εσωτερικής απειλής για να επαναφέρει την εσωτερική τάξη και την ασφάλεια, και αυτό θα μεταβάλει τις μέχρι τώρα προτεραιότητες, και την ιεράρχηση των κινδύνων » .
Η αμερικανική κυβέρνηση και το αμυντικό σύστημα που έχουν «επαναπαυθεί με την υφιστάμενη μακροχρόνια εσωτερική τάξη θα αναγκαστούν γρήγορα να εγκαταλείψουν κάποιες ή τις περισσότερες εξωτερικές δεσμεύσεις, προκειμένου να ανταποκριθούν άμεσα στην αυξανόμενη ανασφάλεια στο εσωτερικό της χώρας», υπογραμμίζει η έκθεση του CSIS.

_______________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:

http://deltio11.blogspot.com

H ελπίδα για μια επιστροφή στον κοινωνικοπολιτικό κεϋνσιανισμό της δεκαετίας του ’70, είναι μια ψευδαίσθηση.

Χρηματιστική κρίση: λυγίζοντας και διαλύοντας




του ROBERT KURZ


(www.monthlyreview.gr, 16/12/2008)


Οι κυβερνήσεις εξακολουθούν να προσποιούνται ότι διαχειρίζονται επιτυχώς την κρίση. Υποστηρίζουν ότι «ανορθόδοξες» κρατικές εγγυήσεις αποτελούν τα σωσίβια για την κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ενδεχομένως, μόνο ένα «στοχευμένο» πρόγραμμα με ουδέτερα, ως προς το κόστος τους, μέτρα θα αποτύχει να αποφύγει κατάρρευση της οικονομίας.Επισήμως, αυτή είναι ακόμα μια ήπια ύφεση προσδιοριζόμενη με μηδενική ή αρνητική ανάπτυξη δύο ή τριών τετραμήνων. Στην πραγματικότητα, το κράτος έχει δώσει υποσχέσεις χωρίς να διασφαλίζει τίποτα.

Η προσδοκία ότι η «οικοδόμηση εμπιστοσύνης» θα ενισχυθεί με τον τρόπο αυτό, κάνοντας αχρείαστες όλες τις εγγυήσεις, είναι ψευδής. Οι εγγυήσεις μπορεί να αναιρεθούν την κατάλληλη στιγμή. Η επονομαζόμενη πραγματική οικονομία έχει εδώ και πολύ καιρό μετατραπεί σε ένα συστατικό στοιχείο του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η πρόσφατη κρίση στην Opel δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση που οφείλεται στην ξαφνική κατάρρευση της μητρικής εταιρίας General Motors. Οι τράπεζες ωραιοποιούν τους ισολογισμούς όλων των αυτοκινητοβιομηχανιών. Τα τμήματα leasing των τραπεζών είναι επισφαλή, παράλληλα με την εμπλοκή τους στη χρηματοπιστωτική φούσκα.Αυτό αληθεύει και με τις βιομηχανικές επιχειρήσεις. Στη δεκαετία του ’80 η Siemens περιγράφονταν ειρωνικά ως μια «τράπεζα με ένα τμήμα ηλεκτρονικών». Ενώ η πιστωτική κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος είναι άμεση, η χρηματοπιστωτική κρίση αγκαλιάζει τώρα τις βιομηχανικές επιχειρήσεις σταδιακά. Μόνο για να ενισχύσει τα ισοζύγιά του, το κράτος πρέπει να εξαντλήσει τα όρια της πιστωτικής του δυνατότητας. Βέβαια, τίποτα δεν γίνεται για να προωθηθεί η πώληση ακόμα και ενός νέου αυτοκινήτου, ενός εργοστασίου ηλεκτρισμού ή ενός κομπιούτερ. Η οικονομία των ελλειμμάτων των προηγούμενων ετών επιβίωσε μόνο χάρη στις χρηματοπιστωτικές κρίσεις οι οποίες τώρα σπάζουν.

Όταν το ΔΝΤ προβλέπει τη μεγαλύτερη παγκόσμια κατάρρευση μετά το 1945, αυτό υποδεικνύει μια ύφεση η οποία ξεπερνάει τα όρια του παραδείγματος της «ήπιας ύφεσης» και καθιστά αστείο τον τρόπο σκέψης με τετράμηνα. Η καπιταλιστική προσπάθεια χρηματοπιστωτικής αναζωογόνησης κεϋνσιανού τύπου με χρήμα να διοχετεύεται στη μαύρη τρύπα του αφερέγγυου τραπεζικού συστήματος και των βιομηχανικών επιχειρήσεων, δεν είναι πλέον αρκετό.Οι εξειδικευμένες απόψεις των «σοφών της οικονομίας» υποστηρίζουν ότι η αναζωογόνηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος έχει ήδη επιτευχθεί. Από την άλλη πλευρά, ασκείται κριτική στις κυβερνήσεις για το ανεπαρκές οικονομικό τους πρόγραμμα. Οι δημόσιες επενδύσεις και η στήριξη των ιδιωτικών επενδύσεων αναμένεται να αυξηθούν χωρίς να δίνεται σημασία στα ελλείμματα. Με δεδομένη την υφεσιακή πραγματικότητα, αυτό θα γίνει δυνατόν μόνο μέσω ενός πληθωρισμού ο οποίος πυροδοτείται μέσω της νομισματικής πολιτικής.

Επομένως, η ελπίδα για μια επιστροφή στον κοινωνικοπολιτικό κεϋνσιανισμό της δεκαετίας του ’70, είναι μια ψευδαίσθηση.Δίχως να προκαλεί έκπληξη οι «ειδικοί» θα εντείνουν ταυτόχρονα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική για την αγορά εργασίας. Η προστασία απέναντι στις παράνομες απολύσεις θα εξαλειφθεί και τα αξιολύπητα προγράμματα για τον ελάχιστο μισθό θα αναιρεθούν. Τα επιδόματα εργασίας θα περικοπούν και θα καταργηθεί η επέκτασή τους στους μεγαλύτερους εργαζόμενους. Η υποβοήθηση του κεφαλαίου γίνεται προτεραιότητα και οι περιβαλλοντικοί στόχοι της ΕΕ περικόπτονται συμβαδίζοντας με τις απαιτήσεις των οργανώσεων των εργοδοτών. Αντί να αυξήσει το λαϊκό εισόδημα, η χρηματοδότηση από το κράτος των επενδύσεων των επιχειρήσεων αναμένεται να αναζωογονήσει τις εθνικές οικονομίες.

Το σχέδιο έχει διατυπωθεί για τη διά του κράτους επιβίωση του νεοφιλελευθερισμού διά του λυγίσματος και της διάλυσης. Αν μια τυχοδιωκτική χρηματοπιστωτική πολιτική είναι αναπόφευκτη, τότε γιατί αυτή θα πρέπει να γίνει εις βάρος των διευρυνόμενων «εργαζομένων φτωχών»; Η πολιτική ελίτ αντιμετωπίζει προβλήματα νομιμοποίησης, από την περίοδο της μείωσης της ανάπτυξης και αυτά θα εκδηλωθούν στις επόμενες εκλογές. Αν η ύφεση βαθύνει, κανένας κλασικός πελατειακός συμβιβασμός δεν θα είναι πλέον εφικτός.Επομένως, τα «κόμματα του λαού» θα δραπετεύσουν σε ένα φαντασιακό «κέντρο» το οποίο ελπίζουν ότι θα ανεχθεί τη σκληρή αντικοινωνική διαχείριση της κρίσης σφίγγοντας τα δόντια, για να μπορέσει να επιβιώσει.Το γενικό πολιτικό τοπίο αλλάζει. Οι διασώστες του συστήματος θα διαμορφώσουν μια δικομματική δεξιόστροφη συμμαχία έκτακτης ανάγκης, η οποία θα υλοποιήσει έναν παράδοξο «νεοφιλελεύθερο χρηματοπιστωτικοκεϋνσιανισμό», μέχρι το πικρό τέλος...
Περισσότερα:

http://www.lebenshaus-alb.de/magazin/005372.html

Ο ΟΜΠΑΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ , ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟΥ ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ

Προεδρία Ομπάμα:

η τραγωδία

μιας χαμένης

ιστορικής ευκαιρίας;

Αρθρο των:

Henry Giroux

και ΧΡΟΝΗ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ*

Η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα ως 44ου προέδρου των ΗΠΑ υποδηλώνει όχι μόνο μια συντριπτική απόρριψη των αντιδημοκρατικών πολιτικών του Τζορτζ Μπους αλλά και μια στροφή προς ένα νέο πολιτικό όραμα, ένα όραμα που το διακριτικό του γνώρισμα είναι μια μεγαλόψυχη γλώσσα ελπίδας και υπόσχεσης για μια σφύζουσα δημοκρατία. Αλλά τα οράματα, όσο ευγενή και αν είναι, εκτιμώνται τελικά όχι απλώς από την άποψη της ρητορικής αλλά διαμέσου αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ο ενστερνισμός των υπεύθυνων πράξεων. Ναι, η ρητορική μπορεί να προσφέρει ένα αμυδρό φως ελπίδας, αλλά οι πράξεις είναι αυτές που υποδηλώνουν τον αξιόπιστο ενστερνισμό μιας κοινής επιθυμίας για πραγματική και ουσιαστική αλλαγή. Η ρητορική στην προεδρική εκστρατεία του Μπαράκ Ομπάμα, εμψυχωτική και συγκινητική, ήταν «αλλαγή» και «ελπίδα». Οι ενέργειες μέχρι τώρα, βασισμένες στην επιλογή των μελών του προεδρικού του επιτελείου, μόνο σκεπτικισμό αφήνουν για την πορεία της πολιτικής που θα ακολουθήσει ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ.

Οπρώτος σημαντικός διορισμός στον στενό κύκλο του Ομπάμα ήταν αυτός ο Ραχμ Εμάνουελ ως επιτελάρχη στον Λευκό Οίκο. Ο Εμάνουελ δεν είναι μόνο ένας καπάτσος της πολιτικής στην Ουάσιγκτον και με βαθιές ρίζες στις πολιτικές του Κλίντον, αλλά και θερμός υποστηρικτής των παραδοσιακών ισραηλινών/αμερικανικών σχέσεων και ένθερμος υποστηρικτής του πολέμου στο Ιράκ. Ο Ομπάμα έχει περιβληθεί από διανοούμενους που έπαιξαν κύριο ρόλο στη διαμόρφωση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της εποχής Κλίντον, συμπεριλαμβανομένου του Λάρι Σόμερς, ο οποίος θα είναι επικεφαλής του Προεδρικού Οικονομικού Συμβουλίου και στην πορεία του διαδραμάτισε έναν ουσιαστικό ρόλο στην απορρύθμιση του τραπεζικού και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, συμβάλλοντας κατά συνέπεια στην τρέχουσα οικονομική κρίση. (Διετέλεσε και πρόεδρος του Χάρβαρντ 2001-2006, αποχωρώντας μετά από ψηφοφορία έλλειψης εμπιστοσύνης του διδακτικού προσωπικού προς την ηγεσία του.) Υπουργός Εξωτερικών θα είναι η Χίλαρι Κλίντον, άλλο ένα μέλος της σκληροπυρηνικής πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος, που θερμά υποστήριξε τον πόλεμο στο Ιράκ, υπεραμύνεται του δόγματος της «εξαναγκαστικής διπλωματίας» (διπλωματία που στηρίζεται στη χρήση βίας) και δεν χάνει ευκαιρία να τονίζει την ανάγκη της αύξησης των στρατιωτικών δαπανών.

Από την άλλη μεριά, οι σύμβουλοι του Ομπάμα έσπευσαν να συντάξουν έναν κατάλογο με πολιτικές του Μπους που, όπως αναφέρουν οι «New York Times» στις 10 Νοεμβρίου, θα μπορούσαν να ανατραπούν από τις εκτελεστικές εξουσίες του νέου προέδρου. Αυτή είναι μια ευπρόσδεκτη κίνηση που δεν πρέπει να υποτιμηθεί - αν και το CNN έσπευσε να ανακοινώσει αμέσως μετά την επίσκεψη του Ομπάμα στον Λευκό Οίκο και τις συνομιλίες που είχε εκεί με τον Μπους ότι ο νεοεκλεγείς πρόεδρος δεν έχει ακόμα αποφασίσει αν θα ανατρέψει τις πολιτικές του Μπους για το περιβάλλον και γύρω από την έρευνα ανθρωπίνων κυττάρων.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι είναι πολύ νωρίς για να προβλέψουμε τον βαθμό στον οποίο ο Ομπάμα θα προσφέρει όχι μόνο ελπίδα αλλά και νέες πολιτικές που θα οδηγήσουν τις ΗΠΑ σε ένα νέο δρόμο. Αυτό όμως που δεν αμφισβητείται είναι ότι οι μοχλοί πίεσης από τα διάφορα κέντρα εξουσίας και πολιτικών συμφερόντων, που δυστυχώς ήδη εκπροσωπούνται από μέλη του ίδιου του προεδρικού επιτελείου του Ομπάμα, θα παλέψουν επίμοχθα προκειμένου να περιορίσουν τις όποιες προοδευτικές προσπάθειες για αλλαγή στον τρόπο που λειτουργεί η πολιτική στην Ουάσιγκτον.

Κατά συνέπεια, υπάρχουν μεν λόγοι να παραμένει κανείς ενθουσιασμένος με την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα, αλλά θα πρέπει να είναι ταυτόχρονα και ιδιαίτερα επιφυλακτικός μετά τις επιλογές των προσώπων που έκανε για τις θέσεις στο προεδρικό του επιτελείο. Συμβολικά, η εκλογή του είναι μια πρωτοφανής στιγμή στην ιστορική εξέλιξη των αστικών δικαιωμάτων και μια μεγάλη κατάθεση του αντίκτυπου που είχε ο πολιτικός ακτιβισμός της δεκαετίας του '60, ενώ συγχρόνως προσφέρει νέες δυνατότητες για να γίνουν ακόμα πιο σημαντικά βήματα στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη. Πολιτικά, η εκλογή του βάζει φρένο σε πολλές αυταρχικές και αντιδημοκρατικές τάσεις που λειτουργούν μέσα και έξω από τη χώρα, ενώ παράλληλα δημιουργεί τη βάση για μια νέα κριτική των νεοφιλελεύθερων και νεοσυντηρητικών πολιτικών αλλά και δίνει το έναυσμα για τη διεκδίκηση, άλλη μια φορά, και την ενεργοποίηση της γλώσσας, ξανά, του κοινωνικού συμβολαίου και της κοινωνικής δημοκρατίας. Μπορεί η κυβέρνηση Μπους να ήταν αδιάφορη στις πνευματικές ιδέες, τη συζήτηση και τον διάλογο, ήταν όμως λυσσαλέα στο να καταστρέψει τις πολιτικές, κοινωνικές και πνευματικές συνθήκες που θα καθιστούσαν εφικτό τον δημοκρατικό διάλογο. Σε τελική ανάλυση, η κυβέρνηση Μπους ήταν πρόθυμη να θυσιάσει σχεδόν οποιοδήποτε υπόλοιπο της δημοκρατίας για να προαγάγει περαιτέρω τα συμφέροντα των πλουσίων και των ισχυρών, ειδικά εκείνων που είχαν υπό την κατοχή τους εταιρική δύναμη. Η κυβέρνηση Ομπάμα θα αποτύχει εάν δεν συνδέσει την τρέχουσα εταιρική και πιστωτική κρίση με την κρίση της δημοκρατίας και της δηλητηριώδους ανατροπής της από τις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς.

Ηεταιρική εξουσία πρέπει να αντιμετωπιστεί μετωπικά για να έχουν τύχη οι οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις πραγματοποιήσει ο Ομπάμα. Το κοινωνικό κράτος πρέπει να αναστηθεί για άλλη μια φορά ενάντια στην εξουσία και τα συμφέροντα του εταιρικού κράτους και αυτή η μάχη δεν είναι μόνο οικονομική και πολιτική, αλλά πολιτιστική και παιδαγωγική. Φυσικά, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται να κάνουμε είναι να εξιδανικεύσουμε υπερβολικά την εκλογή του Ομπάμα διότι αυτό που πρέπει να καταστήσει σαφές αυτό το ιστορικό γεγονός είναι η ανάγκη για τις διάφορες προοδευτικές και αριστερά προσανατολισμένες ομάδες να ξεπεράσουν τις απομονωμένες απαιτήσεις τους και να διαμορφωθούν ισχυρά προοδευτικά κοινωνικά κινήματα που θα μπορούν να σπρώξουν τον Ομπάμα προς τα αριστερά αντί να του επιτρέψουν να μετακινηθεί προς το κέντρο και τα δεξιά. Αυτό τουλάχιστον πέτυχαν τα κινήματα της δεκαετίας του '60 -και μάλιστα κάτω από πολύ πιο αντίξοες κοινωνικές συνθήκες. Φυσικά, αυτό σημαίνει ότι η Αριστερά πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω από το να ασπαστεί μια γλώσσα κριτικής: θα πρέπει επίσης να συμμετάσχει σε μια συζήτηση ελπίδας, αλλά μιας ελπίδας που είναι συγκεκριμένη, ριζοβολημένη σε πραγματικούς αγώνες και ικανή να σχεδιάσει μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι μια νέα πολιτική φαντασία που θα ενεργοποιήσει και εκείνο το μέρος της κοινωνίας που παραμένει αδιάφορο μέσα στο σύγχρονο σύμπλεγμα του καταναλωτισμού και της αποβλάκωσης των ΜΜΕ. Αυτή η προσπάθεια είναι ιδιαίτερα σημαντική για τους διανοούμενους, τους ανθρώπους της τέχνης και της κουλτούρας και τους εκπαιδευτικούς. Υπάρχει έντονη ανάγκη να ξανασκεφτούμε τη σχέση μεταξύ παιδείας και πολιτικής, της παραγωγής των ιδιαίτερων ειδών θεμάτων ως όρων του αστικού δημοκρατικού βίου και των τρόπων με τους οποίους η τέχνη, η κουλτούρα και η εκπαίδευση έχουν στη σύγχρονη εποχή αναπτυχθεί σε μερικές από τις πιο ισχυρές πολιτικές δυνάμεις της ιστορίας. Η σημαντικότερη πρόκληση για τους διανοούμενους και τους εκπαιδευτικούς στις ΗΠΑ, και στον υπόλοιπο κόσμο, είναι να μετατρέψουν τη μάθηση και την παιδεία στο σύνολό τους σε μια δυναμική διαδικασία που θα έχει ως επίκεντρο τον δημοκρατικό πολίτη. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίσουν σοβαρά την πνευματική και εκπαιδευτική δύναμη ενός πολιτισμού που κατέχει κεντρική σημασία στη διαμόρφωση νέων υποκειμενικοτήτων διαμέσου της παθολογίας του καταναλωτισμού, των αξιών της ελεύθερης αγοράς και του ατομικισμού, αντικαθιστώντας τον σταδιακά με τις αξίες, τις ταυτότητες και τις κοινωνικές σχέσεις της δημοκρατικής πολιτείας.

Στο μέτωπο της εξωτερικής πολιτικής, ο μιλιταρισμός, η υπερεθνικοφροσύνη, ο σοβινισμός και τα φονταμενταλιστικά ιδεολογήματα θα πρέπει τουλάχιστον να περιοριστούν, με δεδομένο το πόσο δύσκολο είναι για οποιονδήποτε πρόεδρο να ανατρέψει ένα αυτοκρατορικό σύστημα με φυσική κλίση στη χρήση ισχύος, καταπίεσης και τρόμου. Πράγματι, από τις σφαγές των Ινδιάνων από τους πρώτους αποίκους έως την αποκρουστική σφαγή περίπου 250.000 Ιρακινών στη διάρκεια του πολέμου του Κόλπου το 1991 και την εισβολή στο Ιράκ το 2003, που έχει έως τώρα κοστίσει τη ζωή σε σχεδόν ένα εκατομμύριο ανθρώπους, η αμερικανική εξουσία έχει λειτουργήσει ως ένα όργανο ιμπεριαλιστικής εξουσίας και υποταγής, ενώ η βία αποτελεί τον κανόνα, μάλλον, παρά την εξαίρεση. Ο Ομπάμα θα δικαιολογούσε τη λαϊκή εντολή που έλαβε αν κάνει σταθερά βήματα να αποσύρει τα στρατεύματα από το Ιράκ, να απομακρυνθεί από το δόγμα αντι-εξέγερσης στο Αφγανιστάν, να ανατρέψει το πυρηνικό αμυντικό πρόγραμμα του Μπους στην Ανατολική Ευρώπη, να ενστερνιστεί την πολύπλευρη διπλωματία και να στηριχθεί περισσότερο στην «ήπια» δύναμη των ΗΠΑ για την επιδίωξη των παγκόσμιων συμφερόντων τους αντί στη χρήση της ωμής βίας, να κλείσει το Γκουαντάναμο και να διακόψει το εμπάργκο στην Κούβα.

Μόνο με μερικές τέτοιες ενέργειες θα εκπληρωθούν οι προσδοκίες του κόσμου για «αλλαγή», που δημιούργησε η ρητορική του Ομπάμα. Σε αντίθετη περίπτωση, η προεδρία του θα αποτελέσει πραγματική τραγωδία μιας χαμένης ιστορικής ευκαιρίας για τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο.

*Ο Henry Giroux είναι καθηγητής στην έδρα Global Television Network στη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών, καθηγητής Πολιτιστικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο McMaster στον Καναδά και ηγετική φυσιογνωμία στον χώρο της ριζοσπαστικής παιδαγωγικής και των πολιτιστικών σπουδών. Ο Χρόνης Πολυχρονίου διετέλεσε για πολλά χρόνια καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων σε διάφορα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και είναι εταίρος του Κέντρου Κριτικής Παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο McGill του Καναδά.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/12/2008

Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙ' ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥ

Ήταν μια φορά στη Γάζα...

- Ο πατέρας μου, μου είπε ότι εσείς οι άραβες είστε άγρια ζώα, τρομοκράτες!
- Ο δικός μου πατέρας δεν μου είπε τίποτα! Δολοφονήθηκε από τον δικό σου…
guerrillaradio

Αυτή η γη δεν είναι για πούλημα:

Κάποιοι είναι νεκροί,

κάποιοι είναι ζωντανοί,

αλλά, πολλοί ακόμη δεν έχουν γεννηθεί...
______________________________________________________

Αναδημοσίευση απο : Σίβυλλα - Sibilla

ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΙΟΛΑΤΡΕΣ

Ο ΟΜΠΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ

Η νίκη Ομπάμα δεν φαίνεται να στενοχωρεί

τα στελέχη της πολεμικής βιομηχανίας*



Του ΚΩΣΤΑ ΣΑΡΡΗ

ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ της πολεμικής βιομηχανίας στις ΗΠΑ δεν δείχνουν να χάνουν τον ύπνο τους από τη νίκη του Μπάρακ Ομπάμα, μολονότι ο νέος «πλανητάρχης» έχει δηλώσει ότι φιλοδοξεί να ανοίξει τη συζήτηση για σταδιακό περιορισμό των εξοπλιστικών εξόδων.
Οι μεγάλες εταιρείες του χώρου πιστεύουν ότι παρά τη χρηματοοικονομική κρίση που πιέζει τον κρατικό προϋπολογισμό, η νέα προεδρία δεν θα έχει εύκολο έργο στην προσπάθεια να βάλει φρένο στις υψηλές εξοπλιστικές δαπάνες, οι οποίες από το 2000 έχουν εκτοξευτεί κατά 70%, φτάνοντας φέτος στα 672 δισ. δολ. (κοντά 5% του ΑΕΠ). Στο ίδιο χρονικό διάστημα οι δαπάνες για νέα οπλικά συστήματα έχουν ανέβει στο 37% του συνόλου από 30% το 2000.

*Η νέα κυβέρνηση των Δημοκρατικών πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόγραμμα αγοράς νέων όπλων αξίας 125 δισ. δολ., σημειώνει ο Τζον Γιανγκ, επικεφαλής συμβολαίων στο αμερικανικό Πεντάγωνο. Η κυβέρνηση Μπους άλλωστε έχει ήδη εγκρίνει για τον προϋπολογισμό του 2009 «αμυντικό» κονδύλι 579 δισ. δολ., χωρίς να συμπεριλαμβάνεται το κόστος της παρουσίας σε Ιράκ και Αφγανιστάν.

*Ο Μάριον Μπλάκι, πρόεδρος της Aerospace Industries Association (στην οποία συμμετέχουν οι μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες, όπως Lockheed Martin και Northrop Grumman) ανέφερε με νόημα ότι «ο νέος πρόεδρος καταλαβαίνει την αναγκαιότητα εκμοντερνισμού των οπλικών συστημάτων στο σύγχρονο κόσμο».Νέες προτεραιότητες.

*Πιο «ρεαλιστής» ο Ρόμπερτ Στίβενς, πρόεδρος της Lockheed (της μεγαλύτερης πολεμικής βιομηχανίας στον κόσμο), δήλωσε ότι «οι περίπλοκες συνθήκες της οικονομικής κρίσης ενδέχεται να οδηγήσουν σε λεπτομερή εξέταση των αμυντικών δαπανών, φέρνοντας νέες προτεραιότητες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε». Ωστόσο, ορισμένοι μιλούν για έναν ανανεωμένο «στρατιωτικό κεϊνσιανισμό» που μπορεί να αναδυθεί στις ΗΠΑ ως μοντέλο αντιμετώπισης της κρίσης. Αλλωστε στην Αμερική η πρακτική του λεγόμενου «στρατιωτικού κεϊνσιανισμού» ποτέ δεν σταμάτησε στα χρόνια της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού. Ακόμα και στην περίοδο των «κραυγών» για την καταπολέμηση των ελλειμμάτων του Δημοσίου, επί εποχής Ρόναλντ Ρέιγκαν αλλά και αργότερα, οι στρατιωτικές δαπάνες έμειναν ανέγγιχτες, όχι μόνο για επίδειξη πυγμής στον πλανήτη.Οι κρατικές δαπάνες για την πολεμική βιομηχανία λειτουργούν ως αντίδοτο σε περιόδους ύφεσης, τονώνοντας τη ζήτηση και ενεργοποιώντας τομείς της βαριάς βιομηχανίας (ναυπηγεία, εργοστάσια κ.λπ.).

*Ο νυν υπουργός Αμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς το λέει ανοιχτά: «Εάν θέλετε να μιλήσουμε για πακέτο ενίσχυσης της οικονομίας, ο αμυντικός προϋπολογισμός είναι ένας σημαντικός μοχλός, αφού αρκετές δουλειές εξαρτώνται από αυτόν».Σημειώνεται ότι οι «Sunday Times» σε πρόσφατο δημοσίευμα έγραφαν ότι «ο Μπάρακ Ομπάμα σκέφτεται να ζητήσει από τον υπουργό Αμυνας του Μπους να παραμείνει στο πόστο του καθώς οι σύμβουλοί του χαρακτηρίζουν τον Ρ. Γκέιτς "ταλέντο στον τομέα του"».
_________________
* Αναδημοσίευση από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 09.11.2008

ΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗΣ Α LA CART

ΚΥΠΡΟΣ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Η ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΟ ΠΙΑΤΟ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ

ΤΟ ΜΑΓΕΙΡΕΙΟΝ "Ο ΝΕΟΣ ΑΝΑΝ"

ΥΠΟ ΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΟΑΓΓΛΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ

ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

*

ΟΙ ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΙ: ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ - ΤΑΛΑΤ

*************************

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΣΙΜΠΟΥΣΙ ΘΑ ΕΧΕΙ

ΠΑΪΔΑΚΙΑ ΚΑΙ ΣΒΕΡΚΟ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΜΕ ΣΕΡΒΙΤΟΡΟ

ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΙΣΜΟ

ΑΝΟΜΙΑ, ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

του Noam Chomski

στον ΠΟΛΙΤΗ της

Κύπρου



Καταπέλτης εναντίον της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής εμφανίζεται ο διεθνούς κύρους καθηγητής του ΜIT Νόαμ Τσόμσκι, στην πρώτη συνέντευξη που παραχώρησε ποτέ σε κυπριακό ΜΜΕ.
Σχολιάζοντας τις αμερικανικές εκλογές, ο Τσόμσκι κάνει λόγο για μάρκετινγκ που έχει ως στόχο να δημιουργήσει απαίδευτους καταναλωτές, που επιδίδονται σε παράλογες επιλογές, υπονομεύοντας τους σκεπτόμενους πολίτες που κάνουν ορθολογικές επιλογές. Σαφέστατα απορρίπτει και τους δύο προεδρικούς υποψηφίους τους οποίους θεωρεί ως εντολοδόχους δύο επιχειρηματικών συμφερόντων τα οποίες κατευθύνουν τόσο το Ρεπουπλικανικό, όσο και το Δημοκρατικό Κόμμα. Στη συνέντευξη, ο Αμερικανός διανοούμενος μιλά για την παγκόσμια φτώχεια και μαστιγώνει ανελέητα την αντιφατική και καταστροφική εξωτερική πολιτική, για την καταδίκη της οποίας ίσως χρειαστεί κάποτε ένα νέο δικαστήριο τύπου Νυρεμβέργης μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο...
__________________________
Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη με αριστερό κλικ στην παρακάτω Διεύθυνση:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=831062&-V=archive&-w=ΤΣΟΜΣΚΙ@&-P

Η ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ

E-mail: Prodial21@gmail.com
Ε.(infonewhumanism.blogspot.com)

Ο ΚΑΛΟΣ ΟΜΠΑΜΑ "ΚΕΡΔΙΣΕ",
Ο ΚΑΚΟΣ ΜΠΟΥΣ "ΑΠΟΣΥΡΕΤΑΙ "
ΚΙ’ Ο ΑΣΧΗΜΟΣ ΜΑΚ-ΚΕΙΝ ΕΧΑΣΕ:
ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Στη φιλοδοξία του ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός να γίνει παγκόσμιος ηγεμόνας έγινε αποκρουστικός για τον ίδιο τον αμερικανικό λαό και μισητός στον υπόλοιπο κόσμο. Τα πρόσωπα βιτρίνα, όπως ο (φίλος του μητσοτακαίϊκου) Μπους, ο Τσέϊνι, ο Ράμσφελντ και η (φίλη της Θεοδώρας Μητσοτάκη) Κοντολίζα Ράις ήταν το χειρότερο πρόσωπο που απόκτησε ποτέ ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός.

