Η
Βολιβία
δεν είναι
Χιλή
Της ΚΟΡΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 21.09.2008)
«Αν δεν δράσουμε άμεσα, σε 30 χρόνια ίσως να βλέπουμε ντοκιμαντέρ για τη Βολιβία σαν αυτά που βλέπουμε σήμερα για τον Σαλβαδόρ Αλιέντε». Με αυτά τα λόγια, η πρόεδρος της Αργεντινής, Κριστίνα Φερνάντες, έδωσε το «διά ταύτα» της σοβαρής κρίσης που συγκλόνισε τη Βολιβία.
«Εξω οι γιάνκηδες» γράφει το γκράφιτι. Η Φερνάντες, άλλωστε, ήταν εκείνη που είχε και την πρωτοβουλία για την έκτακτη σύνοδο της Ενωσης Νοτιοαμερικανικών Κρατών (UNASUR), η οποία εξέφρασε την ομόφωνη υποστήριξή της στον πρόεδρο της Βολιβίας, Εβο Μοράλες, και καταδίκασε κάθε απόπειρα που διακυβεύει την εδαφική ακεραιότητα και τη δημοκρατική νομιμότητα στη χώρα.
Σήμερα, η κρίση των δυο τελευταίων εβδομάδων που έφερε τη Βολιβία στο χείλος της αβύσσου δείχνει να βαίνει προς εκτόνωση. Μετά τα άγρια επεισόδια που προκάλεσαν τον θάνατο δεκάδων ανθρώπων, στην πλειονότητά τους οπαδών του Μοράλες, και την αποπομπή του αμερικανού πρεσβευτή Φίλιπ Γκόλντμπεργκ, εξαιτίας του θολού ρόλου που διαδραμάτιζε στη χώρα, στρατός και αστυνομία έχουν θέσει υπό έλεγχο τις τέσσερις επαρχίες της ανατολικής Βολιβίας, όπου σημειώθηκε η ανταρσία της δεξιάς αντιπολίτευσης.
Οι κυβερνήτες τους, μετά την αποτυχία τους να αποσταθεροποιήσουν τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση και να κερδίσουν υποστήριξη από το εξωτερικό, αναγκάστηκαν να καθήσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τον πρόεδρο Μοράλες. Διεθνείς παρατηρητές στις διαπραγματεύσεις συμμετέχουν σε ρόλο παρατηρητή η Καθολική Εκκλησία και μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί, όπως η UNASUR, ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ενωση και ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών, αποδεικνύοντας ότι η βολιβιανή κρίση δεν αποτελεί πια απλή εσωτερική υπόθεση.
Το γιατί είναι αυτονόητο: Η Βολιβία, εκτός του ότι είναι μια φτωχή χώρα που πρώτη φορά στην ιστορία της εξέλεξε έναν ιθαγενή πρόεδρο, ο οποίος φιλοδοξεί να βγάλει τους συμπατριώτες του από την εξαθλίωση, διαθέτει τα δεύτερα σημαντικότερα κοιτάσματα φυσικού αερίου στη Νότια Αμερική μετά τη Βενεζουέλα.
H Σύνοδος των ηγετών της Λ. Αμερικής στήριξε ομόφωνα τον Μοράλες. Οποιαδήποτε αποσταθεροποίηση στη Βολιβία ενδέχεται να επιφέρει σοβαρή ενεργειακή και οικονομική κρίση και σε αρκετές γειτονικές χώρες, με πρώτες την Αργεντινή και τη Βραζιλία, που είναι οι βασικοί αγοραστές του βολιβιανού φυσικού αερίου. Επιπλέον, ο κλονισμός ή και η ανατροπή του Εβο Μοράλες θα σημάνει το καμπανάκι και για αρκετές άλλες προοδευτικές κυβερνήσεις στη Νότια Αμερική. Το γεγονός μάλιστα ότι η Βολιβία έζησε μια από τις χειρότερες κρίσεις των τελευταίων χρόνων πάνω στην 35η επέτειο του πραξικοπήματος που ανέτρεψε τον Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή οδηγεί αναπόφευκτα σε συνειρμούς.
Κυρίως, όταν ο αμερικανικός παράγοντας προσπαθεί να απλώσει άλλη μία φορά τα πλοκάμια του, αφ' ενός χρηματοδοτώντας, σύμφωνα με πολλές ενδείξεις, τη δεξιά αντιπολίτευση της Βολιβίας, αφ' ετέρου στήνοντας μια καλά ενορχηστρωμένη προπαγάνδα στα ΜΜΕ.
Πριν από λίγες μέρες, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κατέταξε τη Βολιβία, μαζί με τη Βιρμανία και τη Βενεζουέλα, στη μαύρη λίστα των κρατών που δεν προσφέρουν αρκετά στον αγώνα κατά της διακίνησης ναρκωτικών.Μία εβδομάδα νωρίτερα, οι «New York Times» δημοσίευαν εκτενές άρθρο με τίτλο «Η Βολιβία είναι ένας απρόθυμος σύμμαχος, τη στιγμή που οι ΗΠΑ προωθούν τον αγώνα κατά των ναρκωτικών», ενώ σύμφωνα με τη «Washington Post», «ο Εβο Μοράλες οδηγεί τη χώρα του στη διάλυση ή στον εμφύλιο πόλεμο», για να αναφερθούμε σε μερικά μόνο από τα προπαγανδιστικά κείμενα.Αλλο τώρα, άλλο το 1973.
Η διαφορά με το 1973 είναι ότι ο Μοράλες, σε αντίθεση με τον Αλιέντε, δεν είναι μόνος, όπως αποδείχθηκε περίτρανα και από την έκτακτη σύνοδο της νεοσύστατης UNASUR στο Σαντιάγο της Χιλής, η οποία, κατά γενική ομολογία, χειρίστηκε με επιτυχία την πρώτη της σοβαρή πρόκληση. Αν έχει βγει κάτι θετικό από την κρίση της Βολιβίας, είναι ακριβώς αυτό, καθώς και το γεγονός ότι ο Εβο Μοράλες μπορεί να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος με τους εκπροσώπους της αντιπολίτευσης, οι οποίοι, όπως και οι αμερικανοί προστάτες τους, ίσως αρχίσουν να λαμβάνουν επιτέλους το μήνυμα: ότι δηλαδή η εποχή που η Ουάσιγκτον ανέτρεπε στη σειρά τις προοδευτικές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, σε συνεργασία με τις τοπικές ελίτ, έχει περάσει προ πολλού.
Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληγε και μια πρόσφατη έκθεση του Συμβουλίου Εξωτερικών της Ουάσιγκτον: «Εάν κάποτε υπήρξε μια εποχή αμερικανικής ηγεμονίας στη Λατινική Αμερική, αυτή έχει λήξει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου