ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ
www.globala.blogspot.com
ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΣΤΟ ΙΡΑΝ
*
Κώστας Λάμπος
Μιχάλης Μπερδελής
Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ως νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση έχει βάλει στόχο την παγκόσμια κυριαρχία, η οποία όμως χωρίς τον έλεγχο της Ευρασίας δεν είναι εφικτή. Οι σύμμαχοί του σε αυτό το σχέδιο είναι το Ισραήλ, οι οικονομικές ολιγαρχίες και τα αντιδραστικά καθεστώτα στην Μέση και στην Άπω Ανατολή που βρίσκονται σε σύγκρουση με τους Λαούς και είναι ταυτισμένα με την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την αμερικανοκρατία.
Η συντηρητική και αμερικανοελεγχόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση, υπό τον Μπαρόζο και τον Σολάνα, ως παραδοσιακός «πρόθυμος σύμμαχος», παρακολουθεί αμήχανα και βολοδέρνει μεταξύ των πραγματικών συμφερόντων των «κυρίαρχων» Λαών των χωρών-μελών της και των συμφερόντων της ολιγαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου και των αμερικανόδουλων πολιτικών συμμοριών τους.
Απέναντι σε αυτά τα σχέδια του αμερικανισμού στέκονται, για τους δικούς τους λόγους η καθεμιά, η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και μερικές μικρότερες χώρες της Ασίας που απαρτίζουν τη λεγόμενη «Συνεργασία της Σαγκάης».στην οποία το Ιράν, με τον Μαχμούτ Αχμαντινεζάτ, συμμετέχει ως παρατηρητής διεκδικώντας το δικαίωμα να γίνει πλήρες μέλος της, γιατί γνωρίζει πως αποτελεί άμεσο στόχο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, για τον έλεγχο των Λαών και του πλούτου της Ευρασίας και κατά συνέπεια του κόσμου ολόκληρου.
Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ο εμπνευστής των «πορτοκαλί επαναστάσεων» στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, έκανε ότι μπορούσε σε συνεργασία με την ιρανική μπουρζουαζία και τη συμμορία των μουλάδων να ανατρέψει τον Αχμαντινεζάτ με πρόσχημα το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αλλά δεν τα κατάφερε. Πίστεψε όμως πως η ανατροπή θα μπορούσε να συμβεί με τις πρόσφατες εκλογές, αλλά ο ιρανικός Λαός του χάλασε τα σχέδια.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν και συνεχίζουν να διαδραματίζονται στο Ιράν αυτές τις μέρες, σίγουρα δεν εκφράζουν μόνο τη δυσαρέσκεια των ηττημένων, αλλά σε κάποιο μεγάλο βαθμό εκφράζουν την οργή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της υποτιθέμενης κυβέρνησης Ομπάμα.
Για να κατανοήσουμε αυτή την προσπάθεια διαμόρφωσης ενός ευρύτερου αντιιρανικού μετώπου, που θα στηρίξει ή θα ανεχθεί την επίθεση των ΕΠΑ εναντίον του Ιράν, θα πρέπει να δούμε σε συνδυασμό διάφορα γεγονότα, όπως:
α. την εκφρασμένη, ακόμα και σε επίπεδο Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, απειλή των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής να επιτεθούν στο Ιράν αν δεν αναστείλει το πυρηνικό πρόγραμμά του, καθώς και την πρόθεση του Ισραήλ να επιτεθεί στο Ιράν γιατί με το πυρηνικό του πρόγραμμα, αλλά και με την υποτιθέμενη υποστήριξή του στην «αραβική τρομοκρατία» και στους Σηίτες μουσουλμάνους, «αποτελεί μόνιμη απειλή για το κράτος του Ισραήλ».
β. το πρώτο ταξίδι του Ομπάμα, αμέσως μετά την εκλογή του, στην Άγκυρα για την αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, που είχαν διαταραχθεί με την άρνηση της κυβέρνησης Ερντογάν να διαθέσει τη στρατιωτική βάση Ιντσερλίκ στις αμερικανικές δυνάμεις κατά τον δεύτερο πόλεμο κατά του Ιράκ, χωρίς εγγυήσεις για το κουρδικό ζήτημα και για την αναβάθμιση της Τουρκίας σε ρόλο υποϊμπεριαλιστικής δύναμης στην ευρύτερη περιοχή.
