ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ : ΝΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙ ΤΟ ΝΑΤΟ ! ΤΩΡΑ !

31/3/2009

ΝΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙ ΤΟ ΝΑΤΟ ! ΤΩΡΑ !

ΔΗΛΩΣΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
ΕΝ ΟΨΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ
ΣΤΗΝ 60η ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΣΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ



Δεν ξέρω πώς ηχεί στα αυτιά των άλλων λαών της Ευρώπης η λέξη «ΝΑΤΟ», όμως στα αυτιά του ελληνικού λαού ακούγεται σαν κατάρα.
Γιατί σημαίνει ξένες επεμβάσεις, εμφύλιο πόλεμο, εθνικές καταστροφές, αστυνομοκρατία, δικτατορία και εθνική αιμορραγία λόγω των υπέρογκων οικονομικών δαπανών που η Ατλαντική Συμμαχία μας επιβάλλει σε βάρος της οικονομικής και της κοινωνικής μας ανάπτυξης και ευημερίας.
Στην ουσία το ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα πειθήνιο όργανο στη διάθεση της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής , υπεύθυνο για τα χιλιάδες ανθρώπινα θύματα και τις αμέτρητες καταστροφές με στόχο αθώους λαούς στα Βαλκάνια, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στην Γάζα. Ένας μηχανισμός πολέμου που επιμένει να διατηρεί την οικουμένη σε ζώνες καλές και κακές και σε λαούς Α και Β κατηγορίας με όπλο την αναζωπύρωση του μίσους και της διχόνοιας.
Σήμερα με τη βαθειά οικονομική κρίση που βυθίζει με γρήγορους ρυθμούς σε χάος την υπερδύναμη και τους δορυφόρους της, καταντά γελοία και επικίνδυνη η διατήρηση αυτού του κολοσσιαίου μηχανισμού που απορροφά δισεκατομμύρια Ευρώ εν ονόματι ενός κοινωνικού και οικονομικού συστήματος που βρίσκεται σε πλήρη διάλυση. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν, αυτοί οι δήθεν «ανώτεροι» λαοί που αποτελούν το ΝΑΤΟ να εξακολουθούν να διατείνονται ότι εκπροσωπούν τον ελεύθερο και γιʼ αυτό «ανώτερο» κόσμο με το δικαίωμα να τιμωρούν τους «κατώτερους» λαούς για να τους επιβάλουν το σύστημά τους; Και ποιο σύστημα; Της άγριας εκμετάλλευσης και της θεοποίησης του Χρήματος που σήμερα τους καταδικάζει σε στρατιές ανέργων και αύριο πεινασμένων και εξαθλιωμένων εργαζομένων;
Δεν φταίνε όμως μόνο οι εξουσιαστές, οι ολιγάρχες και οι πολιτικοί και στρατηγοί που τους στηρίζουν αλλά φταίνε και οι λαοί που τους ανέχονται. Πού είναι τα συνδικάτα; Πού είναι τα φλογερά νιάτα; Πού είναι οι στρατιές των εργαζομένων που ειδικά γιʼ αυτούς έφτασε ήδη η ώρα της μεγάλης δοκιμασίας; Και πώς η Ευρώπη των 300 εκατομμυρίων επιτρέπει σε μία χούφτα πολιτικούς και στρατηγούς να δαπανούν δισεκατομμύρια Ευρώ εν ονόματι δήθεν της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν η μεγάλη κρίση χτυπά τις ίδιες τις χώρες τους και η μοναδική ελευθερία που τους απομένει είναι η ελευθερία στην ανεργία, στην υπανάπτυξη και αύριο στην εξαθλίωση;
Δεν είναι λοιπόν μόνο ανήθικο να τολμάμε σήμερα να θεωρούμε το ΝΑΤΟ δύναμη ελευθερίας και δικαιοσύνης αλλά και καταστροφικό για την οικονομία της Ευρώπης. Σκεφθείτε μόνο πόσες χιλιάδες θέσεις εργασίας θα εξασφάλιζε αυτός ο πακτωλός των χρημάτων που τώρα διατίθεται σε πολέμους, καταστροφές και σφαγές αμάχων.
Γιʼ αυτό έπαψε πια η εποχή των λόγων και είναι ιστορική ανάγκη να μπούμε στην εποχή των έργων. Με σύνθημα τη διάλυση του ΝΑΤΟ, που εκτός όλων των άλλων σαν τυφλό όργανο των στρατηγών του Πενταγώνου και της αμερικανικής πολιτικής έχει αποστολή να μην αφήσει την Ευρώπη να ορθοποδήσει. Μια Ευρώπη που θα ανήκει στους λαούς της και όχι στους στρατηγούς των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.


Μίκης Θεοδωράκης

Αναδημοσίευση απο το : Δελτίο των 11

Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΡΩΜΑ . ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΟΣ ΚΑΤΑΜΑΥΡΟΣ ΜΕ ΜΠΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΟΜΠΑΜΑ

«Θα κατασκευάσω το στρατό του 21^ου αιώνα και μια συμμαχία το ίδιο ισχυρή με την αντικομουνιστική συμμαχία που κέρδισε τον ψυχρό πόλεμο, ώστε να βρισκόμαστε παντού σε πλεονεκτική επιθετική κατάσταση , από το Τζιμπουτί ως την Κανταχάρ»

Barack Obama

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ Η ΙΣΤΟΡΙΑ, Η ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ ΛΑΟΙ ΤΟΝ ΕΤΑΞΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΑΦΟΥ ΠΡΟΔΩΣΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, ΕΠΕΛΕΞΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΠΙΤΣΑΣ ΜΕ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ ΥΛΙΚΑ, ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΤΩΡΑ ΠΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΕΣΤΡΟΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ ΘΡΑΣΣΟΣ ΝΑ ΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΑΙΤΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΣΤΑΝΤΑΡ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ, ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ. ΑΞΙΟΣ Ο ΜΙΣΘΟΣ ΣΟΥ, ΟΙ ΧΟΡΗΓΙΕΣ ΣΤΟ "ΙΔΡΥΜΑ ΣΟΥ" ΚΑΙ "ΤΑ ΤΥΧΕΡΑ" ΣΟΥ, ΑΝΑΞΙΕ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ-ΕΦΙΑΛΤΗ

Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΒΗΜΑΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ. ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

ΤΟ

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ

ΜΕΤΩΠΟ

ΦΑΡΑΜΠΟΥΤΟ ΜΑΡΤΙ

ΚΕΡΔΙΣΕ

ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΣΤΟ ΕΛ ΣΑΛΒΑΔΟΡ

Ο Μαουρίσιο Φούνες, ο υποψήφιος των μαρξιστών πρώην ανταρτών του κόμματος FMLN στο Ελ Σαλβαδόρ, ανακοίνωσε πως είναι ο νικητής των προεδρικών εκλογών στη χώρα αυτή της κεντρικής Αμερικής την οποία κυβερνούσε η δεξιά εδώ και 20 χρόνια, καθώς τα τελευταία επίσημα αποτελέσματα με καταμετρημένο άνω του 90% των ψηφοδελτίων τον φέρουν να προηγείται.

«Αυτή ήταν η πιο ευτυχισμένη νύκτα της ζωής μου. Είμαι ο εκλεγμένος πρόεδρος όλων των Σαλβαδοριανών», δήλωσε ο υποψήφιος των πρώην ανταρτών του Εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου Φαραμπουντο Μαρτί (FMLN) σε συνέντευξη Τύπου.

«Σήμερα είναι η νίκη των πολιτών που πίστεψαν στην ελπίδα και νίκησαν το φόβο. Είναι μια νίκη όλου του λαού του Σαλβαδόρ», προσέθεσε.

«Αυτή τη στιγμή, το ARENA (Δημοκρατική Εθνικιστική Συμμαχία, το κόμμα που κατείχε ως τώρα την εξουσία) περνάει στην αντιπολίτευση και πρέπει να έχει την εγγύηση ότι θα ακούγεται και θα είναι σεβαστό. Η κυβέρνησή μου θα βασιστεί στο πνεύμα της εθνικής ενότητας», τόνισε.

Ο Φούνες ανακοίνωσε τη νίκη του καθώς τα σχεδόν πλήρη επίσημα αποτελέσματα -με καταμετρημένο πάνω από το 90% των ψηφοδελτίων- του έδιναν 51,2% των ψήφων, έναντι 48,7% του υποψηφίου του συντηρητικού κυβερνώντος κόμματος Ροντρίγκο Αβίλα.

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΕΠΙΛΥΣΕΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Σλάβο Ζίζεκ:

Ενας μετριοπαθής

Μαρξιστής*


Του John Thornhill

Ταξιδεύοντας για τη Λιουμπλιάνα για να συναντήσω τον Σλάβο Ζίζεκ διαπίστωσα πως υπάρχουν δύο διαφορετικές ερμηνείες για τον άνθρωπο και το έργο του. Η μία περιγράφει, αυτόν τον αιρετικό Σλοβένο Μαρξιστή φιλόσοφο, ως έναν συναρπαστικά τολμηρό διανοητή ο οποίος επαναστατικοποεί τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.

Η άλλη, υποδηλώνει ότι είναι ένας τύπος υπερβολικά «χωρατατζής» του οποίου το πονηρό χιούμορ και η «αποπροσανατολιστική λάμψη» συγκαλύπτει την πρόθεσή του να δικαιολογήσει τον αυταρχισμό και να αναβιώσει πολλές από τις πιο σατανικές ιδέες του 20ού αιώνα. Από όποια σκοπιά και αν τον δεις, ο Ζίζεκ έχει, ασφαλώς, το ταλέντο να πυροδοτεί το ξέσπασμα διανοητικών αντιπαραθέσεων. Ως διευθυντής του Birkbeck Institute for the Humanities, στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου, ο Ζίζεκ έχει ψηφιστεί, το περασμένο έτος, ως ένας από τους 25 κορυφαίους διανοητές από τους αναγνώστες της ιστοσελίδας του περιοδικού Foreign Policy.

Φορώντας ένα απλό τζιν παντελόνι και ένα γαλάζιο μπλουζάκι, με την ατημέλητη λευκή κώμη του και την ακανόνιστη γενειάδα του, ο 59χρονος φιλόσοφος είναι μια αέναη μηχανή σκέψεων σε μανιακή κίνηση. Με την έντονα σλαβική προφορά του και το βλάσφημο λεξιλόγιό ο λόγος του ρέει ακατάσχετα. Τον ρώτησα σχετικά με την οικονομική κρίση, ελπίζοντας να εισπράξω κάποια πολιτικά «πυροτεχνήματα» για την επιθανάτια αγωνία του καπιταλισμού.

Μήπως η κρίση προαναγγέλλει μια επανάσταση; «Οχι! Είμαι ένας εξαιρετικά μετριοπαθής Μαρξιστής», απαντά - κάτι που, μάλλον, με απογοητεύει. «Δεν είμαι καταστροφικό άτομο. Δεν υποστηρίζω πως πλησιάζει η ώρα της επανάστασης. Εχω πλήρη επίγνωση πως η λύση του κομμουνισμού, παλαιάς κοπής, δεν υφίσταται», τονίζει χαρακτηριστικά.

Ωστόσο, επιμένει πως η οικονομική κρίση εξάλειψε τον φιλελεύθερο ουτοπισμό που άνθησε αμέσως μετά την κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής Ενωσης το 1991 και όλες τις συζητήσεις για το (δήθεν) «τέλος της ιστορίας». Οι τρομοκρατικές επιθέσεις, τον Σεπτέμβριο του 2001 και η ύφεση κατέρριψαν τον μύθο ότι η οικονομία της αγοράς και η φιλελεύθερη δημοκρατία έχουν τις απαντήσεις για κάθε ερώτημα. Βραχυπρόθεσμα, τουλάχιστον, οι κυβερνήσεις θα αυξήσουν τα μέτρα κρατικού παρεμβατισμού και συντονισμού, σε παγκόσμιο επίπεδο, προκειμένου να τονώσουν το καπιταλιστικό σύστημα. Υπό αυτή την έννοια, αφήνει να εννοηθεί πως ο φιλελεύθερος κ. Ομπάμα μπορεί, στο μέλλον, να θεωρηθεί ως ένας από τους καλύτερους συντηρητικούς προέδρους των ΗΠΑ.

