ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ ΤΗΣ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΤΗΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΟΡΥΚΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ (Πετρέλαια)*

*

ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Δ' ΠΕΡΙΟΔΟΣ (ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ)

ΣΥΝΟΔΟΣ Β'

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ

ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΓΙΑΝΝΗ. ΑΛΕΥΡΑ

ΤΟΜΟΣ ΕΚΤΟΣ

Συνεδριάσεις 4Β' - ΡΣΤ'

17 Μαρτίου 1987 - 27 Απριλίου 1987

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΡΑ', 6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1987 , Σελίδα, 5159

ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ. Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ: Το λόγο έχει ο κ. Ιωάννης Κουτσογιάννης

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, χωρίς να θέλω να δημιουργήσω προβλήματα στην όλη διαδικασία, θέλω να γραφεί στα πρακτικά, να διατυπώσω κι εγώ τη διαμαρτυρία μου, διότι ξέρω ότι 4-5 συνάδελφοι που είναι στην Αίθουσα, πιθανώς δεν θα με ακούσουν, λόγω της κόπωσης.

Διαμαρτύρομαι, λοιπόν, κι εγώ και ξεκινώ την ομιλία μου τονίζοντας, ότι αυτή δεν θα είναι κάποια ομιλία με συνέχεια, με συγκεκριμένη δομή. Θα αναφερθώ σε 3-4 σημαντικά κατά την άποψη μου ζητήματα, που εν τούτοις και αυτά είναι πτυχές του όλου ζητήματος, το οποίο συζητούμε σήμερα.

Στην αρχή θέλω να αναφερθώ για λίγο στο ιστορικό του θέματος.

Έχει γραφτεί στον ξένο Τύπο, αλλά και στον ελληνικό, ότι γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '60, δηλαδή 2-3-5 χρόνια πριν από το 70, οι Αμερικανοί ολοκλήρωσαν τις έρευνες που έκαναν στην περιοχή μας για τα κοιτάσματα πετρελαίου και επεσήμαναν με τους δορυφόρους τους κοιτάσματα στο Βόρειο Αιγαίο. Ακολούθησε, η χαρτογράφηση αυτών των κοιτασμάτων με βάση τα στοιχεία που συνέλεξαν οι δορυφόροι και στην συνέχεια είχαμε από την πλευρά των Αμερικανών πάντοτε, την επεξεργασία των σχετικών στοιχείων.

Φαίνεται ότι οι Αμερικανοί έβγαλαν τα εξής περίπου συμπεράσματα: Ότι υπάρχουν κατ' αρχήν κοιτάσματα πετρελαίου, πιθανώς πλούσια, και σύμφωνα με τη συνθήκη της Γενεύης του 1958, που αναφέρεται στα θέματα της υφαλοκρηπίδας, αλλά και σύμφωνα με τη συνθήκη της Λωζάνης που ρυθμίζει τα ελληνοτουρκικά σύνορα, αυτά τα κοιτάσματα, είναι ελληνικά.

Οι εκτιμήσεις που έγιναν θα πρέπει να ήσαν οι εξής: Με την άντληση των πετρελαίων αυτών από τους ίδιους τους Έλληνες θα προέκυπτε μία ισχυροποίηση της Ελλάδος, ισχυροποίηση οικονομική, πολιτική και στρατιωτική.

Δεύτερο στοιχείο είναι, ότι αυτή η πρώτη εκτίμηση θα μπορούσε να οδηγήσει αργότερα σε μείωση ή και εξάλειψη της επιρροής των Αμερικανών στη Χώρα μας και επομένως θα προέκυπτε μακροπρόθεσμα μία ζημία στα πολιτικοστρατιωτικά, αλλά και οικονομικά συμφέροντα των Η.Π.Α.

Ακολούθησε η χάραξη της πολιτικής, από την πλευρά των Αμερικανών, στο συγκεκριμένο κρίσιμο χώρο του Αιγαίου με βάση αυτά τα δεδομένα.

Έχει δημοσιευτεί στον ξένο Τύπο, έχει γραφτεί και έχει συζητηθεί και εδώ στην Ελλάδα, ότι κατά πάσα πιθανότητα, κατά πάσα βεβαιότητα θα έλεγα, οι Αμερικανοί έδωσαν αυτούς τους χάρτες στους Τούρκους, οι οποίοι στη συνέχεια τους δημοσίευσαν ως δικούς τους χάρτες. Είναι φυσικό να ξέρουμε όλοι, ότι οι Τούρκοι δεν είχαν δυνατότητες να βρουν τα πετρέλαια, ούτε φυσικά να φτιάξουν χάρτες, τους οποίους αργότερα δημοσίευσαν. Αυτή είναι εργασία των Αμερικανών. Υπέδειξαν στη συνέχεια στους Τούρκους να θέσουν τις αμφισβητήσεις και διεκδικήσεις τους. Από τότε υποστηρίζουν σε κάθε περίπτωση τις διεκδικήσεις αυτές των Τούρκων. Αυτά είναι γνωστά.

Τέλος θα ήθελα να επισημάνω, ότι καθοδηγούν τους Τούρκους στην κλιμάκωση των πιέσεων και στις διάφορες σχετικές μεθοδεύσεις.

Το τελευταίο που μπορούμε να πούμε είναι, ότι οι Αμερικανοί εξοπλίζουν τους Τούρκους με ρυθμούς τους οποίους δεν μπορεί να παρακολουθήσει η Χώρα μας. Οι Αμερικανοί δηλαδή,  με απλά λόγια, προτίμησαν αυτή τη συνταγή της ανάμιξης των Τούρκων στις ελληνικές υποθέσεις, επειδή αυτή είναι μία δοκιμασμένη μέθοδος από τους Άγγλους στην Κύπρο και μάλιστα με πολλή επιτυχία. Η άποψη μου είναι, ότι εδώ έχει εφαρμοστεί η κλασική μέθοδος του διαίρει και βασίλευε.

Οι Τούρκοι, όταν πήραν αυτά τα στοιχεία, είναι φυσικό να ανησύχησαν, γιατί γνωρίζουν ότι μια Ελλάδα ισχυρή όχι μόνο δεν μπορεί να είναι αντικείμενο εκβιασμών, προκλήσεων και ληστείας, αλλά σύμφωνα και με τους δικούς τους πάγιους φόβους μπορεί αυτό να σημάνει το τέλος των ονείρων τους για μια νέα οθωμανική αυτοκρατορία και για άλλα τέτοια κωμικά πράγματα.

Έχουμε επομένως εδώ να παρατηρήσουμε, ότι αμερικανικά και τουρκικά συμφέροντα συμπίπτουν και γι' αυτό ακριβώς υπάρχει ένα είδος κοινής πολιτικής και στενής συνεργασίας Αμερικανών και Τούρκων, αλλά φυσικά για διαφορετικούς λόγους. Όλες οι ενέργειες των Τούρκων από τότε έχουν ως αίτιο τους πιο πάνω λόγους και είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που αναφέραμε.

Επομένως, από δω και πέρα πρέπει να περιμένουμε ότι θα εξακολουθήσει η ίδια κατάσταση και δεν πρέπει κανείς Έλληνας να αυταπατάται, ότι μπορεί να υπάρξουν καλές προθέσεις, διάλογος με αποτελέσματα και όλα τα σχετικά.

Εκείνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι, ότι χρειάζεται επαγρύπνηση απ' όλους, ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, διπλωματική επίθεση, διεθνή ερείσματα, ισχυρή οικονομία, ομοψυχία, δραστηριοποίηση όλων των εθνικών δυνάμεων, αποφασιστικότητα και ετοιμότητα για όλα τα ενδεχόμενα και λεπτοί χειρισμοί.

Αυτά αναφέρονται στο παλαιό ιστορικό του θέματος και νομίζω ότι ήταν χρήσιμο να αναφερθούν, για να μπορούμε να έχουμε τη γενική πορεία από παλαιότερα μέχρι σήμερα, γιατί έτσι ερμηνεύονται τα γεγονότα και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε σωστές εκτιμήσεις και να πάρουμε σωστές αποφάσεις.

Ένα άλλο σημαντικό θέμα, που πρέπει να αναφέρω, είναι το πρακτικό της Βέρνης. Θυμάστε ότι τον Αύγουστο του 1976 υπήρξε μια συμφωνία των Υπουργών Εξωτερικών Μπίτσιου και Τσαγλαγεντήλ που οδήγησε στην Έναρξη ενός ελληνοτουρκικού διαλόγου. Αργότερα στις 2. 11. 76 υπήρξε μια συνάντηση Τζούνη και Μπριγκέλ και απ' αυτή προέκυψε το πρακτικό της Βέρνης, που υπεγράφη στις 11 Νοεμβρίου. Το περιεχόμενο ήταν δέσμευση και από τις δύο πλευρές για αποφυγή προκλήσεων στο χώρο του Αιγαίου κατά τη διάρκεια του διαλόγου.

