Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΩΣ ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΩΣ ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Ο Ούγκο Τσάβες αποκάλυψε την απόλυτη φούσκα!

Αναδημοσίευση απο το:  http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2011/08

 

Διάταγμα για την εθνικοποίηση της εκμετάλλευσης 

χρυσού της Βενεζουέλας υπέγραψε ο Τσάβες

Από το "ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ"

Ο Ούγκο Τσάβες διέταξε την Κεντρική Τράπεζα της Βενεζουέλας να φέρει πίσω στη χώρα τους 211 τόνους χρυσού αξίας $11 δις που φυλάσσονται σε τράπεζές του εξωτερικού. Ο Υπουργός Οικονομικών της Βενεζουέλας είπε ότι η αποδυνάμωση του αμερικανικού δολαρίου, η παρ’ολίγον πτώχευση της αμερικανικής οικονομίας και η κρίση χρέους της Ευρωζώνης απειλούν τις αποταμιεύσεις της Βενεζουέλας, οι οποίες θα είναι πιο ασφαλείς στην ίδια τη Βενεζουέλα ή σε χώρες-συμμάχους (Κίνα-Ρωσία). Ποιες είναι οι πιθανές συνέπειες αυτής της κίνησης του Τσάβες; Aς αρχίσουμε με τον...πασίγνωστο Μαξ Κάιζερ:

Ο Μαξ Κάιζερ μας λέει ο χρυσός της Βενεζουέλας και άλλων χωρών δεν φυλάσσεται μόνο σε κεντρικές τράπεζες, όπως η Τράπεζα της Αγγλίας, αλλά και σε άλλες τράπεζες όπως η JP Morgan. . Το μυστικό είναι ότι κάποιες από αυτές τις τράπεζες δεν τον έχουν πια τον χρυσό και θα πρέπει να βγουν στα χρηματιστήρια να τον αγοράσουν για να τον επιστρέψουν στον νόμιμο ιδιοκτήτη του. Μόνο που είναι πρακτικά χρεωκοπημένες και η συσσώρευση περαιτέρω χρέους μπορεί να οδηγήσει στην τελική τους κατάρρευση. Μπορεί να δούμε την πτώση της JP Morgan η οποία, με $80 τρις δολάρια (!) στοιχήματα στα επιτόκια και $92 τρις (!) στην αγορά παραγώγων (πηγή) είναι, σύμφωνα με τον Μαξ Κάιζερ και άλλους οικονομολόγους, ένας από τους βασικούς παγκόσμιους “οικονομικούς τρομοκράτες” - γνωστή και ως JP Morgue.
Για πολλά χρόνια η θεωρία αυτή – ότι ο χρυσός δεν είναι πλέον εκεί ή αν είναι υπάρχουν πολλαπλοί τίτλοι ιδιοκτησίας  για κάθε ράβδο χρυσού – φαινόταν να είναι άλλη μια παλαβή “θεωρία συνωμοσίας”. Μετά την ανακοίνωση του Τσάβες, η θεωρία συνωμοσίας επιβεβαιώνεται πλέον από πολλές πηγές.
Η κεντρική τράπεζα της Βενεζουέλας έχει ήδη ζητήσει επισήμως από την Τράπεζα της Αγγλίας την αποστολή των 99 τόνων του δικού της χρυσού που φυλάσσονται εκεί. Η Τράπεζα της Αγγλίας θα πρέπει (θεωρητικά) να τον έχει τον χρυσό. ΑΝ τον έχει, γιατί υπάρχει και η θεωρία ότι ο λόγος που κατακτήθηκε ακριβώς τώρα η Τρίπολη από τους αντάρτες είναι ότι ο Καντάφι έχει 143 τόνους χρυσού που είναι απαραίτητοι στο Λονδίνο για να iκανοποιήσει το αίτημα της Βενεζουέλας για “φυσικό” χρυσό! (το άρθρο έχει μεταφράσει από τα ιταλικά το ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ). Σύμφωνα με αναλυτές, η λεηλασία του χρυσού της Λιβύης από το ΝΑΤΟ έχει ήδη ολοκληρωθεί (πηγή).
Όμως άλλοι 10,6 τόνοι Βενεζολάνικου χρυσού είναι στη JP Morgan και, σύμφωνα με τον διπλανό πίνακα (πηγή) η JP Morgan έχει στα θησαυροφυλάκιά της ακριβώς αυτή την ποσότητα – 338.303 ουγγιές ή περίπου 10,6 τόνους! Αυτός ο ίδιος χρυσός έχει “πουληθεί” στα χαρτιά περίπου 100 φορές και αν και οι 10,6 τόνοι είναι της Βενεζουέλας δεν μένει για κανέναν άλλον!
Η JP Morgan θα καταφέρει να δώσει πίσω στον Τσάβες το χρυσό του, όμως τι θα γίνει αν και άλλες κεντρικές τράπεζες χωρών που ανησυχούν για το γκρέμισμα του τραπεζικού συστήματος ή για πιθανή κατάσχεση του χρυσού τους από κράτη-πιστωτές ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο; Επ’ ευκαιρία να θυμηθούμε ότι ο χρυσός που εικάζεται ότι έχει η FED δεν έχει ελεγχθεί από καμία ανεξάρτητη αρχή εδώ και πολλά χρόνια και επομένως υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για το αν υπάρχει πραγματικά.

