***********************************
Το τέλος της Ευρώπης;
του FRANK FUREDI
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ
http://www.monthlyreview.gr/
(23/01/2008)
Όπως έχω ήδη αναλύσει στο βιβλίο μου Η πολιτική του φόβου, για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή οι ευρωπαϊκές πολιτικές δεν έχουν ένα καθαρό σχέδιο. Δεν έχουν πλέον κάποια αποστολή να εκπληρώσουν. Δεν διαθέτουν ένα καθαρά προσδιορισμένο ή διακριτό περίγραμμα το οποίο θα μπορεί να καθορίζει τις διαδικασίες των καθημερινών αποφάσεων. Αυτός είναι ο λόγος που τόσοι πολλοί Ευρωπαίοι πολιτικοί δυσκολεύονται να απαντήσουν στο ερώτημα: τι σημαίνει να είσαι Ευρωπαίος; Τις τελευταίες δεκαετίες, οι πολιτικές είτε έχουν αγκαλιάσει την Ευρωπαϊκή Ένωση και ψάχνουν να συνδιαμορφώσουν μια «ευρωπαϊκή ταυτότητα», η οποία θα μπορούσε να δώσει κάποιο περιεχόμενο στο δημόσιο βίο. Η απόρριψη του ευρωπαϊκού συντάγματος από τους εκλογείς της Γαλλίας και της Ολλανδίας ανέδειξε την έλλειψη νομιμοποίησης που έχει αυτός ο τεχνοκρατικός θεσμός μεταξύ των λαών της Ευρώπης.
Η παρούσα κατάσταση πολιτικής και πολιτισμικής σύγχυσης δείχνει την έλλειψη στόχου, προοπτικής και σημασίας από το δημόσιο βίο. Και οι περισσότερες κυβερνήσεις προσπαθούν να προσεγγίσουν το πρόβλημα, αποφεύγοντάς το. Η συνειδητή εξύμνηση της διαφορετικότητας είναι η καθαρότερη έκφραση της θολής στρατηγικής τους. Η εξύμνηση της πολλαπλότητας είναι εν πολλοίς μια πράξη χωρίς νόημα, γιατί λέει απλά: «Δεν είμαστε όλοι το ίδιο». Η «διαφορετικότητα» είναι μόνο μια δήλωση ενός γεγονότος – και για να μετατραπεί το γεγονός σε ένα ιδεώδες πρέπει να αποφευχθεί η εμφάνισή του μαζί με τα πραγματικά ιδεώδη. Ειδικότερα, οι πολιτικές της διαφορετικότητας διασώζουν τις εξουσίες από το να περιγράψουν το τι είναι αυτό που καθορίζει τις κοινωνίες τους. Αυτός είναι ο λόγος που η γαλλική πολιτική της αφομοίωσης και η βρετανική αναζήτηση της πολυπολιτισμικότητας έχουν τόσο ίδια αποτελέσματα: και οι δύο πολιτικές αν και επιφανειακά διαφορετικές, προσπαθούν να αποφύγουν το σκληρό ερώτημα του τι σημαίνει να είσαι Βρετανός ή Γάλλος, το οποίο θα έθετε το ερώτημα περί της σημασίας σε μια πιο έντονη μορφή. Ούτε η Βρετανία, ούτε η Γαλλία φαίνονται να είναι ικανές να εμπνεύσουν τους νεαρούς μετανάστες να αγκαλιάσουν τον τρόπο ζωής τους.
Για να το θέσουμε ωμά, η σημερινή Ευρώπη φαίνεται να έχει πολύ λίγες αξίες που αξίζει να μοιραστεί κάποιος. Η διστακτικότητα ορισμένων μεταναστών για ενσωμάτωση αναδεικνύει αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή αυτοί που υποστηρίζουν το ευρωπαϊκό ιδεώδες (ή τουλάχιστον όσοι υποτίθεται ότι το υποστηρίζουν) είναι συχνά αυτοκράτορες χωρίς ρούχα.Ίσως να χρειαζόμαστε τους πολιτισμικούς πεσιμιστές όπως τον Χέυνσον για να μας αφυπνίζουν από την αυταρέσκεια. Τότε όμως, ο πολιτισμικός και πολιτικός πεσιμισμός αποπνέει μόνο μια αίσθηση μοιρολατρίας – και δεν υπάρχει τίποτα ανέκκλητο για το μέλλον της Ευρώπης.
Ευτυχώς, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Ευρώπη σε αυτή την περίοδο δεν είναι τα αποτελέσματα των νόμων της φύσης ή των μη αντιστρέψιμων δημογραφικών δυνάμεων. Η Ευρώπη είναι πολιτικά και όχι φυσικά εξαντλημένη. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ανανεώσουμε τη δημόσια ζωή μέσα από μια συνεχή αναζήτηση για το είδος των κοινωνιών, μέσα στις οποίες θέλουμε να ζούμε. Πρέπει να ενθαρρύνουμε τον αυθεντικό πολιτικό πειραματισμό και να υπερβούμε τον εθισμό μας σε τεχνοκρατικά τετελεσμένα που προωθούν οι ελίτ της ΕΕ. Ας αρχίσουμε με την παραδοχή ότι πράγματι, ο αυτοκράτορας είναι γυμνός.
*******************************
Περισσότερα:
http://www.spiked-online.com/index.php?/site/article/3721
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου