Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ
ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ
Αναδημοσίευση απο το : http://www.tvxs.gr/v1920
Έληξε χτες η διήμερη σύνοδος κορυφής των Λατινοαμερικάνων ηγετών, στην Βραζιλία, στην οποία έλαβαν μέρος ηγέτες ή εκπρόσωποί τους, από 33 χώρες. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη σύνοδο κορυφής του δυτικού ημισφαιρίου η οποία χαιρετίστηκε για τον αποκλεισμό των ΗΠΑ, γεγονός που επισημαίνει την απόφαση της Λατινικής Αμερικής για ανεξαρτητοποίηση από την ηγεμονία της υπερδύναμης.
Η συμμετοχή της Κούβας στην Ομάδα του Ρίο, κάνει ακόμα πιο προφανή αυτή την απόφαση. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες «Η παρουσία της Κούβας είναι ισχυρή απόδειξη του γεγονότος ότι οι ΗΠΑ δεν είναι πια το αφεντικό στη Λατινική Αμερική».
Ο πρόεδρος της Βραζιλίας, Λουίς Ιγνάθιο Ντα Σίλβα, δήλωσε ότι η νοτιοαμερικάνικη ήπειρος βρίσκει τον εαυτό της με την εκλογή προέδρων των τελευταία χρόνια, σαν τον σοσιαλιστή και πρώτο ιθαγενή πρόεδρο της Βολιβίας, Έβο Μοράλες και τον Φερνάντο Λούγο της Παραγουάης, ο οποίος είναι πρώην ιερέας που αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στην υπηρεσία των φτωχών.
«Υπήρξε μια εποχή που νομίζαμε πως ο φίλος μας, Ούγκο Τσάβες, ήταν ολομόναχος. Ποιος θα το φανταζόταν πριν 10 χρόνια ότι μια μέρα ο αγαπητός μας Έβο Μοράλες θα γινόταν πρόεδρος;» δήλωσε ο πρόεδρος της Βραζιλίας.
Την Τρίτη, οι συμμετέχοντες συνέταξαν ειδική δήλωση, με την οποία ζητούν τον τερματισμό των κυρώσεων που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ στην Κούβα, από το 1962.
Ο βολιβιανός πρόεδρος, Έβο Μοράλες, πρότεινε στις χώρες της Λατινικής Αμερικής να αποβάλλουν τους πρεσβευτές των ΗΠΑ από τις χώρες τους, έως ότου πάψει το οικονομικό εμπάργκο προς την Κούβα. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο πρόεδρος της Βολιβίας έδιωξε τον βορειοαμερικάνο πρεσβευτή από τη χώρα, με την κατηγορία στήριξης βίαιων διαδηλώσεων της αντιπολίτευσης.
«Αν οι ΗΠΑ δεν άρουν το εμπάργκο, θα αποσύρουμε τους πρεσβευτές μας, μέχρι η κυβέρνησή τους να παύσει τις οικονομικές κυρώσεις προς τον κουβανικό λαό» δήλωσε ο Μοράλες.
Τόσο ο βενεζουελανός Τσάβες, όσο και ο βολιβιανός Μοράλες εξέφρασαν τις ελπίδες τους για βελτίωση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, με την κυβέρνηση του Μπάρακ Ομπάμα.
Την Τρίτη, ο κουβανός πρόεδρος Ραούλ Κάστρο, απευθυνόμενος στους συμμετέχοντες, είπε ότι οι παρόντες ηγέτες στήριξαν το αίτημα για απαίτηση «παύσης της παράνομης και άδικης πολιτικής καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ανθρώπων μας» από τις ΗΠΑ.
Πολιτικοί αναλυτές που παρακολούθησαν τη σύνοδο κορυφής επισημαίνουν ότι οι Λατινοαμερικάνοι πολιτικοί ήταν για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια τόσο σφοδρά επικριτικοί προς το εμπάργκο των ΗΠΑ.
Τονίζουν ότι το η στάση των συμμετεχόντων είναι μια υγιής πολιτική εξέλιξη για την περιοχή και δεν πρέπει να θεωρηθεί ως απόρριψη των ΗΠΑ, αφού η Λατινική Αμερική επιθυμεί την συνεργασία τόσο με την βορειοαμερικανική υπερδύναμη όσο και με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις του κόσμου – μόνο που πλέον επιθυμεί να το κάνει με δικαιότερους όρους από αυτούς του παρελθόντος.
Η συμμετοχή της Κούβας στην Ομάδα του Ρίο, κάνει ακόμα πιο προφανή αυτή την απόφαση. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες «Η παρουσία της Κούβας είναι ισχυρή απόδειξη του γεγονότος ότι οι ΗΠΑ δεν είναι πια το αφεντικό στη Λατινική Αμερική».
Ο πρόεδρος της Βραζιλίας, Λουίς Ιγνάθιο Ντα Σίλβα, δήλωσε ότι η νοτιοαμερικάνικη ήπειρος βρίσκει τον εαυτό της με την εκλογή προέδρων των τελευταία χρόνια, σαν τον σοσιαλιστή και πρώτο ιθαγενή πρόεδρο της Βολιβίας, Έβο Μοράλες και τον Φερνάντο Λούγο της Παραγουάης, ο οποίος είναι πρώην ιερέας που αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στην υπηρεσία των φτωχών.
«Υπήρξε μια εποχή που νομίζαμε πως ο φίλος μας, Ούγκο Τσάβες, ήταν ολομόναχος. Ποιος θα το φανταζόταν πριν 10 χρόνια ότι μια μέρα ο αγαπητός μας Έβο Μοράλες θα γινόταν πρόεδρος;» δήλωσε ο πρόεδρος της Βραζιλίας.
Την Τρίτη, οι συμμετέχοντες συνέταξαν ειδική δήλωση, με την οποία ζητούν τον τερματισμό των κυρώσεων που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ στην Κούβα, από το 1962.
Ο βολιβιανός πρόεδρος, Έβο Μοράλες, πρότεινε στις χώρες της Λατινικής Αμερικής να αποβάλλουν τους πρεσβευτές των ΗΠΑ από τις χώρες τους, έως ότου πάψει το οικονομικό εμπάργκο προς την Κούβα. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο πρόεδρος της Βολιβίας έδιωξε τον βορειοαμερικάνο πρεσβευτή από τη χώρα, με την κατηγορία στήριξης βίαιων διαδηλώσεων της αντιπολίτευσης.
«Αν οι ΗΠΑ δεν άρουν το εμπάργκο, θα αποσύρουμε τους πρεσβευτές μας, μέχρι η κυβέρνησή τους να παύσει τις οικονομικές κυρώσεις προς τον κουβανικό λαό» δήλωσε ο Μοράλες.
Τόσο ο βενεζουελανός Τσάβες, όσο και ο βολιβιανός Μοράλες εξέφρασαν τις ελπίδες τους για βελτίωση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, με την κυβέρνηση του Μπάρακ Ομπάμα.
Την Τρίτη, ο κουβανός πρόεδρος Ραούλ Κάστρο, απευθυνόμενος στους συμμετέχοντες, είπε ότι οι παρόντες ηγέτες στήριξαν το αίτημα για απαίτηση «παύσης της παράνομης και άδικης πολιτικής καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ανθρώπων μας» από τις ΗΠΑ.
Πολιτικοί αναλυτές που παρακολούθησαν τη σύνοδο κορυφής επισημαίνουν ότι οι Λατινοαμερικάνοι πολιτικοί ήταν για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια τόσο σφοδρά επικριτικοί προς το εμπάργκο των ΗΠΑ.
Τονίζουν ότι το η στάση των συμμετεχόντων είναι μια υγιής πολιτική εξέλιξη για την περιοχή και δεν πρέπει να θεωρηθεί ως απόρριψη των ΗΠΑ, αφού η Λατινική Αμερική επιθυμεί την συνεργασία τόσο με την βορειοαμερικανική υπερδύναμη όσο και με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις του κόσμου – μόνο που πλέον επιθυμεί να το κάνει με δικαιότερους όρους από αυτούς του παρελθόντος.
5 σχόλια:
Οι Αμερικανοί έχουν εδώ την ντούρα και τον Γιώργο
Win-win
του Γιάννη Παπαϊωάννου
ΑΥΤΟΣ Ο ΛΑΟΣ!!! ΑΧ… ΑΥΤΟΣ Ο ΛΑΟΣ…!
Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Από τη μια μεριά, υπάρχει μια κατάσταση που μέσα στην πολυπλοκότητά της τον συνθλίβει.
Του πιέζει τη σκέψη και τη ζωή.
Του αδειάζει την τσέπη και ξέρει πως αυτό και άδικο είναι, αλλά και μονόδρομο δεν αποτελεί.
Του αφυδατώνει από ιδανικά την καθημερινότητά του και το ξέρει, και υπάρχουν στιγμές που οργίζεται.
Του ποτίζουν καθημερινά το τέρας της αβεβαιότητας κι αυτό θεριεύει, κι αυτός το ξέρει.
Ξέρει ακόμα πως κάποιοι φρόντισαν προκαταβολικά να νομιμοποιήσουν τους ληστές του ιδρώτα του και να τους απαλλάξουν με καλοστημένα νομικίστικα τερτίπια από την ευθύνη των εγκλημάτων τους.
Βλέπει στα πρόσωπα των παιδιών του τη γνώση στα σχολειά να στερεύει και δε την χωράει ο νους του αυτή την κατάντια.
Βλέπει τα χρώματα της γειτονιάς του να ξεθωριάζουν, το ίδιο βλέπει να ξεθωριάζει και η πατρίδα του κι αισθάνεται πως δεν ανέχεται άλλο αυτό τον ξεπεσμό.
Βλέπει αξίες να εγκαταλείπονται, να εξαφανίζονται ακόμα και ως λέξεις στις καθημερινές του συναναστροφές…
Βλέπει τις πόλεις να αποκτηνώνονται παραδομένες στις πολυπολιτισμικές και μη συμμορίες…
Βλέπει σύνορα να παραβιάζονται λες και μπαινοβγαίνουν οι γείτονες στο πασχαλιάτικο τραπέζι…
Βλέπει πιλότους – παιδιά δικά του – να αδικοχάνονται.
Κανείς δεν έφταιξε γι αυτό…
Κανένα σχολειό δεν έκλεισε για να καταλάβουν τα παιδιά μας τι θα πει να είσαι ήρωας…
Καμιά σημαία δεν κυμάτισε στη μέση του ιστού της…
Τα βλέπει όλα…
Τα ξέρει όλα…
Αγανακτεί, οργίζεται, έχει και γνώμη για όλα….
Αλλά ποιος νοιάστηκε να την ακούσει αυτή τη γνώμη όπως πλανιέται στα πεζοδρόμια και μέσα στη φασαρία των καφενείων?
Τον αποκαλούν υπερκαταναλωτικό αυτό το λαό… και ίσως να είναι.
Φροντίζουν να είναι υπερδανεισμένος… και σίγουρα είναι.
Του πετάνε και κανένα δόλωμα κάνοντας ευκολότερη την πρόσβαση σε κάποιο από τα όνειρα του (σπίτι, αυτοκίνητο η κάτι διαφορετικό)…
Κι έτσι, κλέβουν την ώρα της κάλπης την ψήφο του στο πιο ανέντιμο και πρόστυχο παζάρι.
Οι μισοί με το ένα χέρι του μοστράρουν όνειρα και με το άλλο χέρι την ίδια στιγμή τα ξεπουλάνε…
Οι άλλοι μισοί επενδύουν στη δικαιολογημένη αγανάκτησή του, αλλά το δρόμο της διεξόδου και κυρίως του ρεαλισμού δε του τον φώτισαν, γι αυτό και δεν κατάφερε να τον ακολουθήσει…
Κι όταν αυτός ο λαός βλέπει τους ανατολικούς του γείτονες, να σχεδιάζουν συστηματικά την «εκ των έσω» εξόντωσή του…
Όταν βλέπει τα βόρεια γειτονόπουλα του, να φτιάχνουν απ το μηδέν την ιστορία τους καπηλευόμενοι τη δική του…
Όταν τους βλέπει να οργώνουν την υφήλιο για να κερδίσουν και τον τελευταίο πόντο σ αυτό το ιδιότυπο διπλωματικό παιχνίδι…
Όταν βλέπει ακόμα και το Ισραήλ να τολμά να επιβάλει την αποχώρηση χωρών από τη διάσκεψη για το ρατσισμό κι ας είναι η τελευταία χώρα σ αυτό τον πλανήτη που δικαιούται να το κάνει…
Τότε αυτός ο λαός λέει μέσα του, αλλά συχνά συχνότατα το λέει και φωναχτά:
ΣΑΣ ΨΗΦΙΖΩ ΧΑΛΒΑΔΕΣ… αλλά είστε άνοστοι και ανίκανοι να σας φάνε ακόμα και τα σκυλιά.
ΣΑΣ ΨΗΦΙΖΩ ΧΑΡΑΜΟΦΑΗΔΕΣ… αλλά δεν περιμένω να μου υπαγορεύετε το δίκιο και το άδικο μονάχα. Τα ξέρω και τα δυό καλύτερα από σας, γιατί τα βιώνω στην καθημερινότητά μου.
ΣΑΣ ΨΗΦΙΖΩ ΤΕΝΕΚΕΔΕΣ ΞΕΓΑΝΩΤΟΙ… αλλά δεν είστε ικανοί να σηκώσετε ψηλά τη σημαία και την αξιοπρέπεια αυτής της χώρας. Ακόμη και με τα προβλήματά της, ακόμα και με τη φτώχεια της, ακόμα και με την ανισότητά της.
ΣΗΚΩΣΤΕ ΤΗΝ ΨΗΛΑ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.
Πείτε ότι θέλετε γι αυτό το λαό…
Κρεμάστε του ότι ταμπέλα σας περισσεύει…
ΝΑΙ και ψηφίζουμε ανίκανους…
ΝΑΙ και αφήνουμε τον καταναλωτισμό να μας καταπίνει…
ΝΑΙ και υποθηκεύσαμε ακόμα και τη ζωή μας για ένα λιγότερο λιγδιάρικο αυτοκίνητο…
ΝΑΙ και καθήσαμε στον καναπέ μας…
ΝΑΙ και εξαντλήσαμε την αγανάκτησή μας στον καφενόβιο ίσως καυγά…
ΝΑΙ κάναμε και τα λάθη μας και ήταν όλα δικά μας και είμαστε περήφανοι ακόμα και γι αυτά…
Για ένα πράγμα μόνο ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΣΑΝ ΛΑΟΣ.
Για τη ρουφιάνα τη μοίρα που μας καταδίκασε να μην έχουμε ηγέτες που να φοράνε παντελόνια.
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑΓΟΥΣ…
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΗΓΕΤΕΣ…
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙ ΤΑ «ΘΕΛΩ» ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ.
ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΥΤΟΚΛΗΤΑ ΑΠΟΚΟΥΜΠΙΑ ΣΤΗ ΔΥΣΚΟΛΗ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ.
ΜΠΡΟΣΤΑΡΗΔΕΣ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΜΕ…
ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΜΠΝΕΥΣΕΙ, ΝΑ ΜΑΣ ΣΗΚΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ, ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΚΛΑΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ…
ΑΘΛΙΟΙ ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΔΙΚΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΑΘΗΤΟΥ.
ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΗΡΑΤΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΣΩ…
Αγαπητέ μου Κυριάκο,
σε ευχαριστώ για την επίσκεψη και για το κείμενο-κραυγή που άφησες.
Η μόνη μου διαφωνία είναι ότι το βρίσκω πολύ μοιρολατρικό, κι' αυτό γιατί πιστεύω πως δεν "φταίει το κακό το ριζικό μας", που δεν μας
χαρίζει ένα ηγέτη. Η εποχές των ηγετών-μεσσιών πέρασαν κι' ήρθαν οι χρόνοι των Λαών-Ηγετών, των αυτοπροσδιοριζόμενων, των αυτοκυβερνώμενων Λαών. Αυτό είναι σήμερα το ζητούμενο, κι' όχι το πολιτικό μοιρολόι, γιατί όσο μοιρολογάμε τόσο θα μας κυβερνάνε
οι "φαμίλιες" κάθε λογής και τα αφεντικά τους οι αμερικανοί λοχίες.
'Τα βλέπουμε όλα μεγάλα, γιατί είμαστε γονατιστοί. Ας σηκωθούμε λοιπόν'.
Καλό ταξίδι στην μπλογκόσφαιρα και συγχαρητήρια για την προσπάθεια.
Να είσαι καλά
Κώστας Λάμπος
kiriakos kiriakos
προς Εμένα
Απάντηση
Φίλε Κώστα,
σ ευχαριστώ κι εγώ για την ευγένεια που είχες ώστε να μην περάσει απαρατήρητη η παρέμβασή μου και φυσικά ευχαριστώ ιδιαίτερα που τη φιλοξένησες.
Προφανώς δεν έχω αντίρρηση με την ούσια της παρατήρησής σου, και προφανώς δεν ανήκω στην κατηγορία αυτών που αυταπατώνται, πως είναι δυνατόν να προκύψουν λύσεις ουσίας και προοπτικής, από έναν παραιτημένο λαό.
Πολύ δε περισσότερο που στην εποχή μας, αυτός ο λαός οφείλει να διαπιστώνει, πως εκείνοι που κατά κανόνα έχουν παραιτηθεί είναι οι ηγέτες του.
Οι "κραυγές" αφύπνισης, ενέχουν πάντα τον κίνδυνο, αν προσεγγίζονται ανεξάρτητα και αποσπασμένα από το συνόλικότερο περιβάλλον των απόψεων του "φορέα" τους, να εκλαμβάνονται ως εκδήλωση απελπισίας και μοιρολατρικής αποδοχής.
Προφανώς η επιδίωξη ενός τέτοιου αποσπάσματος μιας συνολικότερης κατά τα λοιπά συλλογιστικής, ήταν να προκαλέσει εκείνους που έχουν απδεχτεί το "κακό τους ριζικό" πως δεν πρόκειται για πεπρωμένο αλλά για μια αναστρέψιμη πραγματικότητα, που η ρεαλιστικότητα της ανατροπής της θα φωτίζεται όσο αυτός ο λαός θα συνειδητοποιεί πως υπάρχουν κυρίαρχα που θα μπορούσαν να τον εμπνεύσουν, αλλά δια της μεθόδου του "απεταξάμην", όλα αυτά τα έχουν εγκαταλείψει οι ηγέτες του γιατί τα άφησαν να τους πέσουν από τις τρούπιες τους τσέπες στην πολιτική τους διαδρομή.
Αλλοι γιατί δεν τόλμησαν να θέσουν προτεραιότητες...
Αλλοι γιατί έθεσαν μεν, αλλά με λαθεμένες και ανακόλουθες ιεραρχήσεις...