Χρυσός “φυσικός” και “χάρτινος”

Από εδώ πηγάζει ο πανικός που έχει καταλάβει τις αγορές. Όλος ο κόσμος πλέον γνωρίζει ότι το πουλόβερ έχει αρχίσει να ξηλώνεται. Ο πραγματικός, χειροπιαστός χρυσός που υπάρχει και κυκλοφορεί στον κόσμο είναι μια συγκεκριμένη μικρή ποσότητα. Μέσω διαφορων “επενδυτικών προϊόντων” που έχουν εφεύρει οι τράπεζες, όπως τα EFT (Exchange Traded Funds) που δίνουν τη δυνατότητα αγοραπωλησίας του χρυσού σα να ήταν μετοχή, ο χρυσός που “πουλιέται” και “αγοράζεται” καθημερινά είναι πολλαπλάσιος της πραγματικής, υπαρκτής ποσότητας. Οι άνθρωποι καταθέτουν πραγματικά χρήματα σε αυτά τα funds/αμοιβαία κεφάλαια νομίζοντας ότι έχουν αντίκρυσμα σε πραγματικό χρυσό, ενώ στην πραγματικότητα το porfolio τους είναι ένα μίγμα μιας μικρής ποσότητας “φυσικού” χρυσού και πολλών άχρηστων “χάρτινων” παραγώγων (ένα παράγωγο είναι ένα στοιχημα στην μελλοντική αξία ενός ομολόγου ή ενός προϊόντος, όπως ο χρυσός ή το πετρέλαιο).
Μέσω των EFT, μια δράκα τραπεζιτών και διαχειριστών αμοιβαίων κεφαλαίων χειραγωγεί την τιμή του χρυσού (και του αργύρου) και την οδηγεί προς όλο και υψηλότερα επίπεδα. Διαβάστε εδώ μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία: πώς ξεκίνησε το πρώτο EFT το 2004 και η ιδέα να πουληθεί ο χρυσός ως επένδυση στις μάζες – ιδέα που ξεκίνησε από τις μεταλλευτικές εταιρείες που τότε λιμοκτονούσαν. Οι άνθρωποι που ανέλαβαν να φτιάξουν αυτό το EFT γνώριζαν από τότε ότι θα δημιουργούσαν μια φούσκα, όπως κι έγινε!

Οι ιδιοκτήτες του “χάρτινου” χρυσού νομίζουν ότι έχουν στα χέρια τους χρυσό, όμως έχουν αέρα κοπανιστό. Το σύστημα βασίζεται στην υπόθεση ότι ποτέ οι επενδυτές δεν θα ζητήσουν όλοι ταυτόχρονα το χρυσό τους. Στις 25 Αυγούστου 2011 υπήρχαν στο COMEX συμβόλαια (futures) που υπόσχονταν μελλοντική παράδοση 53.599.600 ουγγιών χρυσού, όμως μόνο   1.788.136 ουγγιές υπήρχαν καταγεγραμμένες στα θησαυροφυλάκια έτοιμες για παράδοση. Στην “αόρατη” αγορά των παραγώγων, 0 λόγος του υποθετικού χρυσού προς τον χειροπιαστό μπορεί να είναι και 100 προς 1 (πηγή). Κι αν τον ζητήσουν;


Η όλη κατάσταση είναι μια κλασσική αντεστραμμένη πυραμίδα – ένα “Ponzi scheme”, όπως είναι γνωστό στην Αμερική – μπροστά στην οποία τα $65 δις της πυραμίδας του Madoff είναι απλά ψίχουλα. Όταν οι παίκτες αρχίσουν να αποχωρούν, η πυραμίδα καταρρέει. Ο Τσάβες μόλις πήρε το καπελάκι του και είπε “εγώ αποχωρώ”! Επειδή σ’αυτά τα πράγματα η ψυχολογία είναι το παν, είτε πραγματοποιήσει είτε όχι τελικά την “απειλή” του για επαναπατρισμό του χρυσού ο Τσάβες είναι πιθανό να ξεκινήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση με τους επενδυτές να ξεφορτώνονται τα άχρηστα χαρτιά και να τρέχουν προς τον “φυσικό” χειροπιαστό χρυσό – που είναι λίγος και δεν φτάνει για όλους.
Δεν λείπουν και οι προειδοποιήσεις ότι δεν μπορεί ένας Ούγκο Τσάβες να οδηγήσει όλο το σύστημα σε κατάρρευση. “Αν ξεκινήσει ένα κίνημα απόσυρσης του χρυσού από τις τράπεζες των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Ελβετίας, οι συνέπειες μπορεί να είναι πολύ πιο σοβαρές από ότι φαντάζεται ο κ. Τσάβες. Αυτό θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια πολιτική κίνηση για καθεστωτική αλλαγή σε όλη τη Λατινική Αμερική, η οποία χωρίς αμφιβολία θα ξεκινούσε από τη Βενεζουέλα. Τέτοιες ενέργειες μπορεί να πυροδοτήσουν σοβαρότατες γεωπολιτικές αλλαγές”, δηλώνει αναλυτής στο rt.com, ενώ και το Infowars του Alex Jones διερωτάται “μήπως θα είναι ο Τσάβες ο στόχος της επόμενης “ανθρωπιστικής επέμβασης”".

Χρυσός: πόσο πιο πάνω;

Τα σημάδια της έλλειψης χρυσού σε φυσική μορφή έγιναν ορατά την περασμένη εβδομάδα όταν οι τιμές των βραχυπρόθεσμων futures ξεπέρασαν τις τιμές   των μακροπρόθεσμων (πηγή) πράγμα που έχει συμβεί μόνο μια ακόμη φορά στην ιστορία του COMEX πριν πολλά χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι η τιμή του “φυσικού” χρυσού, που παραδίδεται σήμερα, είναι μεγαλύτερη από την χάρτινη υπόσχεση παράδοσης σε κάποια μελλοντική ημερομηνία. . Ο χρυσός έφτασε σε ρεκόρ όλων των εποχών, μια ανάσα από τα $1900 η ουγγιά και το διάγραμμα της τιμής του εμφανίζει πλέον την εικόνα “παραβολικής” ανόδου. Οι επενδυτές πιστεύουν το “hype” των $5000 ανά ουγγιά και συνεχίζουν να αγοράζουν σαν τρελοί. Από την άλλη, οι τιμές-ρεκόρ έχουν σχεδόν εκμηδενίσει τη ζήτηση χρυσού για κοσμήματα στη χώρα που είναι κατά παράδοση η μεγαλύτερη αγοράστρια χρυσού, την Ινδία (πηγή)

