Nathan Rothschild και η μαριονέτα που κάθεται στο βασιλικό θρόνο της Αγγλίας.

.

«Δεν με ενδιαφέρει ποιά μαριονέτα κάθεται στο βασιλικό

 θρόνο της Αγγλίας. Όποιος ορίζει την τροφοδοσία της χώρας

με χρήματα, ελέγχει τη Βρετανική αυτοκρατορία.

 Αυτός που ελέγχει δε την τροφοδοσία είμαι εγώ»

(Nathan Rothschild, 1815).

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ, ΒΙΑ, ΠΕΙΝΑ, ΠΟΛΕΜΟΣ, ΚΑΤΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ. ΑΥΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ;

 

Οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο κατέχουν πλούτο ισοδύναμο με αυτό του φτωχότερου μισού της ανθρωπότητας, και γίνονται σταθερά ακόμη πιο ζάπλουτοι, κερδίζοντας 668 εκατ. δολάρια (523 εκατ. ευρώ) ημερησίως (!). σύμφωνα με νέα έκθεση της μη κυβερνητικής οργάνωσης Oxfam.

Ο Μεξικανός μεγιστάνας Κάρλος Σλιμ το 2014 κατάφερε να ανακτήσει τον τίτλο του πλουσιότερου ανθρώπου στον κόσμο. Ωστόσο, ο αριθμός των Μεξικανών που ζουν σε συνθήκες φτώχειας έχει αυξηθεί κατά 3% από το 2010. Η Oxfam υπολόγισε τον χρόνο που θα χρειαστεί ο πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη για να ξοδέψει την περιουσία του. Ο Κάρλος Σλιμ, ο μεγιστάνας των τηλεπικοινωνιών θα χρειαστεί 220 χρόνια για να ξοδέψει τα 80 δισ δολάρια του πλούτου του. Για να γίνει πιο κατανοητό, θα πρέπει να ξοδεύει 1 εκατομμύριο δολάρια την ημέρα!

Τη ραγδαία αύξηση των ανισοτήτων μεταξύ πλούσιων και φτωχών από την απαρχές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης έως σήμερα επισημαίνει σε νέα έκθεση της για τη φτώχεια η μη κυβερνητική οργάνωση Oxfam. Είναι χαρακτηριστικό, ότι από την αρχή της κρίσης έως σήμερα ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων έχει υπερδιπλασιαστεί στους 1.645.

Όπως προειδοποιεί η οργάνωση, το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών διευρύνεται διαρκώς. «Η αυξανόμενη ανισότητα είναι επικίνδυνη και μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στη βία και σε επικίνδυνες συνθήκες διαβίωσης» σημειώνει η Oxfam.

Σημειώνεται ότι οι άνδρες παραμένουν κυρίαρχοι όσον αφορά τη συγκέντρωση πλούτου. Μόνο τρεις από τους 30 πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου ανήκουν στο λεγόμενο «ασθενές φύλο», ενώ μόνο 23 από τις 500 μεγαλύτερες εταιρείες παγκοσμίως έχουν επικεφαλής τους γυναίκες. Αλλά ακόμα και αυτές οι 23 «εκλεκτές», είναι πιθανό να αμείβονται λιγότερο ενώ κάνουν την ίδια δουλειά με τους άνδρες συναδέλφους τους.

Η Oxfam επισημαίνει ότι η έκρηξη του αριθμού των δισεκατομμυριούχων δεν είναι μια υπόθεση που αφορά το success story μιας χώρας. Η Ινδία είχε τη δεκαετία του 1990 δύο δισεκατομμυριούχους, σήμερα έχει 65 ενώ τον Μάρτιο του 2014 υπήρχαν 16 δισεκατομμυριούχοι στην υποσαχάρια Αφρική. Επίσης, ο συνδυασμένος πλούτος των σημερινών δισεκατομμυριούχων έχει αυξηθεί κατά 124% τα τελευταία τέσσερα χρόνια στα 5,4 τρισεκατομμύρια δολάρια (3,91 τρισεκ. ευρώ).
________________________
 http://tvxs.gr/news/kosmos/kapoioi-ligoi-xreiazontai-dyo-zoes-gia-na-ksodepsoyn-tin-perioysia-toys
 

Το φάντασμα του τζιχάντ πλανιέται πάνω από την Ευρώπη

Ποιοι είναι οι κίνδυνοι για τα Βαλκάνια;

 

Γράφει ο Παντελής Σαββίδης

Σε άρθρο που διάβασα στο World Affairs Journal για το τζιχάντ στα Βαλκάνια, ο συντάκτης του κατέληγε γράφοντας πως όσοι αρνούνται ότι η αλ Κάιντα εργάζεται στα Βαλκάνια είναι είτε ψεύτες είτε δεν καταλαβαίνουν γιατί μιλάμε.

 

Παραφράζοντας λίγο την πετυχημένη αυτή διατύπωση του συντάκτη του άρθρου θα έλεγα πως όσοι πιστεύουν πως η παγκόσμια ηγεσία δεν γνωρίζει τι κάνει, είναι είτε ψεύτες είτε δεν καταλαβαίνουν από διεθνή πολιτική. Ήξεραν και γνώριζαν καλά τις επιπτώσεις της πολιτικής τους και στα Βαλκάνια και, τώρα, στη Μέση Ανατολή. Τότε;

Δεν είναι εύκολο να απαντήσει κανείς γιατί οι ΗΠΑ και η Γερμανία ηγήθηκαν, στρατιωτικά η πρώτη και πολιτικά η δεύτερη, της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και πολύ περισσότερο γιατί ενθάρρυναν και ενίσχυσαν τον Αλία Ιζετμπέκοβιτς, το μουσουλμάνο πρώην πρόεδρο της Βοσνίας.

Ο Ιζετμπέκοβιτς ήταν γνωστή προσωπικότητα στην πρώην Γιουγκοσλαβία, ίσως και στον ευρύτερο βαλκανικό χώρο και ένας από τους τρεις ηγέτες που συνομιλούσαν για να βρουν κάποια λύση στη μετασοβιετική Γιουγκοσλαβία. (Οι άλλοι δύο ήταν ο Σέρβος Μιλόσεβιτς και ο Κροάτης Τούτζμαν). Τα έκαναν, βεβαίως, θάλασσα.

Πώς, όμως, μπορεί να μην λάβει υπόψη του ο οποιοσδήποτε αναλυτής ότι ο Ιζετμπέκοβιτς ήδη από τη δεκαετία του ‘90 μαζί με άλλους εξτρεμιστές ομοϊδεάτες του είχαν σχηματίσει μια οργάνωση που ονομάστηκε Mladi Muslimani (Νέοι Μουσουλμάνοι), μια βαλκανική εκδοχή των Μουσουλμάνων Αδελφών, της οποίας σκοπός ήταν, όπως ο Ιζετμπέκοβτς συχνά έλεγε, η δημιουργία ενός «μεγάλου Μουσουλμανικού κράτους», ή, όπως ένας συγγραφέας το περιέγραψε, ενός «Ισλαμιστάν», που θα περιελάμβανε τα Βαλκάνια, τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή;

Η ακραία ομάδα του Ιζετμπέκοβιτς

Με τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, ο Ιζετμπέκοβιτς, δημιούργησε μια ειδική μονάδα τον Αύγουστο του 1992 την οποία ονόμασε Katibat al-Mujahideen, την οποία αποτελούσαν τζιχαντιστές από διάφορα μέτωπα. Είναι αδύνατον αυτά για τα οποία βοούσε ο τόπος τότε, να μην τα γνώριζαν τα διεθνή κέντρα διαμόρφωσης πολιτικής. Και το ερώτημα παραμένει και γίνεται πιο ισχυρό: τότε γιατί τον βοηθούσαν; Γιατί δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι Μουσουλμάνοι της Βοσνίας και ο ίδιος ο Ιζετμπέκοβιτς βοηθήθηκαν από τον διεθνή παράγοντα στον βοσνιακό πόλεμο.

Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας τη δεκαετία του 1990 άνοιξε τις πόρτες για μια δεύτερη γενιά ισλαμιστών μαχητών για να εδραιωθούν στην περιοχή. Αποτελούμενη, (η γενιά αυτή), κυρίως από ξένες μετεμφυτεύσεις από το Αφγανιστάν και άλλα τζιχαντιστικά μέτωπα, ήταν περισσότερο εξτρεμιστική και επικίνδυνη από ό,τι η αρχική ομάδα του Ιζετμπέκοβιτς.

Η γενιά αυτή αποτελεί τον πυρήνα των σημερινών Βαλκάνιων τζιχαντιστών που μάχονται στα μέτωπα της Συρίας, του Ιράκ, του Ισλαμικού Κράτους. Και οι τζιχαντιστές αυτοί είναι το φάντασμα που πλανάται σήμερα πάνω από την Ευρώπη. Διότι, κάποια στιγμή θα επιστρέψουν στον τόπο τους (τη Βοσνία και όχι μόνο) και θα αποτελέσουν τον πυρήνα για τη διεύρυνση ενός εξτρεμιστικού τζιχαντιστικού κινήματος το οποίο είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει η Ευρώπη.

Στο άρθρο που ανέφερα στην αρχή αυτού του κειμένου, ο συντάκτης του παραθέτει πρόσφατη τη δήλωση ενός Βόσνιου τζιχαντιστή πολεμιστή στη Συρία: «Έφυγα από τη Βοσνία με μοναδικό στόχο να επιστρέψω με τα όπλα στο χέρι. Είμαι μέρος της επανάστασης και αυτό είναι η αυγή του Ισλάμ… [επιτρέποντάς μας να φύγουμε από τη Βοσνία], οι μυστικές υπηρεσίες σας έκαναν ένα λάθος νομίζοντας ότι θα απαλλαγούν από εμάς, ωστόσο, το πρόβλημα γι αυτούς θα είναι η επιστροφή μας ως εκπαιδευμένων ατόμων για πόλεμο.»

Η ομάδα που δημιούργησε ο Ιζετμπέκοβιτς τη δεκαετία του 1990 περιελάμβανε στους κόλπους της, σύμφωνα με το άρθρο που προανέφερα, ανθρώπους όπως ο Khalid Shaikh Mohammed,εγκέφαλος (σσ.αργότερα) των επιθέσεων της 9/11, ο Abd al-Rahim al-Nashiri, που ενεπλάκη στις επιθέσεις κατά του USS Cole, ο Mamdouh Mahmud Salim, που εμπλέκεται στην βομβιστική επίθεση κατά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ανατολική Αφρική τον Αύγουστο του 1998, ο Abu Hamza al-Masri, πνευματικός πατέρας της βομβιστικής επίθεσης στον υπόγειο του Λονδίνου τον Ιούλιο του 2005 και ο Zaki ur-Rehman Lakhvi, ένας από τους συμμετέχοντες το Νοέμβριο του 2008 στη βομβιστική επίθεση στο Μουμπάι. Ο Ali Hamad, ένα ενεργό μέλος της αλ Κάιντα, γεννημένος στο Μπαχρέιν, ισχυρίστηκε ότι άνθρωποι της αλ Κάιντα επισκέπτονταν τη Βοσνία υπό κρατική προστασία και πως οι ΗΠΑ και η Σαουδική Αραβία κατηγόρησαν το καθεστώς Ιζετμπέκοβιτς ότι δίνει βοσνιακά διαβατήρια σε άγνωστους τρομοκράτες. Άρα γνώριζαν και άρα περιορίστηκαν σε κατηγορίες.

Το βαλκανικό Ισλάμ ανήκε στο ήπιο Ισλάμ. Με την κατάσταση που διαμορφώθηκε, όμως, μετά τον πόλεμο στη Βοσνία, οι διαφορές του από το εξτρεμιστικό Ισλάμ της Ανατολής τείνουν να εκλείψουν.

Θύλακες μαχητικού Ισλαμισμού

Σε απομεμακρυσμένα, απομονωμένα χωριά τριγύρω στα Βαλκάνια, ο μαχητικός Ισλαμισμός έχει αναπτύξει ένα δίκτυο εκτός κρατικού ελέγχου, σε θύλακες όπου επικρατεί η σαρία, που χρησιμεύει (το δίκτυο) ως σταθμός στρατολόγησης για τοπικούς προσηλυτισμούς και ασφαλές καταφύγιο για τους τζιχαντιστές από όλο τον κόσμο. Όπως αναφέρεται στο άρθρο για το οποίο σας έχω μιλήσει, «σύμφωνα με το συγγραφέα Janez Kovac, το χωριό της Κεντρικής Βοσνίας Bocinja Donja,για παράδειγμα, κατοικείται από περίπου εξακόσιους ανθρώπους, εξτρεμιστές, «που ζουν χωριστά, ανενόχλητοι από την τοπική αστυνομία, την εφορία, ή οποιαδήποτε άλλη αρχή. Οι απέξω, ποτέ δεν βάζουν πόδι στη μικρή κοινότητα». Ένα άλλο βοσνιακό χωριό, η Gornja Maoca, είναι το στρατηγείο του κυριότερου ηγέτη των Ουαχαμπιτών της Βοσνίας, του Nusret Imamovic. Η Gornja Maoca χρησιμοποιήθηκε συχνά ως ενδιάμεσος σταθμός για τους τζιχαντιστές της Τσετσενίας, του Αφγανιστάν και της Υεμένης. Τον Οκτώβριο του 2011 ο Meylid Jasarevic, ένας Ουαχαμπίτης από την περιοχή του Σαντζάκ, έφυγε από το χωριό μαζί με δύο άλλους κατοίκους την ημέρα που επιτέθηκε στην Πρεσβεία των ΗΠΑ στο Σεράγεβο.

»Σε όλα τα δυτικά και νότια Βαλκάνια, τζαμιά με ηγετικό εξτρεμιστικό ρόλο, χρησιμοποιούνται για το μαχητικό Ισλαμισμό. Το χρηματοδοτούμενο από τη Σαουδική Αραβία τζαμί του βασιλιά Fahd, και το Πολιτιστικό Κέντρο στο Σεράγεβο, το οποίο ο ερευνητής Juan Carlo Antunez αποκάλεσε «το επίκεντρο της διάδοσης των ριζοσπαστικών ιδεών», στη Βοσνία, για μια σειρά ετών λειτούργησαν αυτόνομα, κάτω από την άμεση επίβλεψη της Σαουδικής πρεσβείας στο Σεράγεβο. Το Άσπρο Τζαμί στο Σεράγεβο είναι το στρατηγείο του Sulejman Bugari, ενός ιμάμη που γεννήθηκε στο Αλβανικό Κόσοβο (σσ. Υπάρχει και μέρος του Κοσόβου, κυρίως στο βορρά που κατοικείται από Σέρβους), τον οποίο το Stratfor περιέγραψε ως έναν μεσάζοντα μεταξύ Αλβανών και Βόσνιων εξτρεμιστών. Στο Κόσοβο, ο δημοσιογράφος Mohammad al- Arnaout έχει δημοσιεύσει ότι το τζαμί Makowitz στα περίχωρα της Πρίστινας και το τζαμί της Μητρόβιτσας στρατολογούν μαχητές για να πολεμήσουν μαζί με τις Ισλαμιστικές ομάδες στη Συρία. Στη FYROM (“Macedonia” στο αγγλόγλωσσο κείμενο), οι Ουαχαμπίτες εξτρεμιστές έχουν εμπλακεί σε διαμάχη με την επίσημη Ισλαμική κοινότητα της χώρας για τον έλεγχο των τζαμιών Yahya Pasha, Sultan Murat, Hudaverdi, and Kjosekadi, που βρίσκονται στα Σκόπια.

»Σύμφωνα, τέλος, με τον πρώην αρχιμουφτή της Βουλγαρίας Nedim Gendzhev ισλαμιστές μαχητές στη νοτιοανατολική Ευρώπη προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα «φονταμενταλιστικό τρίγωνο», σχηματιζόμενο από τη Βοσνία, τη «Μακεδονία» και τα Βουλγαρικά βουνά της Δυτικής Ροδόπης. Αν και οι πιθανότητες επιτυχίας τους είναι ελάχιστες, μπορούν, ωστόσο, να κάνουν τεράστια ζημιά στα δυτικά συμφέροντα ασφαλείας στην περιοχή και στη δυνατότητα δημιουργίας σταθερών δημοκρατικών κοινωνιών στη νοτιοανατολική Ευρώπη.»

Η ιστορία έχει μάκρος και θα συνεχίσει να έχει ακόμη μεγαλύτερο και πιο περίπλοκο μετά την επιστροφή των Βαλκάνιων τζιχαντιστών από τη Μέση Ανατολή. Οι διεθνείς παρεμβάσεις ποτέ δεν λύνουν προβλήματα. Δημιουργούν, απλώς, καινούρια. Έτσι έγινε στα Βαλκάνια με τον πόλεμο της δεκαετίας του ‘30, έτσι γίνεται τώρα στη Μέση Ανατολή, έτσι θα γίνει και με τις εξελίξεις με το Ισλαμικό Κράτος.

Το ερώτημα παραμένει: υπάρχει, πράγματι βούληση να αντιμετωπισθούν οι Βαλκάνιοι τζιχαντιστές; Έχουν αυτή τη δυνατότητα τα βαλκανικά κράτη; Μπορεί να το πετύχει η Ευρώπη; Και ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισής τους;

* Στη κεντρική φωτογραφία απεικονίζεται ο συντάκτης του άρθρου, το 1995 στο Σεράγεβο, έξω από το ξενοδοχείο Holliday In. Οι φήμες για την ομάδα του Ιζετμπέκοβιτς οργίαζαν και τότε αλλά, ο αποκλεισμός της βοσνιακής πρωτεύουσας από τις σερβικές δυνάμεις δεν άφηνε περιθώρια για άλλες σκέψεις. Η ομάδα που εισήλθε στην πόλη παρά τον αποκλεισμό, διαπίστωσε την εμπλοκή, ακόμη και των δυνάμεων του ΟΗΕ στη διακίνηση ναρκωτικών. Δεν έφτανε ο πόλεμος. Και το σύστημα διεθνούς υποστήριξης και προστασίας του πληθυσμού ήταν διαβρωμένο. Το ξενοδοχείο ήταν βομβαρδισμένο από την πλευρά που έβλεπε στα βουνά που είχαν καταλάβει οι Σέρβοι. Αποτελούσε το χώρο όπου έμεναν οι δημοσιογράφοι και μέλη διεθνών αποστολών και εκεί δίνονταν οι συνεντεύξεις Τύπου.

πηγή: www.pontos-news.gr

Ο Daniel Broun ξαναχτυπά!*

Γράφει ο Άγγελος Τσουκαλάς

Συνεχής το τελευταίο διάστημα η παρουσία του Νταν Μπράουν, ο οποίος δικαίως κατακτά τον τίτλο του συγγραφέα της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Από τότε που η παγκοσμιοποίηση δεν αποτελεί πια σενάριο συνωμοσίας, αλλά τραγική πραγματικότητα. Μια ανασκόπηση των προηγούμενων… έργων τέχνης, για να δούμε τι να περιμένουμε από το νέο πόνημα:

Το πρώτο έργο του, ο «Κώδικας ντα Βίντσι», επιχείρησε να περάσει ως μυθιστόρημα τη θεωρία του Άγιου Δισκοπότηρου. «Holy Blood, Holy Grail», το βιβλίο μέσω του οποίου παλαιότερα προσπάθησαν οι έμμισθοι επιστήμονες να περάσουν σαν πραγματικό γεγονός τη θεωρία πως ο Ιησούς, ο οποίος αγαπούσε ιδιαιτέρως τις αμαρτωλές, είχε σχέση με τη Μαρία Μαγδαληνή.

Προέκυψαν τρία τέκνα από αυτήν τη σχέση, τα οποία η Μαρία Μαγδαληνή μετά τον θάνατό Του φυγάδευσε στη Γαλλία. Τα προσφυγόπουλα από την Παλαιστίνη παντρεύτηκαν γαλαζοαίματες (;) και γενιά με τη γενιά προέκυψε μια γραμμή αίματος, η οποία εντελώς τυχαία σήμερα καταλήγει σε πρόσωπα όπως οι Μπους, ο Σβαρτσενέγκερ, ο Κλίντον και διάφοροι Ευρωπαίοι πρίγκιπες και βασιλείς –επαναλαμβάνω, εντελώς τυχαία.

Το Τάγμα της Σιών, ένας οργανισμός με... πολύ γαλάζιο αίμα που προέκυψε από τους Σταυροφόρους, αναμένει έναν μεσσία ο οποίος θα κατάγεται από αυτήν τη γραμμή αίματος. Ο μεσσίας αυτός –ο δικός τους άνθρωπος– θα κυβερνήσει όλο τον κόσμο και, φυσικά, οι εκλεκτοί του θα κατάγονται από αυτήν την κάστα.

Οι επιστήμονες κατέρριψαν τη θεωρία και, ως συνήθως, οι συνωμότες την αποτράβηξαν και περίμεναν υπομονετικά την ευκαιρία για να την επαναφέρουν όταν οι συνθήκες θα είναι ευνοϊκότερες. Το Χόλιγουντ, ένα από τα δυνατότερα εργαλεία της παγκόσμιας εξουσίας, ανέλαβε δράση.

Ο χαρισματικός Νταν ανέλαβε να γράψει ένα βιβλίο το οποίο θα παρουσιαζόταν ως μυθιστόρημα για να μη λογοκριθεί και το Χόλιγουντ το έκανε κινηματογραφική υπερπαραγωγή. Μια χαρά τα κατάφεραν. Αληθινό ή ψεύτικο το σενάριο, τις αμφιβολίες τις έθεσε στον κόσμο που δεν φιλτράρει και πολύ ό,τι του δίνουν.

Φυσικό είναι στην τόση αβεβαιότητα που ζούμε να υπάρχει πρόσφορο έδαφος ώστε η έως τώρα παρασκηνιακή παγκόσμια εξουσία να κάνει αισθητή την παρουσία της, καλυμμένη από το μανδύα του μεταφυσικού, που «πουλάει» πολύ.

Επόμενο βήμα, μια από τα ίδια με τους Illuminati. Ένας οργανισμός του οποίου τα μέλη ομοίως αναμένουν έναν εκλεκτό, έναν μεσσία που θα προκύψει από τις τάξεις τους. Δεν φαντάζει η ιστορία τους επιστημονική φαντασία, είναι πολύ πιο αληθοφανές το σενάριο απ’ ό,τι του Τάγματος της Σιών. Και δεν είχε ο οργανισμός αυτός το παρελθόν του Τάγματος.

Οι Illuminati ήταν κυρίως επιστήμονες, οι οποίοι υποστήριξαν πως ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη τη θρησκεία για να τελειοποιηθεί. Αρκούσε η επιστήμη. Αυτό, βεβαίως, πρόσβαλε το ισχυρό «μαγαζί» της θρησκείας. Το Αλάθητο του πάπα. Κυνηγήθηκαν με λύσσα από το Βατικανό, αποτραβήχτηκαν και συνέχισαν να δουλεύουν στο βαθύ παρασκήνιο. Σε αντίθεση με το Τάγμα της Σιών, το οποίο ευλόγησε το Βατικανό, μια και δεν πρόσβαλε τα θεία.

Ο Νταν Μπράουν και το Χόλιγουντ τούς επανέφεραν στο προσκήνιο εκδικητές. Επίσης, ενέπλεξαν και το Βατικανό στο πείραμα του Cern. «Ξεσκέπασαν» σκάνδαλα της εκκλησίας και την παρουσίασαν διαπλεκόμενη. Βιβλίο για την παραλία και υπερπαραγωγή στις κινηματογραφικές αίθουσες απ’ ευθείας ως μυθιστόρημα και ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Διότι πάντα υπάρχουν και οι δύσπιστοι αντισυστημικοί επιστήμονες που ανατρέπουν τις θεωρίες της εξουσίας, γεγονός που δεν βολεύει καθόλου τους παγκόσμιους συνωμότες, οι οποίοι δεν θέλουν να διαψεύδονται. Απεχθάνονται τις ήττες. Προτιμούν να αποσύρονται και να περιμένουν ευνοϊκότερες συνθήκες.

Ούτως ή άλλως, η πλειονότητα των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο επηρεάζεται από τα ΜΜΕ, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, μέσα τα οποία είναι ιδιοκτησία της εξουσίας. Αυτά που γράφονται σε μπλογκ ή σε βιβλία που εκδίδουν φτωχοί εκδοτικοί οίκοι μπορούν πολύ εύκολα να καταστούν γραφικά, μια και το Διαδύκτιο ελέγχεται πλήρως. Άρα, τη δουλεία τους την κάνουν μια χαρά, δίχως να συγκρούονται με επιστήμονες οι οποίοι δεν θέτουν τις γνώσεις τους στην υπηρεσία του συστήματος.

Όσον αφορά στο «Inferno», η «Θεία Κωμωδία» είναι αφηγηματικό ποίημα του Δάντη, ενός αποδεδειγμένου τέκτονα. Γράφτηκε στο διάστημα 1308-1321 και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, έχοντας χαρακτηριστεί ως η επιτομή του μεσαιωνικού κόσμου. Ως αλληγορικό έργο, έχει πολλές ερμηνείες, αναλόγως το πρίσμα κάτω από το οποίο το βλέπει ο καθένας.

Μπορεί να ερμηνευθεί και ως η επίπονη πορεία του ανθρώπου να υποτάξει όλες τις αμαρτίες και τα πάθη του στον δρόμο της τελειοποιήσεώς του. Σενάριο που φέρνει πολύ στους Illuminati, οι οποίοι πρώτοι μίλησαν για τελειοποίηση μέσω της επιστήμης. Από την άλλη, το σενάριο Κόλαση, Καθαρτήριο, Παράδεισος παραπέμπει στη θρησκεία.

Λίγο πριν από την τελική ευθεία, οι οπαδοί του ενός ή του άλλου δόγματος αμβλύνουν τις διαφορές τους και αγωνίζονται ενωμένοι έως την τελική επικράτηση εναντίον της ανθρωπότητας. Αργότερα ίσως η απληστία και ο φανατισμός τούς οδηγήσουν να φαγωθούν μεταξύ τους.

Η ενότητα αποτελεί στοιχείο το οποίο θα έπρεπε να χαρακτηρίζει εμάς, τους «βέβηλους», όπως μας αποκαλούν μεταξύ τους στα άδυτα των μασονικών στοών οι «αδελφοί». Δυστυχώς, η επέλαση της Νέας Τάξης Πραγμάτων ξεκίνησε αφού είχε η παγκόσμια εξουσία φροντίσει να εξαφανίσει ό,τι έχει σχέση με την ενότητα, εφαρμόζοντας το «διαίρει και βασίλευε». Το τεράστιας σημασίας και τόσο διαχρονικό ρηθέν, το οποίο συναντάμε στο «ευαγγέλιο» του διεθνούς σιωνισμού, στα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών».

__________________

·         Αναδημοσίευση από

http://www.ramnousia.com/2013/07/inferno-dan-brown.html#.U_rBy6PCrFw

Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης σε Ρόλο Αντι-Παπαδόπουλου

και Δεξιού Χριστόφια

Γραφει ο Περικλής Νεάρχου*

            Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν διέψευσε, δυστυχώς, τον παλιό εαυτό του του φανατικού υποστηρικτή του σχεδίου Ανάν, το 2004. Δέκα χρόνια μετά,  έρχεται να διαψεύσει, αντιθέτως, από όσα έλεγε και υποσχόταν για να εκλεγεί Πρόεδρος, αποστασιοποιούμενος από το σχέδιο Ανάν και διακηρύσσοντας ότι θα σεβασθεί τη γνώμη που εξέφρασε ο λαός στο δημοψήφισμα. Εξελέγη Πρόεδρος γιατί τον κατέστησε εκλέξιμο η πολιτική του προκατόχου του Δημήτρη Χριστόφια, που άφησε πίσω της ερείπια και προετοίμασε το δρόμο για τις σημερινές εξελίξεις.

           Το κοινό ανακοινωθέν, στο οποίο συμφώνησε, δεν είναι ένα απλό ανακοινωθέν για την επανέναρξη των διακοινοτικών συνομιλιών. Είναι ένα περίγραμμα της σχεδιαζόμενης «λύσεως», στο οποίο περιλαμβάνονται υποχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς, πριν την έναρξη ακόμη των διαπραγματεύσεων, πάνω σε όλα σχεδόν τα επίμαχα θέματα, που χώριζαν τις δύο πλευρές.

            Ο Κύπριος Πρόεδρος, ακολουθώντας την ίδια τακτική, που ακολούθησε και στις εκλογές, προσπαθεί να παραπλανήσει τον Κυπριακό λαό ότι δήθεν έχουν κατοχυρωθεί η ενιαία κυριαρχία, η ενιαία ιθαγένεια και η ενιαία διεθνής προσωπικότητα, που η Ελληνική πλευρά έθετε ως κόκκινη γραμμή στις διαπραγματεύσεις. Προσπαθεί επίσης να συσκοτίσει το περιεχόμενο του κοινού ανακοινωθέντος και να καλλιεργήσει την εντύπωση ότι έπεται η διαπραγμάτευση και ότι η ουσία των πραγμάτων δεν έχει προκριθεί με τις παραμέτρους που έχουν συμφωνηθεί.

            Η αλήθεια, όμως είναι, δυστυχώς, πολύ διαφορετική και φέρνει την Κύπρο στο χείλος της καταστροφής. Μόνη ελπίδα πλέον είναι η απόρριψη της «λύσεως» στο προβλεπόμενο δημοψήφισμα. Ακόμη όμως και τότε η ζημιά που θα έχει υποστεί το εθνικό θέμα θα είναι ανεπανόρθωτη. Η Ελληνική πλευρά θα έχει ήδη αναγνωρίσει το ψευδοκράτος, υπό την προϋπόθεση κάποιων εδαφικών αλλαγών, για τις οποίες δεν γίνεται, άλλωστε, κανένας λόγος στο κοινό ανακοινωθέν, ως επικράτεια περίπου των Τουρκοκυπρίων, με θεμιτό δικαίωμα χωριστής κυριαρχίας, χωριστής ιθαγένειας, χωριστής ταυτότητας και «ακεραιότητας» ακόμη, όπως αναφέρεται στο κοινό ανακοινωθέν. Η ζημία επίσης θα είναι πολύ μεγάλη, ακόμη και αν δεν ευοδωθούν οι νέες διαπραγματεύσεις και οδηγηθούν σε αδιέξοδο. Η Τουρκική αδιαλλαξία έσωσε πολλές φορές την Ελληνική πλευρά από τα λάθη της. Τη φορά όμως αυτή, η Τουρκική πλευρά έχει ήδη πάρει αυτά που ήθελε και στοχεύει επιπλέον στο φυσικό αέριο της Κύπρου. Δύσκολα θα αφήσει την Ελληνική πλευρά να διαφύγει από τον σημερινό αυτοεγκλωβισμό της. Παρά την εσωτερική αναταραχή, θα είναι πολύ ευπρόσδεκτη για την Άγκυρα μια τεράστια διπλωματική και γεωστρατηγική επιτυχία στην Κύπρο, που θα ενέγραφε επίσης υποθήκες και για άλλες Τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδος και θα δημιουργούσε πρότυπο.

