ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Πρωτοβουλία


Διαλόγου


για ένα


Νέο Ουμανισμό (www.infonewhumanism.blogspot.com)

Ο αμερικανονατοϊκός ιμπεριαλισμός με όργανό του το φασιστικό κράτος του Ισραήλ βρήκε ως πρόσχημα τη Χαμαάς για να ξεμπερδεύει οριστικά με το παλαιστινιακό ζήτημα, οργανώνοντας τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, έχοντας εξασφαλίσει την ανοχή όλων των μεγάλων δυνάμεων του κόσμου.

Όμως κανένα από τα σχέδια της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης, για την περιοχή της Μέσης Ανατολής και όχι μόνο, δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αν οι ολιγαρχικές-αντιδραστικές -φασιστικές κυβερνήσεις των αραβικών χωρών δεν διασπούσαν το αραβικό έθνος με διάφορα δήθεν θρησκευτικά προσχήματα και δεν καταπίεζαν τους αραβικούς Λαούς, γιατί ποιός μπορεί να πιστέψει πως μπροστά σε ένα ενωμένο προοδευτικό αραβικό έθνος θα μπορούσε το Ισραήλ και ο αμερικανονατοϊκός ιμπεριαλισμός να διαπράττουν όλα αυτά τα εγκλήματα κατά του πολιτισμού και της ανθρωπότητας;
Αυτή την παράμετρο δεν μπορούμε πιά να την αγνοούμε, γιατί όσο αυτά τα αντιδραστικά φασιστικά καθεστώτα που λεηλατούν με τον αμερικανονατοϊκό ιμπεριαλισμό τον πλούτο της περιοχής και καταδυναστεύουν τους Λαούς του αραβικού έθνους, δεν ανατρέπονται, τόσο το παλαιστινιακό ζήτημα θα διατηρείται ανοιχτό για να ελέγχεται ολόκληρη η περιοχή της Μέσης Ανατολής και γενικότερα της Ευρασίας, αλλά και μέσω του αραβικού πετρελαίου η παγκόσμια οικονομία.

Με αυτή την έννοια ο αγώνας των Παλαιστίνιων είναι και αγώνας ολόκληρης της προοδευτικής ανθρωπότητας και η Παλαιστίνη είναι το σημείο σύγκρουσης μεταξύ των αντιδραστικών-ιμπεριαλιστικών και των προοδευτικών- αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Σ' αυτόν ακριβώς τον αγώνα διαπιστώνει κανείς καθημερινά πως η αραβική μπουρζουαζία χρειάζεται και χρησιμοποιεί έμμεσα αλλά αποφασιστικά το φασιστικό ισραηλινό κράτος για να διατηρείται στην εξουσία σε βάρος των συμφερόντων του αραβικού έθνους και των αραβικών Λαών, αλλά και των Λαών της ευρύτερης περιοχής.
Αυτή την πραγματικότητα είναι άμεση ανάγκη να τη συνειδητοποιήσουν οι αραβικοί Λαοί και να συνδέσουν τον καθημερινό αγώνα τους ενάντια στον ισραηλινό φασισμό με τον αγώνα τους για την ανατροπή των θεοκρατικών, μοναρχικών αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων, ξεπερνώντας τις όποιες μεταξύ τους τεχνητές αντιθέσεις και τις εμφυλιοπολεμικές αδελφοκτόνες συγκρούσεις.

Για να κατανοήσουν όμως αυτή την πραγματικότητα όλοι οι αραβικοί Λαοί χρειάζονται τη βοήθεια και την αλληλεγγύη όλων των Λαών του κόσμου και πρώτα-πρώτα των Λαών της Ευρώπης, οι οποίοι υφίστανται άμεσα τις συνέπειες του αραβοαμερικονοϊσραηλινού φασισμού στη Μέση Ανατολή.

Και αυτός ο αγώνας αλληλεγγύης προς το Λαό της Παλαιστίνης μπορεί και πρέπει να είναι μέρος του δικού μας καθημερινού αγώνα για μιά προοδευτική Ελλάδα, για μια προοδευτική Ευρωπαϊκή Ένωση , για ένα καλύτερο κόσμο :

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΟΙ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΙ

ΕΞΩ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΑ, ΜΟΝΑΡΧΙΚΑ, ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΑ , ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΑΡΑΒΙΚΑ ΚΕΘΕΣΤΩΤΑ

Η ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ

ΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ-ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό
Κώστας Λάμπος

Ο ΥΠΑΡΚΤΟΣ "ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ" ΠΕΘΑΝΕ, Ο ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΖΑΛΙΖΕΤΑΙ. ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ;

Ο Μπαράκ Ομπάμα μπορεί να είναι ο τελευταίος πρόεδρος των ΗΠΑ;*

Το λόμπι των «κρατιστών» στις ΗΠΑ, ετοιμάζει τον στρατό , για να αντιμετωπίσουν τις επερχόμενες ταραχές,και την πιθανή διάλυση.

Γράφει ο Σπύρος Χατζάρας

Όταν η Καρδιά του «συστήματος» βρίσκεται σε σοβαρή κρίση, οι «παθολόγοι» του Tavistock Institute, συνιστούν, « να πάρετε έναν πόλεμο». Στις περιπτώσεις που «το φάρμακο», δεν είναι έτοιμο η θεραπεία μπορεί να αρχίσει με «μια σοβαρή πολιτική κρίση» ,κάθε 4 ώρες.

Στις ΗΠΑ, οι έφηβοι έχουν πάψει να «κάνουν όνειρα» εδώ και πολλά χρόνια. Σχετικά πρόσφατα, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους, εκατοντάδες χιλιάδες έχουν χάσει τα σπίτια τους, εκατομμύρια άλλοι έχουν χάσει τις καταθέσεις τους, σε «επενδυτικά πατσαβουρόχαρτα», και εκατομμύρια πεινάνε.

Ωστόσο, τα «παιδιά που έχασαν τα όνειρά τους», δεν βρίσκονται στους δρόμους της Νέας Υόρκης, του Σικάγο, του Σηάτλ με μολότοφ, να καίνε αυτοκίνητα, και μαγαζιά.
Ίσως επειδή, ο Μεγάλος Αδελφός και το Tavistock Institute, αγρυπνούν. Βρήκαν την διπλή παραλλαγή Ομπάμα-Χίλαρι, την έπαιξαν 1-2-Χ, και προς το παρόν. όλοι περιμένουν, μήπως δουν και αυτοί, το όνειρο του Ομπάμα.

Ένας παλιός γνωστός από τη Μόσχα ,ο Igor Panarin, (καθηγητής τότε, και τώρα πρύτανης της ρωσικής διπλωματικής Ακαδημίας), είχε προβλέψει το 1998 σε ένα επικοινωνιακό συνέδριο στην Αυστρία, την κατάρρευσή και τη διάλυση των Ηνωμένων Πολιτειών.

Τώρα τον θυμήθηκαν, και τον κυνηγάνε τα ΜΜΕ για συνεντεύξεις.

Η ανάλυση του Panarin, όπως μου την είχε αναπτύξει , ήταν στηριγμένη σε τετράγωνη λογική. Η οικονομική ανάπτυξη, με βάση τα κέρδη από τους τόκους, και τις υπεραξίες των χρεογράφων, δεν μπορούσε να είναι γραμμική αλλά κυκλική. Η βουλιμία των τοκογλύφων ( τραπεζιτών) και η αίσθηση της μονοκρατορίας, (μετά τη νίκη επί της Σοβιετικής Ενώσεως), αλλά και η ψευδαίσθηση ότι η επέκταση στις «παγκόσμιες αγορές» θα απορροφούσε τον «αέρα», θα οδηγούσε το κατεστημένο της «ανατολικής ακτής» στα ίδια λάθη του 1929.

Το νέο κράχ ήταν επιστημονικά αναμενόμενο. Και προβλέψιμο.

Η διαφορά του τότε, με το τώρα, είναι ότι στον παγκόσμιο οικονομικό στίβο, η «τροτσκιστική παρέα» Νέας Υόρκης-Λονδίνου, δεν έχει δίπλα της τη «Βρετανική Αυτοκρατορία», και δεν ελέγχει τις πρώτες ύλες.

Η καταχρεωμένη υπερδύναμη, (ΗΠΑ) σύμφωνα με το γεωπολιτικό θεώρημα πού λέει ότι, όταν μια μεγάλη δύναμη συσσωρεύει χρέος, αυτό οδηγεί τελικώς είτε σε μακροχρόνια υψηλό πληθωρισμό είτε σε (παγκόσμιο) Πόλεμο, θα έπρεπε να οδηγηθεί σε, έναν « πληθωρισμό Βειμάρης», ή να λάβει «έκτακτα μέτρα».

Οι περιφερειακές προσπάθειες, ( «11η Σεπτεμβρίου» , « Παγκόσμιος Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», « Αφγανιστάν», «εισβολή στο Ιράκ», « κρίση στον Καύκασο», αλλά και «κατάρρευσή χρηματιστηρίων στην άπω Ανατολή», « κερδοσκοπία με το πετρέλαιο, τα τρόφιμα και τα φάρμακα», δεν μπόρεσαν να διορθώσουν τα βασικά στοιχεία της κρίσης, και όπως και το 1929, τρύπησαν τη φούσκα, βγάζοντας από την « πρίζα», την Lehman Brothers, για να τα φάνε οι από τους δανειστές τους και να ξεφύγουν από τον οικονομικό τους. έλεγχο δημιουργώντας παράλληλα το «σκηνικό», για μια νέα παγκόσμια οικονομική Τάξη .

Βασικά για να διαγράψουν το χρέος τους , ακολουθώντας τις πρωτότυπες ιδέες των Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών, που διέλυσαν τη χώρα τους για να αποφύγουν να αποπληρώσουν το συσσωρευμένο εξωτερικό χρέος.

Η Ουάσινγκτον για να αποφύγει την αποπληρωμή του χρέους της, θα το απαξιώσει με τον πληθωρισμό το δολάριο που θα ρίξει κατακόρυφα την αξία του. Τα ομόλογα που κατέχουν η Κίνα και η Ιαπωνία θα απαξιωθούν και θα αποπληρωθούν με το νέο νόμισμα το «Αμέρο», της NAFTA , που έχει συμφωνηθεί από το 2006 με τον Καναδά και το Μεξικό. Παράλληλα ορισμένοι θεωρητικοί προτείνουν, ένα νέο κανόνα του χρυσού, υπολογίζοντας την ουγιά σε 8-9000 δολάρια. Η προτεινόμενη η επιθυμητή ισοτιμία, είναι δηλαδή 1 ευρώ με 140 δολλάρια.

Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο μηδέν.

Η Κίνα έχει τα μεγαλύτερα συναλλαγματικά αποθέματα, και είναι ο μεγαλύτερος δανειστής των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεύτερος δανειστής είναι η Ιαπωνία. Η Ρωσία όπως και οι άλλες πετρελαιοπαραγωγές χώρες, κατέχει και διατηρεί, δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων δολάρια.

Οι ΗΠΑ και οι Τραπεζίτες της ανατολικής ακτής, αναζητούν, μια νέα διεθνή συμφωνία ,με κέντρο το ΔΝΤ. Μόνο που τα κεφάλαια για τη μετατροπή του σε κέντρο του διεθνούς συστήματος, δεν μπορούν πια να προέλθουν από τις ΗΠΑ, που απευθύνθηκαν στην Κίνα, την Ιαπωνία, τη Ρωσία, και την Ευρώπη, ( με αυτή τη σειρά) για να προσφέρουν τα κεφάλαια. Επομένως οι ΗΠΑ θα πάψουν να είναι ο παγκόσμιος ρυθμιστής, τα θα αντικατασταθούν από την Κίνα τη Ρωσία και ίσως την Ιαπωνία. Τότε οι «τραπεζίτες» θα αλλάξουν υπηκοότητα, και οι τράπεζες, έδρα. Η παγκοσμιοποίηση, (του τραπεζικού κεφαλαίου) θα μείνει ζωντανή.
Σε αυτά τα σχέδια, της παγκοσμιοποίησης των τραπεζιτών, αντιδρούν οι «αμερικανόφρονες», δηλαδή οι υποστηρικτές του εθνικού κράτους, που βρίσκονται βασικά στις ένοπλες δυνάμεις και τις μυστικές υπηρεσίες, αλλά και στις κοινωνικές οργανώσεις που μάχονται την παγκοσμιοποίηση . Η δύναμή τους φάνηκε στην καταψήφιση από το Κογκρέσο του πρώτου πακέτου Πόλσον.

Στο διαδίκτυο μπορεί να βρει κανείς εκατοντάδες ιστοσελίδες και χιλιάδες « χώρους διαλόγου» που καταγγέλλουν το «Αμέρο» ως αντί αμερικανική συνωμοσία, και προβλέπουν ότι με την εισαγωγή του θα καταλυθεί το αμερικανικό κράτος και η ομοσπονδία.

Ο Igor Panarin σε συνέντευξη του στην Izvestia (24 Νοεμβρίου) σημείωσε: «Το δολάριο δεν καλύπτεται από τίποτα, το αμερικανικό εξωτερικό χρέος αυξάνεται σαν χιονοστιβάδα. Αυτή η κατάσταση δημιουργεί μια πυραμίδα, η οποία πρέπει να καταρρεύσει. Η οικονομική κρίση θα επιδεινωθεί, η ανεργία θα αυξηθεί και οι άνθρωποι θα χάσουν τις αποταμιεύσεις τους. Η λαϊκή δυσαρέσκεια θα αυξάνεται , αν και προς το παρόν συγκρατείται από την ελπίδα ότι ο Μπαράκ Ομπάμα μπορεί να κάνει θαύματα. Μετά την άνοιξη, όμως , θα είναι σαφές ότι δεν υπάρχουν θαύματα. Ο πληθωρισμός, η ανεργία και φτώχεια , θα οδηγήσουν στην κοινωνική αναταραχή, και τότε θα ενεργοποιηθούν οι παράγοντες που θα προκαλέσουν την αποσύνθεση της χώρας»
Ίσως δηλαδή, ο Μπαράκ Ομπάμα να είναι ο τελευταίος πρόεδρος των ΗΠΑ .

Σύμφωνα με την ανάλυση του Παναρίν, η πολιτεία του Τέξας, στην οποία η αυτονομιστικές «σκέψεις» είναι πάντα επίκαιρες, και η δυτική ακτή, όπου πλειοψεί πια η κινεζική κοινότητα, και ο Ισπανόφωνος ( πλέον) Νότος, είναι τα πιο « θερμά σημεία».Ο Παναρίν, υπογράμμισε μάλιστα ( και αυτό έχει ξεχωριστή σημασία) ότι η Κίνα, εφαρμόζει συγκεκριμένη πολιτική προσέγγισης της κοινότητας της δυτικής ακτής. Εάν ξεκινήσουν οι αυτονομιστικές πολιτικές , τότε, η αγγλοσαξωνική Ανατολική Ακτή, θα διαλέξει το δικό της δρόμο, και θα πρέπει οι πολιτείες που είναι κοντά στον Καναδά και το Midwest, να διαλέξουν « με ποιους θα παν και ποιους θα αφήσουν».
Το πιο εκπληκτικό, είναι ότι θέτει, ζήτημα κυριότητας της Αλάσκας, τονίζοντας ότι ο Τσάρος δεν την πούλησε αλλά την μίσθωσε, και γι' αυτό « η Ρωσία θα μπορούσε να απαίτηση την επιστροφή της, με τη λήξη της μισθώσεως».

Η λύση για τους «Τροτσκιστές τραπεζίτες » της ανατολικής ακτής, είναι, όπως καταγγέλλουν οι « πατριώτες», η αντικατάσταση των ΗΠΑ από τις «Ενωμένες Πολιτείες της Βορείου Αμερικής», την North American Union.(NAU),
την πολιτική ομπρέλα δηλαδή της NAFTA.

Λίγο πριν την λαϊκή «επανάσταση» στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το Χόλιγουντ είχε «προειδοποιήσει», ( όπως πάντα), με την ταινία Soylent Green (1973), που εκτυλίσσονταν στη Νέα Υόρκη το 2022 μχ. Ο « κατακλυσμός» και η «καταστροφή» όμως, ήρθε κάπως πιο γρήγορα.
Η «διάλυση» , που βλέπουν στη Μόσχα ότι έρχεται, έχει γίνει αντιληπτή φυσικά και στις ΗΠΑ.

Το ιδιωτικό και διακομματικό, Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών (Center for Strategic and International Studies -CSIS) ,του Δημοκρατικού, τέως γερουσιαστή Σάμ Νάνν ( Sam Nann), κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο, μια έκθεση 52 σελίδων , την οποία υπογράφει ο απόστρατος συνταγματάρχης Nathan Freier, και η οποία επισημαίνει ότι «ο αμερικανικός στρατός πρέπει να προετοιμαστεί για την προστασία του κράτους (των ΗΠΑ) σε ομοσπονδιακό επίπεδο, προκειμένου να καταστείλει τυχόν «βίαιη, στρατηγική αποδιοργάνωσης εντός των Ηνωμένων Πολιτειών», η οποία είναι δυνατόν να προκληθεί από «μια αιφνίδια οικονομική κατάρρευση» ή από την « κατάρρευση της υφιστάμενης πολιτικής και νομικής τάξης».

Η έκθεση ήταν προφανώς σε γνώση των Ρώσων , διότι ο πρύτανης της διπλωματικής ακαδημίας της Μόσχας Igor Panarin, σε συνέντευξή του στο περιοδικό NIN του Βελιγραδίου (4 Δεκεμβρίου 2008), τόνιζε ότι «η πολιτική διαμάχη στις Ηνωμένες Πολιτείες, διεξάγεται ανάμεσα στους υποστηρικτές του κράτους, και τους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης».

Οι «υποστηρικτές του κράτους», επομένως, όπως ο Σάμ Νάνν, (που έχει την πολιτική κληρονομιά του Κάρλ Βίνσον (Carl Vinson), ετοιμάζονται να αντιδράσουν, και τα σχέδιά τους τα κοινοποιούν, στους χώρους που κινούνται οι ομοϊδεάτες τους. Δηλαδή στο στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες.
Από την άποψη αυτή η πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ, έχει ομοιότητες με την Σοβιετική Ενωση, πριν την κατάρρευση, όταν η KGB και ο στρατός, προετοιμάζονταν για την «επόμενη μέρα».
Η έκθεση του ινστιτούτου του κ. Νάνν. έχει διοχετευτεί στα ανώτατα στρατιωτικά κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων, στους επικεφαλής των μυστικών και υπηρεσιών (CIA,DIAκλπ), το FBI , και στις ομοσπονδιακές υπηρεσίες πολιτικής προστασίας , Και υπογραμμίζει ότι «από την στιγμή που υπάρξει εκδήλωση οργανωμένης βίας εναντίον των τοπικών, πολιτειακών και εθνικών αρχών, και οι τοπικές αρχές δεν έχουν την δυνατότητα να επαναφέρουν την τάξη και να προστατεύσουν τους ευπαθείς πληθυσμούς, το Υπουργείο Άμυνας θα πρέπει να κληθεί να καλύψει το κενό».

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όπως υπογραμμίζεται στην έκθεση, θα αλλάξει ουσιαστικά και θα επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητες της εσωτερικής αλλά και εξωτερικής πολιτικής της αμερικανικής κυβέρνησης. «Η κοινωνική βία εντός των Ηνωμένων Πολιτειών θα αναγκάσει τις ένοπλες δυνάμεις να προσανατολιστούν στην αντιμετώπιση της εσωτερικής απειλής για να επαναφέρει την εσωτερική τάξη και την ασφάλεια, και αυτό θα μεταβάλει τις μέχρι τώρα προτεραιότητες, και την ιεράρχηση των κινδύνων » .
Η αμερικανική κυβέρνηση και το αμυντικό σύστημα που έχουν «επαναπαυθεί με την υφιστάμενη μακροχρόνια εσωτερική τάξη θα αναγκαστούν γρήγορα να εγκαταλείψουν κάποιες ή τις περισσότερες εξωτερικές δεσμεύσεις, προκειμένου να ανταποκριθούν άμεσα στην αυξανόμενη ανασφάλεια στο εσωτερικό της χώρας», υπογραμμίζει η έκθεση του CSIS.

_______________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:

http://deltio11.blogspot.com

H ελπίδα για μια επιστροφή στον κοινωνικοπολιτικό κεϋνσιανισμό της δεκαετίας του ’70, είναι μια ψευδαίσθηση.

Χρηματιστική κρίση: λυγίζοντας και διαλύοντας




του ROBERT KURZ


(www.monthlyreview.gr, 16/12/2008)


Οι κυβερνήσεις εξακολουθούν να προσποιούνται ότι διαχειρίζονται επιτυχώς την κρίση. Υποστηρίζουν ότι «ανορθόδοξες» κρατικές εγγυήσεις αποτελούν τα σωσίβια για την κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ενδεχομένως, μόνο ένα «στοχευμένο» πρόγραμμα με ουδέτερα, ως προς το κόστος τους, μέτρα θα αποτύχει να αποφύγει κατάρρευση της οικονομίας.Επισήμως, αυτή είναι ακόμα μια ήπια ύφεση προσδιοριζόμενη με μηδενική ή αρνητική ανάπτυξη δύο ή τριών τετραμήνων. Στην πραγματικότητα, το κράτος έχει δώσει υποσχέσεις χωρίς να διασφαλίζει τίποτα.

Η προσδοκία ότι η «οικοδόμηση εμπιστοσύνης» θα ενισχυθεί με τον τρόπο αυτό, κάνοντας αχρείαστες όλες τις εγγυήσεις, είναι ψευδής. Οι εγγυήσεις μπορεί να αναιρεθούν την κατάλληλη στιγμή. Η επονομαζόμενη πραγματική οικονομία έχει εδώ και πολύ καιρό μετατραπεί σε ένα συστατικό στοιχείο του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η πρόσφατη κρίση στην Opel δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση που οφείλεται στην ξαφνική κατάρρευση της μητρικής εταιρίας General Motors. Οι τράπεζες ωραιοποιούν τους ισολογισμούς όλων των αυτοκινητοβιομηχανιών. Τα τμήματα leasing των τραπεζών είναι επισφαλή, παράλληλα με την εμπλοκή τους στη χρηματοπιστωτική φούσκα.Αυτό αληθεύει και με τις βιομηχανικές επιχειρήσεις. Στη δεκαετία του ’80 η Siemens περιγράφονταν ειρωνικά ως μια «τράπεζα με ένα τμήμα ηλεκτρονικών». Ενώ η πιστωτική κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος είναι άμεση, η χρηματοπιστωτική κρίση αγκαλιάζει τώρα τις βιομηχανικές επιχειρήσεις σταδιακά. Μόνο για να ενισχύσει τα ισοζύγιά του, το κράτος πρέπει να εξαντλήσει τα όρια της πιστωτικής του δυνατότητας. Βέβαια, τίποτα δεν γίνεται για να προωθηθεί η πώληση ακόμα και ενός νέου αυτοκινήτου, ενός εργοστασίου ηλεκτρισμού ή ενός κομπιούτερ. Η οικονομία των ελλειμμάτων των προηγούμενων ετών επιβίωσε μόνο χάρη στις χρηματοπιστωτικές κρίσεις οι οποίες τώρα σπάζουν.

Όταν το ΔΝΤ προβλέπει τη μεγαλύτερη παγκόσμια κατάρρευση μετά το 1945, αυτό υποδεικνύει μια ύφεση η οποία ξεπερνάει τα όρια του παραδείγματος της «ήπιας ύφεσης» και καθιστά αστείο τον τρόπο σκέψης με τετράμηνα. Η καπιταλιστική προσπάθεια χρηματοπιστωτικής αναζωογόνησης κεϋνσιανού τύπου με χρήμα να διοχετεύεται στη μαύρη τρύπα του αφερέγγυου τραπεζικού συστήματος και των βιομηχανικών επιχειρήσεων, δεν είναι πλέον αρκετό.Οι εξειδικευμένες απόψεις των «σοφών της οικονομίας» υποστηρίζουν ότι η αναζωογόνηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος έχει ήδη επιτευχθεί. Από την άλλη πλευρά, ασκείται κριτική στις κυβερνήσεις για το ανεπαρκές οικονομικό τους πρόγραμμα. Οι δημόσιες επενδύσεις και η στήριξη των ιδιωτικών επενδύσεων αναμένεται να αυξηθούν χωρίς να δίνεται σημασία στα ελλείμματα. Με δεδομένη την υφεσιακή πραγματικότητα, αυτό θα γίνει δυνατόν μόνο μέσω ενός πληθωρισμού ο οποίος πυροδοτείται μέσω της νομισματικής πολιτικής.

Επομένως, η ελπίδα για μια επιστροφή στον κοινωνικοπολιτικό κεϋνσιανισμό της δεκαετίας του ’70, είναι μια ψευδαίσθηση.Δίχως να προκαλεί έκπληξη οι «ειδικοί» θα εντείνουν ταυτόχρονα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική για την αγορά εργασίας. Η προστασία απέναντι στις παράνομες απολύσεις θα εξαλειφθεί και τα αξιολύπητα προγράμματα για τον ελάχιστο μισθό θα αναιρεθούν. Τα επιδόματα εργασίας θα περικοπούν και θα καταργηθεί η επέκτασή τους στους μεγαλύτερους εργαζόμενους. Η υποβοήθηση του κεφαλαίου γίνεται προτεραιότητα και οι περιβαλλοντικοί στόχοι της ΕΕ περικόπτονται συμβαδίζοντας με τις απαιτήσεις των οργανώσεων των εργοδοτών. Αντί να αυξήσει το λαϊκό εισόδημα, η χρηματοδότηση από το κράτος των επενδύσεων των επιχειρήσεων αναμένεται να αναζωογονήσει τις εθνικές οικονομίες.

Το σχέδιο έχει διατυπωθεί για τη διά του κράτους επιβίωση του νεοφιλελευθερισμού διά του λυγίσματος και της διάλυσης. Αν μια τυχοδιωκτική χρηματοπιστωτική πολιτική είναι αναπόφευκτη, τότε γιατί αυτή θα πρέπει να γίνει εις βάρος των διευρυνόμενων «εργαζομένων φτωχών»; Η πολιτική ελίτ αντιμετωπίζει προβλήματα νομιμοποίησης, από την περίοδο της μείωσης της ανάπτυξης και αυτά θα εκδηλωθούν στις επόμενες εκλογές. Αν η ύφεση βαθύνει, κανένας κλασικός πελατειακός συμβιβασμός δεν θα είναι πλέον εφικτός.Επομένως, τα «κόμματα του λαού» θα δραπετεύσουν σε ένα φαντασιακό «κέντρο» το οποίο ελπίζουν ότι θα ανεχθεί τη σκληρή αντικοινωνική διαχείριση της κρίσης σφίγγοντας τα δόντια, για να μπορέσει να επιβιώσει.Το γενικό πολιτικό τοπίο αλλάζει. Οι διασώστες του συστήματος θα διαμορφώσουν μια δικομματική δεξιόστροφη συμμαχία έκτακτης ανάγκης, η οποία θα υλοποιήσει έναν παράδοξο «νεοφιλελεύθερο χρηματοπιστωτικοκεϋνσιανισμό», μέχρι το πικρό τέλος...
Περισσότερα:

http://www.lebenshaus-alb.de/magazin/005372.html

Ο ΟΜΠΑΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ , ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟΥ ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ

Προεδρία Ομπάμα:

η τραγωδία

μιας χαμένης

ιστορικής ευκαιρίας;

Αρθρο των:

Henry Giroux

και ΧΡΟΝΗ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ*

Η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα ως 44ου προέδρου των ΗΠΑ υποδηλώνει όχι μόνο μια συντριπτική απόρριψη των αντιδημοκρατικών πολιτικών του Τζορτζ Μπους αλλά και μια στροφή προς ένα νέο πολιτικό όραμα, ένα όραμα που το διακριτικό του γνώρισμα είναι μια μεγαλόψυχη γλώσσα ελπίδας και υπόσχεσης για μια σφύζουσα δημοκρατία. Αλλά τα οράματα, όσο ευγενή και αν είναι, εκτιμώνται τελικά όχι απλώς από την άποψη της ρητορικής αλλά διαμέσου αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ο ενστερνισμός των υπεύθυνων πράξεων. Ναι, η ρητορική μπορεί να προσφέρει ένα αμυδρό φως ελπίδας, αλλά οι πράξεις είναι αυτές που υποδηλώνουν τον αξιόπιστο ενστερνισμό μιας κοινής επιθυμίας για πραγματική και ουσιαστική αλλαγή. Η ρητορική στην προεδρική εκστρατεία του Μπαράκ Ομπάμα, εμψυχωτική και συγκινητική, ήταν «αλλαγή» και «ελπίδα». Οι ενέργειες μέχρι τώρα, βασισμένες στην επιλογή των μελών του προεδρικού του επιτελείου, μόνο σκεπτικισμό αφήνουν για την πορεία της πολιτικής που θα ακολουθήσει ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ.

Οπρώτος σημαντικός διορισμός στον στενό κύκλο του Ομπάμα ήταν αυτός ο Ραχμ Εμάνουελ ως επιτελάρχη στον Λευκό Οίκο. Ο Εμάνουελ δεν είναι μόνο ένας καπάτσος της πολιτικής στην Ουάσιγκτον και με βαθιές ρίζες στις πολιτικές του Κλίντον, αλλά και θερμός υποστηρικτής των παραδοσιακών ισραηλινών/αμερικανικών σχέσεων και ένθερμος υποστηρικτής του πολέμου στο Ιράκ. Ο Ομπάμα έχει περιβληθεί από διανοούμενους που έπαιξαν κύριο ρόλο στη διαμόρφωση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της εποχής Κλίντον, συμπεριλαμβανομένου του Λάρι Σόμερς, ο οποίος θα είναι επικεφαλής του Προεδρικού Οικονομικού Συμβουλίου και στην πορεία του διαδραμάτισε έναν ουσιαστικό ρόλο στην απορρύθμιση του τραπεζικού και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, συμβάλλοντας κατά συνέπεια στην τρέχουσα οικονομική κρίση. (Διετέλεσε και πρόεδρος του Χάρβαρντ 2001-2006, αποχωρώντας μετά από ψηφοφορία έλλειψης εμπιστοσύνης του διδακτικού προσωπικού προς την ηγεσία του.) Υπουργός Εξωτερικών θα είναι η Χίλαρι Κλίντον, άλλο ένα μέλος της σκληροπυρηνικής πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος, που θερμά υποστήριξε τον πόλεμο στο Ιράκ, υπεραμύνεται του δόγματος της «εξαναγκαστικής διπλωματίας» (διπλωματία που στηρίζεται στη χρήση βίας) και δεν χάνει ευκαιρία να τονίζει την ανάγκη της αύξησης των στρατιωτικών δαπανών.