Έχω εδώ το κείμενο και θα το διαβάσω για τα πρακτικά. Αναφέρομαι στα άρθρα 6 και 7 του πρακτικού της Βέρνης:

«Αρθρο 6: Τα δύο μέρη αναλαμβάνουν την υποχρέωση όπως απόσχουν πάσης πρωτοβουλίας ή πράξεως σχετικής προς την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, η οποία θα ηδύνατο να παρενοχλήσει τη διαπραγμάτευση.

Άρθρο 7: Τα δύο μέρη αναλαμβάνουν την υποχρέωση, όπως, καθ' όσον αφορά στις διμερείς των σχέσεις, απόσχουν πάσης πρωτοβουλίας ή πράξεως, η οποία θα έτεινε να μειώσει το κύρος του ετέρου».

Αν προσέξατε θα δείτε, ότι αυτά τα δύο άρθρα είναι διατυπωμένα τόσο ελεύθερα, ώστε να μπορεί να γίνει οποιαδήποτε ερμηνεία από την πλευρά της Τουρκίας. Και ξέρετε πόσο κακόπιστοι είναι οι Τούρκοι και πόσο εφαρμόζουν ή όχι τις διεθνείς συμβάσεις, στις οποίες έχουν δεσμευθεί. Είμαστε τώρα βέβαιοι, ότι ο διάλογος αυτός με βάση τις γνωστές τουρκικές διεκδικήσεις δεν θα μπορούσε ποτέ να καταλήξει σε συμφωνία. Απλα οι Τούρκοι επεδίωκαν και πέτυχαν, τον ατέρμονα διάλογο, με σκοπό την παρεμπόδιση ή διακοπή της εκμετάλλευσης των ελληνικών πετρελαίων από τους Έλληνες. Και αυτό οι Τούρκοι το επέτυχαν, έως ότου ετοιμαστούν, δηλαδή έως ότου αποκτήσουν την αναγκαία στρατιωτική υπεροχή, για να μας επιτεθούν και να μας αρπάξουν τουλάχιστον το μισό Αιγαίο, όπως αυτό υπάρχει στα σχέδια τους και επανειλημμένα έχει διακηρυχθεί από την πλευρά τους. Τα λάθη της Κυβέρνησης Καραμανλή στην περίπτωση αυτή της υπογραφής του πρωτοκόλλου είναι:

·        πρώτο, ότι έκανε διάλογο με τους Τούρκους, καθ' ην στιγμή οι Τούρκοι κατείχαν το 40% της Κύπρου,

·        δεύτερο ότι άρχισαν ένα διάλογο, ο οποίος λόγω των διαφανών προθέσεων των Τούρκων δεν μπορούσε να καταλήξει σε αποτέλεσμα και

·        τρίτο δεν συμφωνήθηκε αρχή και τέλος αυτού του διαλόγου.

Ήταν δηλαδή αυτό ακριβώς που επεδίωκαν οι Τούρκοι. Αυτό βέβαια δεν μπορούμε να πούμε ότι το έκανε ηθελημένα η τότε Κυβέρνηση. Οπωσδήποτε, όμως, επετεύχθη με πίεση των Τούρκων, με φανερό σκοπό να σταματήσουν επ' αόριστον οι έρευνες για ανεύρεση και εκμετάλλευση πετρελαίων στο Αιγαίο.

Ποιά είναι τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι, πώς κατάφεραν να πείσουν την Κυβέρνηση να δεχθεί τέτοια εξέλιξη, αυτό δεν φαίνεται ότι το γνωρίζουμε ακριβώς.

Αφήνουμε το θέμα αυτό στους ιστορικούς.

Η διακοπή του διαλόγου από την σημερινή Κυβέρνηση κατέστησε το πρακτικό της Βέρνης ανενεργό. Εμείς δεν έχουμε, κύριοι συνάδελφοι, να φοβηθούμε τίποτα για να είμαστε ευάλωτοι σε πιέσεις των Τούρκων.

Σήμερα εμείς μπορούμε, εάν κρίνουμε κατάλληλο τον χρόνο, να προχωρήσουμε σε έρευνες και εκμετάλλευση των πετρελαίων χωρίς καμιά δέσμευση.

Με το νομοσχέδιο αυτό η Κυβέρνηση αποκτά τον έλεγχο των αποφάσεων του κονσόρτσιουμ και ρυθμίζει τις εξελίξεις σύμφωνα με τα συμφέροντα του ελληνικού Λαού και διασφαλίζοντας τα γενικότερα συμφέροντα της.

Πριν κλείσω αυτό το θέμα θα ήθελα να θυμίσω και να σημειώσω, ότι τον Μάρτιο του 1978 συναντήθηκαν στο Μοντραί οι Πρωθυπουργοί Ελλάδος--Τουρκίας κύριοι Καραμανλής και Ετσεβίτ, προκειμένου, όπως ανακοινώθηκε τότε, διαβάζω επακριβώς- «να αποκατασταθεί ένας διάλογος ο οποίος δυνατόν να άρει τα εμπόδια προς εξεύρεση αμοιβαίως ικανοποιητικών λύσεων στα ελληνοτουρκικά προβλήματα». Τότε θυμάστε έγινε και η διακοπή των ερευνών.

Τώρα εκείνο που εγώ έχω να σημειώσω είναι, πώς είναι δυνατόν να υπάρξουν αμοιβαίως ικανοποιητικές λύσεις με κατεχόμενη από τους Τούρκους την Κύπρο, με συνεχείς απειλές και παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας, με προκλητικές διεκδικήσεις σε βάρος μας και τόσα άλλα αμέτρητα, εμείς τελικά δεν το κατανοούμε.

Επίσης είναι σημαντικό να αναφέρω για να γραφτεί στα πρακτικά, ότι η συζήτηση εκείνη Καραμανλή και Ετσεβίτ έγινε χωρίς ημερήσια διάταξη. Κράτησε πάρα πολλές ώρες και εξ όσων τουλάχιστον έχουμε διαβάσει στον Τύπο δεν κρατήθηκαν πρακτικά.

Ακολούθησε μία συνάντηση ακόμα στις 10 Μαΐου του 1978 στην Ουάσιγκτον, η οποία κατέληγε σε διατύπωση ευχών, αλλά δε φαίνεται ότι και από αυτή τη συνάντηση μάθαμε πολλά πράγματα για το τι ακριβώς συζητήθηκε.

Η ουσία είναι, ότι το πρακτικό της Βέρνης ίσχυσε εκείνα τα χρόνια με απαίτηση των Τούρκων και βέβαια επί ζημία των δικών μας συμφερόντων.

Ότι το πρακτικό αυτό υπήρξε επιζήμιο για τα εθνικά μας συμφέροντα, αποδεικνύεται, και εκ του ότι οι Τούρκοι το επικαλούνται συνεχώς ακόμη και τώρα που δεν υπάρχει διάλογος και που επομένως δεν έχει καμιά ισχύ.

Θέλω να πω λίγα λόγια για την αιγιαλίτιδα ζώνη και ελπίζω στο τέλος να σας δώσω την εικόνα ενός σεναρίου, που κυκλοφόρησε τις τελευταίες εβδομάδες. Το θέμα της αιγιαλίτιδος ζώνης είναι γνωστό, αλλά θέλω να επισημάνω ορισμένα πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι έχουμε δικαίωμα επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης, απόλυτο δικαίωμα, στα 12 ναυτικά μίλια. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσαμε να διασφαλίσουμε τις θέσεις μας στο Αιγαίο γενικά, και ειδικότερα στο θέμα της υφαλοκρηπίδας, χωρίς μεγάλες διεθνοπολιτικές τριβές. Η Τουρκία το γνωρίζει αυτό και επικαλείται την αρχή της ευθυδικίας και την αρχή της επιείκειας, οι οποίες δεν μπορούν βέβαια να προσφέρουν στους Τούρκους καμιά σοβαρή νομική θεμελίωση. Γι' αυτό ακριβώς η Τουρκία μάς απειλεί με πόλεμο, σε περίπτωση δηλαδή που εμείς θα προχωρήσουμε στην επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στη Χώρα μας.

Εγώ μπορώ να αναφέρω κάτι εδώ στη Βουλή υπεύθυνα. Ότι δηλαδή γνωρίζω με απόλυτη βεβαιότητα, ότι και οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ δεν επιθυμούν την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στον χώρο του Αιγαίου από 6 σε 12 ναυτικά μίλια. Και δεν το επιθυμούν, διότι όταν γίνει αυτή η επέκταση όχι μόνο κατοχυρώνονται τα δικαιώματα μας στο χώρο του Αιγαίου και γίνονται αναμφισβήτητα, αλλά καταρρέει και όλη η πλαστή επιχειρηματολογία, περί του ότι η Τουρκία είναι χώρος με μεγαλύτερη στρατηγική σημασία από αυτή της Ελλάδος. Αυτό τι κάνει; Ανατρέπει τα δεδομένα και τους συσχετισμούς της περιοχής όπως είναι σήμερα. Και αυτό επίσης θα είχε σαν αποτέλεσμα, ότι το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί δεν θα μπορούν να ελέγχουν το χώρο όπως έχουν συνηθίσει.

Μπορώ να σας βεβαιώσω, ότι αυτή η δυνατότητα που έχουμε, για επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια, είναι, ένα πανίσχυρο όπλο στα χέρια της όποιας ελληνικής κυβέρνησης και πρέπει να γίνεται έντονη εκμετάλλευση στις όποιες διαπραγματεύσεις για τα εθνικά μας θέματα.

Έχω και μια άλλη πρόταση κατά τη γνώμη μου σημαντική. Έως ότου δηλαδή αντιμετωπίσουμε το θέμα της υφαλοκρηπίδας, συνολικά, δικαιούμεθα και μπορούμε να προβούμε σε τμηματική επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης, χωρίς μάλιστα να δημιουργηθούν και εμπλοκές.

Προτείνω συγκεκριμένα την επέκταση της αιγιαλίτιδος ζώνης της νήσου Θάσου από 6 ναυτικά μίλια σε 12 ναυτικά μίλια. Επαναλαμβάνω, ότι προτείνω την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης μόνο της νήσου Θάσου. Θα μπορέσουμε έτσι απερίσπαστοι να προχωρήσουμε σε έρευνες και εκμετάλλευση των εκεί κοιτασμάτων, χωρίς προβλήματα. Η Τουρκία, αφ’ ενός μεν δεν ενοχλείται από αυτή τη συγκεκριμένη επέκταση, αφ' ετέρου δε, δεν δικαιούται να αντιδράσει, διότι η ίδια η Τουρκία είχε επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη και στον Εύξεινο Πόντο και νότια προς την πλευρά της Κύπρου.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Η Κυβέρνηση το δέχεται;

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ: Εγώ το προτείνω αυτό κύριε συνάδελφε. Εγώ, ο Βουλευτής Κουτσογιάννης. Εγώ, παρακαλώ την Κυβέρνηση, αφού το αναφέρετε, να μελετήσει με προσοχή αυτή την πρόταση για τμηματική επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης και πιστεύω ότι έτσι λύνονται πολλά προβλήματα. Οι μεγάλες δυνάμεις επίσης δεν εμποδίζονται στην περίπτωση αυτή στη ναυσιπλοΐα τους ή στην κίνηση πολεμικών σκαφών τους στην περιοχή.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΝΟΣ: Είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η πρόταση σας.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ : Είναι δική μου, δεν έχω καμία συνεννόηση ούτε με τον κ. Υπουργό, ούτε με την Κυβέρνηση γενικότερα. Και η Νέα Δημοκρατία και η ΔΗΑΝΑ, δυστυχώς κατά τη γνώμη μου, επιμένουν να κτυπήσουμε ανατολικά της Θάσου στα 11 μίλια....

ΗΛΙΑΣ ΜΑΛΕΒΙΤΗΣ : Εμείς δεχόμαστε την πρόταση τη δική σας εάν το δεχθεί η Κυβέρνηση.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ: Αναφέρομαι σ' αυτά που είπατε περί Ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδος. Θα μου επιτρέψετε να πω, ότι σύμφωνα με όσα διάβασα στις εφημερίδες οι Τούρκοι δέχονται αυτό το σημείο, δηλαδή να κτυπήσουμε εμείς 11 μίλια ανατολικά της Θάσου. Το ερώτημα είναι γιατί το δέχονται. Είναι προφανές, ότι αμέσως μετά οι Τούρκοι θα προχωρήσουν σε γεώτρηση, η οποία θα είναι εκτός των δικών μας χωρικών υδάτων και έτσι θα προκληθεί σύγκρουση ή οπωσδήποτε εμπλοκή δεν ξέρω ποιας έκτασης και ποίας μορφής, κατά τη γνώμη μου αυτό ήταν το σενάριο. Και στις δυο περιπτώσεις θα είχαμε πτώση της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και πιθανώς και διχοτόμηση στο Αιγαίο. Αυτό είναι, μέσα στα σενάρια. Εγώ από τα στοιχεία που έχω δεν βλέπω ότι η Τουρκία ήταν έτοιμη για μεγάλη σύγκρουση και μπορώ να πω, γιατί δεν θα είχαμε τέτοια σύγκρουση, αλλά δεν πρέπει να παραλείψω να πω ότι τον τελευταίο μήνα πριν από την σύγκρουση παρατηρήθηκε μία μεγάλη και έντονη κινητικότητα.

Ουάϊνμπεκερ, Περλ, γνωστοί τουρκόφιλοι και ανθέλληνες να βρίσκονται 1, 2 βδομάδες στην Άγκυρα, ο Οζάλ να πηγαίνει στην Αμερική, να κάθεται εκεί αρκετές μέρες και στη συνέχεια να πηγαίνει στο Λονδίνο. Αυτή όλη η κινητικότης, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι καθόλου συμπτωματική και κατά τη δική μου άποψη ταυτίζεται με τα γεγονότα και τις εξελίξεις εκείνων των ημερών.

Ίσως αυτό έγινε, διότι η Κυβέρνηση έχοντας πιθανώς κάποιες πληροφορίες -δεν το γνωρίζω αυτό επίσημα- πρόλαβε και προχώρησε στη διατύπωση αυτού του σχεδίου νόμου. Όταν οι κύριοι αυτοί είδαν ότι το σενάριο δεν μπορούσε να προχωρήσει, να ασκήσουν πιέσεις και εκβιασμούς κ.λπ., τότε προχώρησαν στο δεύτερο σενάριο. Αυτή είναι η άποψη μου και θα παρακαλέσω να την έχετε υπόψη σας στις αναλύσεις που γίνονται. Υπάρχει περίπτωση να υπάρξει σύγκρουση Ελλάδος--Τουρκίας; Αυτό συμφέρει την Ελλάδα; Συμφέρει την Τουρκία; Συμφέρει το ΝΑΤΟ; Συμφέρει τους Αμερικανούς; Να το δούμε.

Η επίσημη θέση των Αμερικανών, που εξεφράσθη από τον κ. Κίσιγκερ το 1976 είναι, ότι αποκλείεται κάθε στρατιωτική λύση στο Αιγαίο, έχω ολόκληρο το κείμενο εδώ από την εφημερίδα «ΒΗΜΑ», αλλά δεν χρειάζεται να το διαβάσω επειδή δεν έχουμε χρόνο. Το γιατί δεν συμφέρει πράγματι είναι γνωστό. Μία τέτοια σύγκρουση δεν μπορούν να εκτιμήσουν οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, πού θα οδηγήσει και γι' αυτό δεν συμφέρει. Εάν όμως γίνει κάποια εμπλοκή με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι ελεγχόμενη από τους Αμερικάνους, ολιγοήμερη και ελεγχόμενη, ασφαλώς θα γίνει.

Πότε θα γίνει αυτό; Όταν η Χώρα η δική μας θα βρεθεί σε κάποιο είδος διάλυσης, σε ακυβερνησία, σε οικονομική ή άλλη κρίση, σε παράλυση θα έλεγα, όπως έγινε δηλαδή στην περίπτωση του Αττίλα, τότε θα γίνει αυτή επίθεση...

(Στο σημείο αυτό ακούγεται ο προειδοποιητικός ήχος λήξης του χρόνου ομιλίας του κ. Βουλευτή)

Κύριε Πρόεδρε, θα παρακαλούσα να μου δώσετε άλλο ένα λεπτό.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Παναγιώτης Ν. Κρητικός): Όχι και άλλο λεπτό, κύριε Κουτσογιάννη.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ: Να ολοκληρώσω κύριε Πρόεδρε. Τότε μόνο. Όταν η δική μας Χώρα βρεθεί σε κατάσταση παράλυσης θα μπορέσουν αυτοί να επέμβουν, σε λίγες μέρες να πετύχουν αυτά που έχουν σχεδιάσει με τα γνωστά διχοτομικά σενάρια του Αιγαίου. Και τότε βέβαια θα το έχουν επιτύχει αυτό χωρίς πόλεμο. Και για να το πετύχουν αυτό., θα πρέπει να έχουν προωθήσει εδώ στη Κυβέρνηση, σε κρίσιμες κυβερνητικές θέσεις δικούς τους ανθρώπους και να φθάσουν βέβαια τη Χώρα στην κατάσταση που ανάφερα. Απ' αυτό προκύπτει ποιό είναι το δικό μας καθήκον: Ομοψυχία, ενότητα, ισχυρές ένοπλες δυνάμεις κ.λπ

Δυστυχώς δεν έχω άλλο χρόνο. Ευχαριστώ που με ακούσατε, παρά το προχωρημένο της ώρας.