Υπάρχουν και οι συνετοί αναλυτές που τονίζουν ότι “αυτό το διάγραμμα απεικονίζει μια κλασική κερδοσκοπική φούσκα” και προειδοποιούν ότι “αυτού του είδους τα διαγράμματα πάντα, πάντα, πάντα καταλήγουν με τις τιμές να πηγαίνουν κάτω, κάτω, κάτω για πολύ, πολύ, πολύ καιρό. Πάντα” (πηγή).
Ας μην ξεχνάμε ότι και ο “πατέρας” όλων των κερδοσκόπων, ο Τζόρτζ Σόρος, πρόσφατα πούλησε σχεδόν ολες του τις επενδύσεις στο πολύτιμο μέταλλο (πηγή) ενώ πέρσι το Δεκέμβριο είχε προειδοποιήσει ότι “ο χρυσός είναι η απόλυτη φούσκα”.
Ο Ούγκο Τσάβες αποκάλυψε την απόλυτη φούσκα!

Όταν η ληστεία μέρα μεσημέρι συναντά τη ληστεία της νύχτας

Της Ναόμι Κλάιν

Αναδημοσίευση απο το http://ilesxi.wordpress.com

Συνεχίζω να ακούω παραλληλισμούς ανάμεσα στις ταραχές του Λονδίνου και άλλων Ευρωπαϊκών πόλεων – τις σπασμένες βιτρίνες στην Αθήνα ή τα καμένα αυτοκίνητα στο Παρίσι. Και υπάρχουν ομοιότητες, αυτό είναι σίγουρο: μια σπίθα που την ανάβει η αστυνομική βία, μια γενιά που νιώθει παραμελημένη.

Ναι αλλά αυτά τα γεγονότα σημαδεύτηκαν από τις μαζικές καταστροφές ∙ οι λεηλασίες ήταν ήσσονος σημασίας. Υπήρξαν άλλωστε τα τελευταία χρόνια κι άλλες μαζικές λεηλασίες, και μάλλον πρέπει να μιλήσουμε και γι’ αυτές. Υπήρξε η Βαγδάτη αμέσως μετά την εισβολή των ΗΠΑ – ένα παραλήρημα εμπρησμών και λεηλασίας που ερήμωσε βιβλιοθήκες και μουσεία. Τότε χτυπήθηκαν επίσης τα εργοστάσια. Το 2004 επισκέφθηκα ένα εργοστάσιο που κάποτε έφτιαχνε ψυγεία. Οι εργάτες του αφού είχαν αφαιρέσει καθετί που είχε αξία, μετά το έκαψαν ολοσχερώς, σε σημείο που η αποθήκη του εργοστασίου να μοιάζει με γλυπτό από λιωμένο μέταλλο.

Τότε όμως το γεγονός καλύφθηκε στην τρέχουσα ειδησεογραφία ως μια άκρως πολιτική πράξη. Είπαν ότι αυτά γίνονται όταν ένα καθεστώς δεν έχει καμιά νομιμοποίηση στα μάτια του κόσμου. Αφότου παρακολουθούσαν για τόσο καιρό το Σαντάμ και τους γιους του να κάνουν ό,τι θέλουν με όποιον θέλουν, πολλοί καθημερινοί Ιρακινοί ένιωσαν ότι είχαν το δικαίωμα να πάρουν και μερικά πράγματα για τους εαυτούς τους. Αλλά το Λονδίνο δεν είναι Βαγδάτη και ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δεν είναι Σαντάμ, οπότε σίγουρα δεν υπάρχει τίποτε να μάθουμε απ’ αυτή την υπόθεση.

Τί λέτε να εξετάσουμε ένα παράδειγμα από μια δημοκρατία; Αργεντινή ας πούμε γύρω στο 2001. Η οικονομία σε ελεύθερη πτώση και χιλιάδες άνθρωποι να ζουν σε σκληρές γειτονιές που ήταν βιομηχανικές ζώνες με ευημερία πριν τη νεοφιλελεύθερη περίοδο και την εισβολή των πολυεθνικών σούπερ – καταστημάτων. Ο κόσμος βγήκε τότε έξω και γέμιζε καροτσάκια με αγαθά που δε μπορούσε πλέον το πορτοφόλι του να τα σηκώσει – ρούχα, ηλεκτρονικά είδη, κρέας. Η κυβέρνηση κήρυξε τη χώρα σε «κατάσταση πολιορκίας» για να αποκαταστήσει την τάξη ∙ αυτό δεν άρεσε στον κόσμο ο οποίος και ανέτρεψε την κυβέρνηση.

Οι μαζικές λεηλασίες της Αργεντινής ονομάστηκαν El Saqueo – η λεηλασία. Αυτό είχε ιδιαίτερη πολιτική σημασία γιατί με αυτόν ακριβώς τον όρο περιγράφονταν ως τότε οι ενέργειες των ελίτ που πούλησαν τα εθνικά περιουσιακά στοιχεία της χώρας με ολοφάνερα διεφθαρμένες συμφωνίες ιδιωτικοποίησης, κρύβοντας λεφτά σε οφ σορ (offshore) εταιρίες και μετά δίνοντας το λογαριασμό στον κόσμο με ακραία πακέτα λιτότητας. Οι Αργεντινοί κατάλαβαν ότι οι λεηλασίες των εμπορικών κέντρων δε θα είχαν συμβεί αν δεν είχε προηγηθεί η μεγαλύτερη λεηλασία της οικονομίας και ότι οι πραγματικοί γκάνγκστερ ήταν και οι υπεύθυνοι για την κατάσταση.

Αλλά η Αγγλία δεν είναι Λατινική Αμερική, και οι ταραχές της δεν είναι πολιτικές, ή έτσι συνεχίζουμε να ακούμε. Έχουν να κάνουν λέει με την ανομία και με τους νεαρούς που εκμεταλλεύονται μια κατάσταση για να αρπάξουν οτιδήποτε δεν είναι δικό τους. Και η βρετανική κοινωνία, μας λέει ο Κάμερον, απεχθάνεται αυτού του είδους τη συμπεριφορά.

Αυτά λέγονται λοιπόν με κάθε σοβαρότητα. Λες και η μαζική πρακτική της διάσωσης των τραπεζών δεν είχε λάβει ποτέ χώρα, ακολουθούμενη μάλιστα από προκλητικά νέα ανώτατα μπόνους. Κι έπειτα να ακολουθούν οι έκτακτες συναντήσεις των G-8 και G-20, όπου οι ηγέτες αποφάσισαν συλλογικά να μην κάνουν τίποτε για να τιμωρήσουν τους τραπεζίτες για αυτή την κατάσταση ή έστω να πάρουν κάποια σοβαρή πρωτοβουλία για να αποτρέψουν πιθανή επανάληψη αντίστοιχης κρίσης στο μέλλον. Αντίθετα, επέστρεψαν όλοι στα σπίτια τους κι ο καθένας στη χώρα του επέβαλλε θυσίες σ’ αυτούς που ήταν πιο ευάλωτοι. Το έκαναν απολύοντας δημοσίους υπαλλήλους, χρησιμοποιώντας τους εκπαιδευτικούς σαν αποδιοπομπαίους τράγους, κλείνοντας βιβλιοθήκες, ανεβάζοντας τα δίδακτρα, προωθώντας γρήγορες ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, μειώνοντας τις συντάξεις κ.ο.κ – φτιάξτε το κοκτέιλ ανάλογα με τη χώρα στην οποία βρίσκεστε. Και ποιοί βγήκαν στην τηλεόραση κάνοντας μαθήματα για την ανάγκη να τελειώνουμε επιτέλους με αυτά τα «προνόμια»; Μα φυσικά, οι τραπεζίτες και οι μάνατζερ των κερδοσκοπικών αμοιβαίων κεφαλαίων (hedge funds).

Αυτή είναι η παγκόσμια λεηλασία, η στιγμή της μεγάλης αρπαγής. Υποκινούμενη από μια παθολογική αίσθηση του δικαιώματος στη λεηλασία, όλα έγιναν με τα φώτα αναμμένα, λες και δεν υπήρχε τίποτε να κρύψουν. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι ενοχλητικοί φόβοι. Στις αρχές του Ιούλη, η Γουόλ Στριτ Τζέρναλ, αναφέρθηκε σε μια σχετική δημοσκόπηση, σύμφωνα με την οποία το 94% των εκατομμυριούχων φοβούνται τη «βία των δρόμων». Εκ των πραγμάτων προκύπτει ότι ήταν ένας λογικός φόβος.

Βέβαια, οι ταραχές στο Λονδίνο δεν ήταν πολιτική διαμαρτυρία. Αλλά οι άνθρωποι που λήστευαν τη νύχτα είναι απολύτως βέβαιο ότι γνώριζαν πολύ καλά ότι οι ελίτ διέπρατταν τη δικιά τους ληστεία κατά τη διάρκεια της μέρας. Η λεηλασία είναι μεταδοτική.

Οι Συντηρητικοί έχουν δίκιο όταν λένε ότι οι ταραχές δε σχετίζονται με τις περικοπές. Σχετίζονται όμως και με το παραπάνω με αυτό που οι περικοπές εκπροσωπούν: τη λογική του αποκλεισμού. Αποκλεισμένος σε μια διευρυνόμενη κατώτερη τάξη με τους πολύ λίγους δρόμους διαφυγής που υπήρχαν μια προηγούμενη περίοδο – μια δουλειά και μια καλή προσιτή εκπαίδευση – να φράζονται κι αυτοί πολύ γρήγορα. Οι περικοπές δίνουν το μήνυμα. Λένε σε ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας: είσαι καταδικασμένος να βρίσκεσαι εκεί που είσαι τώρα, όλο και περισσότερο σαν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που διώχνουμε στα όλο και πιο οχυρωμένα σύνορα μας.

Η απάντηση του Ντέιβιντ Κάμερον στις ταραχές ήταν να καταστήσει κυριολεκτικό τον αποκλεισμό: εξώσεις από τις κοινωνικές κατοικίες, απειλές ότι θα κόψει τα μέσα της επικοινωνίας και εξωφρενικές ποινές φυλάκισης (5 μήνες σε μια γυναίκα για ένα κλεμένο σορτσάκι). Το μήνυμα που θέλουν να στείλουν και πάλι το ίδιο: εξαφανιστείτε, και κάντε το και ήσυχα.

Στη «σύνοδο κορυφής της λιτότητας» των G-20 πέρσι στο Τορόντο, οι διαδηλώσεις οδηγήθηκαν σε ταραχές και πολλά αυτοκίνητα της αστυνομίας πυρπολήθηκαν. Δεν ήταν τίποτε βέβαια σε σχέση με τα δεδομένα του Λονδίνου του 2011, αλλά παρόλα αυτά ήταν κάτι που σόκαρε εμάς τους Καναδούς. Η μεγάλη αντιπαράθεση που έγινε τότε ήταν για το γεγονός ότι η κυβέρνηση ξόδεψε 675 εκατομμύρια δολάρια στην «ασφάλεια» της συνόδου κορυφής (χωρίς βέβαια να τα κατάφεραν να σβήσουν τις φωτιές). Την ίδια στιγμή πολλοί από μας είχαμε επισημάνει ότι το νέο ακριβό οπλοστάσιο που είχε αποκτήσει η αστυνομία – αντλίες νερού, ηχητικά κανόνια, δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες – δεν ήταν μόνον για τους διαδηλωτές στους δρόμους. Μακροπρόθεσμα, η χρήση τους θα έγκειται στο να πειθαρχήσουν τους φτωχούς, που στη νέα εποχή της λιτότητας θα έχουν επικίνδυνα λίγα για να χάσουν.