Εμφυτες αντιδράσεις
Αλλά, ακόμη και αν ο καπιταλισμός επιδιορθώσει -προσωρινά- τις αδυναμίες του, λέει ο κ. Ζίζεκ, αυτό δεν πρόκειται να επιλύσει τις έμφυτες αντιφάσεις του. Η ανησυχητική κατάρρευση των δομών της κοινωνίας θα οδηγήσει σε νέες μορφές απαρτχάιντ και απολυταρχικών κρατών.

Ο καπιταλισμός είναι, πιστεύει ο ίδιος, ανίκανος να επιλύσει τις μεγαλύτερες προκλήσεις της εποχής: την περιβαλλοντική καταστροφή και την κατάχρηση της τεχνολογίας πληροφορικής, τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και τη βιογενετική. Οι κοινωνίες πρέπει να εφεύρουν νέες μορφές ατομικής ιδιοκτησίας και δημοσίων αγαθών, ειδάλλως θα αφανιστούν. «Η κύρια κριτική μου σε βάρος του φιλελεύθερου καπιταλισμού δεν είναι το ότι είναι κακός, αλλά πως δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Ο κομμουνισμός πρέπει να ανακαλυφθεί εκ νέου», λέει.

Ωστόσο, πρέπει οι άνθρωποι σαν τον Ζίζεκ να δαπανούν πολύτιμο χρόνο για να κατανοήσουν τον κόσμο, όταν το θέμα είναι -όπως επέμενε ο Μαρξ- να τον αλλάξουν;

Ο Ζίζεκ, ο μετριοπαθής Μαρξιστής, λέει πως η εποχή μας είναι τόσο ασυνήθιστη που έχουμε ανάγκη να κατανοήσουμε πλήρως το τι συμβαίνει, προτού μπορέσουμε να αντιδράσουμε. «Πρέπει να αποσυρθούμε και να αναλογιστούμε και να σκεφτούμε», λέει ο ίδιος.

Ο ρόλος των φιλοσόφων, όπως θεωρεί ο Ζίζεκ, είναι να βοηθήσουν να αποσαφηνιστούν τα ερωτήματα που διατυπώνουν οι κοινωνίες και να μας υποχρεώνουν να σκεφτούμε, αντί να αναζητούμε έτοιμες λύσεις για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. «Αισθάνομαι όπως ένας μάγος που εμφανίζει πάντοτε καπέλα και ποτέ λαγούς», καταλήγει.
_________________________
Αναδημοσίευση απο την , (15.03.2009)

Ο ΦΑΚΙΡΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ "ΕΞΑΦΑΝΙΣΕ" ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΚΑΠΟΙΩΝ 50 ΤΡΙΣ. ΟΠΟΙΟΣ ΒΡΕΙ ΣΕ ΠΟΙΩΝ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΠΗΓΑΝ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΧΡΥΣΟΥΝ ΩΡΟΛΟΓΙΟΝ

Η κρίση εξαφάνισε 50 τρισ. διεθνώς

της Μαρίας Πηλείδου
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=13903&subid=2&tag=12747&pubid=6039134

Στα 50 τρισ. δολάρια υπολογίζονται οι ζημίες που έχει υποστεί η παγκόσμια οικονομία το 2008 από απώλειες μετοχών, περιουσιακών στοιχείων του χρηματοοικονομικού τομέα, ομολόγων και νομισμάτων.

Στα 50 τρισ. δολάρια υπολογίζονται οι ζημίες που έχει υποστεί η παγκόσμια οικονομία το 2008 από απώλειες μετοχών, περιουσιακών στοιχείων του χρηματοοικονομικού τομέα, ομολόγων και νομισμάτων.

Αυτό υποστηρίζει έκθεση της Ασιατικής Τράπεζας Ανάπτυξης, σύμφωνα με την οποία στην Ασία (εκτός της Ιαπωνίας) «χάθηκαν» περίπου 9,625 τρισ. δολάρια ή το 109% του συνολικού ΑΕΠ της περιοχής. Σε ό,τι αφορά τη Λατινική Αμερική ο «λογαριασμός» διαμορφώνεται στα 2,11 τρισ., δηλαδή στο 57% του ΑΕΠ.

Όπως δήλωσε ο Κλαούντιο Λούζερ, πρώην διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και συντάκτης της έκθεσης, οι απώλειες είναι τεράστιες και οι επιπτώσεις για την παγκόσμια οικονομία δυσβάστακτες. «Η ανάκαμψη θα είναι πολυδάπανη και θα καθυστερήσει αρκετά», δήλωσε χαρακτηριστικά.

«Παρά το γεγονός ότι οι χώρες Ασίας και Λ. Αμερικής έχουν διαφοροποιήσει τόσο τις επενδυτικές τους στρατηγικές όσο και τους εμπορικούς τους εταίρους, η υποχώρηση εξαγωγών, χρηματοδοτήσεων και επενδύσεων έχει δημιουργήσει σεισμό», σημειώνεται στην έρευνα, ενώ δεν γίνεται γίνετε αναφορά για τις ζημίες άλλων χωρών.
Ενδεικτικά σημειώνεται ότι τραπεζικοί κολοσσοί όπως η Lehman Brothers και η Merrill Lynch που κατέρρευσαν κατέγραψαν ζημίες ύψους 1,2 τρισ. δολάρια, ενώ τα χρηματιστήρια παγκοσμίως απώλεσαν περίπου 28,7 τρισ. δολάρια εντός του 2008.

Θα πρέπει να επισημανθεί ότι στη «μέτρηση» της Ασιατικής Τράπεζας Ανάπτυξης λαμβάνεται υπόψη η πτώση στις αποτιμήσεις μετοχών και ομολόγων αλλά και των νομισμάτων αρκετών χωρών σε σύγκριση με το αμερικανικό δολάριο.

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑΕΙ Ο ΤΣΟΜΣΚΥ ΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ;

ΟΤΑΝ ΧΤΥΠΑΕΙ Η ΚΑΜΠΑΝΑ ΜΗ ΡΩΤΑΣ

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑΕΙ,

ΓΙΑΤΙ ΧΤΥΠΑΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.



ΚΑΝΤΕ ΕΝΑ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΚΛΙΚ:

http://www.tvxs.gr/v6608

για να ακούσετε τι μας επιφυλάσσει ο Ηγεμόνας!


Σχόλιο:
Ευτυχώς που ο Νόαμ Τσόμσκυ έχει εγγόνια και νοιάζεται για την επιβίωσή τους και για να ζήσουν με αξιοπρέπεια και κάθε τόσο καταγγέλει τα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για παγκόσμια ηγεμονία με τη βία.
Θα περιμέναμε, όμως, από ένα επιστήμονα του δικού του κύρους να μιλήσει επιτέλους και για το 'ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ", να πει δηλαδή στον αμερικανικό Λαό, αλλά και στους υπόλοιπους Λαούς του πλανήτη, ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ και τι πρέπει να κάνουν για να αποφύγουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα και να μπορούν να ζήσουν όλοι με αξιοπρέπεια σε ένα καλύτερο, χωρίς καπιταλισμούς και ηγεμονισμούς κόσμο.

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Απόδραση από την ανάπτυξη*

ΤΟΥ ΚΙΜΠΙ, (http://kibi-blog.blogspot.com)

Ας υποθέσουμε ότι διαθέτω ένα ελικόπτερο, αξίας 300.000 (όχι απαραίτητα σαν αυτό του Παλαιοκώστα). Για να το χρησιμοποιήσω, όμως, στις καθημερινές μου μετακινήσεις πρέπει να έχω εξασφαλίσει ένα ελικοδρόμιο στο σπίτι και ένα στη δουλειά και -αν ισχύουν όλα τα δρακόντεια μέτρα που επεξεργάζονται οι γκαφατζήδες του Μαξίμου- να υποβάλλω κάθε φορά σχέδιο πτήσης στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, να κάνω έλεγχο στους τυχόν συνεπιβαίνοντες για όπλα και ενδεχομένως να διαθέτω μια οργανωμένη πτητική βάση, με εξειδικευμένο προσωπικό ασφαλείας, τεχνικούς κ.λπ. Έτσι, το ένα λεπτό εναέριας διαδρομής που έχω να κάνω καθημερινά μετατρέπεται σε τουλάχιστον μία ώρα και έξοδα αρκετών χιλιάδων ευρώ. Αλλά εγώ έχω ανάγκη να πηγαίνω γρήγορα στη δουλειά μου. Εσείς, λοιπόν, διαθέτετε ένα «παπάκι» των 3.000 ευρώ και κάνετε την ίδια διαδρομή σε ένα τέταρτο. Το πολύ που μπορεί να σας τύχει είναι ένας τροχαίος έλεγχος για κράνος. Αλλά αυτό που σας λείπει είναι ένα γρήγορο μέσο για να πηγαίνετε κάθε Σαββατοκύριακο στο χωριό σας, που είναι 8 ώρες μακριά με το αυτοκίνητο. Τι θα γινόταν, λοιπόν, αν σας ζητούσα να ανταλλάξουμε τα οχήματά μας; Από τη σκοπιά της οικονομίας, μια τέτοια ανταλλαγή είναι απαράδεκτη, κι αν ο κάτοχος του ελικοπτέρου το δώσει για το «παπί» χωρίς τουλάχιστον να ζητήσει τα υπόλοιπα 297.000 ευρώ της εμπορικής του αξίας, αξίζει δημόσια τιμωρία δι’ ανασκολοπισμού στο Σύνταγμα. Έλα, όμως, που κι εγώ κι εσείς καλύπτουμε τις ανάγκες μας. Επομένως, ανεξαρτήτως της ανταλλακτικής αξίας του αγαθού που διαθέτει έκαστος, η χρηστική τους αξία για μας είναι περίπου η ίδια.

Δεν σας πείθει το παράδειγμα; Ας πάμε σ’ ένα πιο εξωτικό. Είστε στη μέση της ερήμου, διψάτε και πεθαίνετε της πείνας. Το μόνο που έχετε είναι ένα διαμάντι αξίας ενός εκατομμυρίου δολαρίων στην τσέπη και λίγες ώρες ζωής. Πάνω στην ώρα, εμφανίζεται μπροστά σας ένας καμηλιέρης που και νερό έχει και λίγους ξηρούς καρπούς και μία επί πλέον θέση στην καμπούρα της καμήλας. Ποια είναι, λοιπόν, η αξία του διαμαντιού σας; Ούτε ευρώ μεγαλύτερη από την αξία των τριών πραγμάτων που έχει να σας προσφέρει ο καμηλιέρης. Διαφωνείτε; Τότε, καλά σαράντα… Αφήστε, δε, που η αξία του διαμαντιού σας μπορεί να είναι ακόμη μικρότερη. Είτε γιατί η φάτσα σας είναι πολύ λευκή για τα γούστα του καμηλιέρη, είτε -πιο σύνηθες και αναμενόμενο- γιατί πιθανότατα θα σας προσφέρει αυτά που έχετε ανάγκη, χωρίς να σας ζητήσει κανένα αντάλλαγμα.

Η λεγόμενη αναπτυγμένη ανθρωπότητα βρίσκεται ακριβώς στη θέση του χαμένου στην έρημο πεζοπόρου. Κινδυνεύει να πεθάνει από πείνα, δίψα και καταπόνηση και κλαίει γοερά για το διαμάντι που ενδεχομένως θα χάσει αν κάνει αυτήν τη δίκαιη συναλλαγή με τον καμηλιέρη. Που δεν είναι και δεδομένο ότι θα του ζητηθεί. Ακροθιγώς το ανέφερα και στο προηγούμενο φύλλο: το να χάσουμε για μερικά χρόνια το διαμάντι της ανάπτυξης, να κινηθούμε ως κοινωνίες και οικονομίες στο αναπτυξιακό επίπεδο «μηδέν», δεν είναι και προς θάνατον. Παράγουμε ήδη τόσα όσα χρειάζονται τα 6 δισ. επιβατών του πλανήτη Γη για να μην πεινάνε, να έχουν μια αξιοπρεπή στέγη, να μην πεθαίνουν από απλές λοιμώξεις, να έχουν πρόσβαση στη βασική εκπαίδευση, να χαίρονται και να απολαμβάνουν την καθημερινότητά τους. Αυτά τα αυτονόητα, όμως, που σαν αξίες χρήσης υπερκαλύπτονται κατά πολύ από την παραγωγική δύναμη των οικονομιών, κατανέμονται με όρους τρομακτικής ανισότητας, από τη στιγμή που περνούν από τον παραμορφωτικό φακό της ανταλλακτικής αξίας. Ας μην το κάνουμε μελό, αυτά τα λέει με αριθμούς ακόμη και ο υπεράνω αντικαπιταλιστικής υποψίας ΟΗΕ. Η μηδενική ανάπτυξη, λοιπόν, η αποφράς ύφεση, μπορεί να σημαίνουν και ευκαιρία επαναπροσδιορισμού των σχέσεων αξίας που μας έχει επιβάλει η εμπορευματική και χρηματική οικονομία.

Σας έχω, όμως, ακόμη καλύτερα νέα (ή χειρότερα – όπως το πάρει κανείς). Υπάρχει διέξοδος και κάτω από το μηδέν. Όχι απλά μηδενική οικονομία, όχι μόνο φρενάρισμα της ανάπτυξης, όχι απλώς αυτάρκεια και άρνηση της μεγέθυνσης την οποία τόσο έχει λατρέψει όλο το πολιτικοιδεολογικό φάσμα, από την άκρα Δεξιά μέχρι την αντεξουσιαστική Αριστερά. Υπάρχει και η καθαρή μείωση, η απο-ανάπτυξη. Θα μου πείτε: η ίδια η ύφεση είναι μια μορφή απο-ανάπτυξης, αν υπολογίσει κανείς την ευκολία με την οποία πολυεθνικοί βιομηχανικοί κολοσσοί ανακοινώνουν κλείσιμο μονάδων, φρενάρουν τις αλυσίδες παραγωγής, αναστέλλουν την παραγωγή νέων προϊόντων και μοιράζουν κατά δεκάδες χιλιάδες τα χαρτιά απόλυσης. Ναι, αλλά, η ύφεση του καπιταλιστικού κύκλου παραγωγής, έστω κι αν μεγεθύνεται και επιμηκύνεται σε διάρκεια πρωτοφανώς από τον βαθμό διεθνοποίησης των οικονομιών, υπόσχεται αργά ή γρήγορα επιστροφή στον φαύλο κύκλο της μεγέθυνσης. Όπως μας διδάσκουν τα οικονομικά της δολίας απάτης (και όχι αθώας, όπως ήθελε να πιστεύει ο μακαρίτης Γκαλμπρέιθ), ο κύκλος της ύφεσης θα κλείσει με ηττημένη την εργασία, εξουθενωμένα τα μεσαία στρώματα και λιγότερους παίκτες στην κορυφή της οικονομικής πυραμίδας να επιδίδονται σε έναν ακόμη γύρο αναπτυξιακού κανιβαλισμού.

Οι θιασώτες της απο-ανάπτυξης (της οποίας τείνω να γίνω κι εγώ «φαν», αν ξεπεράσω τις αρκετές ιδεολογικές μου καχυποψίες) προτείνουν κάτι πιο ριζοσπαστικό. Να αποδράσουμε μια και διά παντός από την κουλτούρα της ανταλλακτικής αξίας, να εγκαταλείψουμε το μετρικό σύστημα της οικονομίας, να βγάλουμε σε τελευταία ανάλυση την παραγωγική και αναπαραγωγική λειτουργία των κοινωνιών από την ίδια την έννοια της οικονομίας. Αυτή κι αν θα ήταν μια πραγματικά ασύλληπτη απόδραση! Ουσιαστικά, αυτή η εκκολαπτόμενη νέα ουτοπία (που δεν έχει κλείσει ούτε δεκαετία από την εν σπέρματι διατύπωσή της) ζητάει απλά πράγματα: να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι υπάρχει μια οροφή στην παραγωγή και συσσώρευση του πλούτου -αυτή που ορίζεται από τους πεπερασμένους φυσικούς πόρους της Γης- κι επομένως όχι απλώς να φρενάρουμε, αλλά να συρρικνώσουμε εδώ και τώρα την άντλησή τους. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει μια μείωση στον ρυθμό δημιουργίας νέων αναγκών, ένα πάγωμα της τεχνολογίας στη δημιουργία νέων προϊόντων, μία προσγείωση της κατανάλωσης στα όρια που θέτουν το σώμα μας και ο εγκέφαλός μας και όχι στον καταιγιστικό ρυθμό που επιβάλλει το μάρκετινγκ. Μια χαρούμενη, μοιρασμένη λιτότητα είναι προτιμότερη από την απρόσιτη αφθονία, λένε με λίγα λόγια οι εμπνευστές της απο-ανάπτυξης και υποδεικνύουν ένα νέο πεδίο πλούτου, μη μετρήσιμου με όρους αξίας, αλλά υπολογίσιμου σε ευημερία και απόλαυση, που θα προκύψει από αυτήν την εκούσια εγκράτεια: λιγότερη απασχόληση, περισσότερος ελεύθερος χρόνος, περισσότερες και βαθύτερες σχέσεις, ισχυρότεροι κοινωνικοί δεσμοί, ουσιαστικότερη πολιτική δημοκρατία. Όλη αυτή η αντιστροφή για την αντίληψή μας περί πλούτου προκαλεί αυτόματα και μια μετάθεση της παραγωγικής δραστηριότητας σε πεδία που σήμερα βρίσκονται μάλλον στο περιθώριο του οικονομικού μας πολιτισμού: ενεργειακή εξοικονόμηση, αποκατάσταση και προστασία περιβάλλοντος, διάσωση της βιοποικιλότητας, βιολογική γεωργία, πολιτισμός, αναψυχή, αθλητισμός, κοινωνική προστασία, δημόσιες υποδομές, κοινόχρηστα αγαθά, θεσμοί κοινωνικής αλληλεγγύης. Ιδού τα νέα πεδία τεχνολογικής και παραγωγικής καινοτομίας που προτείνει η απο-ανάπτυξη.