_______________________

* Αυτό το κείμενο μας το έστειλε αντί για ευχές ο Μιχάλης Μπερδελής. Ευχαριστούμε Μιχάλη

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΩΣ ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΩΣ ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Ο Ούγκο Τσάβες αποκάλυψε την απόλυτη φούσκα!

Αναδημοσίευση απο το:  http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2011/08

 

Διάταγμα για την εθνικοποίηση της εκμετάλλευσης 

χρυσού της Βενεζουέλας υπέγραψε ο Τσάβες

Από το "ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ"

Ο Ούγκο Τσάβες διέταξε την Κεντρική Τράπεζα της Βενεζουέλας να φέρει πίσω στη χώρα τους 211 τόνους χρυσού αξίας $11 δις που φυλάσσονται σε τράπεζές του εξωτερικού. Ο Υπουργός Οικονομικών της Βενεζουέλας είπε ότι η αποδυνάμωση του αμερικανικού δολαρίου, η παρ’ολίγον πτώχευση της αμερικανικής οικονομίας και η κρίση χρέους της Ευρωζώνης απειλούν τις αποταμιεύσεις της Βενεζουέλας, οι οποίες θα είναι πιο ασφαλείς στην ίδια τη Βενεζουέλα ή σε χώρες-συμμάχους (Κίνα-Ρωσία). Ποιες είναι οι πιθανές συνέπειες αυτής της κίνησης του Τσάβες; Aς αρχίσουμε με τον...πασίγνωστο Μαξ Κάιζερ:

Ο Μαξ Κάιζερ μας λέει ο χρυσός της Βενεζουέλας και άλλων χωρών δεν φυλάσσεται μόνο σε κεντρικές τράπεζες, όπως η Τράπεζα της Αγγλίας, αλλά και σε άλλες τράπεζες όπως η JP Morgan. . Το μυστικό είναι ότι κάποιες από αυτές τις τράπεζες δεν τον έχουν πια τον χρυσό και θα πρέπει να βγουν στα χρηματιστήρια να τον αγοράσουν για να τον επιστρέψουν στον νόμιμο ιδιοκτήτη του. Μόνο που είναι πρακτικά χρεωκοπημένες και η συσσώρευση περαιτέρω χρέους μπορεί να οδηγήσει στην τελική τους κατάρρευση. Μπορεί να δούμε την πτώση της JP Morgan η οποία, με $80 τρις δολάρια (!) στοιχήματα στα επιτόκια και $92 τρις (!) στην αγορά παραγώγων (πηγή) είναι, σύμφωνα με τον Μαξ Κάιζερ και άλλους οικονομολόγους, ένας από τους βασικούς παγκόσμιους “οικονομικούς τρομοκράτες” - γνωστή και ως JP Morgue.
Για πολλά χρόνια η θεωρία αυτή – ότι ο χρυσός δεν είναι πλέον εκεί ή αν είναι υπάρχουν πολλαπλοί τίτλοι ιδιοκτησίας  για κάθε ράβδο χρυσού – φαινόταν να είναι άλλη μια παλαβή “θεωρία συνωμοσίας”. Μετά την ανακοίνωση του Τσάβες, η θεωρία συνωμοσίας επιβεβαιώνεται πλέον από πολλές πηγές.
Η κεντρική τράπεζα της Βενεζουέλας έχει ήδη ζητήσει επισήμως από την Τράπεζα της Αγγλίας την αποστολή των 99 τόνων του δικού της χρυσού που φυλάσσονται εκεί. Η Τράπεζα της Αγγλίας θα πρέπει (θεωρητικά) να τον έχει τον χρυσό. ΑΝ τον έχει, γιατί υπάρχει και η θεωρία ότι ο λόγος που κατακτήθηκε ακριβώς τώρα η Τρίπολη από τους αντάρτες είναι ότι ο Καντάφι έχει 143 τόνους χρυσού που είναι απαραίτητοι στο Λονδίνο για να iκανοποιήσει το αίτημα της Βενεζουέλας για “φυσικό” χρυσό! (το άρθρο έχει μεταφράσει από τα ιταλικά το ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ). Σύμφωνα με αναλυτές, η λεηλασία του χρυσού της Λιβύης από το ΝΑΤΟ έχει ήδη ολοκληρωθεί (πηγή).
Όμως άλλοι 10,6 τόνοι Βενεζολάνικου χρυσού είναι στη JP Morgan και, σύμφωνα με τον διπλανό πίνακα (πηγή) η JP Morgan έχει στα θησαυροφυλάκιά της ακριβώς αυτή την ποσότητα – 338.303 ουγγιές ή περίπου 10,6 τόνους! Αυτός ο ίδιος χρυσός έχει “πουληθεί” στα χαρτιά περίπου 100 φορές και αν και οι 10,6 τόνοι είναι της Βενεζουέλας δεν μένει για κανέναν άλλον!
Η JP Morgan θα καταφέρει να δώσει πίσω στον Τσάβες το χρυσό του, όμως τι θα γίνει αν και άλλες κεντρικές τράπεζες χωρών που ανησυχούν για το γκρέμισμα του τραπεζικού συστήματος ή για πιθανή κατάσχεση του χρυσού τους από κράτη-πιστωτές ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο; Επ’ ευκαιρία να θυμηθούμε ότι ο χρυσός που εικάζεται ότι έχει η FED δεν έχει ελεγχθεί από καμία ανεξάρτητη αρχή εδώ και πολλά χρόνια και επομένως υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για το αν υπάρχει πραγματικά.

Χρυσός “φυσικός” και “χάρτινος”

Από εδώ πηγάζει ο πανικός που έχει καταλάβει τις αγορές. Όλος ο κόσμος πλέον γνωρίζει ότι το πουλόβερ έχει αρχίσει να ξηλώνεται. Ο πραγματικός, χειροπιαστός χρυσός που υπάρχει και κυκλοφορεί στον κόσμο είναι μια συγκεκριμένη μικρή ποσότητα. Μέσω διαφορων “επενδυτικών προϊόντων” που έχουν εφεύρει οι τράπεζες, όπως τα EFT (Exchange Traded Funds) που δίνουν τη δυνατότητα αγοραπωλησίας του χρυσού σα να ήταν μετοχή, ο χρυσός που “πουλιέται” και “αγοράζεται” καθημερινά είναι πολλαπλάσιος της πραγματικής, υπαρκτής ποσότητας. Οι άνθρωποι καταθέτουν πραγματικά χρήματα σε αυτά τα funds/αμοιβαία κεφάλαια νομίζοντας ότι έχουν αντίκρυσμα σε πραγματικό χρυσό, ενώ στην πραγματικότητα το porfolio τους είναι ένα μίγμα μιας μικρής ποσότητας “φυσικού” χρυσού και πολλών άχρηστων “χάρτινων” παραγώγων (ένα παράγωγο είναι ένα στοιχημα στην μελλοντική αξία ενός ομολόγου ή ενός προϊόντος, όπως ο χρυσός ή το πετρέλαιο).
Μέσω των EFT, μια δράκα τραπεζιτών και διαχειριστών αμοιβαίων κεφαλαίων χειραγωγεί την τιμή του χρυσού (και του αργύρου) και την οδηγεί προς όλο και υψηλότερα επίπεδα. Διαβάστε εδώ μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία: πώς ξεκίνησε το πρώτο EFT το 2004 και η ιδέα να πουληθεί ο χρυσός ως επένδυση στις μάζες – ιδέα που ξεκίνησε από τις μεταλλευτικές εταιρείες που τότε λιμοκτονούσαν. Οι άνθρωποι που ανέλαβαν να φτιάξουν αυτό το EFT γνώριζαν από τότε ότι θα δημιουργούσαν μια φούσκα, όπως κι έγινε!