Ήταν τόσο μισητά που έκαναν συμπαθή ακόμα και τον Μπιν Λάντεν, κι' όχι μόνο στα μάτια των φανταμεναταλιστών ισλαμιστών. Ο αντιαμερικανισμός απλώθηκε σ' όλο τον κόσμο και ανέβηκε από κάτω προς τα πάνω ακόμα και στις κορυφές της ιεραρχικής καπιταλιστικής δομής, γιατί ακόμα και οι "πρόθυμοι σύμμαχοι" του αμερικανισμού δεν άντεχαν το καουμπόϊκο στυλ του αυτιστικού τεξανού γελαδάρη και τους πολεμοχαρείς πετρελαιάδες.

Επειδή τελικά αυτή η αποκρουστικότητα, βλάπτει άμεσα και καίρεα τα σχέδια του αμερικανισμού, το ηγεμονικό κεφάλαιο, που μέχρι τώρα κρυβόταν πίσω από τους ρεπουμπλικάνους, αποφάσισε να "φορτώσει" όλα τα εγκλήματα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε βάρος του αμερικανικού λαού και του υπόλοιπου κόσμου, στον Μπους και να αλλάξει προσωπείο, αποφάσισε να επιδιώξει να κάνει συμπαθή τον αμερικανισμό. Επέλεξε γι' αυτό τον Μπαράκ Ομπάμα. Ένας συμπαθητικός άνθρωπος, σεμνός, σοβαρός και αυτοδημιούργητος (για να το αποδεχτεί τη φτωχολογιά), φιλόδοξος (για να τον εμπιστευτεί το ηγεμονικό κεφάλαιο), με ρητορική ικανότητα και καλή σκηνική παρουσία (για να γοητεύει και να πείθει τα πλήθη), που συμβολίζει ταυτόχρονα τη μαύρη και την λευκή Αμερική, (για να "εκφράζει την ενότητα του έθνους"), ήταν αρκετός για να αλλάξει από τη μιά στιγμή στην άλλη, τη φρικτή εικόνα της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης και να κάνει συμπαθή την Αμερική σ' ολόκληρο τον κόσμο. Σε αυτές τις συνθήκες ο Ομπάμα παίρνει διαστάσεις ενός Μεσσία και οι ΕΠΑ ξαναγίνονται ο "άξονας του καλού"...

Πρόκειται φυσικά για ένα θαύμα του πολιτικού Μάρκετινγκ. Όμως όπως όλα τα θαύματα κρατάνε μόνο τρία τέρμινα, έτσι κι' αυτό δεν θα κρατήσει περισσότερα. Η αποκάλυψη δεν θα αργήσει και η απογοήτευση από τον αμερικανισμό θα επιστρέψει για να μας ξαναθυμίσει πως ο αμερικανισμός δεν έγινε καλός, δεν άλλαξε σχέδια για την παγκόσμια ηγεμονία. Πέρα από το γεγονός πως θα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος, ο κίνδυνος από αυτό το μαγικό παιγνίδι μπορεί να μην είναι πιά αντιμετωπίσιμος.

Όσον αφορά τις προθέσεις του ίδιου του Μπαράκ Ομπάμα, δεν έχουμε κανένα λόγο να τις αμφισβητήσουμε. Μπορεί πράγματι η καταπίεση αιώνων των λευκών πάνω στους μαύρους να διαμόρφωσαν μιά ψυχοσύνθεση τέτοια που τον οδήγησε στην επιλογή του να γίνει πρόεδρος για να "θεραπεύσει το αμερικανικό έθνος και να σώσει τον κόσμο", όπως δήλωσε στην Αιόβα μετά από την πρώτη του θετική αναμέτρηση με την Κλίντον. Μπορεί πράγματι να έχει τις αγνότερες των προθέσεων. Φαίνεται όμως πως δεν κατανόησε πως δεν είναι τόσο οι ατομικές προθέσεις που νομίζουν πως θα ξεγελάσουν το μεγάλο κεφάλαιο, που τις χρηματοδοτεί κιόλας, που διαμορφώνουν το κοινωνικό γίγνεσθαι, όσο είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που επιζητούν μιά αλλαγή και μάλιστα μια κοινωνική αλλαγή υπέρ των δυνάμεων της Εργασίας και φυσικά εναντίον της απληστίας του κεφαλαίου.

Εμείς, ως Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, (http://www.infonewhumanism.blogspot.com/) δεν έχουμε ψευδαισθήσεις και γι' αυτό δεν πιστεύουμε πως ο Μπαράκ Ομπάμα προτίθεται να συγκρουστεί με τις δυνάμεις του κακού, δηλαδή με το ηγεμονικό κεφάλαιο και φυσικά με το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα και το αμερικανικό ιμπεριαλιστικό όραμα. Θα προσπαθήσει, ίσως, να το απαλλάξει από το αποκρουστικό του πρόσωπο και να του δώσει ένα συμπαθητικό πρόσωπο. Θα ευχόμασταν έστω και με αυτούς τους όρους να αποπειραθεί ώστε η αλλαγή που υποσχέθηκε να είναι μια κοινωνική αλλαγή που θα θεραπεύσει το αμερικανικό έθνος και θα σώσει τον κόσμο.

Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός για να σωθεί ο ίδιος από την οργή όσων τον χρηματοδότησαν για να τον χρησιμοποιήσουν, για να μην έχει την τύχη του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και των όσων αμερικανών προέδρων δολοφονήθηκαν στο παρελθόν γιατί, πιθανώς, πίστεψαν πως μπορούν να τα βάλουν μόνοι τους, χωρίς την οργανωμένη κοινωνία και χωρίς την υπόλοιπη ανθρωπότητα, με το σκληρό πυρήνα του κακού, με το σκληρό πυρήνα του μανιακού καπιταλισμού, με τους οικονομικά ισχυρούς που με το χρήμα και τη βία διαμορφώνουν το πολιτικό παιχνίδι και σκηνοθετούν προεδρικές εκλογές.

Εμείς πιστεύουμε πως αυτό το έργο θα παίζεται μέχρι ο αμερικανικός Λαός να καταλάβει πως ο αμερικανικός ηγεμονισμός τελικά βλάπτει και τον ίδιο και η ανθρωπότητα να συνειδητοποιήσει πως μπορεί να ζήσει καλύτερα χωρίς καπιταλισμούς και ηγεμονισμούς.

BARACK OBAMA, 44ος ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΩΝ ΕΠΑ. Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ

ΤΗΣ

ΑΦΡΙΚΗΣ

ή

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ

ΜΥΘΟΥ*;

Ο Μπαράκ Ομπάμα έχει πολλές πιθανότητες να γίνει ο νέος πλανητάρχης. Μετά τη νίκη του στην Αιόβα δήλωσε: "Πρέπει να νικήσουμε και στις γενικές εκλογές για να θεραπεύσουμε το αμερικανικό έθνος και να σώσουμε τον κόσμο". Δυό διαπιστώσεις και δυό παραδοχές.

1. Το αμερικανικό έθνος είναι άρρωστο και χρειάζεται θεραπεία.

2. Ο κόσμος κινδυνεύει και πρέπει να σωθεί.

Συμφωνούμε απόλυτα με τον Μπαράκ Ομπάμα και του ευχόμαστε :

1. Να γίνει ο επόμενος Πρόεδρος των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

2. Να μην έχει την τύχη κανενός από τους Κέννεντυ, του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και όσων άλλων , κι' είναι πολλοί, προέδρων δολοφονήθηκαν στη χώρα του.

3. Να δικαιώσει τις ελπίδες των κοντά 200 εκατομμυρίων συμπολιτών του της Φτωχής Αμερικής, της Αμερικής του τέταρτου κόσμου, που βρίσκονται "θαμμένοι ζωντανοί" στα Slums των μεγαλουπόλεων των ΕΠΑ.

4. Να πάρει την εκδίκηση για λογαριασμό της λεηλατημένης Μαύρης Αφρικής, ζητώντας της Συγνώμη και επιστρέφοντάς της όσα της στέρησε.

5. Να θεραπεύσει το Αμερικανικό έθνος από την οικονομική ολιγαρχία, το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, τη νεοχριστιανική Δεξιά και τον ηγεμονισμό.

6. Να σεβαστεί το δικαίωμα των υπόλοιπων Λαών του πλανήτη για Αυτοδιάθεση και να αποσύρει αμέσως τις χίλιες και πλέον αμερικανικές βάσεις, που η χώρα του συντηρεί για τη λεηλασία, με τη λεηλασία και τους φονικούς πολέμους, στον πλανήτη Γη και

7. Να μην απογοητεύσει όσους τον πίστεψαν και τον ψήφισαν και τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που ευχήθηκαν την εκλογή του για τους παραπάνω λόγους.
ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Διαφορετικά το μόνο κέρδος από την εκλογή του θα είναι το παραπέρα ξέφτισμα του συγκεκριμένου "AMERICAN DREAM" και η παραπέρα συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, πως η σωτηρία του κόσμου δεν μπορεί να είναι παρά έργο του ίδιου του κόσμου, που προϋποθέτει την ανατροπή του καπιταλισμού και του ηγεμονικού αμερικανισμού, πράγματα που δεν φαίνεται και δεν μπορεί άλλωστε να είναι στα σχέδια του Μ.Ο.
( Η Φωτογραφία είναι από ΤΑ ΝΕΑ της 07.01.2008) _______________________

Αυτό ήταν το σχόλιο που ανεβάσαμε στη σελίδα ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ (www.picturesforwords.blogspot.com), του Σημειωματάριου της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό (www.infonewhumanism.blogspot.com), στις 7 Γενάρη 2008 για τον υποψήφιο-υποψήφιο πρόεδρο των ΕΠΑ Μπαράκ Ομπάμα.

Σήμερα γνωρίζοντας πολλά από τα όσα μεσολάβησαν και τις πολιτικές κολοτούμπες του Ομπάμα, είμαστε σίγουροι πως ο Μπαράκ Ομπάμα, δέσμιος των συμφερόντων του ηγεμονικού αμερικανισμού, δεν μπορεί παρά να συνεχίσει την πολιτική των προκατόχων του, μιά πολιτική υπέρ του ηγεμονικού κεφαλαίου και κατά του υπόλοιπου κόσμου.

Η αμερικάνικη οικονομία είναι χτισμένη πάνω στο όνειρο της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΕΠΑ, είναι δηλαδή μιά πολεμική οικονομία στην υπηρεσία μιας ιμπεριαλιστικής πολιτικής και φυσικά του πολέμου και ο Μπαράκ Ομπάμα αυτή την πολιτική δεσμεύτηκε να υπηρετήσει.

Οι ελπίδες για κάτι διαφορετικό είναι καλές και αναγκαίες για το Λαό της Αμερικής και για τον υπόλοιπο κόσμο.

Οι ψευδαισθήσεις όμως είναι επικίνδυνες.
Κι' εμείς δεν έχουμε ψευδαισθήσεις. Αντίθετα θα χαιρόμασταν να διαψευστούμε.
Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου
για ένα Νέο Ουμανισμό
Κώστας Λάμπος

“Ο καπιταλισμός


αγγίζει


το τέλος του”



Συνέντευξη του Immanuel

Wallerstein στη Le Monde*


Le Monde: Έχοντας υπογράψει τη διακήρυξη του Πόρτο Αλέγκρε (“Δώδεκα προτάσεις για ένα άλλο εφικτό κόσμο”), το 2005, θεωρείσθε ένας από τους εμπνευστές του κινήματος της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης. Ιδρύσατε και διευθύνατε το Κέντρο Fernand-Braudel για τη μελέτη της οικονομίας των ιστορικών συστημάτων και των πολιτισμών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο Binghamton. Πώς τοποθετείτε την τρέχουσα οικονομική και χρηματιστική κρίση μέσα στην “μακρά διάρκεια” της ιστορίας του καπιταλισμού;


Immanuel Wallerstein: Ο Fernand Braudel (1902-1985) ξεχώριζε τον χρόνο της “μακράς διάρκειας,” η οποία βλέπει τη χρονική ακολουθία μέσα στην ανθρώπινη ιστορία των συστημάτων, που διέπουν τις σχέσεις του άνθρωπου με το υλικό περιβάλλον του, από το χρόνο, μέσα στο εσωτερικό αυτών των φάσεων, των μακρών συγκυριακών κύκλων, οι οποίοι περιγράφηκαν από οικονομολόγους, όπως ο Nicolas Kondratieff (1882-1930) ή ο Joseph Schumpeter (1883-1950). Σήμερα, είναι σαφές, βρισκόμαστε στη φάση Β ενός κύκλου του Kondratieff, που είχε αρχίσει πριν τριάντα με τριανταπέντε χρόνια, μετά από μια πιο μακρόχρονη φάση Α (από το 1945 ως το 1975) στην ιστορία των πέντε αιώνων του καπιταλιστικού συστήματος. ...

Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη με αριστερό κλικ στην παρακάτω Διεύθυνση: http://thrymmata.blogspot.com/2008/10/immanuel-wallerstein.html
______________

* Αναδημοσίευση απο το : Κοινωνικά Κινήματα και Δίκτυα. Η μετάφραση από τα γαλλικά είναι του Μωυσή Μπουντουριδη

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Τίνος πραγματικού

το θέαμα

είναι αυτή η κρίση;*


του Alain Badiou


Η πλανητική οικονομική κρίση, όπως μας την παρουσιάζουν, μοιάζει με μια απ’ εκείνες τις κακές ταινίες, τις οποίες τις σκαρφίζεται η βιομηχανία των προσυσκευασμένων επιτυχιών του μεγάλου θεάματος, που σήμερα ονομάζεται “κινηματογράφος.” Τίποτε δεν λείπει: το θέαμα μιας σταδιακής καταστροφής, το σασπένς των μεγάλων κόλπων, ο εξωτισμός του πανομοιότυπου – το χρηματιστήριο της Τζακάρτα ζυγίζεται με τα ίδια μέτρα και σταθμά του θεάματος όπως και της Νέας Υόρκης, η διαγώνια γραμμή από τη Μόσχα στο Σάο Πάουλο, παντού η ίδια φωτιά που καιει τις ίδιες τράπεζες – οι τρομακτικές νέες εξελίξεις: αλίμονο, ακόμη και τα πιο μελετημένα “σχέδια” δεν μπορούν να αποτρέψουν τη Μαύρη Παρασκευή, όταν όλα καταρρέουν ή όλα θα καταρρεύσουν....

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο κάνοντας αριστερό κλκ στην παρακάτω Διεύθυνση: http://thrymmata.blogspot.com/2008/10/alain-badiou.html
__________________
* Η μετάφραση από τα γαλλικά είναι του Μωυσή Μπουντουρίδη, από το blogg του οποίου και αναδημοσιεύται αυτό το άρθρο

Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΜΠΟΥΚΩΜΕΝΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ

Οι θεωρητικοί της κρίσης

Tης Χριστίνας Κοψίνη*


Είναι τόσο εύκολο να καταδικάζεις αυτούς που έκαναν τη βρώμικη δουλειά κι όχι αυτούς που την σχεδίασαν.

Ακίνδυνο είναι να κριτικάρεις τα golden boys, και να αφήνεις στο απυρόβλητο τους μέντορές τους. Τους θεωρητικούς και τους διανοούμενους της οικονομικής ή της μαθηματικής σκέψης που νόμισαν ότι ανακάλυψαν τον τρόπο να ξεμπερδέψουν μια και έξω με την πολιτική οικονομία.

Σε λίγο θα ξέρουμε και τις πιο απόκρυφες αρετές των μεγαλογιάπηδων και των μάνατζερ αλλά θα αφήνουμε στο απυρόβλητο ένα μεγάλο τμήμα της σύγχρονης διανόησης που παραβίασε την αρχή της ανεξαρτησίας και της κριτικής σκέψης.

Αυτούς που κάθε τόσο επιβράβευε η Σουηδική Ακαδημία για τα πολυσύνθετα μαθηματικά μοντέλα που βρήκαν εφαρμογή στις αγορές.

Αλλά πώς να τα βάλεις με τα Νόμπελ που παρήλαυναν τα τελευταία χρόνια επιβραβεύοντας το άπειρο στις κερδοσκοπικές κινήσεις;

Πώς να κάνεις κριτική σε ακαδημαϊκούς τίτλους, σε αυθεντίες μαθηματικούς, φυσικούς και οικονομέτρες που θεωρητικοποίησαν την πρακτική των απελευθερωμένων, και πέρα από κάθε όριο εποπτείας, αγορών;

Αλήθεια, πού είναι τώρα αυτά τα μαθηματικά μυαλά να μας πουν γιατί δεν λειτούργησαν τα συστήματα συναγερμού στα μοντέλα διάχυσης επιχειρηματικών κινδύνων; Γιατί κατέρρευσαν τα δομημένα που σχεδίασαν; Γιατί δεν άναψε το φωτάκι κινδύνου; Γιατί δεν προέβλεψαν το άνω ή το κάτω φράγμα στις κινήσεις των αγορών, όταν μοντελοποιούσαν το short selling (ανοικτές πωλήσεις), όταν κατασκεύαζαν το ολοκλήρωμα του δανεισμού τίτλων (margin);

Το νέο στην κρίση δεν είναι η κερδοσκοπική απληστία των μάνατζερ. Αλλωστε, ο Γκαλμπρέιθ που οι νεοφιλελεύθεροι στη Δύση τον αποκαλούσαν αριστερό και οι σοσιαλιστές στην Ανατολή τον απέρριπταν ως ρεφορμιστή, είχε προαναγγείλει εδώ και δεκαετίες τον εξέχοντα ρόλο που θα διαδραμάτιζαν στη «μεταβιομηχανική κοινωνία».

Το καινούργιο δεν είναι ούτε στην κυκλοφορία του τραπεζικού κεφαλαίου που σήμερα κάνει ανάρπαστο στις πωλήσεις τον τρίτο και πιο δύσκολο τόμο του Κεφαλαίου του Μαρξ. Ολα αυτά είναι τόσο παλιά όσο και ο καπιταλισμός.

Εντυπωσιακός, είναι ο ρόλος εκείνης της διανόησης, που ενσωματώθηκε στο σύστημα του εύκολου κέρδους και έγινε μέρος αυτού. Ελάχιστοι οι οικονομολόγοι και στη χώρα μας, που τολμούν να γράψουν, να μιλήσουν, να ερμηνεύσουν αυτό που συντελείται.

Αλήθεια πού είναι οι καθηγητές του Οικονομικού Πανεπιστημίου; Πού είναι τα μυαλά του Οικονομικού Πανεπιστημίου Πειραιά, που τόσο πολύ συνδέθηκαν με τις αγορές, τα τραπεζοοικονομικά και τα διεθνή προγράμματα;

Eάν δεν μπορούν αυτοί να παρουσιάσουν μια αξιόπιστη ανάλυση της πραγματικότητας που και οι ίδιοι, ως θωρητικοί, συνδιαμόρφωσαν, πώς απαιτούμε να μάς δώσουν μια αξιόπιστη εξήγηση οι πολιτικοί με τις νομικές γνώσεις που κατέχουν.

Ας μιλήσει, λοιπόν η ελληνική διανόηση των οικονομικών πανεπιστημίων της χώρας κι ας μας πει ποιο είναι το περιεχόμενο της κρίσης, ποια η έκτασή της και ποια η έξοδος από αυτήν;
_____________________
* Αναδημοσίευση απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 28.10.2008

Η Σχολή των παρένθετων "Πλανηταρχών"

Οι πολυεθνικές

βγάζουν

τον πρόεδρό τους

στις ΗΠΑ! *



Καθώς πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ (4 Νοέμβρη), οι πολυεθνικές εταιρείες σπεύδουν να κατοχυρώσουν τις θέσεις τους (και τα κέρδη τους), ρίχνοντας εκατομμύρια δολάρια υπέρ του ενός, ή του άλλου υποψηφίου. Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης εκτιμούν ότι η φετινή προεκλογική εκστρατεία ήταν η πιο πολυδάπανη, αφού υπολογίζεται ότι οι δύο υποψήφιοι έχουν συγκεντρώσει στα ταμεία τους πάνω από 1,5 δισ. δολάρια! Το ποσό αυτό είναι σχεδόν διπλάσιο σε σχέση με το 2004 και τριπλάσιο σε σχέση με το 2000.


Εννοείται πως το μεγαλύτερο κομμάτι από τη χρηματοδότηση των εταιρειών αποσπά ο Ομπάμα, αφού εμφανίζεται ως επικρατέστερος. Ο υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος, σύμφωνα με τα στοιχεία της 30ής Σεπτέμβρη, είχε συγκεντρώσει για την εκστρατεία του 603 εκατομμύρια δολάρια, έναντι 358 εκατομμυρίων δολαρίων του Ρεπουμπλικάνου Μακέιν. Στα ποσά αυτά προστέθηκαν μέχρι τις 21 Οκτώβρη άλλα 400 εκατομμύρια δολάρια υπό μορφή χορηγιών και ενισχύσεων. Και να σκεφθεί κανείς ότι οι εκλογές γίνονται εν μέσω μεγάλης οικονομικής κρίσης...

Στον κατάλογο των χρηματοδοτών τόσο του Ομπάμα, όσο και του Μακέιν φιγουράρουν τα ονόματα όλων των μεγάλων τραπεζών, των μεγαλύτερων πολυεθνικών εταιρειών του κόσμου, οι οποίες είναι πολύ λογικό να προσδοκούν ανταλλάγματα από τους υποψήφιους, αν εκλεγούν. Βεβαίως, σε πολλές περιπτώσεις, ο ίδιος χρηματοδότης εμφανίζεται και στους δύο καταλόγους, αφού θέλει να είναι εξασφαλισμένος για όποιο ενδεχόμενο.

Στις ΗΠΑ, όπου υπάρχει ένας έντονος εσωτερικός ανταγωνισμός μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου, η προτίμηση των διαφόρων κλάδων της οικονομίας προς τον έναν, ή άλλον υποψήφιο, αποτυπώνει εν μέρει αυτήν την πραγματικότητα.

Ετσι, είναι χαρακτηριστικό ότι ο τομέας του πετρελαίου είναι φανατικά υπέρ του Μακέιν. Από το συνολικό ποσό που έδωσαν οι εταιρείες του κλάδου, το 75% πήγε στον Μακέιν και το 25% στον Ομπάμα.

Αντίθετα, ο τομέας των νέων τεχνολογιών (υπολογιστές, Ιντερνετ, κ.λπ.) είναι αναφανδόν υπέρ του Ομπάμα, ο οποίος πήρε το 66,2% του ποσού που διέθεσαν οι εταιρείες του κλάδου, έναντι 33,5% του Μακέιν.

Ακόμη πιο φανατικές υπέρ του Ομπάμα είναι οι εταιρείες της βιομηχανίας του θεάματος (τηλεόραση, κινηματογράφος, μουσική), αφού το 83,4% των χορηγιών τους πήγε στον υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος, έναντι 16,5% του Ρεπουμπλικάνου υποψήφιου.

Αξίζει να σημειωθεί ακόμη ότι οι εταιρείες δεν περιορίζονται στη χρηματοδότηση των υποψηφίων προέδρων. Δαπανούν τεράστια ποσά και για τις εκλογές στη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων, όπου διαθέτουν ισχυρά διακομματικά λόμπι, με συμμετοχή βουλευτών και από τα δύο κόμματα, οι οποίοι υποστηρίζουν σταθερά τα συμφέροντα των χορηγών τους. Υπολογίζεται ότι για τις προεδρικές εκλογές και τις εκλογές για το Κογκρέσο διατέθηκαν, μόνο το 2008, πάνω από 5,3 δισεκατομμύρια δολάρια!

_________________________

*Αναδημοσίευση απο το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της 26.10.2008

Η ΚΡΙΣΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

του EMIR SADER

(Αναδημοσίευση απο το www.monthlyreview.gr 25/09/2008)

Μια νέα κρίση του καπιταλισμού – όπως αυτή του 1929. Επιβεβαιώνονται οι θεωρίες του καπιταλισμού-καζίνου. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ αντιφάσκει με τον εαυτό της και κάνει μεγάλες επενδύσεις, δείχνοντας ότι η εμπιστοσύνη της στην αγορά δεν είναι τόσο μεγάλη, όσο δείχνει η προπαγάνδα της. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός «φτύνει αίμα» και οι θεωρίες της Αριστεράς –κεϋνσιανής ή αντικαπιταλιστικής– που ασκούν κριτική στο νεοφιλελευθερισμό, ενισχύονται.

Περισσότερα με αριστερό κλικ στην παρακάτω Διεύθυνση:
http://www.monthlyreview.gr/antilogos/greek/diktuo/arxeio_sxoliwn/fullstory_html?obj_path=docrep/docs/diktuo/20080925_03/gr/html/index

ΟΤΑΝ ΟΙ ΛΑΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ

Συμφωνία για τερματισμό

της πολιτικής κρίσης στη Βολιβία *


Η κυβέρνηση κι η αντιπολίτευση κατέληξαν χθες σε μία συμφωνία για να τεθεί τέλος στην πολιτική κρίση που μαστίζει την Βολιβία, καθορίζοντας την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το νέο Σύνταγμα, ανακοίνωσε ο αντιπρόεδρος Άλβαρο Γκαρσία.
Τα δύο στρατόπεδα «κατέληξαν στην ανάγκη να υπάρξει μία τελική συμφωνία», τόνισε ο Γκαρσία στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στη Λα Πας, ενώπιον βουλευτών απ' όλο το πολιτικό φάσμα.
Ο πρόεδρος Έβο Μοράλες προσκρούει επί μήνες στην αντίθεση των φιλελεύθερων κυβερνητών των πλουσιότερων επαρχιών της χώρας στη θέσπιση ενός νέου Συντάγματος, που θα διαπνέεται από σοσιαλιστικές αρχές. Η κρίση κορυφώθηκε τον Σεπτέμβριο, με συγκρούσεις που κόστισαν τη ζωή σε 18 ανθρώπους και κινδύνευσε να σύρει την χώρα στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου.
Η συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών επιτεύχθηκε τη στιγμή που η πορεία υποστηρικτών του Μοράλες, που διέσχιζε τη χώρα, έφθασε στη Λα Πας για ν' ασκήσει πιέσεις στο Κογκρέσο να ψηφίσει υπέρ της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος.

_________________
Αναδημοσίευση απο : www.kathimerini.gr

ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΡΙΣΗ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Μπορεί να αντιστραφεί

η χρηματοπιστωτική κρίση;


του JOHN BELLAMY FOSTER

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ: http://www.monthlyreview.gr/ 15/10/2008)

Η πρόταση του υπουργείου Οικονομικών για αγορά της πλειοψηφίας των μετοχών στις μεγαλύτερες αμερικανικές τράπεζες (είναι άγνωστο ακόμα σε πόσες) αποτελεί στα πλαίσια των ΗΠΑ μια πράξη καθαρής απελπισίας, η οποία ακολουθεί μια σειρά προηγούμενων πράξεων απελπισίας. Σηματοδοτεί το ότι η κρίση βρίσκεται εκτός ελέγχου....

Δείτε όλο το άρθρο:
http://www.monthlyreview.gr/antilogos/greek/diktuo/arxeio_sxoliwn/fullstory_html?obj_path=docrep/docs/diktuo/20081015_02/gr/html/index

Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟ

Βολιβία: ήττα της Δεξιάς

του ΙΜΜΑΝΙΟΥΕΛ ΒΑΛΛΕΡΣΤΑΪΝ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:
(http://www.monthlyreview.gr 10/10/2008)




Στην εκπληκτική σειρά εκλογών στη Νότια Αμερική τα τελευταία πέντε χρόνια, τα ριζοσπαστικότερα αποτελέσματα εμφανίσθηκαν στη Βολιβία, με την εκλογή στην προεδρία του Έβο Μοράλες. Αυτό δεν οφείλεται στο ότι ο Μοράλες είχε την πιο αριστερή πλατφόρμα θέσεων. Οφείλεται μάλλον στο ότι σε αυτή τη χώρα, στην οποία η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι αυτόχθονες, ήταν η πρώτη φορά που ένας από αυτούς εξελέγη πρόεδρος της δημοκρατίας. Αυτό από μόνο του ήταν μια μεγάλη κοινωνική επανάσταση και δεν εκτιμήθηκε καθόλου από τους απογόνους των Ευρωπαίων μεταναστών που πάντα είχαν τον έλεγχο της χώρας.

Το μεγάλο ερώτημα μετά την εκλογή του Μοράλες ήταν αν θα παραμείνει επί μακρόν στην εξουσία ή αν η βολιβιανή Δεξιά, ίσως και με τη συνεργασία των ενόπλων δυνάμεων θα τον ανέτρεπε. Τώρα, απέδειξε ότι μπορεί να παραμείνει.

Υπήρχαν τρεις κύριοι άξονες στο πρόγραμμά του. Το σημερινό εθνικό εισόδημα της Βολιβίας προέρχεται κυρίως από τις εξαγωγές φυσικού αερίου – ουσιαστικά στη Βραζιλία και την Αργεντινή. Το φυσικό αέριο υπάρχει στις ανατολικές περιοχές της χώρας, στο αποκαλούμενο Μισοφέγγαρο. Πρόκειται για τις περιοχές στις οποίες υπάρχουν τα χαμηλότερα ποσοστά αυτοχθόνων. Η πλειοψηφία αποτελείται από απογόνους Ευρωπαίων. Μέχρι την άνοδο του Μοράλες στην εξουσία, οι τιμές πώλησης του φυσικού αερίου ήταν εξαιρετικά χαμηλές. Και το εισόδημα παρέμενε σε μεγάλο ποσοστό στα χέρια των κυβερνήσεων των ανατολικών επαρχιών.

Έτσι, ο Μοράλες προσπάθησε να επαναδιαπραγματευθεί τις τιμές εξαγωγής του φυσικού αερίου. Επέβαλε ένα φόρο υδρογονανθράκων, έτσι ώστε το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος να καταλήγει στην κεντρική κυβέρνηση. Ο Μοράλες σκόπευε να χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματα σε μια κοινωνική αναδιανομή σε ολόκληρη τη χώρα, η οποία θα ωφελούσε σημαντικά τους αυτόχθονες.

Επιπρόσθετα, οι γαίες των ανατολικών επαρχιών είχαν διανεμηθεί εξαιρετικά άνισα. Τα 2/3 των γαιών ανήκαν στο 1/6 τους 1% του πληθυσμού. Ο Μοράλες ήθελε να θέσει ένα όριο στις εκτάσεις που θα μπορούσε κάποιος να κατέχει – μια μορφή μεγάλης αγροτικής μεταρρύθμισης.