γ. το πρόσφατο ταξίδι του Ομπάμα στην Αίγυπτο και την προσπάθειά του να προσεταιριστεί την αραβική ολιγαρχία, αυτό που τα ΜΜΕ βάφτισαν «αραβικό κόσμο», ενάντια στην τρομοκρατία υπονοώντας φυσικά το Ιράν, προσφέροντας ως αντάλλαγμα την υποστήριξη των ΕΠΑ προς τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, αλλά και ένα παλαιστινιακό κράτος-φάντασμα με την ελπίδα πως θα προκληθεί μια νέα εμφυλιοπολεμική σύγκρουση μεταξύ της παλαιστινιακής αρχής και των δυνάμεων της Χαμάς και της Χεζμπολάχ και με το στόχο να εξαντληθεί κυριολεκτικά ο παλαιστινιακός Λαός και να ολοκληρωθεί η προγραμματισμένη και σταδιακά εφαρμοζόμενη από το φασιστικό Ισραήλ γενοκτονία του.
Το γεγονός πως όλοι οι σχετικοί παρατηρητές και αναλυτές μιλάνε για επιτυχία του Ομπάμα και στα δυό συγκεκριμένα ταξίδια του, σημαίνει πως ο αμερικανισμός, που με τον Μπάρακ Χουσείν Ομπάμα κατάφερε να ανακτήσει το χαμένο, εξαιτίας της συμπεριφοράς της συμμορίας Μπους, κύρος του, καταφέρνει τώρα να προωθεί με επιτυχία το σχέδιό του να διαμορφώσει μέτωπο κατά του δαιμονοποιημένου Ιράν και του «σανταμοποιημένου» Αχμαντινεζάτ, προϋποθέσεις αναγκαίες για να διαμορφώσει μια εχθρική απέναντι στο Ιράν, ή τουλάχιστο μια αδιάφορη παγκόσμια κοινή γνώμη, που θα διευκολύνει την στρατιωτική επίθεση ενάντια στο Ιράν, με αιχμή το Ισραήλ και κάποιο πρόσχημα που θα κατασκευάσουν οι μυστικές υπηρεσίας.
Είναι προφανές πως σε μια τέτοια σύγκρουση θα εμπλακούν αναγκαστικά όλες οι χώρες της περιοχής και κατά συνέπεια όλες οι μεγάλες δυνάμεις και οπωσδήποτε η Ρωσία στο μαλακό υπογάστριο της οποίας και για τη διάτρηση του οποίου διαδραματίζονται τα τελευταία γεγονότα.
Προφανές είναι επίσης το γεγονός πως αυτοί οι σχεδιασμοί του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για να πετύχουν τους πολλαπλούς και κλιμακούμενους στόχους τους, χρειάζονται, αν όχι τη συμπάθεια, τουλάχιστον την παθητικότητα των Λαών της περιοχής και της παγκόσμιας κοινής γνώμης, πράγμα που προσπαθούν να το πετύχουν με τη συστηματική παραπληροφόρηση και με κούφιες διαμαρτυρίες περί εκλογικής νοθείας και παραβίασης της Δημοκρατίας στο Ιράν, παρά το γεγονός πως είναι γνωστό πως η Δημοκρατία, κατά πάγια τακτική του αμερικανισμού, παραβιάζεται, μόνο όταν και όπου δεν εκλέγονται αμερικανόφιλοι κυβερνήτες.
Και φυσικά είναι προφανές και το γεγονός πως ο φονταμενταλιστής Αχμαντινεζάτ, καρπός των αντιφάσεων του ολιγαρχικού θεοκρατικού ιρανικού καθεστώτος και των αντιθέσεων των συγκρουόμενων φατριών του ιρανικού μουλατίου, δεν είναι ότι καλύτερο αξίζει στον πανάρχαιο και ιστορικό Λαό του Ιράν, αλλά φαίνεται πως για τον ιρανικό Λαό, είναι πολύ καλύτερος από τους μεσσίες της αμερικανόπνευστης «πράσινης επανάστασης», όπως αυτή διαμορφώνεται από τις θανάσιμα αντιμαχόμενες φατρίες του Ραφσαντζανί και του Χαμενέι και των αχυράνθρωπων τύπου Μουσαβί. και Αχμαντινεζάτ. Σε κάθε όμως περίπτωση τις επιλογές του ιρανικού Λαού, όπως και κάθε άλλου Λαού, δεν μπορεί να τις υπαγορεύουν τα ανδρείκελα του αμερικανισμού και οι υποβολείς τους από τα στρατηγεία της CIA και της ΜΟΣΑΝΤ, που επιδιώκουν τον εμφύλιο σπαραγμό στο Ιράν, για να το αποδυναμώσουν και να το εντάξουν στα σχέδια του αμερικανισμού για την παγκόσμια ηγεμονία του Κεφαλαίου.
Προφανές είναι, τέλος και το γεγονός πως η υπόθεση της Δημοκρατίας και της ποιάς Δημοκρατίας στο Ιράν και σε κάθε άλλη χώρα του πλανήτη δεν είναι υπόθεση των οικονομικών ολιγαρχιών, της πολιτικής γραφειοκρατίας και των μυστικών υπηρεσιών του ιμπεριαλισμού, αλλά είναι αποκλειστική υπόθεση των «Δήμων», δηλαδή των Λαών, δηλαδή των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και με αυτό ολόκληρης της εργαζόμενης ανθρωπότητας η οποία έχει χίλιους λόγους και κάθε συμφέρον να βάλλει τέλος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα σε κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή της, στην προοπτική του αγώνα για την ανοικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου και συγκεκριμένα του κόσμου της Άμεσης Δημοκρατίας, της Αταξικής Κοινωνίας και του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
Με αυτή την έννοια και ανεξάρτητα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας του ιρανικού Λαού και των άλλων Λαών της περιοχής και του πλανήτη, αποκτά αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο και οικουμενικό χαρακτήρα και γι’ αυτό είναι και προσωπικός μας αγώνας, έστω και αν αυτός περιορίζεται στην αποκάλυψη των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και της αμερικανικής προπαγάντας που στοχεύει στην παραπλάνηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης, χαλκεύοντας και πλαστογραφώντας ακόμα και επίσημα κρατικά έγγραφα. Ο σκοπός είναι και πάλι προφανής, να ανεβάσουν στην εξουσία τους υποτακτικούς τους ή να επέμβουν στρατιωτικά για «τη σωτηρία της Δημοκρατίας» και για την «υπεράσπιση της παγκόσμιας ειρήνης», όπως έκαναν στην Κύπρο, στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στο Λίβανο, στις περισσότερες χώρες της Αφρικής και κάνουν δεκαετίες τώρα στην πολύπαθη Παλαιστίνη.
Το συμπέρασμα είναι πως ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ετοιμάζεται για νέα επίθεση ενάντια στους Λαούς της περιοχής, για τη λεηλασία του πλούτου της και με αυτό οργανώνει μια νέα αιματηρή περιπέτεια της ανθρωπότητας. Μια περιπέτεια την οποία μπορούν να σταματήσουν μόνο οι Λαοί της περιοχής και η μη-παραπληροφορημένη ανθρωπότητα. Αυτό είναι σήμερα και το καθήκον κάθε προοδευτικού ανθρώπου, αλλά και της όποιας Αριστεράς που κατανοεί διαλεκτικά τους νόμους κίνησης της ιστορίας της Ανθρωπότητας και δεν ξεχνάει πως πέρα από το «Δεξιά και Αριστερά» στα αστικά κοινοβούλια, υπάρχει και το «πάνω και κάτω» στην κοινωνία, που παραπέμπουν σε μια «μπρος-πίσω» κίνηση των κοινωνιών, όπου η Αριστερά, ως εκφραστής των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων, εργάζεται ενάντια στο πισωγύρισμα στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και υπέρ της φυγής προς τα μπροστά, για την πρόοδο και για το Σοσιαλισμό της Εργασίας και του οικουμενικού Ανθρωπισμού.
Frauenfeld/Turgau,