Φυσικά, αυτό το μοντέλο δραστικής και εθελοντικής «ύφεσης» δεν αφορά ισότιμα όλους. Κανείς, ούτε οι πιο φανατικοί της απο-ανάπτυξης, δεν διανοείται να απαιτήσει από τις φτωχές κοινωνίες του νότου να μπουν στο «τριπάκι» της παραγωγικής συρρίκνωσης. Τι να κόψουν οι πληθυσμοί που ζουν με ένα-δυο δολάρια τη μέρα; Ωστόσο, στον βασανιστικό αναπτυξιακό τους δρόμο υπάρχει κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να αποφύγουν: να αποτελέσουν ρεπλίκες του δυτικού ανθρώπου, να υιοθετήσουν άκριτα το καταναλωτικό «αμερικανικό όνειρο» και να επιδοθούν στον μανιώδη παραγωγισμό εις βάρος εαυτών και του περιβάλλοντός τους. Άλλωστε, ακόμα και η χαμηλή, έως και μηδενική, «παραγωγικότητα» των κοινοτήτων που έχουν επιλέξει την τεχνολογική στασιμότητα στη λίθινη εποχή, στην πραγματικότητα είναι ανεκτίμητης αξίας, και με όρους οικονομίας. Πώς θα αποτιμηθεί, για παράδειγμα, το οξυγόνο που παράγουν για λογαριασμό όλης της υφηλίου ο Αμαζόνιος και όλοι οι θλιβεροί τροπικοί χάρη στην επιλογή των κατοίκων τους να λατρεύουν τα δέντρα και να μην παραδίδουν τα δάση τους στο real estate;
_________________________

* (ΑΝΑΔΗΜΟΣΊΕΣΗ από τον ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ, 28/2/2009)

ΜΙΑ ΒΑΘΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΑΝΑΓΚΑΙΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΤΟΥ RICHARD WOLF

στον ΧΡΟΝΗ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ*

Στο πάγωμα των αυξήσεων στους μισθούς των εργαζομένων στις ΗΠΑ αλλά και σε όλο τον κόσμο αποδίδει τη σημερινή κρίση ο καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης Richard Wolff. Υποστηρίζει ότι με τα εισοδήματα των εργαζομένων χαμηλά, οι τελευταίοι δεν μπορούσαν να απορροφήσουν τη διαρκώς αυξανόμενη παραγωγή. Σύρθηκαν μάλιστα στον υπερδανεισμό προκειμένου να αποκαταστήσουν την αγοραστική τους δύναμη, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η σημερινή κρίση. Ετσι, η διέξοδος δεν μπορεί παρά να είναι μια βαθιά κοινωνική αλλαγή.

*Οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν μια βαθιά, παρατεταμένη ύφεση που αναμένεται να χειροτερέψει το 2009, παρά το οικονομικό πακέτο στήριξης της κυβέρνησης Ομπάμα. Είναι η πραγματική αιτία η κρίση στην πιστωτική αγορά που εξερράγη τον Σεπτέμβριο του 2008 ή υπάρχει κάτι βαθύτερο και πιο ανησυχητικό;

*Η αμερικανική οικονομία συνετρίβη εξαιτίας των βαθιών δομικών ανοιγμάτων που άρχισαν να δημιουργούνται από την τελευταία μεγάλη κατάρρευση, τη μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του '30. Υπήρχαν τεράστια ανοίγματα μεταξύ δανειστών και δανειοληπτών, μεταξύ του εισαγωγικού και του εξαγωγικού εμπορίου, μεταξύ ιδιωτικών επιχειρηματικών στόχων και κοινωνικών στόχων και μεταξύ αγοραίων συναλλαγών και κρατικών ελέγχων των αγορών. Εντούτοις, το υπόβαθρο όλων αυτών ήταν το κλασικό καπιταλιστικό αίνιγμα όπου οι καπιταλιστές οδηγούν προς τον περιορισμό των μισθών, ενώ συγχρόνως χρειάζεται οι εργαζόμενοι να αγοράζουν την αυξανόμενη παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Εν ολίγοις, τα μαζικά εισοδήματα των εργαζομένων ήταν πάρα πολύ χαμηλά για να απορροφήσουν τα καπιταλιστικά αποθέματα. Ο δανεισμός με ιστορικά πρωτοφανή ποσά θα μπορούσε μόνο να αναβάλει την κατάρρευση της οικονομίας. Οταν οι εργαζόμενοι δεν μπόρεσαν πλέον να πληρώσουν για τη συσσώρευση περισσότερου χρέους, ακολούθησε η τρέχουσα οικονομική κατάρρευση.

*Δεν θα μπορούσε να ειπωθεί το ίδιο σήμερα για την παγκόσμια οικονομία στο σύνολό της; Ο οικονομολόγος Carl Wein-berg, είπε πρόσφατα ότι ακόμα κι αν οι πιστωτικές ροές αποκαθίστανται, τα προβλήματα δεν τελείωσαν για την παγκόσμια οικονομία.

*Η αποκατάσταση των πιστωτικών ροών είναι από μόνη της μια παράξενη ιδέα ή στόχος. Η κατάρρευση της οικονομίας εμφανίστηκε αρχικά επειδή επιπλέον δανεισμός δεν ήταν εφικτός για τα εκατομμύρια των αμερικανών εργαζομένων. Από τη στιγμή της κατάρρευσης της οικονομίας, εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ και την Ευρώπη έχουν χάσει τις δουλειές τους, υποχρεώθηκαν σε μείωση μισθών και έχασαν τις αποταμιεύσεις τους. Είναι τώρα λιγότερο αξιόπιστοι για πίστωση απ' ό,τι ήταν πριν την κατάρρευση. Οι πιστωτικές ροές δεν μπορούν να επαναληφθούν χωρίς βασικές αλλαγές στο οικονομικό σύστημα. Γι' αυτό τα δισεκατομμύρια που δόθηκαν στις τράπεζες απέτυχαν να επαναφέρουν το δανεισμό. Οι τράπεζες ξέρουν ότι οι κίνδυνοι του δανεισμού υπερβαίνουν κατά πολύ τα πιθανά κέρδη. Αυτό το γεγονός δεν μπορεί να εξαφανιστεί με φαντασίες περί αποκατάστασης της ευημερίας μας. Ηταν μια πιστωτική φούσκα βασισμένη στα θεμελιώδη προβλήματα της οικονομίας. Δεν μπορούμε, ούτε έπρεπε να θέλουμε, να επιστρέψουμε εκεί.

*Η οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ πριν την ύφεση ήταν προβληματική. Οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι, η μεσαία τάξη συρρικνώθηκε και οι συνθήκες για τους φτωχούς εργαζόμενους επιδεινώθηκαν. Συμφωνείτε πως ό,τι γνωρίζουμε από την πολιτική οικονομία του καπιταλισμού μάς οδηγεί αβίαστα σ' αυτό το πόρισμα;

Ο πρόεδρος Ομπάμα επέλεξε συμβούλους από την ομάδα του Μπους και οικονομολόγους που είχαν χρησιμοποιηθεί επί Κλίντον.

*Συμφωνώ απολύτως. Πρώτον, έπειτα από έναν αιώνα πραγματικών αυξήσεων στους μισθούς, οι αμερικανοί εργαζόμενοι ανακάλυψαν στη δεκαετία του '70 ότι οι εργοδότες είχαν βρει τρόπους να μην αυξήσουν άλλο τους μισθούς των εργαζομένων. Με τη μεταφορά της παραγωγής σε περιοχές φτηνού εργατικού δυναμικού, με την ηλεκτρονική μηχανοργάνωση του χώρου εργασίας, με την προσέλκυση μεταναστών πρόθυμων να εργαστούν με χαμηλότερους μισθούς, οι αμερικανικές εταιρείες ήταν σε θέση να θέσουν σε τέρμα τις πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων. Από τη δεκαετία του '70 οι μισθοί ποτέ δεν επανέλαβαν την ιστορική τους τάση προς τα πάνω. Εν τω μεταξύ, η παραγωγικότητα εργασίας συνέχισε να ανεβαίνει. Με τους μισθούς στάσιμους και την παραγωγικότητα να αυξάνεται, οι ΗΠΑ βίωσαν μια ιστορική έκρηξη κέρδους στις δεκαετίες του '80 και του '90 που οδήγησε πολλούς να φαντάζονται ότι ο καπιταλισμός είχε με κάποιον τρόπο απελευθερωθεί από τις κλασικές αντιφάσεις του. Πράγματι, για να αποζημιώσουν τους αμερικανούς εργαζομένους για τη μη αύξηση στους μισθούς, μερικά από τα κέρδη τους τα προσέφεραν πίσω με τη μορφή δανεισμού ώστε να συνεχιστεί η ανοδική τάση της κατανάλωσης. Αυτό το σύστημα, λοιπόν, προέβη σε υπερ-επέκταση της πίστωσης, κάτι χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής οικονομίας σε περιόδους έκρηξης κέρδους. Οθεν η ενδεχόμενη κατάρρευση όταν τα πιστωτικά όρια έφτασαν στο τέλος της γραμμής. Είναι λάθος να μιλάμε για «χρηματοπιστωτική» κρίση. Ναι, οι πρώτες καταρρεύσεις έκαναν την εμφάνισή τους στους πιστωτικούς οργανισμούς και ανάμεσα στις τράπεζες. Οι ρίζες της κρίσης, όμως, βρίσκονται πίσω από τις πράξεις κάθε καπιταλιστή, μεγάλου και μικρού, από τη Wall Street μέχρι τη Main Street. Ηταν το ότι έδωσαν τέλος στο καθεστώς της αύξησης των μισθών των εργαζομένων.

*Πολλοί αναλυτές συνάγουν το συμπέρασμα ότι η Ε.Ε. θα έχει μεγαλύτερη δυσκολία να ελέγξει την τρέχουσα διολίσθηση της οικονομίας απ' ό,τι οι ΗΠΑ. Συμμερίζεστε αυτές τις απόψεις;