Στην εξωτερική πολιτική ο Μοράλες προσπάθησε να διαμορφώσει λογικές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Συνέχισε να αποδέχεται τα χρήματα που έδιναν οι ΗΠΑ για τις αντι-ναρκωτικές επιχειρήσεις, ιδιαίτερα αφού αυτά τα χρήματα πήγαιναν στις ένοπλες δυνάμεις. Παράλληλα, δέχθηκε με ευχαρίστηση τη βοήθεια της Βενεζουέλας και τους Κουβανούς γιατρούς. Η αμερικανική κυβέρνηση ήταν εμφανώς δυσαρεστημένη με τον Μοράλες και προτιμούσε να δει τη βολιβιανή Δεξιά να επιστρέφει στην εξουσία.

Η στρατηγική της βολιβιανής Δεξιάς αφορούσε την απαίτηση μεγαλύτερης αυτονομίας για τις περιφερειακές κυβερνήσεις, προσανατολιζόμενη τελικά στην απόσχιση – ένα σχέδιο το οποίο ποτέ δεν είχαν υποστηρίξει όταν ήλεγχαν την κεντρική κυβέρνηση. Απαίτησαν μια ανάκληση της εκλογής του Μοράλες. Μια τακτική στην οποία υπήρξε ισχυρή ανταπάντηση.

Ο Μοράλες αποδέχθηκε την πρόκληση, προσθέτοντας στην ανάκληση και το ερώτημα αν οι εννέα περιφερειακές κυβερνήσεις θα έπρεπε και αυτές να ανακληθούν. Στις εκλογές ο Μοράλες έλαβε την υποστήριξη του 68% του λαού – πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό της αρχικής εκλογής του. Επτά επαρχιακοί κυβερνήτες επανεκλέχθηκαν αλλά δύο κυβερνήτες, αντίπαλοι του Μοράλες, εξεδιώχθησαν, γεγονός που επέτρεψε στον Μοράλες να διορίσει τους διαδόχους του.

Τότε, η Δεξιά στις ανατολικές επαρχίες προσπάθησε να παρεμποδίσει την εξαγωγή του φυσικού αερίου. Ήλπιζαν να αναγκάσουν τις κυβερνήσεις της Βραζιλίας και της Αργεντινής να ασκήσουν πιέσεις στον Μοράλες. Οι υποστηρικτές του Μοράλες άρχισαν τις διαδηλώσεις. Περισσότεροι από 30 διαδηλωτές σκοτώθηκαν στην πόλη Ελ Πορβενίρ. Ο Μοράλες συνέλαβε τον κυβερνήτη και τοποθέτησε στη θέση του έναν ναύαρχο.

Στο σημείο αυτό, η πρόεδρος της Χιλής Μισέλ Μπασελέ ζήτησε τη σύγκλιση μιας επείγουσας σύσκεψης της οργάνωσης των 12 Νοτιοαμερικανικών κρατών (UNASUR) για να εξετάσουν την κατάσταση. Οι 12 πρόεδροι έφθασαν στο Σαντιάγκο για τη συνάντηση και αποδέχθηκαν ομόφωνα το ψήφισμα περί «πλήρους και ολοκληρωτικής υποστήριξης της συνταγματικής κυβέρνησης του Έβο Μοράλες», αποθαρρύνοντας κάθε πιθανό πραξικόπημα. Η σημασία αυτού του ψηφίσματος ήταν ότι εγκρίθηκε ομόφωνα και έγινε αποδεκτό ακόμα και από τον βαθειά φιλοαμερικανό πρόεδρο της Κολομβίας Αλβάρο Ουρίμπε. Το ψήφισμα έγινε στη συνέχεια αποδεκτό και από την ομάδα του Ρίο, έναν οργανισμό 22 χωρών από τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, περιλαμβανομένου και του Μεξικού. Η UNASUR ζήτησε διάλογο. Το ίδιο και ο Μοράλες, ακόμα και πριν από το ψήφισμα της UNASUR. Η Δεξιά κωλυσιεργούσε. Η τελευταία ελπίδα της ήταν κάποια αμερικανική επέμβαση. Αλλά η Βολιβία έχει απελάσει τον Αμερικανό πρέσβη Φίλιπ Γκόλντμπεργκ για «συνομωσία ενάντια στη δημοκρατία», δηλαδή για συνεργασία με τη βολιβιανή Δεξιά. Οι ΗΠΑ πολώνουν τα μικρά προγράμματα βοήθειας προς τη Βολιβία. Η Ρωσία προσφέρθηκε να μπει στο παιγνίδι. Οι ΗΠΑ χάνουν όλο και περισσότερο έδαφος στη Λατινική Αμερική.

Αν κάποιος αναρωτηθεί γιατί ακόμα και ο Ουρίμπε υπέγραψε το ψήφισμα, είναι γιατί κανένας πρόεδρος δεν επιθυμεί να δει να ενισχύεται η νέα τακτική των αποσχίσεων. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να κάνουν το ίδιο στον Ισημερινό – μια τακτική που αντιμετωπίσθηκε με την ίδια αποφασιστικότητα με τη μεγάλη νίκη του προέδρου Ραφαέλ Κορρέα στο δημοψήφισμα για το σύνταγμα της χώρας.

Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ

ΡΑΦΑΕΛ ΚΟΡΡΕΑ . Για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα

Του Γιώργου Αγγελόπουλου

________________________________________
Αναδημοσίευση απο ΤΑ ΝΕΑ , Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008
________________________________________


Την ώρα που ο καπιταλισμός διέρχεται μία από τις σοβαρότερες κρίσεις του στις ΗΠΑ, ο πρόεδρος του Ισημερινού Ραφαέλ Κορρέα επιδιώκει την επανίδρυση της δημοκρατίας στη χώρα του γύρω από τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Πρόκειται για ένα σχέδιο κοινό με τους ομολόγους του της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες και της Βολιβίας Έβο Μοράλες.

Την Κυριακή ο Κορρέα έθεσε σε δημοψήφισμα στη χώρα του το σχέδιο του νέου Συντάγματος, όπως είχαν κάνει προηγουμένως οι δύο ομόλογοι και φίλοι του στις δικές τους χώρες. Και το 64% των πολιτών του Ισημερινού υπερψήφισε το νέο Σύνταγμα. «Το Σύνταγμα θριάμβευσε με τρόπο συντριπτικό», δήλωσε ο Κορρέα τη νύκτα της Κυριακής συγχαίροντας τους πολίτες του Ισημερινού. Ο ίδιος δέχθηκε τα συγχαρητήρια του Τσάβες, του Μοράλες, αλλά και της προέδρου της Χιλής Μισέλ Μπασελέ.

Το δημοψήφισμα διεξήχθη με πλήρη ηρεμία, σύμφωνα με τους παρατηρητές της Οργάνωσης Αμερικανικών Κρατών. Αφορούσε ένα κείμενο 444 σημείων που εδραιώνει τον «νέο σοσιαλισμό», τον οποίο ευαγγελίζεται ο Κορρέα. Το σχέδιο του νέου Συντάγματος καθιερώνει την εξουσία του κράτους στην οικονομία, καθώς αναθέτει στο κράτος τον «σχεδιασμό της ανάπτυξης» μιας χώρας η οποία ζει κυρίως από το πετρέλαιο που εξορύσσουν ξένες εταιρείες και από το συνάλλαγμα που της στέλνουν οι μετανάστες της. Ο Κορρέα γεννήθηκε το 1965 στο Γκουαγιακίλ του Ισημερινού. Έχει σπουδάσει οικονομολόγος (στον Ισημερινό και στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίν, στο Βέλγιο, ενώ έχει κάνει το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόι, στις ΗΠΑ) και είχε διατελέσει υπουργός Οικονομικών πριν εκλεγεί το 2006 στην προεδρία (ανέλαβε τα προεδρικά καθήκοντα το 2007).

Το σχέδιο του νέου Συντάγματος τού δίνει ενισχυμένες εξουσίες. Ο πρόεδρος της χώρας θα μπορεί να αναλάβει ώς δύο διαδοχικές τετραετείς εντολές και θα έχει τη δυνατότητα να διαλύει το Κοινοβούλιο. Ο Κορρέα έχει ήδη ανακοινώσει πως θα χρησιμοποιήσει αυτή την εξουσία και θα είναι υποψήφιος για μια νέα προεδρική εντολή τον Φεβρουάριο του 2009.

Το νέο Σύνταγμα καθιερώνει εξάλλου την αρχή της δωρεάν παροχής των υπηρεσιών υγείας και της δωρεάν παιδείας, που ο Κορρέα έχει ήδη αρχίσει να εφαρμόζει στη χώρα αυτή των 13,9 εκατομμυρίων κατοίκων, όπου το 50% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Το νέο Σύνταγμα απαγορεύει τέλος την παρουσία ξένων στρατευμάτων στην επικράτεια του Ισημερινού. Η πρόβλεψη αυτή θα βάλει τέλος στη συμφωνία ανάμεσα στο Κίτο και την Ουάσιγκτον για τη χρήση μιας βάσης του Ισημερινού ως αφετηρίας για τις αμερικανικές επιχειρήσεις κατά του λαθρεμπορίου των ναρκωτικών.

ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ;

"Ο απαισιόδοξος οικονομολόγος

Νουριέλ Ρουμπινί"


του Γιώργου Αγγελόπουλου

(Αναδημοσίυση απο ΤΑΝΕΑ 25.09.2008)


Ο Νουριέλ Ρουμπινί είναι ο οικονομολόγος που προέβλεψε τις διαδοχικές κρίσεις που αντιμετωπίζει η παγκόσμια οικονομία. Κατά τη γνώμη του, βρισκόμαστε ίσως στην «αρχή του τέλους της αμερικανικής αυτοκρατορίας».

Στις 7 Σεπτεμβρίου 2006, ο Ρουμπινί, καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, ανακοίνωνε σε ομιλία του στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ότι μέσα στους επόμενους μήνες ή χρόνια μια μεγάλη κρίση θα εκδηλωνόταν στην αγορά ακινήτων.

Η ομήγυρη τον αντιμετώπισε με σκεπτικισμό, ακόμη και αστειευόμενη με την πρόβλεψή του- την εποχή εκείνη η οικονομία σημείωνε άνοδο και ο Ρουμπινί είχε τη φήμη του απαισιόδοξου. Λίγους μήνες μετά, το 2007, ξεσπούσε η κρίση των ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου.