Από την άλλη μεριά, οι σύμβουλοι του Ομπάμα έσπευσαν να συντάξουν έναν κατάλογο με πολιτικές του Μπους που, όπως αναφέρουν οι «New York Times» στις 10 Νοεμβρίου, θα μπορούσαν να ανατραπούν από τις εκτελεστικές εξουσίες του νέου προέδρου. Αυτή είναι μια ευπρόσδεκτη κίνηση που δεν πρέπει να υποτιμηθεί - αν και το CNN έσπευσε να ανακοινώσει αμέσως μετά την επίσκεψη του Ομπάμα στον Λευκό Οίκο και τις συνομιλίες που είχε εκεί με τον Μπους ότι ο νεοεκλεγείς πρόεδρος δεν έχει ακόμα αποφασίσει αν θα ανατρέψει τις πολιτικές του Μπους για το περιβάλλον και γύρω από την έρευνα ανθρωπίνων κυττάρων.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι είναι πολύ νωρίς για να προβλέψουμε τον βαθμό στον οποίο ο Ομπάμα θα προσφέρει όχι μόνο ελπίδα αλλά και νέες πολιτικές που θα οδηγήσουν τις ΗΠΑ σε ένα νέο δρόμο. Αυτό όμως που δεν αμφισβητείται είναι ότι οι μοχλοί πίεσης από τα διάφορα κέντρα εξουσίας και πολιτικών συμφερόντων, που δυστυχώς ήδη εκπροσωπούνται από μέλη του ίδιου του προεδρικού επιτελείου του Ομπάμα, θα παλέψουν επίμοχθα προκειμένου να περιορίσουν τις όποιες προοδευτικές προσπάθειες για αλλαγή στον τρόπο που λειτουργεί η πολιτική στην Ουάσιγκτον.

Κατά συνέπεια, υπάρχουν μεν λόγοι να παραμένει κανείς ενθουσιασμένος με την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα, αλλά θα πρέπει να είναι ταυτόχρονα και ιδιαίτερα επιφυλακτικός μετά τις επιλογές των προσώπων που έκανε για τις θέσεις στο προεδρικό του επιτελείο. Συμβολικά, η εκλογή του είναι μια πρωτοφανής στιγμή στην ιστορική εξέλιξη των αστικών δικαιωμάτων και μια μεγάλη κατάθεση του αντίκτυπου που είχε ο πολιτικός ακτιβισμός της δεκαετίας του '60, ενώ συγχρόνως προσφέρει νέες δυνατότητες για να γίνουν ακόμα πιο σημαντικά βήματα στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη. Πολιτικά, η εκλογή του βάζει φρένο σε πολλές αυταρχικές και αντιδημοκρατικές τάσεις που λειτουργούν μέσα και έξω από τη χώρα, ενώ παράλληλα δημιουργεί τη βάση για μια νέα κριτική των νεοφιλελεύθερων και νεοσυντηρητικών πολιτικών αλλά και δίνει το έναυσμα για τη διεκδίκηση, άλλη μια φορά, και την ενεργοποίηση της γλώσσας, ξανά, του κοινωνικού συμβολαίου και της κοινωνικής δημοκρατίας. Μπορεί η κυβέρνηση Μπους να ήταν αδιάφορη στις πνευματικές ιδέες, τη συζήτηση και τον διάλογο, ήταν όμως λυσσαλέα στο να καταστρέψει τις πολιτικές, κοινωνικές και πνευματικές συνθήκες που θα καθιστούσαν εφικτό τον δημοκρατικό διάλογο. Σε τελική ανάλυση, η κυβέρνηση Μπους ήταν πρόθυμη να θυσιάσει σχεδόν οποιοδήποτε υπόλοιπο της δημοκρατίας για να προαγάγει περαιτέρω τα συμφέροντα των πλουσίων και των ισχυρών, ειδικά εκείνων που είχαν υπό την κατοχή τους εταιρική δύναμη. Η κυβέρνηση Ομπάμα θα αποτύχει εάν δεν συνδέσει την τρέχουσα εταιρική και πιστωτική κρίση με την κρίση της δημοκρατίας και της δηλητηριώδους ανατροπής της από τις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς.