*Οταν ξέσπασε η κρίση στις ΗΠΑ, οι εκθέσεις από την Ε.Ε. έλεγαν ότι η Ευρώπη θα παρέμενε σε μεγάλο βαθμό ανεπηρέαστη. Κατόπιν ειπώθηκε ότι η διαφορά μεταξύ του αγγλοαμερικανικού μοντέλου (οικονομικός νεοφιλελευθερισμός) και του ηπειρωτικού ευρωπαϊκού προτύπου (σοσιαλδημοκρατία) θα διασφάλιζε στην Ε.Ε. ευκολότερη, συντομότερη και λιγότερο άδικη οικονομική κρίση πριν την επιστροφή στις καλές μέρες της ευημερίας. Τώρα, οι περισσότεροι παρατηρητές αναγνωρίζουν ότι τουλάχιστον οι παγκόσμιες οικονομικές διασυνδέσεις που έχουν πλέξει οι πολυεθνικές και οι μηχανισμοί της αγοράς -και οι οποίοι μέχρι προ τινος διατείνονταν ότι λειτουργούν πολύ καλά- μεταφέρουν τη βαθιά κρίση που πλήττει την αμερικανική οικονομία σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η Ευρώπη δεν μπορεί να δραπετεύσει. Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν περισσότερα όπλα στη διάθεσή τους και είναι θεσμικά και πολιτικά σε καλύτερη θέση να αντιμετωπίσουν την κρίση. Είναι επίσης καλύτερα τοποθετημένες για να μετατοπίσουν τα χειρότερα της κρίσης πάνω στην Ευρώπη από το να συμβεί το αντίθετο.

*Για ποιους λόγους ο Ομπάμα δεν κοίταξε για συμβούλους έξω από τους στενούς κύκλους της χρηματο-οικονομικής ελίτ;

*Η άνοδος του Ομπάμα στο πολιτικό προσκήνιο έγινε με τη στήριξη της κεντρώας πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος. Οι οικονομικοί σύμβουλοι για την εκστρατεία του προς το Λευκό Οίκο προέρχονταν από το κύριο κατεστημένο των οικονομικών και επιχειρηματικών κύκλων. Το Δημοκρατικό Κόμμα επικύρωσε κατά μεγάλο μέρος το νεοφιλελευθερισμό των τελευταίων 25 ετών όπως επικύρωσε τη νομισματική πολιτική του Μπους όλο το προηγούμενο έτος. Ο Ομπάμα ο ίδιος ψήφισε υπέρ αυτής της νομισματικής πολιτικής. Ως πρόεδρος συμπεριφέρεται ακριβώς όπως έδειχναν όλα τα έως τώρα δεδομένα: επέλεξε συμβούλους από τους συναδέλφους της ομάδας του Μπους και οικονομολόγους οι οποίοι είχαν συμβουλέψει την προεδρία Κλίντον και που διέφεραν ελάχιστα σε θέματα βασικής οικονομικής πολιτικής. Οι επιλογές του είναι περιορισμένες, δεδομένου ότι ουσιαστικά όλοι οι οικονομολόγοι του κατεστημένου έχουν περάσει τα τελευταία 30 έτη πανηγυρίζοντας πως η ιδιωτική επιχείρηση και οι αγορές εξασφαλίζουν αποδοτικότητα, ευημερία, και ανάπτυξη. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έμαθαν καν τα οικονομικά του κεϊνσιανισμού, πόσω μάλλον την κριτική θεωρία του καπιταλισμού. Οθεν η εκπληκτική ανικανότητά τους. Μέχρι τώρα, ό,τι έχουν κάνει είναι πολύ λίγα και πολύ καθυστερημένα.

*Σε ένα πρόσφατο άρθρο σας ασκείτε σφοδρή κριτική στο κατεστημένο των οικονομολόγων. Να συμπεράνουμε, ως εκ τούτου, ότι δεν είστε αισιόδοξος πως η τρέχουσα οικονομική κρίση θα μας διδάξει κάποια μαθήματα για τον καπιταλισμό;

*Οι σημερινοί μετριοπαθείς κεϊνσιανιστές θέλουν δημοσιονομική πολιτική αντί των νομισματικών πολιτικών που ήταν σε ευμένεια από την ομάδα του Μπους. Οι πιο αριστεροί κεϊνσιανιστές, όπως ο Stiglitz, θέλουν δημοσιονομική πολιτική συν την εθνικοποίηση των τραπεζών. Στο γενικό κλίμα ευφορίας για την εκλογή του Ομπάμα και την απομάκρυνση του Μπους, οι κεϊνσιανιστές δείχνουν ανίκανοι να δουν όλα τα εμπόδια που υπάρχουν για την επιτυχία της δημοσιονομικής πολιτικής και της εθνικοποίησης τραπεζών. Σε αυτό είναι τόσο τυφλοί όσο οι νεοφιλελεύθεροι προκάτοχοί τους, που ήταν εξίσου βέβαιοι ότι η νομισματική πολιτική θα τερμάτιζε την κρίση. Οι σημερινοί κεϊνσιανιστές απαριθμούν και αντιμετωπίζουν μόνο τις δομικές πτυχές της οικονομίας που παρήγαγε και διατρέφει την κρίση. Την ίδια στιγμή η περαιτέρω κοινωνική επιδείνωση και τα κινήματα ανθρώπων από τη βάση της κοινωνίας μάς προκαλούν να δούμε, τουλάχιστον, ορισμένα από τα σημερινά προβλήματα, από θέσεις πιο επικριτικές απ' αυτές των κεϊνσιανιστών. Αυτοί ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες στη κοινωνική αλλαγή ως τη μόνη ουσιαστική λύση στην τρέχουσα κρίση.

__________________________________________________________



Ο RICHARD WOLFF είναι ομότιμος καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης και καθηγητής στο πρόγραμμα διεθνών σπουδών στο New School University στη Νέα Υόρκη. Είναι μια από τις δεσπόζουσες ακαδημαϊκές φυσιογνωμίες στις οικονομικές επιστήμες. Αποφοίτησε από το Harvard (magna cum laude), συνέχισε για μεταπτυχιακές σπουδές στο Stanford απ' όπου και απέκτησε μάστερ, στη συνέχεια πήγε στο Yale απ' όπου έλαβε μάστερ στην Ιστορία, ένα επιπλέον μάστερ στα Οικονομικά και το διδακτορικό του. Εχει δημοσιεύσει πάνω από 10 βιβλία και εκατοντάδες άρθρα και είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής της επιθεώρησης «Rethinking Marxism».
___________________________________________________

* Αναδημοσίευση απο την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ/ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, 01.03.2009