Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Τίνος πραγματικού
το θέαμα

είναι αυτή η κρίση;*


του Alain Badiou


Η πλανητική οικονομική κρίση, όπως μας την παρουσιάζουν, μοιάζει με μια απ’ εκείνες τις κακές ταινίες, τις οποίες τις σκαρφίζεται η βιομηχανία των προσυσκευασμένων επιτυχιών του μεγάλου θεάματος, που σήμερα ονομάζεται “κινηματογράφος.” Τίποτε δεν λείπει: το θέαμα μιας σταδιακής καταστροφής, το σασπένς των μεγάλων κόλπων, ο εξωτισμός του πανομοιότυπου – το χρηματιστήριο της Τζακάρτα ζυγίζεται με τα ίδια μέτρα και σταθμά του θεάματος όπως και της Νέας Υόρκης, η διαγώνια γραμμή από τη Μόσχα στο Σάο Πάουλο, παντού η ίδια φωτιά που καιει τις ίδιες τράπεζες – οι τρομακτικές νέες εξελίξεις: αλίμονο, ακόμη και τα πιο μελετημένα “σχέδια” δεν μπορούν να αποτρέψουν τη Μαύρη Παρασκευή, όταν όλα καταρρέουν ή όλα θα καταρρεύσουν....

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο κάνοντας αριστερό κλκ στην παρακάτω Διεύθυνση: http://thrymmata.blogspot.com/2008/10/alain-badiou.html
__________________
* Η μετάφραση από τα γαλλικά είναι του Μωυσή Μπουντουρίδη, από το blogg του οποίου και αναδημοσιεύται αυτό το άρθρο

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΜΠΟΥΚΩΜΕΝΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ


Οι θεωρητικοί της κρίσης

Tης Χριστίνας Κοψίνη*


Είναι τόσο εύκολο να καταδικάζεις αυτούς που έκαναν τη βρώμικη δουλειά κι όχι αυτούς που την σχεδίασαν.

Ακίνδυνο είναι να κριτικάρεις τα golden boys, και να αφήνεις στο απυρόβλητο τους μέντορές τους. Τους θεωρητικούς και τους διανοούμενους της οικονομικής ή της μαθηματικής σκέψης που νόμισαν ότι ανακάλυψαν τον τρόπο να ξεμπερδέψουν μια και έξω με την πολιτική οικονομία.

Σε λίγο θα ξέρουμε και τις πιο απόκρυφες αρετές των μεγαλογιάπηδων και των μάνατζερ αλλά θα αφήνουμε στο απυρόβλητο ένα μεγάλο τμήμα της σύγχρονης διανόησης που παραβίασε την αρχή της ανεξαρτησίας και της κριτικής σκέψης.

Αυτούς που κάθε τόσο επιβράβευε η Σουηδική Ακαδημία για τα πολυσύνθετα μαθηματικά μοντέλα που βρήκαν εφαρμογή στις αγορές.

Αλλά πώς να τα βάλεις με τα Νόμπελ που παρήλαυναν τα τελευταία χρόνια επιβραβεύοντας το άπειρο στις κερδοσκοπικές κινήσεις;

Πώς να κάνεις κριτική σε ακαδημαϊκούς τίτλους, σε αυθεντίες μαθηματικούς, φυσικούς και οικονομέτρες που θεωρητικοποίησαν την πρακτική των απελευθερωμένων, και πέρα από κάθε όριο εποπτείας, αγορών;

Αλήθεια, πού είναι τώρα αυτά τα μαθηματικά μυαλά να μας πουν γιατί δεν λειτούργησαν τα συστήματα συναγερμού στα μοντέλα διάχυσης επιχειρηματικών κινδύνων; Γιατί κατέρρευσαν τα δομημένα που σχεδίασαν; Γιατί δεν άναψε το φωτάκι κινδύνου; Γιατί δεν προέβλεψαν το άνω ή το κάτω φράγμα στις κινήσεις των αγορών, όταν μοντελοποιούσαν το short selling (ανοικτές πωλήσεις), όταν κατασκεύαζαν το ολοκλήρωμα του δανεισμού τίτλων (margin);