            Συζητούνται επίσης Μέτρα Οικοδομήσεως Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), τα οποία έχουν, υποτίθεται, ως στόχο να καλλιεργήσουν το κατάλληλο κλίμα για την αποδοχή της «λύσεως». Πραγματικός όμως στόχος είναι να δημιουργήσουν τετελεσμένα γεγονότα, με τα οποία να προκαταλαμβάνεται και να εκβιάζεται η απόφαση του λαού στο δημοψήφισμα, υπό την απειλή της διεθνούς αναγνωρίσεως του ψευδοκράτους.

Τι Περιλαμβάνει Ακριβώς το Κοινό Ανακοινωθέν;

            Ας δούμε όμως τι περιλαμβάνει, συγκεκριμένα, το κοινό ανακοινωθέν. Στο πρώτο άρθρο, γίνεται αναφορά στην παρούσα κατάσταση, χωρίς, βεβαίως, οποιαδήποτε μνεια στην Τουρκική κατοχή και τονίζεται ότι η παράτασή της θα έχει αρνητικές συνέπειες και για τους Ελληνοκυπρίους και τους Τουρκοκυπρίους. Αμέσως μετά, με τη γνωστή μέθοδο του αμαλγάματος ανομοίων πραγμάτων, ταυτίζει «τον σεβασμό στις δημοκρατικές αρχές, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες» με «τις ξεχωριστές ταυτότητες και την ακεραιότητα αμφοτέρων» (εννοεί των δύο συνιστώντων κρατών).

            Η «ακεραιότητα» εισάγεται ως νέα Τουρκική αξίωση, κοντά στη χωριστή κυριαρχία, τη χωριστή ταυτότητα και τη χωριστή ιθαγένεια, που διεκδικούσε μέχρι τώρα.

            Στο δεύτερο άρθρο γίνεται εμμέσως αποδεκτή η Τουρκική αξίωση οι διαπραγματεύσεις να συνεχισθούν από το σημείο στο οποίο διεκόπησαν. Να θεωρηθούν δηλαδή ως κεκτημένο των συνομιλιών οι μονομερείς υποχωρήσεις του πρώην Προέδρου Χριστόφια. Οι τελευταίες είχαν προκαλέσει σάλο στην Ελληνική πλευρά. Ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης, ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως αλλά και ως υποψήφιος στις Προεδρικές εκλογές, είχε δεσμευθεί να τις ανακαλέσει ως απαράδεκτες. Στις υποχωρήσεις αυτές περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, η αποδοχή της εκ περιτροπής Προεδρίας, υπό τον όρο σταθμισμένης ψήφου στις Προεδρικές εκλογές, και των τεσσάρων Ευρωπαϊκών ελευθεριών (ελεύθερη διακίνηση, ελεύθερη εγκατάσταση, δικαίωμα εργασίας και δικαίωμα περιουσίας) για όλους τους υπηκόους της Τουρκίας (τα 76 δηλ. εκατομμύρια των Τούρκων), ανεξάρτητα από την ενδεχόμενη ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι και μόνο η εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου, θα μετέτρεπε την Κύπρο σε Τουρκική επαρχία.

            Οι παραχωρήσεις Χριστόφια κωδικοποιήθηκαν από τον πρώην ειδικό σύμβουλο για το Κυπριακό του Γ. Γραμματέα του ΟΗΕ Αλεξάντερ Ντάουνερ, ως κείμενο συγκλίσεων και προόδου των διαπραγματεύσεων. Η Τουρκική πλευρά επέμενε να μη αποσυρθεί από το τραπέζι το έγγραφο Ντάουνερ αλλά να παραμείνει ως κεκτημένο των συνομιλιών, με δεσμευμένη την Ελληνική πλευρά στις υποχωρήσεις Χριστόφια.

            Το κοινό ανακοινωθέν δίνει ικανοποίηση στην Τουρκική πλευρά, αναφέροντας, συγκεκριμένα, στο άρθρο 2 ότι «όλα τα άλυτα βασικά θέματα θα είναι στο τραπέζι και θα συζητηθούν αλληλένδετα». Ποιά είναι τα λελυμένα θέματα; Προφανώς, αυτά που περιλμβάνονται στο έγγραφο συγκλίσεων Ντάουνερ.

            Στο άρθρο 3 περιγράφεται η μορφή της λύσεως, τονίζεται ως αρχή η «πολιτική ισότητα» και θίγονται τα κρίσιμα θέματα της κυριαρχίας και της ιθαγένειας. Κατά τη γνωστή τακτική της διφορούμενης διατυπώσεως, εξαγγέλλεται στην αρχή ότι το σχεδιαζόμενο νέο κράτος «θα έχει μια ενιαία νομική προσωπικότητα και μια κυριαρχία». Αμέσως όμως μετά διευκρινίζεται ότι η κυριαρχία «θα προέρχεται εξίσου από τους Ελληνοκυπρίους και τους Τουρκοκυπρίους». Δηλαδή δύο «ίσες» κυριαρχίες, κατά 50% με 50%, σε τυπική συσκευασία μιας κυριαρχίας. Η ίδια μέθοδος ακολουθείται και για την ιθαγένεια. «Θα υπάρχει», αναφέρεται, «μια ενιαία Κυπριακή ιθαγένεια, που θα ρυθμίζεται από την ομοσπονδιακή νομοθεσία».  Αμέσως όμως μετά, διευκρινίζεται ότι «όλοι οι πολίτες της ενωμένης Κύπρου θα είναι και πολίτες είτε του Ελληνοκυπριακού συνιστώντος κράτους είτε του Τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους». Για να μετριασθούν οι εντυπώσεις, προστίθεται ότι «αυτή η ιδιότητα θα είναι εσωτερική και θα συμπληρώνει και δεν θα αντικαθιστά, με οποιοδήποτε τρόπο, την ενωμένη Κυπριακή ιθαγένεια». Έπεα πτερόεντα.

            Στο ίδιο άρθρο 3, για να γίνουν τα πράγματα ακόμη πιο σαφή και οδυνηρά για την Ελληνική πλευρά, γίνεται αναφορά στο κατάλοιπο της εξουσίας. Η Τουρκική πλευρά διεκδικούσε ανυποχώρητα τη λεγόμενη παρθενογένεση. Την αποδοχή δηλαδή ότι το νέο κράτος της «Ενωμένης Κύπρου» θα προκύψει όχι από συνέχεια και μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά από «συνεταιρισμό» των δύο «ίσων» συνιστώντων κρατών, οπότε και το κατάλοιπο εξουσίας θα παραμείνει σ’αυτά. Το κείμενο του ανακοινωθέντος δίνει πλήρη ικανοποίηση στην Τουρκική πλευρά. Αναφέρει συγκεκριμένα: «το ομοσπονδιακό σύνταγμα θα προνοεί επίσης ότι το κατάλοιπο εξουσίας θα ασκείται από τα συνιστώντα κράτη».

            Στο ίδιο σημείο, για να μη δημιουργηθεί καμία αμφιβολία σχετικά με τις εξουσίες της ομοσπονδιακής κυβερνήσεως, αναφέρεται επίσης: «τα συνιστώντα κράτη θα ασκούν πλήρως και οριστικά όλες τις εξουσίες τους, μακριά από επεμβάσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση».