Ηεταιρική εξουσία πρέπει να αντιμετωπιστεί μετωπικά για να έχουν τύχη οι οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις πραγματοποιήσει ο Ομπάμα. Το κοινωνικό κράτος πρέπει να αναστηθεί για άλλη μια φορά ενάντια στην εξουσία και τα συμφέροντα του εταιρικού κράτους και αυτή η μάχη δεν είναι μόνο οικονομική και πολιτική, αλλά πολιτιστική και παιδαγωγική. Φυσικά, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται να κάνουμε είναι να εξιδανικεύσουμε υπερβολικά την εκλογή του Ομπάμα διότι αυτό που πρέπει να καταστήσει σαφές αυτό το ιστορικό γεγονός είναι η ανάγκη για τις διάφορες προοδευτικές και αριστερά προσανατολισμένες ομάδες να ξεπεράσουν τις απομονωμένες απαιτήσεις τους και να διαμορφωθούν ισχυρά προοδευτικά κοινωνικά κινήματα που θα μπορούν να σπρώξουν τον Ομπάμα προς τα αριστερά αντί να του επιτρέψουν να μετακινηθεί προς το κέντρο και τα δεξιά. Αυτό τουλάχιστον πέτυχαν τα κινήματα της δεκαετίας του '60 -και μάλιστα κάτω από πολύ πιο αντίξοες κοινωνικές συνθήκες. Φυσικά, αυτό σημαίνει ότι η Αριστερά πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω από το να ασπαστεί μια γλώσσα κριτικής: θα πρέπει επίσης να συμμετάσχει σε μια συζήτηση ελπίδας, αλλά μιας ελπίδας που είναι συγκεκριμένη, ριζοβολημένη σε πραγματικούς αγώνες και ικανή να σχεδιάσει μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι μια νέα πολιτική φαντασία που θα ενεργοποιήσει και εκείνο το μέρος της κοινωνίας που παραμένει αδιάφορο μέσα στο σύγχρονο σύμπλεγμα του καταναλωτισμού και της αποβλάκωσης των ΜΜΕ. Αυτή η προσπάθεια είναι ιδιαίτερα σημαντική για τους διανοούμενους, τους ανθρώπους της τέχνης και της κουλτούρας και τους εκπαιδευτικούς. Υπάρχει έντονη ανάγκη να ξανασκεφτούμε τη σχέση μεταξύ παιδείας και πολιτικής, της παραγωγής των ιδιαίτερων ειδών θεμάτων ως όρων του αστικού δημοκρατικού βίου και των τρόπων με τους οποίους η τέχνη, η κουλτούρα και η εκπαίδευση έχουν στη σύγχρονη εποχή αναπτυχθεί σε μερικές από τις πιο ισχυρές πολιτικές δυνάμεις της ιστορίας. Η σημαντικότερη πρόκληση για τους διανοούμενους και τους εκπαιδευτικούς στις ΗΠΑ, και στον υπόλοιπο κόσμο, είναι να μετατρέψουν τη μάθηση και την παιδεία στο σύνολό τους σε μια δυναμική διαδικασία που θα έχει ως επίκεντρο τον δημοκρατικό πολίτη. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίσουν σοβαρά την πνευματική και εκπαιδευτική δύναμη ενός πολιτισμού που κατέχει κεντρική σημασία στη διαμόρφωση νέων υποκειμενικοτήτων διαμέσου της παθολογίας του καταναλωτισμού, των αξιών της ελεύθερης αγοράς και του ατομικισμού, αντικαθιστώντας τον σταδιακά με τις αξίες, τις ταυτότητες και τις κοινωνικές σχέσεις της δημοκρατικής πολιτείας.

Στο μέτωπο της εξωτερικής πολιτικής, ο μιλιταρισμός, η υπερεθνικοφροσύνη, ο σοβινισμός και τα φονταμενταλιστικά ιδεολογήματα θα πρέπει τουλάχιστον να περιοριστούν, με δεδομένο το πόσο δύσκολο είναι για οποιονδήποτε πρόεδρο να ανατρέψει ένα αυτοκρατορικό σύστημα με φυσική κλίση στη χρήση ισχύος, καταπίεσης και τρόμου. Πράγματι, από τις σφαγές των Ινδιάνων από τους πρώτους αποίκους έως την αποκρουστική σφαγή περίπου 250.000 Ιρακινών στη διάρκεια του πολέμου του Κόλπου το 1991 και την εισβολή στο Ιράκ το 2003, που έχει έως τώρα κοστίσει τη ζωή σε σχεδόν ένα εκατομμύριο ανθρώπους, η αμερικανική εξουσία έχει λειτουργήσει ως ένα όργανο ιμπεριαλιστικής εξουσίας και υποταγής, ενώ η βία αποτελεί τον κανόνα, μάλλον, παρά την εξαίρεση. Ο Ομπάμα θα δικαιολογούσε τη λαϊκή εντολή που έλαβε αν κάνει σταθερά βήματα να αποσύρει τα στρατεύματα από το Ιράκ, να απομακρυνθεί από το δόγμα αντι-εξέγερσης στο Αφγανιστάν, να ανατρέψει το πυρηνικό αμυντικό πρόγραμμα του Μπους στην Ανατολική Ευρώπη, να ενστερνιστεί την πολύπλευρη διπλωματία και να στηριχθεί περισσότερο στην «ήπια» δύναμη των ΗΠΑ για την επιδίωξη των παγκόσμιων συμφερόντων τους αντί στη χρήση της ωμής βίας, να κλείσει το Γκουαντάναμο και να διακόψει το εμπάργκο στην Κούβα.

Μόνο με μερικές τέτοιες ενέργειες θα εκπληρωθούν οι προσδοκίες του κόσμου για «αλλαγή», που δημιούργησε η ρητορική του Ομπάμα. Σε αντίθετη περίπτωση, η προεδρία του θα αποτελέσει πραγματική τραγωδία μιας χαμένης ιστορικής ευκαιρίας για τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο.

*Ο Henry Giroux είναι καθηγητής στην έδρα Global Television Network στη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών, καθηγητής Πολιτιστικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο McMaster στον Καναδά και ηγετική φυσιογνωμία στον χώρο της ριζοσπαστικής παιδαγωγικής και των πολιτιστικών σπουδών. Ο Χρόνης Πολυχρονίου διετέλεσε για πολλά χρόνια καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων σε διάφορα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και είναι εταίρος του Κέντρου Κριτικής Παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο McGill του Καναδά.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/12/2008