Το νέο στην κρίση δεν είναι η κερδοσκοπική απληστία των μάνατζερ. Αλλωστε, ο Γκαλμπρέιθ που οι νεοφιλελεύθεροι στη Δύση τον αποκαλούσαν αριστερό και οι σοσιαλιστές στην Ανατολή τον απέρριπταν ως ρεφορμιστή, είχε προαναγγείλει εδώ και δεκαετίες τον εξέχοντα ρόλο που θα διαδραμάτιζαν στη «μεταβιομηχανική κοινωνία».

Το καινούργιο δεν είναι ούτε στην κυκλοφορία του τραπεζικού κεφαλαίου που σήμερα κάνει ανάρπαστο στις πωλήσεις τον τρίτο και πιο δύσκολο τόμο του Κεφαλαίου του Μαρξ. Ολα αυτά είναι τόσο παλιά όσο και ο καπιταλισμός.

Εντυπωσιακός, είναι ο ρόλος εκείνης της διανόησης, που ενσωματώθηκε στο σύστημα του εύκολου κέρδους και έγινε μέρος αυτού. Ελάχιστοι οι οικονομολόγοι και στη χώρα μας, που τολμούν να γράψουν, να μιλήσουν, να ερμηνεύσουν αυτό που συντελείται.

Αλήθεια πού είναι οι καθηγητές του Οικονομικού Πανεπιστημίου; Πού είναι τα μυαλά του Οικονομικού Πανεπιστημίου Πειραιά, που τόσο πολύ συνδέθηκαν με τις αγορές, τα τραπεζοοικονομικά και τα διεθνή προγράμματα;

Eάν δεν μπορούν αυτοί να παρουσιάσουν μια αξιόπιστη ανάλυση της πραγματικότητας που και οι ίδιοι, ως θωρητικοί, συνδιαμόρφωσαν, πώς απαιτούμε να μάς δώσουν μια αξιόπιστη εξήγηση οι πολιτικοί με τις νομικές γνώσεις που κατέχουν.

Ας μιλήσει, λοιπόν η ελληνική διανόηση των οικονομικών πανεπιστημίων της χώρας κι ας μας πει ποιο είναι το περιεχόμενο της κρίσης, ποια η έκτασή της και ποια η έξοδος από αυτήν;

_____________________
* Αναδημοσίευση απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 28.10.2008

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Η Σχολή των παρένθετων "Πλανηταρχών"


Οι πολυεθνικές
βγάζουν

τον πρόεδρό τους
στις ΗΠΑ! *



Καθώς πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ (4 Νοέμβρη), οι πολυεθνικές εταιρείες σπεύδουν να κατοχυρώσουν τις θέσεις τους (και τα κέρδη τους), ρίχνοντας εκατομμύρια δολάρια υπέρ του ενός, ή του άλλου υποψηφίου. Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης εκτιμούν ότι η φετινή προεκλογική εκστρατεία ήταν η πιο πολυδάπανη, αφού υπολογίζεται ότι οι δύο υποψήφιοι έχουν συγκεντρώσει στα ταμεία τους πάνω από 1,5 δισ. δολάρια! Το ποσό αυτό είναι σχεδόν διπλάσιο σε σχέση με το 2004 και τριπλάσιο σε σχέση με το 2000.


Εννοείται πως το μεγαλύτερο κομμάτι από τη χρηματοδότηση των εταιρειών αποσπά ο Ομπάμα, αφού εμφανίζεται ως επικρατέστερος. Ο υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος, σύμφωνα με τα στοιχεία της 30ής Σεπτέμβρη, είχε συγκεντρώσει για την εκστρατεία του 603 εκατομμύρια δολάρια, έναντι 358 εκατομμυρίων δολαρίων του Ρεπουμπλικάνου Μακέιν. Στα ποσά αυτά προστέθηκαν μέχρι τις 21 Οκτώβρη άλλα 400 εκατομμύρια δολάρια υπό μορφή χορηγιών και ενισχύσεων. Και να σκεφθεί κανείς ότι οι εκλογές γίνονται εν μέσω μεγάλης οικονομικής κρίσης...

Στον κατάλογο των χρηματοδοτών τόσο του Ομπάμα, όσο και του Μακέιν φιγουράρουν τα ονόματα όλων των μεγάλων τραπεζών, των μεγαλύτερων πολυεθνικών εταιρειών του κόσμου, οι οποίες είναι πολύ λογικό να προσδοκούν ανταλλάγματα από τους υποψήφιους, αν εκλεγούν. Βεβαίως, σε πολλές περιπτώσεις, ο ίδιος χρηματοδότης εμφανίζεται και στους δύο καταλόγους, αφού θέλει να είναι εξασφαλισμένος για όποιο ενδεχόμενο.

Στις ΗΠΑ, όπου υπάρχει ένας έντονος εσωτερικός ανταγωνισμός μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου, η προτίμηση των διαφόρων κλάδων της οικονομίας προς τον έναν, ή άλλον υποψήφιο, αποτυπώνει εν μέρει αυτήν την πραγματικότητα.

Ετσι, είναι χαρακτηριστικό ότι ο τομέας του πετρελαίου είναι φανατικά υπέρ του Μακέιν. Από το συνολικό ποσό που έδωσαν οι εταιρείες του κλάδου, το 75% πήγε στον Μακέιν και το 25% στον Ομπάμα.

Αντίθετα, ο τομέας των νέων τεχνολογιών (υπολογιστές, Ιντερνετ, κ.λπ.) είναι αναφανδόν υπέρ του Ομπάμα, ο οποίος πήρε το 66,2% του ποσού που διέθεσαν οι εταιρείες του κλάδου, έναντι 33,5% του Μακέιν.

Ακόμη πιο φανατικές υπέρ του Ομπάμα είναι οι εταιρείες της βιομηχανίας του θεάματος (τηλεόραση, κινηματογράφος, μουσική), αφού το 83,4% των χορηγιών τους πήγε στον υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος, έναντι 16,5% του Ρεπουμπλικάνου υποψήφιου.

Αξίζει να σημειωθεί ακόμη ότι οι εταιρείες δεν περιορίζονται στη χρηματοδότηση των υποψηφίων προέδρων. Δαπανούν τεράστια ποσά και για τις εκλογές στη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων, όπου διαθέτουν ισχυρά διακομματικά λόμπι, με συμμετοχή βουλευτών και από τα δύο κόμματα, οι οποίοι υποστηρίζουν σταθερά τα συμφέροντα των χορηγών τους. Υπολογίζεται ότι για τις προεδρικές εκλογές και τις εκλογές για το Κογκρέσο διατέθηκαν, μόνο το 2008, πάνω από 5,3 δισεκατομμύρια δολάρια!
_________________________
*Αναδημοσίευση απο το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της 26.10.2008

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Η ΚΡΙΣΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

του EMIR SADER

(Αναδημοσίευση απο το www.monthlyreview.gr 25/09/2008)

Μια νέα κρίση του καπιταλισμού – όπως αυτή του 1929. Επιβεβαιώνονται οι θεωρίες του καπιταλισμού-καζίνου. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ αντιφάσκει με τον εαυτό της και κάνει μεγάλες επενδύσεις, δείχνοντας ότι η εμπιστοσύνη της στην αγορά δεν είναι τόσο μεγάλη, όσο δείχνει η προπαγάνδα της. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός «φτύνει αίμα» και οι θεωρίες της Αριστεράς –κεϋνσιανής ή αντικαπιταλιστικής– που ασκούν κριτική στο νεοφιλελευθερισμό, ενισχύονται.

Περισσότερα με αριστερό κλικ στην παρακάτω Διεύθυνση:
http://www.monthlyreview.gr/antilogos/greek/diktuo/arxeio_sxoliwn/fullstory_html?obj_path=docrep/docs/diktuo/20080925_03/gr/html/index

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

ΟΤΑΝ ΟΙ ΛΑΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ

Συμφωνία για τερματισμό

της πολιτικής κρίσης στη Βολιβία *


Η κυβέρνηση κι η αντιπολίτευση κατέληξαν χθες σε μία συμφωνία για να τεθεί τέλος στην πολιτική κρίση που μαστίζει την Βολιβία, καθορίζοντας την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το νέο Σύνταγμα, ανακοίνωσε ο αντιπρόεδρος Άλβαρο Γκαρσία.
Τα δύο στρατόπεδα «κατέληξαν στην ανάγκη να υπάρξει μία τελική συμφωνία», τόνισε ο Γκαρσία στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στη Λα Πας, ενώπιον βουλευτών απ' όλο το πολιτικό φάσμα.
Ο πρόεδρος Έβο Μοράλες προσκρούει επί μήνες στην αντίθεση των φιλελεύθερων κυβερνητών των πλουσιότερων επαρχιών της χώρας στη θέσπιση ενός νέου Συντάγματος, που θα διαπνέεται από σοσιαλιστικές αρχές. Η κρίση κορυφώθηκε τον Σεπτέμβριο, με συγκρούσεις που κόστισαν τη ζωή σε 18 ανθρώπους και κινδύνευσε να σύρει την χώρα στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου.
Η συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών επιτεύχθηκε τη στιγμή που η πορεία υποστηρικτών του Μοράλες, που διέσχιζε τη χώρα, έφθασε στη Λα Πας για ν' ασκήσει πιέσεις στο Κογκρέσο να ψηφίσει υπέρ της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος.


_________________
Αναδημοσίευση απο : www.kathimerini.gr

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΡΙΣΗ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Μπορεί να αντιστραφεί

η χρηματοπιστωτική κρίση;


του JOHN BELLAMY FOSTER

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ: http://www.monthlyreview.gr/ 15/10/2008)

Η πρόταση του υπουργείου Οικονομικών για αγορά της πλειοψηφίας των μετοχών στις μεγαλύτερες αμερικανικές τράπεζες (είναι άγνωστο ακόμα σε πόσες) αποτελεί στα πλαίσια των ΗΠΑ μια πράξη καθαρής απελπισίας, η οποία ακολουθεί μια σειρά προηγούμενων πράξεων απελπισίας. Σηματοδοτεί το ότι η κρίση βρίσκεται εκτός ελέγχου....

Δείτε όλο το άρθρο:
http://www.monthlyreview.gr/antilogos/greek/diktuo/arxeio_sxoliwn/fullstory_html?obj_path=docrep/docs/diktuo/20081015_02/gr/html/index

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008

Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟ

Βολιβία: ήττα της Δεξιάς

του ΙΜΜΑΝΙΟΥΕΛ ΒΑΛΛΕΡΣΤΑΪΝ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:
(http://www.monthlyreview.gr 10/10/2008)




Στην εκπληκτική σειρά εκλογών στη Νότια Αμερική τα τελευταία πέντε χρόνια, τα ριζοσπαστικότερα αποτελέσματα εμφανίσθηκαν στη Βολιβία, με την εκλογή στην προεδρία του Έβο Μοράλες. Αυτό δεν οφείλεται στο ότι ο Μοράλες είχε την πιο αριστερή πλατφόρμα θέσεων. Οφείλεται μάλλον στο ότι σε αυτή τη χώρα, στην οποία η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι αυτόχθονες, ήταν η πρώτη φορά που ένας από αυτούς εξελέγη πρόεδρος της δημοκρατίας. Αυτό από μόνο του ήταν μια μεγάλη κοινωνική επανάσταση και δεν εκτιμήθηκε καθόλου από τους απογόνους των Ευρωπαίων μεταναστών που πάντα είχαν τον έλεγχο της χώρας.

Το μεγάλο ερώτημα μετά την εκλογή του Μοράλες ήταν αν θα παραμείνει επί μακρόν στην εξουσία ή αν η βολιβιανή Δεξιά, ίσως και με τη συνεργασία των ενόπλων δυνάμεων θα τον ανέτρεπε. Τώρα, απέδειξε ότι μπορεί να παραμείνει.

Υπήρχαν τρεις κύριοι άξονες στο πρόγραμμά του. Το σημερινό εθνικό εισόδημα της Βολιβίας προέρχεται κυρίως από τις εξαγωγές φυσικού αερίου – ουσιαστικά στη Βραζιλία και την Αργεντινή. Το φυσικό αέριο υπάρχει στις ανατολικές περιοχές της χώρας, στο αποκαλούμενο Μισοφέγγαρο. Πρόκειται για τις περιοχές στις οποίες υπάρχουν τα χαμηλότερα ποσοστά αυτοχθόνων. Η πλειοψηφία αποτελείται από απογόνους Ευρωπαίων. Μέχρι την άνοδο του Μοράλες στην εξουσία, οι τιμές πώλησης του φυσικού αερίου ήταν εξαιρετικά χαμηλές. Και το εισόδημα παρέμενε σε μεγάλο ποσοστό στα χέρια των κυβερνήσεων των ανατολικών επαρχιών.

Έτσι, ο Μοράλες προσπάθησε να επαναδιαπραγματευθεί τις τιμές εξαγωγής του φυσικού αερίου. Επέβαλε ένα φόρο υδρογονανθράκων, έτσι ώστε το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος να καταλήγει στην κεντρική κυβέρνηση. Ο Μοράλες σκόπευε να χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματα σε μια κοινωνική αναδιανομή σε ολόκληρη τη χώρα, η οποία θα ωφελούσε σημαντικά τους αυτόχθονες.

Επιπρόσθετα, οι γαίες των ανατολικών επαρχιών είχαν διανεμηθεί εξαιρετικά άνισα. Τα 2/3 των γαιών ανήκαν στο 1/6 τους 1% του πληθυσμού. Ο Μοράλες ήθελε να θέσει ένα όριο στις εκτάσεις που θα μπορούσε κάποιος να κατέχει – μια μορφή μεγάλης αγροτικής μεταρρύθμισης.

Στην εξωτερική πολιτική ο Μοράλες προσπάθησε να διαμορφώσει λογικές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Συνέχισε να αποδέχεται τα χρήματα που έδιναν οι ΗΠΑ για τις αντι-ναρκωτικές επιχειρήσεις, ιδιαίτερα αφού αυτά τα χρήματα πήγαιναν στις ένοπλες δυνάμεις. Παράλληλα, δέχθηκε με ευχαρίστηση τη βοήθεια της Βενεζουέλας και τους Κουβανούς γιατρούς. Η αμερικανική κυβέρνηση ήταν εμφανώς δυσαρεστημένη με τον Μοράλες και προτιμούσε να δει τη βολιβιανή Δεξιά να επιστρέφει στην εξουσία.

Η στρατηγική της βολιβιανής Δεξιάς αφορούσε την απαίτηση μεγαλύτερης αυτονομίας για τις περιφερειακές κυβερνήσεις, προσανατολιζόμενη τελικά στην απόσχιση – ένα σχέδιο το οποίο ποτέ δεν είχαν υποστηρίξει όταν ήλεγχαν την κεντρική κυβέρνηση. Απαίτησαν μια ανάκληση της εκλογής του Μοράλες. Μια τακτική στην οποία υπήρξε ισχυρή ανταπάντηση.

Ο Μοράλες αποδέχθηκε την πρόκληση, προσθέτοντας στην ανάκληση και το ερώτημα αν οι εννέα περιφερειακές κυβερνήσεις θα έπρεπε και αυτές να ανακληθούν. Στις εκλογές ο Μοράλες έλαβε την υποστήριξη του 68% του λαού – πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό της αρχικής εκλογής του. Επτά επαρχιακοί κυβερνήτες επανεκλέχθηκαν αλλά δύο κυβερνήτες, αντίπαλοι του Μοράλες, εξεδιώχθησαν, γεγονός που επέτρεψε στον Μοράλες να διορίσει τους διαδόχους του.

Τότε, η Δεξιά στις ανατολικές επαρχίες προσπάθησε να παρεμποδίσει την εξαγωγή του φυσικού αερίου. Ήλπιζαν να αναγκάσουν τις κυβερνήσεις της Βραζιλίας και της Αργεντινής να ασκήσουν πιέσεις στον Μοράλες. Οι υποστηρικτές του Μοράλες άρχισαν τις διαδηλώσεις. Περισσότεροι από 30 διαδηλωτές σκοτώθηκαν στην πόλη Ελ Πορβενίρ. Ο Μοράλες συνέλαβε τον κυβερνήτη και τοποθέτησε στη θέση του έναν ναύαρχο.

Στο σημείο αυτό, η πρόεδρος της Χιλής Μισέλ Μπασελέ ζήτησε τη σύγκλιση μιας επείγουσας σύσκεψης της οργάνωσης των 12 Νοτιοαμερικανικών κρατών (UNASUR) για να εξετάσουν την κατάσταση. Οι 12 πρόεδροι έφθασαν στο Σαντιάγκο για τη συνάντηση και αποδέχθηκαν ομόφωνα το ψήφισμα περί «πλήρους και ολοκληρωτικής υποστήριξης της συνταγματικής κυβέρνησης του Έβο Μοράλες», αποθαρρύνοντας κάθε πιθανό πραξικόπημα. Η σημασία αυτού του ψηφίσματος ήταν ότι εγκρίθηκε ομόφωνα και έγινε αποδεκτό ακόμα και από τον βαθειά φιλοαμερικανό πρόεδρο της Κολομβίας Αλβάρο Ουρίμπε. Το ψήφισμα έγινε στη συνέχεια αποδεκτό και από την ομάδα του Ρίο, έναν οργανισμό 22 χωρών από τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, περιλαμβανομένου και του Μεξικού. Η UNASUR ζήτησε διάλογο. Το ίδιο και ο Μοράλες, ακόμα και πριν από το ψήφισμα της UNASUR. Η Δεξιά κωλυσιεργούσε. Η τελευταία ελπίδα της ήταν κάποια αμερικανική επέμβαση. Αλλά η Βολιβία έχει απελάσει τον Αμερικανό πρέσβη Φίλιπ Γκόλντμπεργκ για «συνομωσία ενάντια στη δημοκρατία», δηλαδή για συνεργασία με τη βολιβιανή Δεξιά. Οι ΗΠΑ πολώνουν τα μικρά προγράμματα βοήθειας προς τη Βολιβία. Η Ρωσία προσφέρθηκε να μπει στο παιγνίδι. Οι ΗΠΑ χάνουν όλο και περισσότερο έδαφος στη Λατινική Αμερική.

Αν κάποιος αναρωτηθεί γιατί ακόμα και ο Ουρίμπε υπέγραψε το ψήφισμα, είναι γιατί κανένας πρόεδρος δεν επιθυμεί να δει να ενισχύεται η νέα τακτική των αποσχίσεων. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να κάνουν το ίδιο στον Ισημερινό – μια τακτική που αντιμετωπίσθηκε με την ίδια αποφασιστικότητα με τη μεγάλη νίκη του προέδρου Ραφαέλ Κορρέα στο δημοψήφισμα για το σύνταγμα της χώρας.

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ

ΡΑΦΑΕΛ ΚΟΡΡΕΑ . Για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα

Του Γιώργου Αγγελόπουλου

________________________________________
Αναδημοσίευση απο ΤΑ ΝΕΑ , Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008
________________________________________


Την ώρα που ο καπιταλισμός διέρχεται μία από τις σοβαρότερες κρίσεις του στις ΗΠΑ, ο πρόεδρος του Ισημερινού Ραφαέλ Κορρέα επιδιώκει την επανίδρυση της δημοκρατίας στη χώρα του γύρω από τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Πρόκειται για ένα σχέδιο κοινό με τους ομολόγους του της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες και της Βολιβίας Έβο Μοράλες.

Την Κυριακή ο Κορρέα έθεσε σε δημοψήφισμα στη χώρα του το σχέδιο του νέου Συντάγματος, όπως είχαν κάνει προηγουμένως οι δύο ομόλογοι και φίλοι του στις δικές τους χώρες. Και το 64% των πολιτών του Ισημερινού υπερψήφισε το νέο Σύνταγμα. «Το Σύνταγμα θριάμβευσε με τρόπο συντριπτικό», δήλωσε ο Κορρέα τη νύκτα της Κυριακής συγχαίροντας τους πολίτες του Ισημερινού. Ο ίδιος δέχθηκε τα συγχαρητήρια του Τσάβες, του Μοράλες, αλλά και της προέδρου της Χιλής Μισέλ Μπασελέ.

Το δημοψήφισμα διεξήχθη με πλήρη ηρεμία, σύμφωνα με τους παρατηρητές της Οργάνωσης Αμερικανικών Κρατών. Αφορούσε ένα κείμενο 444 σημείων που εδραιώνει τον «νέο σοσιαλισμό», τον οποίο ευαγγελίζεται ο Κορρέα. Το σχέδιο του νέου Συντάγματος καθιερώνει την εξουσία του κράτους στην οικονομία, καθώς αναθέτει στο κράτος τον «σχεδιασμό της ανάπτυξης» μιας χώρας η οποία ζει κυρίως από το πετρέλαιο που εξορύσσουν ξένες εταιρείες και από το συνάλλαγμα που της στέλνουν οι μετανάστες της. Ο Κορρέα γεννήθηκε το 1965 στο Γκουαγιακίλ του Ισημερινού. Έχει σπουδάσει οικονομολόγος (στον Ισημερινό και στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίν, στο Βέλγιο, ενώ έχει κάνει το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόι, στις ΗΠΑ) και είχε διατελέσει υπουργός Οικονομικών πριν εκλεγεί το 2006 στην προεδρία (ανέλαβε τα προεδρικά καθήκοντα το 2007).

Το σχέδιο του νέου Συντάγματος τού δίνει ενισχυμένες εξουσίες. Ο πρόεδρος της χώρας θα μπορεί να αναλάβει ώς δύο διαδοχικές τετραετείς εντολές και θα έχει τη δυνατότητα να διαλύει το Κοινοβούλιο. Ο Κορρέα έχει ήδη ανακοινώσει πως θα χρησιμοποιήσει αυτή την εξουσία και θα είναι υποψήφιος για μια νέα προεδρική εντολή τον Φεβρουάριο του 2009.

Το νέο Σύνταγμα καθιερώνει εξάλλου την αρχή της δωρεάν παροχής των υπηρεσιών υγείας και της δωρεάν παιδείας, που ο Κορρέα έχει ήδη αρχίσει να εφαρμόζει στη χώρα αυτή των 13,9 εκατομμυρίων κατοίκων, όπου το 50% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Το νέο Σύνταγμα απαγορεύει τέλος την παρουσία ξένων στρατευμάτων στην επικράτεια του Ισημερινού. Η πρόβλεψη αυτή θα βάλει τέλος στη συμφωνία ανάμεσα στο Κίτο και την Ουάσιγκτον για τη χρήση μιας βάσης του Ισημερινού ως αφετηρίας για τις αμερικανικές επιχειρήσεις κατά του λαθρεμπορίου των ναρκωτικών.