Οι ιδιοκτήτες του “χάρτινου” χρυσού νομίζουν ότι έχουν στα χέρια τους χρυσό, όμως έχουν αέρα κοπανιστό. Το σύστημα βασίζεται στην υπόθεση ότι ποτέ οι επενδυτές δεν θα ζητήσουν όλοι ταυτόχρονα το χρυσό τους. Στις 25 Αυγούστου 2011 υπήρχαν στο COMEX συμβόλαια (futures) που υπόσχονταν μελλοντική παράδοση 53.599.600 ουγγιών χρυσού, όμως μόνο   1.788.136 ουγγιές υπήρχαν καταγεγραμμένες στα θησαυροφυλάκια έτοιμες για παράδοση. Στην “αόρατη” αγορά των παραγώγων, 0 λόγος του υποθετικού χρυσού προς τον χειροπιαστό μπορεί να είναι και 100 προς 1 (πηγή). Κι αν τον ζητήσουν;


Η όλη κατάσταση είναι μια κλασσική αντεστραμμένη πυραμίδα – ένα “Ponzi scheme”, όπως είναι γνωστό στην Αμερική – μπροστά στην οποία τα $65 δις της πυραμίδας του Madoff είναι απλά ψίχουλα. Όταν οι παίκτες αρχίσουν να αποχωρούν, η πυραμίδα καταρρέει. Ο Τσάβες μόλις πήρε το καπελάκι του και είπε “εγώ αποχωρώ”! Επειδή σ’αυτά τα πράγματα η ψυχολογία είναι το παν, είτε πραγματοποιήσει είτε όχι τελικά την “απειλή” του για επαναπατρισμό του χρυσού ο Τσάβες είναι πιθανό να ξεκινήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση με τους επενδυτές να ξεφορτώνονται τα άχρηστα χαρτιά και να τρέχουν προς τον “φυσικό” χειροπιαστό χρυσό – που είναι λίγος και δεν φτάνει για όλους.
Δεν λείπουν και οι προειδοποιήσεις ότι δεν μπορεί ένας Ούγκο Τσάβες να οδηγήσει όλο το σύστημα σε κατάρρευση. “Αν ξεκινήσει ένα κίνημα απόσυρσης του χρυσού από τις τράπεζες των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Ελβετίας, οι συνέπειες μπορεί να είναι πολύ πιο σοβαρές από ότι φαντάζεται ο κ. Τσάβες. Αυτό θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια πολιτική κίνηση για καθεστωτική αλλαγή σε όλη τη Λατινική Αμερική, η οποία χωρίς αμφιβολία θα ξεκινούσε από τη Βενεζουέλα. Τέτοιες ενέργειες μπορεί να πυροδοτήσουν σοβαρότατες γεωπολιτικές αλλαγές”, δηλώνει αναλυτής στο rt.com, ενώ και το Infowars του Alex Jones διερωτάται “μήπως θα είναι ο Τσάβες ο στόχος της επόμενης “ανθρωπιστικής επέμβασης”".

Χρυσός: πόσο πιο πάνω;

Τα σημάδια της έλλειψης χρυσού σε φυσική μορφή έγιναν ορατά την περασμένη εβδομάδα όταν οι τιμές των βραχυπρόθεσμων futures ξεπέρασαν τις τιμές   των μακροπρόθεσμων (πηγή) πράγμα που έχει συμβεί μόνο μια ακόμη φορά στην ιστορία του COMEX πριν πολλά χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι η τιμή του “φυσικού” χρυσού, που παραδίδεται σήμερα, είναι μεγαλύτερη από την χάρτινη υπόσχεση παράδοσης σε κάποια μελλοντική ημερομηνία. . Ο χρυσός έφτασε σε ρεκόρ όλων των εποχών, μια ανάσα από τα $1900 η ουγγιά και το διάγραμμα της τιμής του εμφανίζει πλέον την εικόνα “παραβολικής” ανόδου. Οι επενδυτές πιστεύουν το “hype” των $5000 ανά ουγγιά και συνεχίζουν να αγοράζουν σαν τρελοί. Από την άλλη, οι τιμές-ρεκόρ έχουν σχεδόν εκμηδενίσει τη ζήτηση χρυσού για κοσμήματα στη χώρα που είναι κατά παράδοση η μεγαλύτερη αγοράστρια χρυσού, την Ινδία (πηγή)

Υπάρχουν και οι συνετοί αναλυτές που τονίζουν ότι “αυτό το διάγραμμα απεικονίζει μια κλασική κερδοσκοπική φούσκα” και προειδοποιούν ότι “αυτού του είδους τα διαγράμματα πάντα, πάντα, πάντα καταλήγουν με τις τιμές να πηγαίνουν κάτω, κάτω, κάτω για πολύ, πολύ, πολύ καιρό. Πάντα” (πηγή).
Ας μην ξεχνάμε ότι και ο “πατέρας” όλων των κερδοσκόπων, ο Τζόρτζ Σόρος, πρόσφατα πούλησε σχεδόν ολες του τις επενδύσεις στο πολύτιμο μέταλλο (πηγή) ενώ πέρσι το Δεκέμβριο είχε προειδοποιήσει ότι “ο χρυσός είναι η απόλυτη φούσκα”.
Ο Ούγκο Τσάβες αποκάλυψε την απόλυτη φούσκα!

Όταν η ληστεία μέρα μεσημέρι συναντά τη ληστεία της νύχτας

Της Ναόμι Κλάιν

Αναδημοσίευση απο το http://ilesxi.wordpress.com

Συνεχίζω να ακούω παραλληλισμούς ανάμεσα στις ταραχές του Λονδίνου και άλλων Ευρωπαϊκών πόλεων – τις σπασμένες βιτρίνες στην Αθήνα ή τα καμένα αυτοκίνητα στο Παρίσι. Και υπάρχουν ομοιότητες, αυτό είναι σίγουρο: μια σπίθα που την ανάβει η αστυνομική βία, μια γενιά που νιώθει παραμελημένη.

Ναι αλλά αυτά τα γεγονότα σημαδεύτηκαν από τις μαζικές καταστροφές ∙ οι λεηλασίες ήταν ήσσονος σημασίας. Υπήρξαν άλλωστε τα τελευταία χρόνια κι άλλες μαζικές λεηλασίες, και μάλλον πρέπει να μιλήσουμε και γι’ αυτές. Υπήρξε η Βαγδάτη αμέσως μετά την εισβολή των ΗΠΑ – ένα παραλήρημα εμπρησμών και λεηλασίας που ερήμωσε βιβλιοθήκες και μουσεία. Τότε χτυπήθηκαν επίσης τα εργοστάσια. Το 2004 επισκέφθηκα ένα εργοστάσιο που κάποτε έφτιαχνε ψυγεία. Οι εργάτες του αφού είχαν αφαιρέσει καθετί που είχε αξία, μετά το έκαψαν ολοσχερώς, σε σημείο που η αποθήκη του εργοστασίου να μοιάζει με γλυπτό από λιωμένο μέταλλο.

Τότε όμως το γεγονός καλύφθηκε στην τρέχουσα ειδησεογραφία ως μια άκρως πολιτική πράξη. Είπαν ότι αυτά γίνονται όταν ένα καθεστώς δεν έχει καμιά νομιμοποίηση στα μάτια του κόσμου. Αφότου παρακολουθούσαν για τόσο καιρό το Σαντάμ και τους γιους του να κάνουν ό,τι θέλουν με όποιον θέλουν, πολλοί καθημερινοί Ιρακινοί ένιωσαν ότι είχαν το δικαίωμα να πάρουν και μερικά πράγματα για τους εαυτούς τους. Αλλά το Λονδίνο δεν είναι Βαγδάτη και ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δεν είναι Σαντάμ, οπότε σίγουρα δεν υπάρχει τίποτε να μάθουμε απ’ αυτή την υπόθεση.

Τί λέτε να εξετάσουμε ένα παράδειγμα από μια δημοκρατία; Αργεντινή ας πούμε γύρω στο 2001. Η οικονομία σε ελεύθερη πτώση και χιλιάδες άνθρωποι να ζουν σε σκληρές γειτονιές που ήταν βιομηχανικές ζώνες με ευημερία πριν τη νεοφιλελεύθερη περίοδο και την εισβολή των πολυεθνικών σούπερ – καταστημάτων. Ο κόσμος βγήκε τότε έξω και γέμιζε καροτσάκια με αγαθά που δε μπορούσε πλέον το πορτοφόλι του να τα σηκώσει – ρούχα, ηλεκτρονικά είδη, κρέας. Η κυβέρνηση κήρυξε τη χώρα σε «κατάσταση πολιορκίας» για να αποκαταστήσει την τάξη ∙ αυτό δεν άρεσε στον κόσμο ο οποίος και ανέτρεψε την κυβέρνηση.