Όταν ο Ρουμπινί επέστρεψε στο ΔΝΤ τον Σεπτέμβριο του 2007, προέβλεψε μια κρίση ρευστότητας με επιπτώσεις σ΄ όλους τους τομείς του χρηματιστικού συστήματος. Τούτη τη φορά ουδείς γέλασε. Σ΄ όλη τη διάρκεια του 2007, είχε επιμείνει στο καταστροφολογικό σενάριό του, ακόμη κι όταν η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ έλαβε μέτρα μετά την κατάρρευση της επιχειρηματικής τράπεζας Βear Stearns και πολλοί οικονομολόγοι αναθάρρησαν με την ανάκαμψη που ακολούθησε.

Δεν επαληθεύτηκαν βέβαια όλα όσα είχε προβλέψει, όμως η τρέχουσα κρίση προσελκύει ακόμη περισσότερο την προσοχή στις εκτιμήσεις του 50χρονου καθηγητή, ο οποίος συναντιέται με διοικητές κεντρικών τραπεζών και υπουργούς Οικονομικών στην Ευρώπη και την Ασία και συνεχίζει τις μη κομφορμιστικές προφητείες του στο πολύ δημοφιλές μπλογκ του (www. rgemonitor. com/blog/roubini). Ο Νουριέλ Ρουμπινί ήταν σ΄ όλη του τη ζωή ένα «αουτσάιντερ». Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από Ιρανοεβραίους γονείς, τους οποίους ακολούθησε στην Τεχεράνη όταν ήταν 2 ετών, μετά στο Τελ Αβίβ και τέλος στην Ιταλία όπου τελείωσε το λύκειο. Μετά εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ και έκανε το διδακτορικό του στο Χάρβαρντ, στη διεθνή οικονομία.

Εδώ και μήνες έχει προαναγγείλει μια ύφεση 18 μηνών που θα είναι «η σοβαρότερη που γνώρισαν οι ΗΠΑ έπειτα από εκείνη του 1929». Πιστεύει πως οι δημόσιες αρχές θα πρέπει τώρα να αρχίσουν να ενισχύουν αυτούς που δανείστηκαν με υποθήκες και όχι τους επενδυτές. «Είτε εθνικοποιούμε τις τράπεζες είτε εθνικοποιούμε τα ενυπόθηκα δάνεια», συνοψίζει στους «Νιου Γιορκ Τάιμς». «Αλλιώς όλοι θα καούν... Ανεύθυνοι άνθρωποι εξέθρεψαν αυταπάτες λέγοντας πως η κρίση αυτή δεν αφορά παρά τα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου.

Όμως έχουμε προβλήματα και με τις πιστωτικές κάρτες, τα φοιτητικά δάνεια, τα δάνεια για αγορά αυτοκινήτου, τις ενυπόθηκες εμπορικές πιστώσεις, το χρέος των επιχειρήσεων και τα δάνεια που χρηματοδότησαν τις εξαγορές επιχειρήσεων», υπενθυμίζει. «Δεν είναι μόνον η αγορά των υποθηκών που διατρέχει υψηλό κίνδυνο, αλλά το χρηματιστικό μας σύστημα στο σύνολό του».

Όσο για τις ΗΠΑ, «από τη στιγμή που έχεις ελλειμματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, εξαρτάσαι από την καλή θέληση ξένων», υπογραμμίζει. «Είναι ίσως η αρχή του τέλους της αμερικανικής αυτοκρατορίας».

'ΕΞΩ ΟΙ ΓΙΑΝΚΗΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ".. ΚΑΤΩ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ

Η

Βολιβία

δεν είναι

Χιλή




Της ΚΟΡΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 21.09.2008)


«Αν δεν δράσουμε άμεσα, σε 30 χρόνια ίσως να βλέπουμε ντοκιμαντέρ για τη Βολιβία σαν αυτά που βλέπουμε σήμερα για τον Σαλβαδόρ Αλιέντε». Με αυτά τα λόγια, η πρόεδρος της Αργεντινής, Κριστίνα Φερνάντες, έδωσε το «διά ταύτα» της σοβαρής κρίσης που συγκλόνισε τη Βολιβία.

«Εξω οι γιάνκηδες» γράφει το γκράφιτι. Η Φερνάντες, άλλωστε, ήταν εκείνη που είχε και την πρωτοβουλία για την έκτακτη σύνοδο της Ενωσης Νοτιοαμερικανικών Κρατών (UNASUR), η οποία εξέφρασε την ομόφωνη υποστήριξή της στον πρόεδρο της Βολιβίας, Εβο Μοράλες, και καταδίκασε κάθε απόπειρα που διακυβεύει την εδαφική ακεραιότητα και τη δημοκρατική νομιμότητα στη χώρα.

Σήμερα, η κρίση των δυο τελευταίων εβδομάδων που έφερε τη Βολιβία στο χείλος της αβύσσου δείχνει να βαίνει προς εκτόνωση. Μετά τα άγρια επεισόδια που προκάλεσαν τον θάνατο δεκάδων ανθρώπων, στην πλειονότητά τους οπαδών του Μοράλες, και την αποπομπή του αμερικανού πρεσβευτή Φίλιπ Γκόλντμπεργκ, εξαιτίας του θολού ρόλου που διαδραμάτιζε στη χώρα, στρατός και αστυνομία έχουν θέσει υπό έλεγχο τις τέσσερις επαρχίες της ανατολικής Βολιβίας, όπου σημειώθηκε η ανταρσία της δεξιάς αντιπολίτευσης.

Οι κυβερνήτες τους, μετά την αποτυχία τους να αποσταθεροποιήσουν τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση και να κερδίσουν υποστήριξη από το εξωτερικό, αναγκάστηκαν να καθήσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τον πρόεδρο Μοράλες. Διεθνείς παρατηρητές στις διαπραγματεύσεις συμμετέχουν σε ρόλο παρατηρητή η Καθολική Εκκλησία και μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί, όπως η UNASUR, ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ενωση και ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών, αποδεικνύοντας ότι η βολιβιανή κρίση δεν αποτελεί πια απλή εσωτερική υπόθεση.

Το γιατί είναι αυτονόητο: Η Βολιβία, εκτός του ότι είναι μια φτωχή χώρα που πρώτη φορά στην ιστορία της εξέλεξε έναν ιθαγενή πρόεδρο, ο οποίος φιλοδοξεί να βγάλει τους συμπατριώτες του από την εξαθλίωση, διαθέτει τα δεύτερα σημαντικότερα κοιτάσματα φυσικού αερίου στη Νότια Αμερική μετά τη Βενεζουέλα.

H Σύνοδος των ηγετών της Λ. Αμερικής στήριξε ομόφωνα τον Μοράλες. Οποιαδήποτε αποσταθεροποίηση στη Βολιβία ενδέχεται να επιφέρει σοβαρή ενεργειακή και οικονομική κρίση και σε αρκετές γειτονικές χώρες, με πρώτες την Αργεντινή και τη Βραζιλία, που είναι οι βασικοί αγοραστές του βολιβιανού φυσικού αερίου. Επιπλέον, ο κλονισμός ή και η ανατροπή του Εβο Μοράλες θα σημάνει το καμπανάκι και για αρκετές άλλες προοδευτικές κυβερνήσεις στη Νότια Αμερική. Το γεγονός μάλιστα ότι η Βολιβία έζησε μια από τις χειρότερες κρίσεις των τελευταίων χρόνων πάνω στην 35η επέτειο του πραξικοπήματος που ανέτρεψε τον Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή οδηγεί αναπόφευκτα σε συνειρμούς.

Κυρίως, όταν ο αμερικανικός παράγοντας προσπαθεί να απλώσει άλλη μία φορά τα πλοκάμια του, αφ' ενός χρηματοδοτώντας, σύμφωνα με πολλές ενδείξεις, τη δεξιά αντιπολίτευση της Βολιβίας, αφ' ετέρου στήνοντας μια καλά ενορχηστρωμένη προπαγάνδα στα ΜΜΕ.

Πριν από λίγες μέρες, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κατέταξε τη Βολιβία, μαζί με τη Βιρμανία και τη Βενεζουέλα, στη μαύρη λίστα των κρατών που δεν προσφέρουν αρκετά στον αγώνα κατά της διακίνησης ναρκωτικών.Μία εβδομάδα νωρίτερα, οι «New York Times» δημοσίευαν εκτενές άρθρο με τίτλο «Η Βολιβία είναι ένας απρόθυμος σύμμαχος, τη στιγμή που οι ΗΠΑ προωθούν τον αγώνα κατά των ναρκωτικών», ενώ σύμφωνα με τη «Washington Post», «ο Εβο Μοράλες οδηγεί τη χώρα του στη διάλυση ή στον εμφύλιο πόλεμο», για να αναφερθούμε σε μερικά μόνο από τα προπαγανδιστικά κείμενα.Αλλο τώρα, άλλο το 1973.

Η διαφορά με το 1973 είναι ότι ο Μοράλες, σε αντίθεση με τον Αλιέντε, δεν είναι μόνος, όπως αποδείχθηκε περίτρανα και από την έκτακτη σύνοδο της νεοσύστατης UNASUR στο Σαντιάγο της Χιλής, η οποία, κατά γενική ομολογία, χειρίστηκε με επιτυχία την πρώτη της σοβαρή πρόκληση. Αν έχει βγει κάτι θετικό από την κρίση της Βολιβίας, είναι ακριβώς αυτό, καθώς και το γεγονός ότι ο Εβο Μοράλες μπορεί να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος με τους εκπροσώπους της αντιπολίτευσης, οι οποίοι, όπως και οι αμερικανοί προστάτες τους, ίσως αρχίσουν να λαμβάνουν επιτέλους το μήνυμα: ότι δηλαδή η εποχή που η Ουάσιγκτον ανέτρεπε στη σειρά τις προοδευτικές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, σε συνεργασία με τις τοπικές ελίτ, έχει περάσει προ πολλού.

Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληγε και μια πρόσφατη έκθεση του Συμβουλίου Εξωτερικών της Ουάσιγκτον: «Εάν κάποτε υπήρξε μια εποχή αμερικανικής ηγεμονίας στη Λατινική Αμερική, αυτή έχει λήξει».