            Τι γίνεται αν στην άσκηση των εξουσιών και αρμοδιοτήτων αυτών προκύψει διαφωνία ή διαμάχη; «Οποιαδήποτε διαμάχη σε σχέση με τα παραπάνω», αναφέρεται στο κείμενο, «δικάζεται από το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο». «Καμιά»,  προστίθεται παρακάτω, «από τις δύο πλευρές, δεν θα μπορεί να διεκδικεί εξουσία ή δικαιοδοσία από την άλλη».

            Ποιοί θα αποτελούν και τί ρόλο γενικότερα θα παίζει το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο, για το οποίο γίνεται λόγος; Προφανώς, θα έχει την ίδια σύνθεση και θα παίζει τον ίδιο ρόλο που προέβλεπε γι’αυτό το σχέδιο Ανάν. Θα έχει δηλαδή ίσο αριθμό Τούρκων και Ελλήνων Δικαστών και ένα ή περισσότερα ξένα μέλη, τα οποία θα έχουν ρυθμιστικό ρόλο και την αποφασιστική ψήφο. Ο καθένας μπορεί να υποθέσει από πού θα ελέγχονται αυτοί και ποιόν πραγματικό ρόλο θα παίζουν, υπό τον δικαστικό μανδύα, αναλώμασι της πραγματικής ελευθερίας, ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της Κύπρου.

Ελληνική Υποχώρηση και στο Μέγα Θέμα

του Πρωτογενούς Ευρωπαϊκού Δικαίου

            Στο άρθρο 4, με τη γνωστή μέθοδο του αμαλγάματος, δίνεται εμμέσως ικανοποίηση και σε μια άλλη επίσης Τουρκική αξίωση. Η «λύση» που θα συμφωνηθεί, επειδή είναι βέβαιο ότι θα συγκρούεται με τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, να καταστεί πρωτογενές Ευρωπαϊκό δίκαιο. Σε μια τέτοια περίπτωση, δεν θα μπορεί κανείς ή θα γίνει πολύ δύσκολο να προσφύγει εναντίον της στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, επικαλούμενος το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και τη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος του με τη Συνθήκη της Λισσαβώνος.

            Στο κείμενο αναφέρεται, συγκεκριμένα: «Το ομοσπονδιακό σύνταγμα θα ορίζει ότι η Ενωμένη Κυπριακή Ομοσπονδία θα αποτελείται από δύο συνιστώντα ίσα κράτη. Η δικοινοτική, διζωνική φύση της Ομοσπονδίας και οι αρχές, πάνω στις οποίες βασίζεται η ΕΕ, θα διασφαλίζονται και θα γίνονται σεβαστές σε όλο το νησί».

            Η κατάφωρη αντίφαση μεταξύ των αρχών, πάνω στις οποίες βασίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, και της παραβιάσεως κάθε έννοιας της δημοκρατικής αρχής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που περιλαμβάνει το σχέδιο «λύσεως», αποσιωπάται και παραπέμπεται σε συγκάλυψη και ανοχή, με τη μορφή του πρωτογενούς Ευρωπαϊκού δικαίου. Η εξαίρεση των Ελλήνων της Κύπρου από την Ευρωπαϊκή προστασία των βασικών δημοκρατικών αρχών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα επιρρίπτεται ως ευθύνη στους ίδιους, που αποδέχθηκαν, εάν αποδεχθούν, μια τέτοια «λύση».

Η Επιδιαιτησία δεν Έγινε τη Φορά αυτή από τον Γ.Γραμματέα του ΟΗΕ. Έγινε από τον Ίδιο τον Πρόεδρο της Κύπρου

            Στο άρθρο 6 σημειώνεται, κατά τραγική ειρωνεία, ότι «οποιασδήποτε μορφής διαιτησία αποκλείεται». Κενός λόγος για παραπλάνηση των αφελών. Δεν χρειάζεται επιδιαιτησία, γιατί την έχει ήδη ασκήσει, πριν ακόμη από τις διαπραγματεύσεις, υπέρ της Τουρκικής πλευράς, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κύπρου, αποδεχόμενος τις θέσεις της πάνω σε όλα σχεδόν τα σημαντικά επίμαχα θέματα. Συγκεκριμένα:

·        στο θέμα της χωριστής ταυτότητας και «ακεραιότητας»,

·        στο θέμα της κυριαρχίας και της ιθαγένειας, που κατ’επίφαση είναι ενιαία και στην πραγματικότητα είναι τρικέφαλη,

·        στο θέμα της αποδοχής ως κεκτημένου των υποχωρήσεν Χριστόφια και του εγγράφου Ντάουνερ,

·        στο θέμα του πρωτογενούς Ευρωπαϊκού δικαίου,

·        στο θέμα του καταλοίπου της εξουσίας και της παρθενογενέσεως,

·        στο θέμα της αδύναμης ομοσπονδιακής εξουσίας.

Πριν ακόμη από το κοινό ανακοινωθέν, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης είχε δώσει δείγμα γραφής της γραμμής αυτής, ενσωματώνοντας σε δικές του προτάσεις τις Τουρκικές θέσεις, τις οποίες μετά η Τουρκική πλευρά, βεβαίως, αποδεχόταν.

      Το ίδιο έκανε και με τα Μέτρα Οικοδομλησεως Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ). Πρώτο παράδειγμα, είναι η πρότασή του για την Αμμόχωστο, την οποία αποσυνέδεσε από τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και τη συνέδεσε με όρους «απευθείας εμπορίου» μεταξύ κατεχομένων και Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Σχετικά με το Λιμάνι της Αμμοχώστου, υπήρχε διαπραγματευτικό προηγούμενο. Περιέλαβε όμως στην πρότασή του και το αεροδρόμιο της Τύμπου, υπό προϋποθέσεις σεβασμού, υποτίθεται, της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να κατοχυρωθεί κάτι τέτοιο εκτός και εκφυλισθεί σ’ένα προσχηματικό φύλλο συκής, που θα άνοιγε το δρόμο για το «απευθείας εμπόριο» και την έμμεση, ντε φάκτο, αναγνώριση του ψευδοκράτους από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

      Ο υπουργός Εξωτερικών Γιαννάκης Κασουλίδης συνέδεσε την ίδια πρόταση για την Αμμόχωστο και με άλλα «ανταλλάγματα» προς την Τουρκική πλευρά. Άρση του βέτο της Κύπρου για το άνοιγμα δύο νέων κεφαλαίων στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις Τουρκίας και Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Αλλαγή στάσεως της Κύπρου έναντι των Τουρκικών διεκδικήσεων στη συνεργασία ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Η Τουρκία, με πρόσχημα το ΝΑΤΟ, διεκδικεί δικαιώματα μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως στην Ευρωπαϊκή πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας.

      Το κείμενο του συμφωνημένου κοινού ανακοινωθέντος, επαναλαμβάνει, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, την πρόταση, που είχε υποβάλει η Ελληνική πλευρά στις 18 Δεκεμβρίου προς την Τουρκική. Η Αμερικανική διπλωματία, που πρωτοστάτησε, με διακριτικό συνεργό και υποβολέα τη Βρετανική διπλωματία, που σκοπίμως διατηρεί χαμηλό προφίλ, παρουσιάζει την πρόταση ως Ελληνική, και την παρέμβασή της ως απλώς υποβοηθητική. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι καθόλου αυτή. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια δυναμική Αμερικανική παρέμβαση, που συνδέεται με τη γενικότερη κατάσταση στην περιοχή και έχει στόχους υψηλής στρατηγικής και γεωπολιτικής.