Οι μαζικές λεηλασίες της Αργεντινής ονομάστηκαν El Saqueo – η λεηλασία. Αυτό είχε ιδιαίτερη πολιτική σημασία γιατί με αυτόν ακριβώς τον όρο περιγράφονταν ως τότε οι ενέργειες των ελίτ που πούλησαν τα εθνικά περιουσιακά στοιχεία της χώρας με ολοφάνερα διεφθαρμένες συμφωνίες ιδιωτικοποίησης, κρύβοντας λεφτά σε οφ σορ (offshore) εταιρίες και μετά δίνοντας το λογαριασμό στον κόσμο με ακραία πακέτα λιτότητας. Οι Αργεντινοί κατάλαβαν ότι οι λεηλασίες των εμπορικών κέντρων δε θα είχαν συμβεί αν δεν είχε προηγηθεί η μεγαλύτερη λεηλασία της οικονομίας και ότι οι πραγματικοί γκάνγκστερ ήταν και οι υπεύθυνοι για την κατάσταση.

Αλλά η Αγγλία δεν είναι Λατινική Αμερική, και οι ταραχές της δεν είναι πολιτικές, ή έτσι συνεχίζουμε να ακούμε. Έχουν να κάνουν λέει με την ανομία και με τους νεαρούς που εκμεταλλεύονται μια κατάσταση για να αρπάξουν οτιδήποτε δεν είναι δικό τους. Και η βρετανική κοινωνία, μας λέει ο Κάμερον, απεχθάνεται αυτού του είδους τη συμπεριφορά.

Αυτά λέγονται λοιπόν με κάθε σοβαρότητα. Λες και η μαζική πρακτική της διάσωσης των τραπεζών δεν είχε λάβει ποτέ χώρα, ακολουθούμενη μάλιστα από προκλητικά νέα ανώτατα μπόνους. Κι έπειτα να ακολουθούν οι έκτακτες συναντήσεις των G-8 και G-20, όπου οι ηγέτες αποφάσισαν συλλογικά να μην κάνουν τίποτε για να τιμωρήσουν τους τραπεζίτες για αυτή την κατάσταση ή έστω να πάρουν κάποια σοβαρή πρωτοβουλία για να αποτρέψουν πιθανή επανάληψη αντίστοιχης κρίσης στο μέλλον. Αντίθετα, επέστρεψαν όλοι στα σπίτια τους κι ο καθένας στη χώρα του επέβαλλε θυσίες σ’ αυτούς που ήταν πιο ευάλωτοι. Το έκαναν απολύοντας δημοσίους υπαλλήλους, χρησιμοποιώντας τους εκπαιδευτικούς σαν αποδιοπομπαίους τράγους, κλείνοντας βιβλιοθήκες, ανεβάζοντας τα δίδακτρα, προωθώντας γρήγορες ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, μειώνοντας τις συντάξεις κ.ο.κ – φτιάξτε το κοκτέιλ ανάλογα με τη χώρα στην οποία βρίσκεστε. Και ποιοί βγήκαν στην τηλεόραση κάνοντας μαθήματα για την ανάγκη να τελειώνουμε επιτέλους με αυτά τα «προνόμια»; Μα φυσικά, οι τραπεζίτες και οι μάνατζερ των κερδοσκοπικών αμοιβαίων κεφαλαίων (hedge funds).

Αυτή είναι η παγκόσμια λεηλασία, η στιγμή της μεγάλης αρπαγής. Υποκινούμενη από μια παθολογική αίσθηση του δικαιώματος στη λεηλασία, όλα έγιναν με τα φώτα αναμμένα, λες και δεν υπήρχε τίποτε να κρύψουν. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι ενοχλητικοί φόβοι. Στις αρχές του Ιούλη, η Γουόλ Στριτ Τζέρναλ, αναφέρθηκε σε μια σχετική δημοσκόπηση, σύμφωνα με την οποία το 94% των εκατομμυριούχων φοβούνται τη «βία των δρόμων». Εκ των πραγμάτων προκύπτει ότι ήταν ένας λογικός φόβος.

Βέβαια, οι ταραχές στο Λονδίνο δεν ήταν πολιτική διαμαρτυρία. Αλλά οι άνθρωποι που λήστευαν τη νύχτα είναι απολύτως βέβαιο ότι γνώριζαν πολύ καλά ότι οι ελίτ διέπρατταν τη δικιά τους ληστεία κατά τη διάρκεια της μέρας. Η λεηλασία είναι μεταδοτική.

Οι Συντηρητικοί έχουν δίκιο όταν λένε ότι οι ταραχές δε σχετίζονται με τις περικοπές. Σχετίζονται όμως και με το παραπάνω με αυτό που οι περικοπές εκπροσωπούν: τη λογική του αποκλεισμού. Αποκλεισμένος σε μια διευρυνόμενη κατώτερη τάξη με τους πολύ λίγους δρόμους διαφυγής που υπήρχαν μια προηγούμενη περίοδο – μια δουλειά και μια καλή προσιτή εκπαίδευση – να φράζονται κι αυτοί πολύ γρήγορα. Οι περικοπές δίνουν το μήνυμα. Λένε σε ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας: είσαι καταδικασμένος να βρίσκεσαι εκεί που είσαι τώρα, όλο και περισσότερο σαν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που διώχνουμε στα όλο και πιο οχυρωμένα σύνορα μας.

Η απάντηση του Ντέιβιντ Κάμερον στις ταραχές ήταν να καταστήσει κυριολεκτικό τον αποκλεισμό: εξώσεις από τις κοινωνικές κατοικίες, απειλές ότι θα κόψει τα μέσα της επικοινωνίας και εξωφρενικές ποινές φυλάκισης (5 μήνες σε μια γυναίκα για ένα κλεμένο σορτσάκι). Το μήνυμα που θέλουν να στείλουν και πάλι το ίδιο: εξαφανιστείτε, και κάντε το και ήσυχα.

Στη «σύνοδο κορυφής της λιτότητας» των G-20 πέρσι στο Τορόντο, οι διαδηλώσεις οδηγήθηκαν σε ταραχές και πολλά αυτοκίνητα της αστυνομίας πυρπολήθηκαν. Δεν ήταν τίποτε βέβαια σε σχέση με τα δεδομένα του Λονδίνου του 2011, αλλά παρόλα αυτά ήταν κάτι που σόκαρε εμάς τους Καναδούς. Η μεγάλη αντιπαράθεση που έγινε τότε ήταν για το γεγονός ότι η κυβέρνηση ξόδεψε 675 εκατομμύρια δολάρια στην «ασφάλεια» της συνόδου κορυφής (χωρίς βέβαια να τα κατάφεραν να σβήσουν τις φωτιές). Την ίδια στιγμή πολλοί από μας είχαμε επισημάνει ότι το νέο ακριβό οπλοστάσιο που είχε αποκτήσει η αστυνομία – αντλίες νερού, ηχητικά κανόνια, δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες – δεν ήταν μόνον για τους διαδηλωτές στους δρόμους. Μακροπρόθεσμα, η χρήση τους θα έγκειται στο να πειθαρχήσουν τους φτωχούς, που στη νέα εποχή της λιτότητας θα έχουν επικίνδυνα λίγα για να χάσουν.

Αυτό είναι που δεν κατάλαβε ο Ντέιβιντ Κάμερον: δε μπορείς να κόβεις από τον προϋπολογισμό τα κονδύλια για την αστυνομία την ίδια στιγμή που περικόπτεις τα πάντα. Γιατί όταν κλέβεις τα πολύ λίγα που έχουν απομείνει στους ανθρώπους, προκειμένου να προστατεύσεις αυτούς που έχουν πολύ περισσότερα απ’ όσα αξίζουν, θα πρέπει να περιμένεις την αντίσταση – είτε της οργανωμένης διαμαρτυρίας είτε της αυθόρμητης λεηλασίας.

Και αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι φυσική.

