Η ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ, Η ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ, ΣΧΕΣΕΙΣ ΒΟΡΡΑ-ΝΟΤΟΥ ΚΑΙ Η ΣΕΙΡΗΝΑ ΤΟΥ ΑΝΤΕΡΣΕΝ

«Ο ρυπαίνων πληρώνει»: 

ένας επικίνδυνος μύθος που σκοτώνει 

τον πλανήτη

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

 *

Η "επιβίωση του παχύτερου"

του  Γενσ Γκάλσιοτ

Έγινε της μόδας , τα τελευταία χρόνια, και καραμέλα στα χείλη των αστών πολιτικών στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου, των περιβαλλοντολογούντων «πράσινων» και των μαύρων βρωμιοκαπιταλιστών, η θεωρία και η πολιτική που φέρει τον λογικοφανή τίτλο: «Ο ρυπαίνων πληρώνει». Αυτή η "φιλοσοφία" επικράτησε και πάλι στην πρόσφατη "Παγκόσμια", χωρίς τον Κόσμο, Διάσκεψη για την κλιματική Αλλαγή", που έγινε στην Κοπεγχάγη της Δανίας, τα συμπεράσματα της οποίας ο σκιτσογράφος της BERLINER MORGENPOST, Horst Haitzinger,  τα παρουσιάζει, όπως η Σειρήνα του Αντερσεν του τα αφηγήθηκε μετά από την εμπειρία της από τη συνάντησή της με την "Ηγεσία του Κόσμου" ενάντια στον Κόσμο και την πρώτη γνωριμία της με τον Νομπελίστα Πολέμαρχο Ηγεμόνα Μπάρακ Χουσεϊν Ομπάμα.

*

Υποτίθεται πως το μέτρο «ο ρυπαίνων πληρώνει» αποσκοπεί στην:

1. άμεση και αντικειμενική εκτίμηση της άμεσης και επακόλουθης ζημιάς που προκαλεί η συγκεκριμένη ρύπανση,
2. επιβολή προστίμου ικανού να αποκαταστήσει στο ακέραιο και στη διάσταση του χρόνου τη ζημιά που προκλήθηκε από τη συγκεκριμένη ρύπανση,
3. είσπραξη του προστίμου από την πολιτεία, ή τις πολιτείες σε περίπτωση διεθνούς ρύπανσης (λ.χ. περιπτώσεις Χιροσίμα, Ναγκασάκι, Τσερνομπίλ και πυρηνικές δοκιμές) και τη διάθεση για την πλήρη και οριστική αποκατάσταση της ζημιάς.

Για να λειτουργήσει αυτό το σύστημα και να τύχει καθολικής εφαρμογής χρειάζεται ένας γιγάντιος παγκόσμιος μηχανισμός το τεράστιο κόστος λειτουργίας του οποίου θα έπρεπε να επιμερίζεται στους ρυπαίνοντες και να προσμετράται αναλογικά σε κάθε ζημιά από ρύπανση.

Ερώτημα πρώτο: Υπάρχει κανένας που πιστεύει πως σε συνθήκες καπιταλισμού και μάλιστα πλιάτσικοκαπιταλισμού ή μανιακού καπιταλισμού θα εφαρμοστεί αυτό το μέτρο;

Ερώτημα δεύτερο: Με δεδομένο πως η ρύπανση

1. καταστρέφει το όζον με τις γνωστές συνέπειες του θερμοκηπίου,
2. καταστρέφει τη χλωρίδα και την πανίδα του πλανήτη,
3. ρυπαίνει τα επιφανειακά και τα υπόγεια αποθέματα νερού,
4. πυροδοτεί την οικολογική βόμβα,
5. σκοτώνει καθημερινά, ως ακραία καιρικά και κλιματικά φαινόμενα, χιλιάδες ανθρώπους και
6. έχει συσσωρεύσει και συνεχίζει να συσσωρεύει αθροιστικά τόσα ραδιενεργά απόβλητα και τοξικές ουσίες που θα σκοτώνουν τη ζωή για χιλιάδες χρόνια, ακόμα κι αν σήμερα σταματούσε κάθε μορφής ρύπανση του πλανήτη, πιστεύει κανείς πως είναι δυνατή η αποτίμηση των ζημιών;

Ερώτημα τρίτο: Ποιός και με ποιά κριτήρια θα αποτιμήσει τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που χάνονται καθημερινά εξαιτίας της ρύπανσης;

Ερώτημα τέταρτο: Ποιός και με ποιά κριτήρια θα αποτιμήσει τη ζημιά που προκαλείται στα διάφορα οικοσυστήματα εξαιτίας της ρύπανσης, διαδικασία που οδηγεί στην ερημοποίηση τεράστιων περιοχών του πλανήτη, πράγμα που σημαίνει πως, αν δεν αντιδράσει άμεσα και δραστικά σύμπασα η ανθρωπότητα για να σταματήσει την καπιταλιστική λεηλασία του πλανήτη, η Γη θα γίνει αργά ή γρήγορα μια ακατοίκητη Σελήνη, ή ένας ακατοίκητος Άρης.

Γι’ αυτό λοιπόν η θεωρία «ο ρυπαίνων πληρώνει» είναι όπως κάθε αμερικάνικο παραμύθι, μια απάτη για να συνεχίσει ο καπιταλισμός την καταστροφή και να σπέρνει το θάνατο για το κέρδος, πράγμα που σημαίνει πως είναι μια επικίνδυνη απάτη. Μια απάτη που την έστησε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση για να αγοράζουν οι πολυεθνικές των καπιταλιστικών μητροπόλεων «δικαιώματα ρύπανσης» από τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, επιστρέφοντάς τους, ως καλοί "φιλάνθρωποι" μικρό κλάσμα των κλεμένων για επενδύσεις στον τομέα της "καθαρής" ενέργειας, όπως λ.χ. της πυρηνικής;

Συμπέρασμα: Αγώνας κατά της ρύπανσης σημαίνει αγώνας για το ξεπέρασμα του κερδοκεντρικού καπιταλισμού και το πέρασμα σε έναν άλλο ανθρωποκεντρικό τρόπο παραγωγής που θα σέβεται τη φύση και τη ζωή. Ο υποβιβασμός αυτού του αγώνα από αγώνα για τη ζωή και τη σωτηρία του πλανήτη, σε «αγώνα περιβαλλοντολογούντων για το περιβάλλον, πράσινων», ή σε αγώνα για τη λεγόμενη "πράσινη ανάπτυξη" του καπιταλισμού και για "πράσινο επιχειρείν",χωρίς να αμφισβητείται ρητά, ριζικά και ασυμβίβαστα ο καπιταλισμός, δεν είναι, σε τελική ανάλυση, παρά αγώνας των ατζέντηδων του βρωμοκαπιταλισμού που στις μέρες μας παράγει ρύπους για να προκαλέσει ζήτηση για την αγορά «αντιρυπογόνων συστημάτων» και διάφορα άλλα κερδοφόρα «μέτρα». Γι' αυτό γίνεται όλο και περισσότερο κατανοητό πως ο αγώνας για το περιβάλλον και για την κλιματική αλλαγή, ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού, όλων των αποχρώσεων και εκδοχών  και την αντικατάστασή του από τον Ουμανισμό της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στην οικονομία και στην κοινωνία και την ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. 

Ο καπιταλισμός είναι ο χειρότερος εχθρός της ανθρωπότητας

Ο πρόεδρος της Βολιβίας, Evo Morales, ο οποίος βρίσκεται στην Κοπεγχάγη για την Διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή, παραχώρησε συνέντευξη στην Amy Goodman του Democracy Now. Ο πρόσφατα επανεκλεγμένος πρόεδρος της Βολιβίας μιλάει για το «κλιματικό χρέος», το «κλιματικό δικαστήριο», την πολιτική Obama, τον καπιταλισμό κ.ά. θέματα.

AMY GOODMAN: Μιλήσατε χθες εδώ, στο Bella Center, και είπατε ότι δεν μπορούμε να σταματήσουμε την υπερθέρμανση του πλανήτη αν δεν πάψουμε τον καπιταλισμό. ΤΙ εννοούσατε;


EVO MORALES: Ο καπιταλισμός είναι ο χειρότερος εχθρός της ανθρωπότητας. Οι πολιτικές του καπιταλισμού – και αναφέρομαι στην παράλογη ανάπτυξη - της άνευ ορίου βιομηχανοποίησης είναι αυτές που καταστρέφουν το περιβάλλον. Και αυτή η παράλογη βιομηχανοποίηση είναι ο καπιταλισμός. Έτσι, για όσο καιρό δεν αναθεωρούμε ή δεν αναψηλαφούμε αυτές τις πολιτικές, είναι αδύνατον να μεριμνήσουμε για την ανθρωπότητα και τη ζωή.


AMY GOODMAN: Πώς θα το κάνατε αυτό; Πώς θα θέτατε τέρμα στον καπιταλισμό;


EVO MORALES: Με την αλλαγή των οικονομικών πολιτικών, με τον τερματισμό της πολυτέλειας, του καταναλωτισμού. Με τη λήξη αναζήτησης για καλύτερη διαβίωση. Η καλύτερη διαβίωση σημαίνει την εκμετάλλευση των ανθρώπινων όντων. Είναι η λεηλασία των φυσικών πόρων. Είναι εγωισμός και ατομικισμός. Συνεπώς, σε αυτές τις υποσχέσεις του καπιταλισμού δεν υπάρχει αδελφικότητα ή αλληλοσυμπλήρωση. Δεν υπάρχει αμοιβαιότητα. Γι’ αυτό επιχειρούμε να σκεφτούμε άλλους τρόπους για να ζούμε και να ζούμε καλά, όχι να ζούμε καλύτερα. Όχι καλύτερη διαβίωση. Η καλύτερη διαβίωση γίνεται πάντα εις βάρος κάποιου άλλου. Η καλύτερη διαβίωση γίνεται με κόστος την καταστροφή του περιβάλλοντος.


AMY GOODMAN: Πρόεδρε Morales, τι ζητάτε εδώ; Τι ζητάτε από τη Σύνοδο για το Κλίμα του ΟΗΕ;


EVO MORALES: Την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της Μητέρας Γης. Η Γη είναι η ζωή μας. Η Φύση είναι το σπίτι μας, το οίκημά μας. Ευτυχώς, τα Ηνωμένα Έθνη ανακήρυξαν μια Διεθνή Hμέρα για τη Μητέρα Γη. Αν η Γη αναγνωρίζεται ως Μητέρα Γη, τότε είναι κάτι που δεν μπορεί να πωληθεί, είναι κάτι που δεν μπορεί να παραβιάζεται, είναι κάτι το ιερό, είναι η Φύση, είναι o πλανήτης Γη. Και γι’ αυτό έχω έρθει εδώ για να υπερασπιστώ τα δικαιώματα της Μητέρας Γης, να υπερασπιστώ τα δικαιώματα στη ζωή, να υπερασπιστώ την ανθρωπότητα και τη σωτηρία της Μητέρας Γης.


AMY GOODMAN: Τι σημαίνει κλιματικό χρέος, Πρόεδρε Morales;


EVO MORALES: Μετά από την καταστροφή που έχει υποστεί η Μητέρα Γη, είναι σημαντικό να αναγνωριστούν τα δικαιώματά της. Και ο καλύτερος τρόπος γι’ αυτό είναι να καταβληθεί κλιματικό χρέος. Δεύτερον, είναι σημαντικό να αναγνωριστούν οι φθορές που έχουν προκληθεί και να μεριμνήσουμε για τους ανθρώπους που έχουν επηρεαστεί από την κλιματική αλλαγή - για τους ανθρώπους που θα χάσουν τα σπίτια τους στα νησιά λόγου χάρη ή για τους ανθρώπους που θα μείνουν χωρίς νερό.


AMY GOODMAN: Η Hillary Clinton, η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, δήλωσε σήμερα: «Δεν μπορούμε να κοιτάμε πίσω, πρέπει να κοιτάμε μπροστά».


EVO MORALES: Το να κοιτάμε μπροστά σημαίνει ότι θα πρέπει να αναθεωρήσουμε όλα όσα έχει κάνει ο καπιταλισμός. Αυτά δεν είναι πράγματα που μπορούν να λυθούν απλά με χρήματα. Πρέπει να επιλύσουμε προβλήματα της ζωής και της ανθρωπότητας. Αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο πλανήτης Γης. Και αυτό σημαίνει τη λήξη του καπιταλισμού.


AMY GOODMAN: Η υπουργός Εξωτερικών, Hillary Clinton, είπε επίσης σήμερα ότι θα ταχθούν 100 δισ. δολάρια αν καταλήξει σε συμφωνία η Σύνοδος, όχι μόνο από τις ΗΠΑ, ανά έτος, αλλά από μια δημόσια-ιδιωτική συνεργασία με έναν αριθμό χωρών σε ολόκληρο τον κόσμο- αλλά αυτό μονάχα αν επιτευχθεί συμφωνία. Δεν είπε ποια ακριβώς θα ήταν η συνεισφορά των ΗΠΑ σε αυτό. Τι έχετε να πείτε για το πόσα ξοδεύουν οι ΗΠΑ στο ζήτημα της παγκόσμιας υπερθέρμανσης, σε αντιπαραβολή με τον πόλεμο, όπως είπατε χθες;

EVO MORALES: Το καλύτερο θα ήταν όλα τα κονδύλια για τον πόλεμο θα οδηγούνταν κατευθείαν στην κλιματική αλλαγή, αντί για τα στρατεύματα στο Ιράκ, το Αφγανιστάν ή τις στρατιωτικές βάσεις στη Λατινική Αμερική. Αυτά τα λεφτά θα ήταν καλύτερο να οδηγηθούν στις ζημιές που έχουν προκαλέσει οι ΗΠΑ. Και, φυσικά, αυτά δεν είναι μόνο 100 δισ. δολάρια. Αυτά είναι πιθανότατα τρισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια δολαρίων. Πώς ξοδεύουμε χρήματα για να σκοτώνουμε και όχι για να σώσουμε ζωές; Πρέπει να ξοδέψουμε λεφτά για να σώσουμε ζωές, όχι για να σκοτώνουμε. Αυτές είναι οι διαφορές μας με τον καπιταλισμό.


AMY GOODMAN: Αποκαλέσατε τον πόλεμο στο Αφγανιστάν τρομοκρατικό. Εννοείτε ότι πρόεδρος Obama είναι τρομοκράτης;


EVO MORALES: Τρόμος είναι οι άνθρωποι που στέλνουν τα στρατεύματά τους να σκοτώσουν εκτός της χώρας τους. Δεν υπάρχουν μοναχά τρομοκράτες ντυμένοι με πολιτικά, μπορούν επίσης να φοράνε στρατιωτική στολή. Ακόμα χειρότερα αν χρηματοδοτούνται από τους πόρους των λαών, από φόρους. Φυσικά, κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό της, ακριβώς όπως κάθε χώρα μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Αλλά η εισβολή σε άλλη χώρα, με ένστολους ανθρώπους, αυτό είναι κρατική τρομοκρατία.


Επιπλέον, εγκαθιστούν στρατιωτικές βάσεις στη Λατινική Αμερική με την προοπτική του πολιτικού ελέγχου. Και, όπου υπάρχει στρατιωτική βάση, υπάρχει o νόμος της αυτοκρατορίας. Αυτό δεν αποτελεί σεβασμό για την δημοκρατία. Δεν υπάρχει ειρήνη, κοινωνική ειρήνη. Δεν υπάρχει ανάπτυξη για αυτές τις χώρες ούτε ενσωμάτωση σε αυτές τις περιοχές. Αυτό είναι που ζήσαμε στη Λατινική Αμερική.


AMY GOODMAN: Ποιο είναι το μήνυμά σας προς τον πρόεδρο Obama, σε αυτές τις συνομιλίες για το κλίμα;


EVO MORALES: Μετά την ακρόαση της ομιλίας του στη Σύνοδο Κορυφής της Β. & Ν. Αμερικής, ήμασταν αισιόδοξοι ότι θα αποτελούσε έναν σύμμαχό μας στην καταπολέμηση της φτώχειας. Τώρα πλέον δεν είμαι τόσο αισιόδοξος. Μάλλον, είμαστε απογοητευμένοι. Αν κάτι έχει αλλάξει στις ΗΠΑ, τότε αυτό είναι το χρώμα του προέδρου. Έτσι κλήθηκα, μέσω διοικητικών ψηφισμάτων, να κλείσω σωματεία, ή να εξαλείψω σωματεία, ενώ πρόκειται να κάνω το ακριβώς αντίθετο. Στην αναφορά σχετικά με την πρόσβαση στο προνομιούχο εμπόριο υπό το πρόγραμμα ATPDEA, η Βολιβιανή κυβέρνηση κατηγορήθηκε ότι αναμίχθηκε σε καταπίεση συνδικάτων, όταν, στην πραγματικότητα, εντελώς αντίθετα, η κυβέρνηση υπήρξε πολύ ενεργή στην παροχή υποδομών και την υποστήριξη των σωματείων μέσω της βελτίωσης των κέντρων όπου συνέρχονται κλπ.
Ούτε ο πρόεδρος Bush δεν είχε κάνει παρατηρήσεις για τις νέες διατάξεις στο Σύνταγμα της Βολιβίας, ενώ υπό τη νέα διακυβέρνηση έχουν γίνει παρατηρήσεις και σχόλια για το νέο σχέδιο του Συντάγματος, ειδικά σε σχέση με τη διαχείριση των τομέων φυσικού αερίου και πετρελαίου. Αυτό αποτελεί ξεκάθαρη ανάμιξη στα εσωτερικά της Βολιβίας από την κυβέρνηση Obama. Εν τέλει, μοιάζει να μας ζητάνε να αλλάξουμε το Σύνταγμα. Αυτό είναι κάτι που ούτε ο Bush δεν είχε κάνει. Αν κοιτάξουμε μοναχά αυτό, τότε ο Obama μοιάζει χειρότερος κι από τον Bush. Και τα ντοκουμέντα υπάρχουν.


AMY GOODMAN: Γνωρίζω ότι πρέπει να φύγετε, μια τελευταία ερώτηση: Ζητήσατε κλιματικό δικαστήριο. Τι εννοείτε;

EVO MORALES: Εκείνοι που κάνουν κακό στον πλανήτη Γη πρέπει να δικάζονται. Εκείνοι που δεν πληρούν τους όρους του Πρωτοκόλλου του Κιότο πρέπει επίσης να δικάζονται. Προκειμένου να γίνει αυτό πρέπει να συνθέσουμε ένα δικαστήριο για κλιματική δικαιοσύνη στα Ηνωμένα Έθνη.


AMY GOODMAN: Και o ένας βαθμός Κελσίου;


EVO MORALES: Αυτή είναι η πρότασή μας.


AMY GOODMAN: Θεωρείται ότι είναι εφικτή;


EVO MORALES: Ναι. Ναι, αλλιώς θα είναι έλλειψη δέσμευσης προς την ανθρωπότητα.


AMY GOODMAN: Πιστεύετε ότι θα βγει μια συμφωνία από την Κοπεγχάγη;


EVO MORALES: Αμφιβάλλω. Αναπτύσσουμε άλλες προτάσεις για την παρέμβασή μου.


AMY GOODMAN: Θεωρείτε καταστροφικό το ότι δεν υπάρχει συμφωνία;


ΕVO MORALES: Όχι, είναι χάσιμο χρόνου. Και αν οι ηγέτες των χωρών δεν μπορούν να αποφασίσουν, γιατί δεν αποφασίζουν μαζί οι λαοί;


AMY GOODMAN: Σας ευχαριστούμε πολύ πρόεδρε Morales.

____________________________________________

Πηγή: DemocracyNow.org/tvxs.gr

Η κλοπή της σωρού: Kαμπάνια ψυχολογικού πολέμου διεθνών δυνάμεων εναντίον του κυπριακού λαού. Όχι στο σχέδιο Ανάν και τα σχέδια των Μπους, Μπλερ, Obama και ΣΙΑ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

konstantakopoulos.blogspot.com

Η σύληση του τάφου του Προέδρου Παπαδόπουλου θέτει σειρά δύσκολών ερωτημάτων, πρώτο εκ των οποίων το κατά πόσον συνδέεται με το κυπριακό. Με τα ελάχιστα στοιχεία που ήδη γνωρίζουμε, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, δεν είναι όμως άχρηστο να τις κάνουμε, διατηρώντας βεβαίως επιφύλαξη για νεώτερα στοιχεία.
Ανοησίες και απιθανότητες
1. ‘Ενας παράφρων μπορεί να υπάρχει. Ομάδα παραφρόνων, με στρατιωτική πειθαρχία, που εκτελούν καλά σχεδιασμένη μακάβρια επιχείρηση, μοιάζει περίπου αδύνατη.
2. Αναφέρθηκε η περίπτωση Ελλήνων ακροδεξιών εθνικιστών, που θέλουν να ΅ηρωοποιήσουν΅ τον Παπαδόπουλου . Μοιάζει αφελής ως υπόθεση, προϊόν ΅μανίας΅ του ΑΚΕΛ να βλέπει τον ελληνικό εθνικισμό ως κύριο εχθρό του. (H ΕΣΣΔ κατέρρευσε γιατί ο Γκορμπατσώφ νόμισε ως κύριο εχθρό τους σκληροπυρηνικούς και όχι τη Δύση. Η Κίνα επεβίωσε γιατί διατήρησε πάντα στον πυρήνα της στρατηγικής της την εικόνα της Δύσης ως εχθρού). Γιατί εθνικιστικοί, ακροδεξιοί κύκλοι να θέλουν την προσβολή του Τάσσου; Πρόκειται άλλωστε για ελάχιστους ανθρώπους στην Κύπρο, υπό ασφυκτική παρακολούθηση, Aν ήταν ένοχοι, θα τους έπιαναν σε πέντε λεπτά. Tα πολιτικά προβλήματα τα δημιουργούν τα ίδια τα κόμματα και οι πολιτικοί στον εαυτό τους και δεν χρησιμεύει σε τίποτα να κατασκευάζουν εχθρούς για να τους τα αποδώσουν. Ειρήσθω εν παρόδω, ο ελληνικός ακροδεξιός εθνικισμός εκ γενετής συνδέεται με ξένες δυτικές υπηρεσίες και ποτέ δεν εξυπηρέτησε ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Γιατί τέτοιες υπηρεσίες να θέλουν ηρωοποίηση Παπαδόπουλου;

3. Kλοπή για λύτρα. Να κλέψεις σωρό αρχηγού κράτους, βάζοντας όλες τις υπηρεσίες του και τον πληθυσμό να σε κυνηγάει, δεν φαίνεται πολύ έξυπνη ή ασφαλής ως εγκληματική ενέργεια. «Ακόμα κι αν πρόκειται για ακραία πράξη οργανωμένου εγκλήματος, υπό το πρόσχημα λύτρων, δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς ένα κλίμα πολιτικών διεργασιών σε υπόγεια αλληλεπίδραση με την εγκληματική δράση», λέει ο Καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γιάννης Πανούσης.
Πίσω από τα λύτρα, πιστεύει, κρύβεται πολιτική στόχευση.
Οι ΅συμπτώσεις΅
Η κλοπή της σωρού έγινε την παραμονή του ετήσιου μνημοσύνου και μετά τον τερματισμό της αξιολόγησης της Τουρκίας, θα συνέπιπτε μάλιστα κανονικά με αυτή, αν δεν είχε κλείσει το θέμα σε επίπεδο Υπουργών (με την αξιολόγηση συνέπεσε και η κορύφωση οικονομικών πιέσεων κατά της Ελλάδας, ένα είδος «Ιμίων της οικονομίας»). Η κλοπή έγινε στην αρχή μιας περιόδου λίγων μηνών, στη διάρκεια των οποίων θα κριθεί η ύπαρξη κυπριακού κράτους, η μορφή «λύσης» και οι προοπτικές της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ. Για να αποδεχθούμε ερμηνείες του
κοινού ποινικού δικαίου θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι όλα αυτά τα γεγονότα απλώς συμπίπτουν με την κλοπή του λειψάνου, που είναι επίσης τελείως άσχετη με τον ρόλο που έπαιξε και τον ισχυρό συμβολισμό που εκπέμπει και σήμερα ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος, του ‘Όχι στο σχέδιο Ανάν και τα σχέδια των Μπους, Μπλερ και ΣΙΑ. Σας φαίνεται πολύ πιθανή η συρροή τόσων ΅συμπτώσεων΅; (Nα σημειώσουμε επίσης την εμφάνιση, κοντά στο Προεδρικό Μέγαρο, συνθημάτων “η Κύπρος είναι τουρκική”, γραμμένων σε τουρκική γραφή που δεν συνηθίζουν οι
Τουρκοκύπριοι…)
Μια “μαφιόζικου” τύπου προειδοποίηση (ποιόν ωφελεί το έγκλημα):
Αν αποκλείσουμε τους τρελλούς και τους εγκληματίες ποινικού δικαίου, γυρνάμε στην πολιτική. Ποιόν ωφελεί το έγκλημα; Τι μήνυμα στέλνει στην πολιτική ελίτ και την κοινή γνώμη η απαγωγή της σωρού, παραμονές ολοκλήρωσης των συνομιλιών Χριστόφια-Talat και εν όψει εμφάνισης νέου σχεδίου που, όλες οι δημοσκοπήσεις, δείχνουν ότι δεν είναι δημοφιλές.
Αν είσαστε πολιτικός στην Κύπρο και ενδεχομένως θέλατε να πείτε ¨Όχι, δεν θα σκεφτείτε τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό το ¨Όχι σε σας και την οικογένειά σας; Δεν θα “διαβάζατε” στην απαγωγή το μήνυμα: “θα κυνηγήσουμε μέχρι τον τάφο κι ακόμα πιο πέρα όποιον μας φέρει εμπόδια, όποιον πει ‘Όχι, όποιον μας κοροϊδέψει». Η προειδοποίηση απευθύνεται καταρχήν στον ίδιο τον κ. Χριστόφια, στην περίπτωση που διστάσει να “τελειώσει” τη δουλειά, επιλέγοντας να μην συνυπογράψει ένα αντιδημοφιλές, μη βιώσιμο σχέδιο. Εκτός του κ. Χριστόφια, το ΅μήνυμα΅ απευθύνεται στα παιδιά του τέως Προέδρου και δύο-τρεις ακόμα πολιτικούς που σκέφτονται ενδεχομένως να επαναλάβουν αυτό που έκανε ο Τάσσος το 2004. Είναι σαν κάποιος να τους λέει: “Ξανασκεφτείτε το, ξανασκεφτείτε με ποιες δυνάμεις τα βάζετε”.
Το μήνυμα απευθύνεται ευρύτερα στο σύνολο της ελληνικής πολιτικής τάξης και τον κυπριακό λαό, επιχειρώντας να “ξυπνήσει” ισχυρά ρεύματα φόβου και υποτέλειας που διατρέχουν το συλλογικό ασυνείδητο. «Σταματήστε να κάνετε τον ξύπνιο. Αρκετά μας πρήξατε το 2004 και μας καθυστερήσατε έξη χρόνια. Θυμηθείτε τι σας έχουμε κάνει στο παρελθόν, δείτε τι μπορούμε να κάνουμε στο ίδιο σας το νησί, κάτω από τη μύτη της αστυνομίας σας, στον ίδιο σας τον Πρόεδρο, σύμβολο της αντίστασης και της δύναμής σας. Μη διανοηθείτε να επαναλάβετε τα ίδια. Υπογράψτε να τελειώνουμε. Το ξέρετε, όλη η ιστορία σας το μαθαίνει, μπορεί να αργήσουμε, θα βρούμε όμως τον τρόπο να νικήσουμε. ‘Η μήπως θα σας σώσει μια μπατιρισμένη Ελλάδα;».
Βεβαίως, η τακτική αυτή είναι “δίκοπο μαχαίρι”, μπορεί να οδηγήσει στο αντίθετο αποτέλεσμα. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει να τη δοκιμάσουν όσοι τη χρειάζονται. Στο κάτω-κάτω, εμπειρία δύο αιώνων ξένων επεμβάσεων στον ελληνικό χώρο δείχνει να επιβεβαιώνει την μακροχρόνια αποτελεσματικότητα τέτοιων μεθόδων, ιδίως στο επίπεδο των ΅ελίτ΅. Αν αυτή η υπόθεση εργασίας είναι σωστή, τότε βρισκόμαστε στην αρχή, τις πρώτες δοκιμές μιας μελετημένης καμπάνιας ψυχολογικού πολέμου διεθνών δυνάμεων εναντίον του κυπριακού λαού και της τωρινής ή δυνάμει ηγεσίας του.
Ο αναγνώστης μπορεί να μας αντιτάξει τρία ερωτήματα-αντιρρήσεις: Γίνονται τέτοια πράγματα; Υπάρχει τόσο σοβαρό διακύβευμα; Δεν υπάρχουν πιο αθώες, πολιτικές μέθοδοι για τις επιδιώξεις αυτές; Για το πρώτο από τα ερωτήματα αυτά παραπέμπουμε στο σύνολο της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Αποτελεί, σε πολύ μεγάλο βαθμό, μια απίστευτη ιστορία συνωμοσιών, πραξικοπημάτων, δολοφονιών, εξαγορών με μία κεντρική επιδίωξη: τον έλεγχο του άφθαστης στρατηγικής αξίας ελληνικού χώρου. Τα άλλα δύο ερωτήματα είναι πιο ενδιαφέροντα.
Το διακύβευμα: Τουρκία, Κύπρος, Ευρώπη.
Η τουρκική ένταξη στην ΕΕ παίζει κεντρικό ρόλο στην ευρωπαϊκή, μεσανατολική, αν όχι και ρωσική πολιτική ΗΠΑ και Βρετανίας. Οριστικοποιεί τη μετατροπή της ‘Ενωσης σε υποτελή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ζώνη ελεύθερων ανταλλαγών, υποχείριο των ΅αγορών΅, πολιτικά μη ενοποιήσιμη, στρατηγικά μη χειραφετήσιμη. Μπορεί να φαίνεται δύσκολα πραγματοποιήσιμη, όσο όμως δεν συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια, παραμένει κεντρική διεθνής πολιτική ΗΠΑ-Βρετανίας παράγοντας αποτελέσματα.
Το κυπριακό, η στρατιωτική κατοχή κράτους-μέλους της ΕΕ συνιστά ακραίο παραλογισμό και το κυριότερο εμπόδιο στην τουρκική ένταξη, αλλά και τις ομαλές σχέσεις Δύσης-Τουρκίας. ‘Οσο παραμένει άλυτο θα αποτελεί τεράστια νάρκη στον δρόμο της Τουρκίας. Αν λυθεί με λύση τύπου Ανάν, αφαιρώντας από τη συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων το δικαίωμα να ασκούν εξουσία στο νησί, δηλαδή το κράτος τους, όπως προέβλεπε αυτό το σχέδιο και όπου οδηγούν, δυστυχώς, οι προτάσεις Χριστόφια στις διαπραγματεύσεις, τότε η Τουρκία θα μπει από τώρα στην ΕΕ, η Κύπρος, το πιο στρατηγικό ίσως σημείο της υφηλίου, με τεράστιο πιθανώς οικονομικό ενδιαφέρον, θα ξαναπεράσει στον έλεγχο των αποικιοκρατικών δυνάμεων και η Ελλάδα θα γίνει προτεκτοράτο.

Σας φαίνονται απίθανα αυτά; Κατανοητό, για δείτε το όμως καλύτερα. Η Τουρκία θα μπει από τώρα στην ΕΕ, πρώτον γιατί θα αποκτήσει βαρύνουσα επιρροή στην ψήφο της Λευκωσίας στα ευρωπαϊκά όργανα δια του προωθούμενου σχεδίου λύσης, δεύτερον γιατί αν θελήσει κάποιος να μπλοκάρει στο μέλλον την πλήρη ένταξή της, θα διακινδυνεύσει μια Βοσνία στο νησί. Τη δυνατότητα τέτοιας κρίσης εμπεριέχει η σκόπιμη ασάφεια και το αδόκιμο των συζητούμενων ρυθμίσεων κυριαρχίας (εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφος, δύο κράτη σε συσκευασία ενός με δύο αστυνομίες και άρα δύο ντε φάκτο κυριαρχίες, κατάργηση δικαιώματος και μέσου αυτοάμυνας του κράτους). Με άλλα λόγια, οι Ελληνοκύπριοι, συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού, 82%) θα καταστούν όμηροι της καλής θέλησης Λονδίνου, Αγκυρας και Ουάσιγκτον, η πρώτη αποικία παγκοσμίως που θα παραιτηθεί οικειοθελώς και από τον τύπο της ανεξαρτησίας που απέκτησε με την επανάσταση του 1955-59.
Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να αδιαφορήσει για την ασφάλεια ενός εκατομμυρίου Ελλήνων. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα είναι ελεύθερη, αν περάσει τέτοιο σχέδιο, όχι να κάνει πολιτική με τη Ρωσία, αλλά ούτε να ασκήσει καλά καλά την κυριαρχία της σε Αιγαίο και Θράκη. Αντί να επιλύσουμε τα ελληνοτουρκικά, θα κάνουμε πιθανότερη μια γενική, υπό πολύ δυσμενέστερους όρους σύρραξη με την Τουρκία.
Για τις διεθνείς δυνάμεις που εδώ και αιώνες θεωρούν την Ανατολική Μεσόγειο δική τους θάλασσα, το στρατηγικό διακύβευμα είναι κολοσσιαίο. Με παρόμοια λύση του κυπριακού, ΗΠΑ και Βρετανία πετυχαίνουν με έναν σμπάρο πολλά τρυγόνια, επανακτώντας την αποικία τους, που ποτέ δεν αποδέχθηκαν την έστω και κολοβωμένη ανεξαρτησία της, εμπεδώνοντας τον έλεγχο επί του ελληνικού χώρου, που θεωρείται πάντα υποψήφιος «απιστίας» με τους Ρώσους, οριστικοποιώντας τον ατλαντικό έλεγχο της ΕΕ και «δένοντας» την Τουρκία στο δυτικό άρμα.
Βεβαίως, Ουάσιγκτον και Λονδίνο, αληθινοί και διαχρονικοί σκηνοθέτες του κυπριακού είναι ορθολογικοί παίκτες. Δεν θα το αποτολμούσαν, θα επεδίωκαν να ικανοποιηθούν με λιγότερα αν έβλεπαν ότι δεν γίνεται, ή ότι το κόστος από την επιδίωξη μπορεί να γίνει δυσανάλογο. Αλλά δεν το βλέπουν και δεν το είδαν επί αιώνες. Δεν διαπιστώνουν σοβαρή αντίσταση από την ελλαδική και κυπριακή ελίτ που θα αύξανε υπέρμετρα το κόστος για τους ίδιους παρόμοιων επιδιώξεων. Ούτε η πολιτική, ούτε η οικονομική ελίτ των δύο κρατών επιθυμεί να τα βάλει μαζί τους, ακόμα και για ζητήματα που αφορούν τον πυρήνα εθνικής και κρατικής κυριαρχίας. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι, βεβαίως, όχι η βελτίωση των σχέσεων με τους «συμμάχους», αλλά η πιθανότητα μείζονος κρίσεως. Γιατί, όπως εύστοχα παρατήρησε ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ το 2004, μόνο όποιος μπορεί να πει όχι, μπορεί να πει και ναι.
Δεν επαρκούν τα πολιτικά μέσα;
Θα μπορούσαν να περιορισθούν σε κλασικξές προσπάθειες άσκησης πολιτικής επιρροής και αυτό έκαναν μέχρι τώρα, ιδίως ευνοώντας παντοιοτρόπως την εκλογική ήττα του Παπαδόπουλου το 2008 και ανεχόμενοι, κατά τρόπο πολύ ασυνήθιστο για την πάγια πολιτική τους, την ανάδειξη στην εξουσία ενός ΚΚ. Η επιδίωξή τους είναι η επανάληψη στην Κύπρο του σεναρίου της Ελλάδας του 1944-45, τηρουμένων των αναλογιών. (Συνήθως αντιμετωπίζουμε τη δεκαετία του 1940 από τη σκοπιά της εσωτερικής σύγκρουσης, στην πραγματικότητα όμως πρέπει να θεωρείται απαύγασμα της βρετανικής στρατηγικής, ένας από τους συγκλονιστικότερους θριάμβους του Ουίνστον Τσώρτσιλ και της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στην ιστορία της. Οι Βρετανοί έπρεπε να ανακτήσουν μια χώρα που ελεγχόταν κατά 90% από ένα ΚΚΕ με πλειοψηφική πολιτική επιρροή, μεγάλο, εμπειροπόλεμο στρατό και τις δάφνες της αντίστασης . Κατάφεραν αυτό που δεν θα μπορούσε ούτε στο όνειρό του να κάνει ο στρατός τους, βάζοντας τους αντιπάλους τους να δράσουν υπέρ τους! Τύφλα νάχουν Μακιαβέλι και Ταλλεϋράνδος)
¨Όπως είπαμε ΗΠΑ και Βρετανία διαθέτουν ικανοποιητική επιρροή στην ελλαδική και κυπριακή ΅ελίτ΅. Δεν υπάρχει λόγος να προσφύγουν σε άλλες, πιο ΅περίεργες΅ μεθόδους. Το πρόβλημα που ανέκυψε όμως είναι ότι σειρά δημοσκοπήσεων επί πολλούς μήνες δείχνει ότι οι Ελληνοκύπριοι απορρίπτουν το σχέδιο και τις προτάσεις των δικών τους ηγετών, καθιστώντας μια έγκριση σε δημοψήφισμα αμφίβολη, με τις σημερινές συνθήκες. Αυτό θα αυξήσει και τους δισταγμούς Χριστόφια που δεν θέλει να πάει σε δημοψήφισμα και να χάσει.
Πρέπει επομένως να συμβούν, ει δυνατόν, γεγονότα, που να αλλάξουν το σημερινό κλίμα, να περιορίσουν τις αντιρρήσεις, να δημιουργήσουν σύγχυση ως προς το διακύβευμα. Αντί οι Κύπριοι να συζητάνε για τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις του μέλλοντός τους (εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφο, πώς θα λειτουργεί αυτό το μόρφωμα και δεν θα καταρρεύσει όπως οι συμφωνίες του 1960) να συζητάνε ποιος πήρε τη σωρό του Παπαδόπουλου, αν κάνει καλό ο εθνικισμός, ίσως αύριο ποιος έβαλε βόμβα ή έκανε απόπειρα, οτιδήποτε άλλο πέραν του συγκεκριμένου διλήμματος ενώπιόν τους. Για να μην επαναληφθούν τα καλά του 2004, όταν ανετράπη ολόκληρος ο σχεδιασμός, ο κυπριακός λαός πρέπει να πάει σε δημοψήφισμα φοβισμένος, εγκλωβισμένος, εκβιασμένος, διεθνώς απομονωμένος και εσωτερικά διχασμένος. Ανεξάρτητα λοιπόν από τι έγινε με τη σωρό, στρατηγικοί αναλυτές δεν αποκλείουν να δούμε σημεία και τέρατα στο αμέσως προσεχές μέλλον στο νησί.
Συμπέρασμα
Η άμυνα απέναντι σε παρόμοιες απειλές περιλαμβάνει βεβαίως ένα επιχειρησιακό σκέλος, κυρίως όμως είναι πολιτική. Με δεδομένο το εύρος των δυνάμεων που απειλούν την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία της Ελλάδας και της Κύπρου, θα χρειαζόταν εδώ και καιρό η συγκρότηση εθνικού μετώπου. Ορθώς ο Πρόεδρος της Κύπρου ζητάει λαϊκή και πολιτική συσπείρωση. Αλλά τέτοιο μέτωπο μπορεί και πρέπει να συγκροτηθεί μόνο στη βάση της υπεράσπισης του πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας Κύπρου και Ελλάδας. Δεν είναι δυνατόν εν ονόματι της προστασίας μιας μειονότητος, της ανάγκης σύντομης επίλυσης του κυπριακού και των ελληνοτουρκικών, της ανάγκης να αποφευχθεί μια διχοτόμηση, που εμπεριέχεται άλλωστε στις σημερινές ελληνικές προτάσεις, να καταλύεται το κυπριακό κράτος. Οι πολιτικές αυτές, ειρήσθω εν παρόδω, δεν θα φτιάξουν, θα καταστρέψουν στο τέλος τις σχέσεις και με την Τουρκία και με τους ΅΅συμμάχους΅.
Η ΅κόκκινη γραμμή΅ που ξεχωρίζει μια κακή συμφωνία από μια εθνική καταστροφή είναι η διατήρηση των Ελληνοκυπρίων, εκεί τουλάχιστο που ζουν, υπό την προστασία κανονικού, συντεταγμένου, διεθνώς αναγνωρισμένου κράτους, με κανόνα πλειοψηφίας, δικαίωμα αυτοάμυνας και στρατό, χωρίς επεμβατικά δικαιώματα τρίτων. ¨Όπως είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ΅αν χαθεί η Κύπρος, θα χαθεί και η Ελλάδα΅.
Αυτά θα μπορούσαν εν τέλει και να εξηγηθούν στους δυτικούς συμμάχους, γιατί η ιστορία με την τουρκική ένταξη κινδυνεύει να γίνει το πολιτικο’διπλωματικό ισοδύναμο του παραλογισμού στο Ιράκ. Αλλά κανείς δεν θα πάρει στα σοβαρά ηγεσίες κρατών που δεν παίρνουν στα σοβαρά οι ίδιες τον εαυτό τους, τα κράτη τους, την κυριαρχία τους.
_________________________________________________

Θα δημοσιευθεί στο περιοδικό "Επίκαιρα" της 18.12.2009

Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΡΩΜΑ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΣΤΡΟΦΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΤΟ 

ΔΟΓΜΑ ΜΠΟΥΣ 

ΣΕ ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΑ 

ΟΜΠΑΜΑ

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ 

ΠΑΝΩ 

ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ 
__________________________
Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της  04.12.2009

Ο ΜΠΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕ ΤΟ ΙΡΑΚ ΓΙΑ ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ. Ο ΟΜΠΑΜΑ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΓΙΑ ΤΑ ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ;?

Πυρηνική «Επιλογή Σαμψών»

Αιφνιδιάζει το Ισραήλ και παραδέχεται πως έχει πυρηνικά όπλα

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Κίττυ Ξενάκη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΑ ΝΕΑ , Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Πιστό στο δόγμα της «πυρηνικής αμφισημίας», το Ισραήλ δεν παραδέχτηκε ποτέ πως διαθέτει πυρηνικά όπλα. Ο Σιμόν Πέρες, όμως, αιφνιδιάζει σήμερα αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο εφαρμογής της αποκαλούμενης «Επιλογής Σαμψών» - της χρήσης πυρηνικών- αν κινδυνεύσει η υπόσταση της χώρας. Και η συγκυρία προφανώς δεν είναι τυχαία. 

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ 

 

Μπορεί το Ιράν να άφησε χθες ελεύθερους τους πέντε Βρετανούς ιστιοπλόους που είχε συλλάβει στα χωρικά του ύδατα, μη θέλοντας να προσθέσει ακόμα μία διπλωματική κρίση σε αυτές που ήδη αντιμετωπίζει με τη Δύση, ο σκληροπυρηνικός πρόεδρός του, όμως, ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, δήλωσε πως το Ισραήλ δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό για να σταματήσει το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης· επιπλέον, άφησε να εννοηθεί πως το Ιράν «τελείωσε» με τις διαπραγματεύσεις και θα εμπλουτίσει μόνο του ουράνιο σε υψηλότερο βαθμό.

Ο Σιμόν Πέρες
Σε αυτό το πλαίσιο εγγράφεται αναγκαστικά η συνέντευξη την οποία παραχώρησε ο πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες σε δύο κινηματογραφιστές, οι οποίοι ετοιμάζουν μια ταινία για τη ζωή του και δημοσιεύθηκε χθες στην ισραηλινή εφημερίδα «Γεντιότ Αχρονότ». «Αν το Ισραήλ απειλούνταν με καταστροφή θα έπρεπε ή όχι να καταφύγει στην “Επιλογή Σαμψών”;» ρώτησαν οι Γκιλ Κόπατς και Σανί Κεϊνάν χρησιμοποιώντας έναν όρο που φέρεται να επινοήθηκε από τους Ισραηλινούς ηγέτες τη δεκαετία του 1960. «Στόχος αυτών των (πυρηνικών) αντιδραστήρων είναι να εμποδίσουν την καταστροφή (του Ισραήλ), και μέχρι τώρα, αυτό έχει λειτουργήσει καλά. Ελπίζω πως θα συνεχίσει να λειτουργεί και στο μέλλον» απάντησε αιφνιδιάζοντας με την παρρησία του ο Ισραηλινός πρόεδρος.

Ο Πέρες, εντούτοις, ο οποίος θεωρείται ένας από τους αρχιτέκτονες του πυρηνικού προγράμματος του Ισραήλ, δεν σταμάτησε εκεί. Χωρίς να μιλήσει ούτε μία φορά για «πυρηνικά όπλα», περιέγραψε παρά ταύτα με πρωτοφανείς λεπτομέρειες την απαρχή της πυρηνικής περιπέτειας στην οποία ρίχτηκε το ισραηλινό κράτος τη δεκαετία του 1960. Διηγήθηκε πώς πήρε την αρχική απόφαση ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, ο ιδρυτής του κράτους του Ισραήλ, παρ΄ ότι όλοι οι επιστήμονες της εποχής εκείνης, εκτός από έναν, καθώς και οι επικεφαλής της Μοσάντ και του στρατού ήταν αντίθετοι: πίστευαν πως «ο κόσμος δεν θα το επέτρεπε αυτό στο Ισραήλ». Τελικά αποφασίστηκε πως το μικρό μέγεθος της χώρας μόνο με μια πυρηνική αποτρεπτική δύναμη μπορούσε να αντισταθμιστεί. «Τι ακριβώς σημαίνει πυρηνική επιλογή;» θέλησαν να μάθουν οι δύο κινηματογραφιστές. «Σημαίνει πως οι περισσότεροι γείτονές μας, που θέλουν να μας καταστρέψουν, πιστεύουν πως το Ισραήλ έχει τη δυνατότητα να τους καταστρέψει. Η αμφιβολία τους είναι η δύναμή μας», απάντησε ο Πέρες.