Αυτό είναι που δεν κατάλαβε ο Ντέιβιντ Κάμερον: δε μπορείς να κόβεις από τον προϋπολογισμό τα κονδύλια για την αστυνομία την ίδια στιγμή που περικόπτεις τα πάντα. Γιατί όταν κλέβεις τα πολύ λίγα που έχουν απομείνει στους ανθρώπους, προκειμένου να προστατεύσεις αυτούς που έχουν πολύ περισσότερα απ’ όσα αξίζουν, θα πρέπει να περιμένεις την αντίσταση – είτε της οργανωμένης διαμαρτυρίας είτε της αυθόρμητης λεηλασίας.

Και αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι φυσική.

Ο ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

Ο «Αγροτο-ιμπεριαλισμός» οδηγεί σε επισιτιστική κρίση*

Την νέα τακτική της αγοράς μεγάλων εκτάσεων καλλιεργήσιμης γης φτωχών χωρών από πλούσια κράτη, εταιρείες ακόμα και ομίλους καταγράφει το Διεθνές Ινστιτούτο Έρευνας της Πολιτικής των Τροφίμων (IFPRI). Το ινστιτούτο προειδοποιεί ότι ο «αγροτό-ιμπεριαλισμός», όπως ονόμασε την τακτική αυτή, μπορεί να προκαλέσει επισιτιστικό πρόβλημα καθώς και κοινωνικοπολιτικές αναταραχές στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Συγκεκριμένα, η αγορά τεράστιων εκτάσεων καλλιεργημένης γης στις αναπτυσσόμενες χώρες παρατηρείται από το 2007-2008 όταν άρχισε και η αύξηση στις τιμές των τροφίμων στις χώρες αυτές. Μόνο το 2010 οι εκτάσεις αυτές άγγιξαν τα 650.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή έκταση μεγαλύτερη από την καλλιεργήσιμη έκταση των ΗΠΑ, σύμφωνα με έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Αγοραστές είναι κράτη όπως η Κίνα, η Ινδία, οι χώρες του Περσικού Κόλπου, η Ν. Κορέα και η Σ. Αραβία, αλλά και οικονομικοί όμιλοι και hedge funds. Για την αγορά τέτοιων εκτάσεων ενδιαφέρονται και μεμονωμένες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς επιθυμούν να διασφαλίσουν καλλιέργειες για παραγωγή βιοκαυσίμων.

Οι εν λόγω αγορές που συνήθως γίνονται με μοναδικό γνώμονα το προσωπικό κέρδος ή τα πολιτικά και οικονομικά οφέλη μιας συγκεκριμένης ομάδας του πληθυσμού έχει ως αποτέλεσμα αγρότες που διαθέτουν μικρό κλήρο να εκτοπίζονται, ολόκληρα χωριά να διαλύονται και η διατροφή εκατομμυρίων ανθρώπων να αλλάζει.

Το Ινστιτούτο IFPRI προειδοποιεί ότι οι αλλαγές αυτές θα προκαλέσουν άμεσα νέες αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων, μεσοπρόθεσμα επιδείνωση του επισιτιστικού προβλήματος και μακροπρόθεσμα σοβαρές κοινωνικές και πολιτικές ταραχές. Το 2009 στη Μαδαγασκάρη ο πληθυσμός ανέτρεψε την κυβέρνηση της χώρας, διότι σχεδίαζε την αγορά μεγάλων εκτάσεων γης από την Κίνα.

Επιπλέον το IFPRI καλεί τους αγοραστές γης, κράτη, ομίλους και εταιρείες, να τηρούν ορισμένους βασικούς κανόνες, όπως διαφάνεια στις διαπραγματεύσεις, αποφυγή παραβίασης των δικαιωμάτων των αγροτών, και κυρίως τη διασφάλιση της ισορροπίας των οικοσυστημάτων.

______________________

*Αναδημοσίευση από το TVXS