Κάποιοι τρίτοι γιατί θεώρησαν πως το αμπελοφιλοσοφείν αρκεί από μόνο του για να μεγαλουργεί κανείς στην πολιτική...
Υπάρχουν και οι τέταρτοι που θεωρούν πως το αλάθητο για τίς προτεραιότητες ενυπάρχει μόνο στις δικές τους θεωρητικές και λοιπές προσεγγίσεις...
Και τέλος υπάρχουν κι εκείνοι που τάχθηκαν συνειδητά περισσότερο ή λιγότερο, με προτεραιότητες που έθεσαν άλλοι για λογαριασμό αυτού του τόπου.
Το σίγουρο είναι πως μια πολιτική θέση αν δεν εμπνέει τότε απλώς ...προσπερνιέται από εκείνους στους οποίους απευθύνεται...
Ενώ αν ταυτόχρονα ενοχλεί, τότε υπάρχει και ο κίνδυνος να μισηθεί.
Αλλοίμονο σ αυτόν που τον λαό τον επικαλείται πολλάκις στις φραστικές του αναφορές, αλλά δεν τόλμησε ποτέ με τρόπο αυθεντικό να δοκιμάσει πόσο αντιστοιχίζονται σ αυτόν οι επεξεργασίες του, όχι σαν απλό αοκούμπι στη δύσκολη, αλλά σαν αφορμή για έμπνευση και προθυμία για δράση.
με χαρά θα σε υποδεχτώ στο http://ellinikoforum.blogspot.com/
Κυριάκος Κυριακόπουλος
Αγαπητέ μου Κυριάκο,
όπως η σημερινή ανθρωπότητα και ο πολιτισμός της είναι το αποτέλεσμα μιάς αργόσυρτης και βασανιστικής, αλλά δημιουργικής πορείας της πρώτης, μικρής, ομάδας των μακρινών προγόνων μας, έτσι και η αυριανή-μελλοντική οικουμενική ουμανιστική ανθρωπότητα θα προκύψει μέσα από μιά, πρώτη, μικρή ομάδα σκεπτόμενων ανθρώπων που θα ξεκόψουν από "τα κοπάδια που βελάζουν και πορεύονται κατά τους τσοπάνους" και θα τραβήξουν το δρόμο του ελεύθερου στοχασμού και της υλοποίησης της ρεαλιστικής ουτοπίας για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου.
Με αυτή την έννοια θεωρώ απώλεια δυνάμεων, σπατάλη χρόνου και φαιάς ουσίας το "ανακάτωμα με τα πίτουρα", δηλαδή την αντιπαράθεση για το "ποιός είναι λιγότερο κακός από τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες-διαχειριστές του Κεφαλαίου" . Η ανθρωπότητα βρίσκεται στο κρίσιμο σταυροδρόμι και η επιλογή της είναι ανάμεσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα
και τον Οικουμενικό Ουμανισμό, τον Ουμανισμό του 21ου Αιώνα. Αυτή είναι η γνώμη μας και προς αυτή την κατεύθυνση προωθούμε το διάλογο, με την ελπίδα πως θα μπουν σ' αυτόν και θα τον συνεχίσουν, θα τον διευρύνουν και θα τον εμπλουτίσουν όσοι αρνούνται να συμβιβαστούν με αυτή την παρακμή, αγωνιούν για το αύριο του τόπου και του κόσμου και ψάχνουν το "Διά Ταύτα" για να βγει το κάρο του ανθρώπινου πολιτισμού από τον καπιταλιστικό βούρκο.
Μπήκα στο φιλόξενο, ευάερο και ανήσυχο χώρο σου, κι’ έφυγα πλουσιότερος. Θα τον επισκέπτομαι συχνά. Σου εύχομαι καλή δύναμη και περισσότερη αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, για ακόμα γονιμότερο διάλογο.
Να είσαι καλά
Κώστας Λάμπος
Δημοσίευση σχολίου