Η Αμερικανική Παρέμβαση

και οι Στόχοι της Αμερικανικής Πολιτικής

       Η Αμερικανική παρέμβαση γίνεται σε μια στιγμή που θεωρείται ότι αντιπροσωπεύει ένα παράθυρο ευκαιρίας για να ολοκληρωθούν και στο διπλωματικό επίπεδο οι στόχοι που ετέθησαν με τη διπλή επιχείρηση του πραξικοπήματος και της εισβολής, υπό την υψηλή εποπτεία του Χένρυ Κίσσιγκερ. Η εκτίμηση αυτή συνδέεται με το υπολογισμένο κτύπημα κατά της οικονομίας της Κύπρου, την εκλογή στην Προεδρία ενός υποστηρικτή του σχεδίου Ανάν και την πλειοδοσία του ΑΚΕΛ, που είναι σήμερα η αξιωματική Αντιπολίτευση, υπέρ της γραμμής Αναστασιάδη και «λύσεως» τύπου σχεδίου Ανάν.

      Συνδέεται επίσης με τις εξελίξεις στην περιοχή: την ανεύρεση μεγάλων ενεργειακών πόρων στην Ανατολική Μεσόγειο και στην ΑΟΖ της Κύπρου, τον πόλεμο στη Συρία και τη μόνιμη εγκατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο ισχυρής μοίρας Ρωσικού στόλου και τη ρήξη στις σχέσεις Τουρκίας και Ισραήλ.

      Η κατάσταση άλλαξε, βεβαίως, σημαντικά από την εποχή του Κίσσιγκερ. Δεν άλλαξε όμως ο στόχος της νομιμοποιήσεως, με κάποιες αλλαγές, των τετελεσμένων γεγονότων της Τουρκικής εισβολής και της παγιώσεως, μέσα από τη «λύση», του ελέγχου της Κύπρου, με τη μοναδική γεωστρατηγική σημασία της, από το ΝΑΤΟ. Πυλώνες του ελέγχου αυτού θα ήταν, σε μια τέτοια περίπτωση, η Τουρκία με τη Μ. Βρετανία. Προφανώς, το δικέφαλο κράτος που σχεδιάζεται δεν θα έχει καμιά πραγματική ανεξαρτησία και κυριαρχία και η Κυπριακή Εθνική Φρουρά θα διαλυθεί, στο πλαίσιο της αποστρατικοποιήσεως της Κύπρου, στην οποία περιέργως εμμένει ακόμη η Ελληνική πλευρά. Οι μόνες στρατιωτικές δυνάμεις, που θα έμεναν στο νησί, θα ήταν ουσιαστικά οι Βρετανικές βάσεις και τα στρατιωτικά αποσπάσματα Ελλάδος και Τουρκίας, που θα συμφωνούνταν να μείνουν, στο πλαίσιο των εγγυήσεων και της στρατιωτικής παρουσίας, την οποία απαιτεί ανυποχώρητα η Άγκυρα. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι, με αιχμάλωτη την Κύπρο, μέσα από μια λύση δύο ίσων κρατών, και με Τουρκικό δικαίωμα βέτο σε όλα τα επίπεδα, η Ελληνική στρατιωτική παρουσία τύπου ΕΛΔΥΚ, θα είχε εντελώς συμβολικό χαρακτήρα. Ουσιαστικά, η Ελλάδα, με εξουδετερωμένο το βάρος του Κυπριακού Ελληνισμού, μέσα από μια τέτοια «λύση», θα έχανε την Κύπρο ως έρεισμα για γεωπολιτική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο. Αντίθετα, η Τουρκία, λόγω ακριβώς μιας τέτοιας Τουρκικής «λύσεως» αλλά και λόγω γεωγραφικής γειτνιάσεως, θα ενίσχυε τον γεωπολιτικό της έλεγχο στην Κύπρο και θα εγκαθιστούσε, ντε φάκτο, καθεστώς συγκυριαρχίας με τους Βρετανούς.

      Η Αμερικανική πολιτική και στρατηγική στο Κυπριακό επαναλαμβάνει, για άλλη μια φορά, το γνωστό πρότυπο της πολιτικής της στα Ελληνο-Τουρκικά. Κινούμενη από τον υστερικό γεωπολιτικό ανταγωνισμό της με τη Ρωσία, επιδιώκει, αναλώμασι των Ελληνικών συμφερόντων, να προαγάγει τη στρατηγική οργανική σύνδεση του Ελληνικού και του Τουρκικού χώρου σ’ένα ενιαίο σύνολο, στο πλαίσιο των λεγομένων Ευρω-Ατλαντικών θεσμών, με ιδεολογική επίφαση την Ελληνο-Τουρκική φιλία, συνεννόηση και συνεργασία.

      Η «λύση» του Κυπριακού υπέρ των Τουρκικών συμφερόντων είναι ένα αντάλλαγμα και δέλεαρ για τον προσανατολισμό της Τουρκίας προς τη Δύση και την ασφαλέστερη πρόσδεσή της σ’αυτήν, με την ενίσχυση, μεταξύ άλλων, της Ευρωπαϊκής της πορείας. Η επωδός αυτή, ότι δηλαδή μπορεί η Τουρκία να στρέψει την πλάτη προς την Ευρώπη και ν’ακολουθήσει ανεξάρτητη δική της πολιτική, όπως δείχνουν ορισμένες ενέργειες του Ερντογάν, επιστρατεύεται ως επιχείρημα για να πεισθούν και όσοι Ευρωπαίοι δεν είναι ιδιαίτερα πρόθυμοι για να προωθήσουν την ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας.

      Μεταξύ των ήδη πεπεισμένων, είναι, δυστυχώς, κατ’εξοχήν και ο υπουργός Εξωτερικών και Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως Ευάγγελος Βενιζέλος. Ενστερνίσθηκε πλήρως την Αμερικανική πολιτική, που του μετέφερε ο Αμερικανός ομόλογός του στην Ουάσιγκτον και αργότερα η Αμερικανίδα υφυπουργός Βικτόρια Νούλαντ, κατά την επισκεψή της στην Αθήνα. Μετά την επίτευξη συμφωνίας για το κοινό ανακοινωθέν, τηλεφωνήθηκε με τον Τούρκο ομόλογό του και συνεχάρησαν αλλήλους για την «πρόοδο» στο Κυπριακό. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Νταβούτογλου έχει κάθε λόγο να χαίρεται και να πανηγυρίζει. Προσβλέπει σε μια απίστευτη Τουρκική διπλωματική και στρατηγική επιτυχία. Ο Έλληνας όμως υπουργός γιατί χαίρεται;

      Στο πλαίσιο της ίδια στρατηγικής αντιλήψεως, που θέλει ενιαίο στρατηγικό σύνολο την Ελλάδα και την Τουρκία, με θυσία όμως Ελληνικών συμφερόντων, η Αμερικανική πολιτική επιδιώκει, με ισχυρές πιέσεις, την αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Βλέπει ιδιαίτερα, με μεγάλη ανησυχία, τη στρατηγική σύγκλιση Ελλάδος, Κύπρου, Ισραήλ, που θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα στη  στρατηγική της απέναντι στην Τουρκία και στη συνοχή του ΝΑΤΟ.

      Η Αμερικανική πολιτική βλέπει ευνοϊκά την προσέγγιση Κύπρου και Ελλάδος με το Ισραήλ, υπό την προϋπόθεση όμως αυτή να μην έχει αντι-Τουρκική αιχμή. Υπό την προϋπόθεση επίσης να μην ενθαρρύνει την Ελλάδα προς μια πιο ενεργό αποτρεπτική πολιτική έναντι της Τουρκίας και την Κύπρο προς μια πολιτική, που δεν θα συμβιβαζόταν με τα προωθούμενα σχέδια για φιλοτουρκική «λύση» τύπου σχεδίου Ανάν.