Ο ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

Ο «Αγροτο-ιμπεριαλισμός» οδηγεί σε επισιτιστική κρίση*

Την νέα τακτική της αγοράς μεγάλων εκτάσεων καλλιεργήσιμης γης φτωχών χωρών από πλούσια κράτη, εταιρείες ακόμα και ομίλους καταγράφει το Διεθνές Ινστιτούτο Έρευνας της Πολιτικής των Τροφίμων (IFPRI). Το ινστιτούτο προειδοποιεί ότι ο «αγροτό-ιμπεριαλισμός», όπως ονόμασε την τακτική αυτή, μπορεί να προκαλέσει επισιτιστικό πρόβλημα καθώς και κοινωνικοπολιτικές αναταραχές στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Συγκεκριμένα, η αγορά τεράστιων εκτάσεων καλλιεργημένης γης στις αναπτυσσόμενες χώρες παρατηρείται από το 2007-2008 όταν άρχισε και η αύξηση στις τιμές των τροφίμων στις χώρες αυτές. Μόνο το 2010 οι εκτάσεις αυτές άγγιξαν τα 650.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή έκταση μεγαλύτερη από την καλλιεργήσιμη έκταση των ΗΠΑ, σύμφωνα με έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Αγοραστές είναι κράτη όπως η Κίνα, η Ινδία, οι χώρες του Περσικού Κόλπου, η Ν. Κορέα και η Σ. Αραβία, αλλά και οικονομικοί όμιλοι και hedge funds. Για την αγορά τέτοιων εκτάσεων ενδιαφέρονται και μεμονωμένες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς επιθυμούν να διασφαλίσουν καλλιέργειες για παραγωγή βιοκαυσίμων.

Οι εν λόγω αγορές που συνήθως γίνονται με μοναδικό γνώμονα το προσωπικό κέρδος ή τα πολιτικά και οικονομικά οφέλη μιας συγκεκριμένης ομάδας του πληθυσμού έχει ως αποτέλεσμα αγρότες που διαθέτουν μικρό κλήρο να εκτοπίζονται, ολόκληρα χωριά να διαλύονται και η διατροφή εκατομμυρίων ανθρώπων να αλλάζει.

Το Ινστιτούτο IFPRI προειδοποιεί ότι οι αλλαγές αυτές θα προκαλέσουν άμεσα νέες αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων, μεσοπρόθεσμα επιδείνωση του επισιτιστικού προβλήματος και μακροπρόθεσμα σοβαρές κοινωνικές και πολιτικές ταραχές. Το 2009 στη Μαδαγασκάρη ο πληθυσμός ανέτρεψε την κυβέρνηση της χώρας, διότι σχεδίαζε την αγορά μεγάλων εκτάσεων γης από την Κίνα.

Επιπλέον το IFPRI καλεί τους αγοραστές γης, κράτη, ομίλους και εταιρείες, να τηρούν ορισμένους βασικούς κανόνες, όπως διαφάνεια στις διαπραγματεύσεις, αποφυγή παραβίασης των δικαιωμάτων των αγροτών, και κυρίως τη διασφάλιση της ισορροπίας των οικοσυστημάτων.

______________________

*Αναδημοσίευση από το TVXS

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ. ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΥ

Ιδού οι ιδιοκτήτες του αμερικανικού Κογκρέσου*

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΝΤΖΟΥ

 

Η ανεργία και η φτώχεια αυξάνουν στις ΗΠΑ, όμως δεν φαίνεται να είναι αυτές που σε δύο εβδομάδες θα κρίνουν τις ενδιάμεσες εκλογές, αλλά το χρήμα που ρέει άφθονο από πολυεθνικές, επιχειρηματικούς ομίλους και ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα.

Ερχόμενες σε πλήρη αντίθεση με την οικονομική κατάσταση της χώρας, αυτές οι εκλογές αναδεικνύονται στις δαπανηρότερες ενδιάμεσες όλων των εποχών, ενώ οικονομικά συμφέροντα δίνουν λυσσαλέα μάχη για να εξασφαλίσουν τη διαιώνιση του ελέγχου του Κογκρέσου.

Σε 3,7 δισ. δολάρια (πέραν των 1,4 δισ. που είχε συγκεντρωθεί έως τον περασμένο μήνα για την ανάδειξη 37 κυβερνητών), εκτιμά το κόστος των ομοσπονδιακών εκλογών για την πλήρωση του συνόλου των 435 εδρών της Βουλής και 37 από τις 100 έδρες της Γερουσίας η Σέιλα Κράμχολζ, διευθύντρια του Κέντρου για Υπευθυνότητα στην Πολιτική.

Μια ενδελεχής έρευνα της οργάνωσης, που προσπαθεί να ανιχνεύσει τις πηγές χρηματοδότησης του αμερικανικού πολιτικού συστήματος, κατέδειξε τα οικονομικά συμφέροντα που στην πραγματικότητα κινούν τα νήματα των εκλογικών διαδικασιών και πολύ συχνά των ίδιων των αποτελεσμάτων και πώς λίγοι δισεκατομμυριούχοι και οι όμιλοι των πολυεθνικών ελέγχουν τα σώματα λήψης αποφάσεων. Και με βάση τα δεδομένα της, το ηλεκτρονικό περιοδικό Mother Jones τα αποτύπωσε γλαφυρότατα με αριθμούς και γραφήματα σε ένα αφιέρωμα με τίτλο «Ποιος κατέχει το Κογκρέσο».

Ενδεικτικό της διαπλοκής είναι ότι, σύμφωνα με την έρευνα, αν στο υφιστάμενο Κογκρέσο κατέτασσε κανείς τους βουλευτές και γερουσιαστές όχι με βάση την κομματική τους τοποθέτηση αλλά με τις επιχειρήσεις που αποτελούν τους μεγαλύτερους χρηματοδότες τους, τότε πρώτοι σε επιρροή και δύναμη επιχειρηματικοί κλάδοι στη μεν Βουλή αναδεικνύονται ο κλάδος των επαγγελματικών ενώσεων (π.χ. Αμερικανική Ενωση για τη Δικαιοσύνη ή Αμερικανική Ενωση Τραπεζιτών) και αυτός των χρηματοπιστωτικών, ασφαλειών και κτηματομεσιτικών (ΧΑΚ) με 159 βουλευτές ο καθένας, ενώ στη Γερουσία ο ΧΑΚ με 57 και οι νομικοί και λομπίστες με 25. 

Κραυγαλέα παραδείγματα

Και ακόμη ενδεικτικότερο της διάστασης αυτής της διαπλοκής είναι μερικά από τα παραδείγματα που σταχυολόγησε το Mother Jones. Το 25% των 6,4 εκατ. δολαρίων που συγκέντρωσε ο Ρεπουμπλικανός βουλευτής Τζιμ Χάιμς προέρχεται από τον κλάδο των ΧΑΚ, καθώς το πρώην στέλεχος της Goldman Sachs είναι ο πρώτος στη Βουλή αποδέκτης επιταγών αυτής της εταιρείας.

Το 19% των 17,2 εκατ. δολαρίων που έχει συγκεντρώσει ο τεξανός Ρεπουμπλικανός βουλευτής Τζο Μπάρτον προέρχεται από κολοσσούς της ενέργειας, ενώ βασικός χρηματοδότης του ζηλωτή υπερασπιστή της ΒΡ μετά την οικολογική καταστροφή που προκάλεσε είναι η Anadrako Petroleum, που κατέχει το 25% κάποιων πετρελαιοπηγών της ΒΡ.

Ο Δημοκρατικός βουλευτής Ντέιβιντ Ομπεϊ έχει πάρει συνολικά 10,8 εκατ., και παρότι Πρόεδρος της Επιτροπής Πιστώσεων και της υποεπιτροπής εργατικών υποθέσεων, είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος αποδέκτης χρημάτων από τα συνδικάτα.

Πταίσμα μπροστά στο «πόθεν έσχες» του επίσης Δημοκρατικού συναδέλφου του Αϊκ Σκέλτον, προέδρου της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων, που έχει ως βασικό χρηματοδότη του τηνστρατιωτική βιομηχανία, στην οποία «χρωστάει» το 17% των 8,3 εκατ. που έχει συγκεντρώσει.

Στη Γερουσία η διαπλοκή δεν είναι μικρότερη. Το 12% των 31,8 εκατ. που συγκέντρωσε ο Ρεπουμπλικανός Σάξμπι Κάμπλις, εξέχον μέλος της Επιτροπής Αγροτικών Υποθέσεων, προέρχεται από την αγροτοβιομηχανία, της οποίας είναι ο δεύτερος σε μέγεθος χορηγιών του Κογκρέσου.

Ο Ρεπουμπλικανός Τζέιμς Ινχοφ, από τους φανατικούς αρνητές της υπερθέρμανσης του πλανήτη, ευγνωμονεί για το 13% των 16,2 εκατ. που έχει συγκεντρώσει τον τομέα της ενέργειας και των φυσικών πόρων, με έναν από τους βασικούς χρηματοδότες του τον όμιλο Koch Industries, που επένδυσε 25 εκατ. δολάρια σε ομάδες που αρνούνται την ύπαρξη της κλιματικής αλλαγής. Ο Δημοκρατικός Τσαρλς Σούμερ, προασπιστής της Γουόλ Στριτ, οφείλει στα ΧΑΚ το 27% των 62,2 εκατ. που έχει συγκεντρώσει, κερδίζοντας επάξια τον τίτλο του μέλους του Κογκρέσου που περισσότερα χρήματα έχει πάρει από τράπεζες, με εξαίρεση όσους υπήρξαν υποψήφιοι για πρόεδροι.

Αδιαφανείς πηγές

Και ο Δημοκρατικός πρόεδρος της Γερουσίας Χάρι Ρέιντ έχει συγκεντρώσει 35,4 εκατ. δολάρια, το 17% από λομπίστες και δικηγόρους, ενώ πέντε από τους δέκα μεγαλύτερους χορηγούς του είναι καζίνα και γραφεία στοιχημάτων.

Το επιχειρηματικό χρήμα ως μέσο ελέγχου της αμερικανικής πολιτικής δεν είναι κάτι καινοφανές στις ΗΠΑ, όπου η ανάδειξη στην πολιτική αποτελεί δαπανηρότατη υπόθεση. Το CRP αποκαλύπτει πως σε αυτόν τον εκλογικό κύκλο οι υποψήφιοι για επανεκλογή στη Βουλή είχαν συγκεντρώσει κατά μέσο όρο 1.140.503 δολάρια, ενώ για τη Γερουσία 7.458.965 δολάρια έως τις αρχές Οκτωβρίου. Και όταν αυτοί οι αδρά χρηματοδοτούμενοι πολιτικοί καταλάβουν έδρες στο Κογκρέσο ελάχιστοι αμφιβάλλουν ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να εξοικονομήσουν κάποια δισ. σε ευκολίες για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους που στήριξαν (όταν δεν επέβαλαν) την εκλογή τους.

Αλλά τώρα ο τζίρος του «πολιτικού χρήματος» έχει διευρυνθεί χάρη σε δύο φετινές αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου, με τις οποίες καταργήθηκαν προηγούμενοι περιορισμοί και πλέον επιχειρήσεις και ενώσεις, που δεν σχετίζονται άμεσα με το εκλογικό επιτελείο υποψηφίων, μπορεί να δαπανούν απεριόριστα σε διαφημιστικές ή δυσφημιστικές εκστρατείες υπέρ ή εναντίον πολιτικών αναλόγως των συμφερόντων τους.

Υστερα απ' αυτές τις αποφάσεις, πολυεθνικές και δισεκατομμυριούχοι πέραν της άμεσης χρηματοδότησης κομμάτων και υποψηφίων προτιμούν να προσφέρουν χρήματα σε ομάδες που τα διοχετεύουν στον προεκλογικό αγώνα με τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτ. Η πηγή του χρήματος αυτών των ομάδων είναι δύσκολα ανιχνεύσιμη, καθώς οι μεν μη κερδοσκοπικές δεν είναι υποχρεωμένες να γνωστοποιούν τους χρηματοδότες τους, οι δε άλλες οργανώσεις που έχουν αυτή την υποχρέωση μπορεί να τους αποκρύβουν γιατί το χρήμα έρχεται από αλλεπάλληλες «θυγατρικές» ώστε να χάνονται τα ίχνη του, ενώ μπορεί να καταθέτουν στην Εκλογική Επιτροπή τις λίστες των χρηματοδοτών τους ανά τετράμηνο.

Καθώς το πολύ χρήμα έχει διοχετευτεί τους τελευταίους δύο μήνες, ακόμη κι αν ποτέ γίνουν γνωστά τα πραγματικά οικονομικά συμφέροντα που στήριξαν μέλη του Κογκρέσου και κυβερνήτες, θα έχουν ήδη εκλεγεί. Σύμφωνα με την «Ουάσιγκτον Ποστ» ομάδες συμφερόντων είχαν ξοδέψει έως τις αρχές Οκτωβρίου πενταπλάσια ποσά απ' ό,τι στις ενδιάμεσες εκλογές του 2008 και με τρόπο πολύ πιο μυστικό και αδιαφανές ως προς το από πού έρχονται τα χρήματα: στις προηγούμενες εκλογές γνωστοποιήθηκε το 90% των χορηγών, σε αυτές μόλις το 50%.

Μέσω αυτής της «εξωτερικής χρηματοδότησης», όπως την αποκαλούν, οι μεγάλοι χορηγοί, ιδίως από τη Γουόλ Στριτ, τη φαρμακοβιομηχανία, την ενέργεια ή τις κατασκευές, έχουν μετατρέψει την καμπάνια σε μια υπόθεση όπου όλα επιτρέπονται καταφεύγοντας σε αρνητικά μηνύματα και προσωπικές επιθέσεις εναντίον μη αρεστών υποψηφίων.

PAC και Super PAC

Οχημά τους γι' αυτή τη στρεβλή άσκηση της δημοκρατίας, μετά τα PACs (Επιτροπές Πολιτικής Δράσης) είναι τα Super PACs ( Υπέρ Επιτροπές Πολιτικής Δράσης), στην πραγματικότητα σκοτεινά ταμεία για εκστρατείες αρνητικής διαφήμισης. Οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι οι Ρεπουμπλικανοί. Σύμφωνα με την Public Citizen, οργάνωση που επίσης ερευνά τις δαπάνες των επιχειρήσεων σε λόμπι και εκλογικές ενισχύσεις, έχουν δεχτεί έξι φορές περισσότερα χρήματα από τους Δημοκρατικούς τον περασμένο μήνα και αυτή η διαφορά θα μπορούσε να δεκαπλασιαστεί έως τις εκλογές.

Ενδεικτική είναι, για παράδειγμα, η οικονομική ευμάρεια της American Crossroads, πίσω από την οποία βρίσκεται ο πρώην υπεύθυνος στρατηγικής του Μπους, Καρλ Ρόουβ. Εχει πάρει 2 εκατ. δολάρια από τον διευθυντή της Chief Oil and Gas Τρέβορ Ρις και τον Ρόμπερτ Ρόουτινγκ, ιδιοκτήτη των ξενοδοχείων Omni. Ο πρώτος έχει ενοχληθεί από τη θέση των Δημοκρατικών για μέτρα κατά της κλιματικής αλλαγής και ο δεύτερος θέλει να διατηρήσει το δικαίωμά του να πληρώνει ψίχουλα στους καθαριστές των ξενοδοχείων του. Η ομάδα εστιάζει στις μάχες για 11 έδρες στη Γερουσία και έχει ήδη συγκεντρώσει 52 εκατ. ενώ αναμένεται ότι μέχρι το τέλος ίσως ξεπεράσει τα 70, γράφουν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς».

 
Πώς δουλεύουν

Στο άρθρο τους εξηγούν πώς λειτουργούν αυτές οι «ομάδες» με αφορμή το παράδειγμα μιας από τις δυναμικότερες, της AFF (Αμερικανικό Ταμείο Μέλλοντος). Ξεκίνησε με χρήματα ενός τουλάχιστον επιχειρηματία της Αϊόβα, του Μπρους Ράστετερ, συνιδρυτή μιας από τις μεγαλύτερες εταιρείες αιθανόλης στη χώρα, της Hawkeye Energy Holdings. Εναν από τους πρώτους που στήριξε ήταν τον ρεπουμπλικάνο γερουσιαστή Νορμ Κόλμαν, συμπρόεδρο της Ομάδας Βιοκαυσίμων της Γερουσίας, ενώ φέτος έχει δαπανήσει περισσότερα από 7 εκατ. δολάρια για να εξασφαλίσει την εκλογή των αρεστών της σε 25 εκλογικές μάχες.

Εξίσου δυναμική είναι και η 60 Plus Association, αγνώστων σημερινών χρηματοδοτών, η οποία όμως στο παρελθόν είχε ως χορηγό την Pfizer: ενώ το 2008 ξόδεψε 2 εκατ., φέτος έχει δαπανήσει έως τώρα περίπου 7 εκατ. σε αρνητική διαφήμιση κατά δημοκρατικών υποψηφίων, πέραν των 9 εκατ., που είχε «επενδύσει» κατά της μεταρρύθμισης του συστήματος υγείας.

Με τη δημοτικότητα του Ομπάμα να έχει κατακρημνιστεί στο 50% και τις δημοσκοπήσεις να φέρουν τους Δημοκρατικούς να υφίστανται τεράστια ήττα, με πιθανότητα να χάσουν την πλειοψηφία στη Βουλή και να συρρικνώσουν την πλειοψηφία των εννέα εδρών στη Γερουσία στις δύο ή τρεις, η άνθιση του ανώνυμου χρήματος είναι το ύστατο και υπέρτατο μέσο της Αμερικής των μπίζνες να επηρεάσει τις εξελίξεις στην Ουάσιγκτον. 

__________________

* Αναδημοσίευση από ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 17.10.2010