      Το Ισραήλ παρακολουθεί, με ανησυχία, τον νεο-Οθωμανικό και φιλο-Ισλαμικό προσανατολισμό της Τουρκίας και τις φιλοδοξίες της ν’αναδειχθεί σε περιφερειακή στρατιωτική δύναμη, με έμφαση στην ισχυρή αεροναυτική παρουσία της στην Ανατολική Μεσόγειο. Η παρουσία αυτή είναι εκ των πραγμάτων ανταγωνιστική για το Ισραήλ, που, ακόμη και αν αποκατασταθούν οι σχέσεις, δεν θα έχει την παλαιά εμπιστοσύνη και σχέση με την Τουρκία. Με τη λογική αυτή, ο γεωπολιτικός έλεγχος της Κύπρου από την Τουρκία, έστω σε συγκυριαρχία, ντε φάκτο, με τους Βρετανούς, δεν είναι επιθυμητός από το Ισραήλ, αντίθετα με τη στάση που τήρησε κατά την προώθηση του σχεδίου Ανάν, όταν οι Τουρκο-Ισραηλινές σχέσεις ήταν ανέφελες.

      Σήμερα έχει κάθε συμφέρον να προωθήσει τη στρατηγική σύγκλιση και συνεργασία με την Ελλάδα και την Κύπρο. Είναι ενδεικτικές, από την άποψη αυτή, οι κοινές αεροναυτικές ασκήσεις με την Κύπρο στις 13-15 Φεβρουαρίου.

      Η Αμερικανική όμως πολιτική, ασκώντας πιέσεις στον αδύνατο κρίκο της συμμαχίας, που είναι οι ενδοτικές πολιτικές ηγεσίες στην Κύπρο και την Ελλάδα και προτάσσοντας γι’αυτές την προσέγγιση με την Τουρκία, υπονομεύουν την προοπτική και την αξιοπιστία μιας τέτοιας τριπλής συγκλίσεως και πιέζουν το Ισραήλ προς την αποκατάσταση των σχέσεων με την Άγκυρα.

Τί θα Σήμαινε για την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση

μια «Λύση» Δικέφαλου  Κράτους;

      Πολλοί βαυκαλίζονται, όπως και πριν για το σχέδιο Ανάν, ότι το Ευρωπαϊκό πλαίσιο θα λειτουργήσει περιοριστικά και θα μετριάσει τις απαράδεκτες πλευρές ενός κακού σχεδίου «λύσεως».

      Η εφαρμογή πρωτογενούς Ευρωπαϊκού δικαίου για τη «λύση», δεν θ’αφήσει, δυστυχώς, πολλά περιθώρια προς μια τέτοια κατεύθυνση. Αντιθέτως, η ένταξη δύο «ίσων» και «κυριάρχων» κρατών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα βάλει από την πίσω πόρτα στην ΕΕ, μέσω του Τ/Κ κρατιδίου, την Τουρκία στην Ευρώπη, εφόσον θα έχει αποφασιστικό λόγο για τη ψήφο της Κύπρου. Το Τουρκοκυπριακό κρατίδιο θα γίνει ο μπαϊρακτάρης (σημαιοφόρος) της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

      Σύμφωνα με τις συγκλίσεις που επιτεύχθησαν, με τις υποχωρήσεις Χριστόφια, το υπουργείο Εξωτερικών της Κύπρου θα διχοτομηθεί σε υπουργείο Εξωτερικών και σε Υπουργείο Ευρωπαϊκής Ενώσεως, για να πάρει το κάθε κρατίδιο από ένα υπουργείο και ν’αλλάζουν εκ περιτροπής. Η Τουρκική πλευρά, το 18% δηλαδή του πληθυσμού, διεκδικεί επίσης τις μισές σημαντικές πρεσβείες και τις μισές υψηλές θέσεις σ’όλη τη δημόσια ομοσπονδιακή υπηρεσία.

      Η Κύπρος, με άλλα λόγια, έδωσε αγώνα για να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις, που μπορεί να έχει κανείς σήμερα γι’αυτήν, για να μην έχει τα δικαιώματα που έχουν όλοι οι Ευρωπαίοι και για να μετατραπεί σε ενεργούμενο της Άγκυρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω των ισοτίμων Τουρκοκυπρίων και της επαίσχυντης «λύσεως», που σχεδιάζεται.

Η Άγκυρα Θέλει Τώρα Επειγόντως Λύση για να Μπει, Εκτός των Άλλων, Λεόντειος Συνέταιρος στο Φυσικό Αέριο της Κύπρου

      Ο πρώην Πρόεδρος Χριστόφιας άνοιξε την πόρτα, με πρόσχημα τους Τουρκοκυπρίους, για να νομιμοποιηθούν Τουρκικές αξιώσεις στο φυσικό αέριο της ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου, ακόμη και πριν τη λύση του Κυπριακού. Ο ξένος παράγων άρπαξε την ευκαιρία για να χρησιμοποιήσει το φυσικό αέριο ως καταλύτη για «λύση». Εάν επρόκειτο για μια λύση, που θα διεσφάλιζε τα βασικά συμφέροντα και των Ελληνοκυπρίων, θα ήταν κατανοητό. Στην πραγματικότητα όμως, η δήθεν «λύση» θα υφαρπάξει από την Κύπρο τον έλεγχο του φυσικού αερίου της, πριν προλάβει να το αξιοποιήσει και να ενισχύσει την οικονομική και τη διπλωματική της θέση.

      Ειδικότερα η Άγκυρα εγείρει τρεις αξιώσεις σχετικά με το φυσικό αέριο της Κύπρου:

·        μερίδιο για τους «ισότιμους» Τουρκοκυπρίους

·        εξαγωγή του φυσικού αερίου της Κύπρου, με αγωγό μέσω Τουρκίας

·        οριοθέτηση της ΑΟΖ της Κύπρου, με βάση τις δικές της γνωστές απόψεις και θέσεις. Η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας θα δημιουργούσε μια νέα κατάσταση. Η Κύπρος θα ήταν δέσμια της σύμφωνης γνώμης και του βέτου της Τουρκοκυπριακής πλευράς.

Οι Επιπτώσεις για το Μέλλον

του Κυπριακού Ελληνισμού και την Ελλάδα

      Η επιβολή μιας απαράδεκτης «λύσεως» στην Κύπρο, με τη μορφή ενός δικέφαλου κράτους, με τρικέφαλη κυριαρχία και ιθαγένεια, και με αυτοκαταστροφική συνέργεια, στρατηγική μυωπία και απουσία γεωπολιτικής αντιλήψεως της Κυπριακής ηγεσίας αλλά και της πολιτικής ηγεσίας στην Αθήνα, θα ήταν μια τραγική κατάληξη ενός αιώνα σχεδόν αγώνα της Κύπρου για ελευθερία και ανεξαρτησία.

      Θ’αποτελούσε στρατηγική νίκη για την Άγκυρα και πολύ επικίνδυνο προηγούμενο για τις διεκδικήσεις της στον άλλο Ελληνικό χώρο. Ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν θα είχε, σε μια τέτοια περίπτωση, πραγματική ελευθερία και ανεξαρτησία. Θα ήταν όμηρος της Άγκυρας, υπό την επίφαση μιας δήθεν ομοσπονδίας, που θα ήταν στην πραγματικότητα λεόντεια συνομοσπονδία. Όχι μόνο, άλλωστε, με τους Τουρκοκυπρίους αλλά, μέσω αυτών, και με την Άγκυρα, που τους ελέγχει πολιτικά, δημογραφικά, μέσω των εποίκων, και στρατιωτικά.

      Η ευθύνη ανήκει τώρα στον Κυπριακό λαό αλλά και σ’ολόκληρο τον Ελληνισμό να αποτρέψει μια τέτοια καταστροφική «λύση».

___________________________

*Περικλής Νεάρχου είναι Πρέσβυς ε.τ.