ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΤΟΥ

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΥ


Κώστας Λάμπος

Η Παγκοσμιοποίηση ως αμερικανισμός κλιμακώνει την αποσύνθεση του μαλακού υπογάστριου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ρωσίας, την αποσύνθεση των Βαλκανίων και της ευρύτερης νοτιοανατολικής Ευρώπης στα πλαίσια του ελέγχου της Ευρασίας, γιατί η Ηγεμονία γνωρίζει πως όποιος ελέγχει την Ευρασία , αυτός ελέγχει και τον πλανήτη.

Σύμμαχος του αμερικανισμού στην επιδίωξη της παγκόσμιας Ηγεμονίας, είναι η ανικανότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να απαλλαγεί από το δουλικό φιλοαμερικανισμό όπως τον εκφράζουν τα συντηρητικά καθεστώτα και κατά συνέπεια η ανικανότητά της να ξαναζωντανέψει την ευρωπαϊκή παράδοση των αγώνων για ανεξαρτησία, για πραγματική Δημοκρατία, για Ειρήνη και για πρόοδο. Πρόκειται για την ανικανότητα της συντηρητικής και αμερικανόδουλης Ευρωπαϊκής Ένωσης να συνθέσει ένα νέο όραμα για την Ευρώπη και τον κόσμο, τη στιγμή ακριβώς που ο κόσμος χρειάζεται μια νέα πνευματική εξέγερση, ένα Νέο Διαφωτισμό, με τον οποίο θα σηκώσει μια νέα αισιοδοξία και μιά νέα , σύγχρονη, προοδευτική, οικουμενική συνείδηση, που θα συνεγείρει τους Λαούς της Ευρώπης και όχι μόνο, στην αγωνιστική διεκδίκηση μιάς νέας οικουμενικής ελευθερίας, της μόνης δύναμης που μπορεί να ματαιώσει τα σχέδια του ηγεμονικού αμερικανισμού.

Η πολιτική των εκάστοτε Μεγάλων Δυνάμεων, ως έκφραση των ηγεμονικών σχεδίων τους, εκφράζονταν πάντα με τον κατακερματισμό των Βαλκανίων, γνωστή στην ιστορία με τον όρο Βαλκανοποίηση, γιατί τα Βαλκάνια αποτελούν, από άποψη γεωστρατηγική και εξαιτίας της κρίσιμης γεωπολιτικής θέσης τους, ως σημείο συνάντησης του Βορρά με τον Νότο και της Ανατολής με τη Δύση, ένα κρίσιμο γεωστρατηγικό μέγεθος, ο έλεγχος του οποίου εξασφάλιζε και εξασφαλίζει πάντα στη δύναμη που το ελέγχει δεσπόζουσα θέση στο διεθνή συσχετισμό δύναμης. Έτσι ο έλεγχος των Βαλκανίων από την αποικιοκρατική-ιμπεριαλιστική Αγγλία αποδυνάμωνε τη θέση της Ρωσίας στο διεθνή ανταγωνισμό δύναμης και εργασίας. Στη συνέχεια ο έλεγχος των Βαλκανίων, πλην της Ελλάδας, από τη Σοβιετική Ένωση δυσκόλευε την ευρωπαϊκή και την αμερικανική διείσδυση στην περιοχή και κατά συνέπεια δυσκόλευε τα ηγεμονικά σχέδια των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Τις δυό τελευταίες δεκαετίες είμαστε μάρτυρες της συστηματικής και βίαιης αμερικανικής διείσδυσης στα Βαλκάνια, σε βαθμό που οι δυό παραδοσιακοί ανταγωνιστές για τον έλεγχο των Βαλκανίων, δηλαδή η Ευρώπη και η Ρωσία, να βρεθούν εκτός του παιχνιδιού, πράγμα που οπωσδήποτε θα δυσκολέψει την όποια προσπάθειά τους για αυτοπροσδιορισμό και διεθνή δραστηριότητα, αφού τα Βαλκάνια έχουν πιά καταστεί το ευρωπαϊκό, δηλαδή το δυτικό τμήμα του ευρασιατικού αμερικανικού τείχους.

Οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής στον ανταγωνισμό για τον έλεγχο των Βαλκανίων ουσιαστικά μπήκαν με το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ως διάδοχος του «μεγάλου ασθενούς της Δύσης», της αγγλικής αυτοκρατορίας, ένας έλεγχος που περιοριζόταν στον έλεγχο της Ελλάδας και της Τουρκίας του Σχεδίου Μάρσαλ και στην υποτιθέμενη ουδετερότητα της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας. Τα αμερικανικά σχέδια για την παγκόσμια ηγεμονία εκμεταλλεύτηκαν αριστοτεχνικά, την αδυναμία της ηττημένης-καταστραμμένης Ευρώπης, εξαγοράζοντας την ηγεσία της με τα διάφορα αμερικανικά προγράμματα ανασυγκρότησής της, αλλά και τη δυσαρέσκεια των Λαών της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία σταδιακά μεγάλωνε, όσο η σοβιετική-κρατικομονοπωλιακή νομενκλατούρα συμπεριφέρονταν στους Λαούς ως νέα άρχουσα τάξη και ως δυνάστης.

Η πρώτη συνέπεια αυτού του σκληρού στην ουσία, μαλακού στην επιφάνεια πολέμου, ήταν η υπονόμευση της αυτόνομης πορείας της ΕΟΚ-Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως την προσπάθησαν, ΄βέβαια με αρκετή δόση ατολμίας, πολιτικοί όπως ο Ντε Γκωλ, ο Μιττεράν, ο Βίλλυ Μπραντ, ο Φελίππε Γκονζάλες, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Ούλαφ Πάλμε, ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο Λουϊ Θαπατέρο, ο Τάσος Παπαδόπουλος, ο Ζακ Ντελόρ και άλλοι, ενάντια στη συντηρητική-φιλοαμερικάνικη πολιτική των Χέλμουτ Κολ, Μάργκαρετ Θάτσερ, Τόνυ Μπλερ, Μπερλουσκόνι, Μερκελ, Μπαρόζο, Σαρκοζί, Σολάνα, Κώστα Καραμανλή-Ντόρας Μητσοτάκη και πολλών άλλων του λεγόμενου Ευρωπαϊκου Λαϊκού Κόμματος.

Η δεύτερη συνέπεια της καλά σχεδιασμένης, επίμονης και βίαιης αμερικανικής διείσδυσης στην περιοχή, ήταν:
α. η επιτάχυνση της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης,
β. ο βίαιος διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας,
γ. η αναβάθμιση της στρατηγικής θέσης της Τουρκίας,
δ. το στήσιμο, (με τη βοήθεια της ιδεολογίας του φιλοαμερικανισμού και των πορτοκαλί δολαρίων), των συντηρητικών καθεστώτων στις πρώην ‘σοβιετικές’ Δημοκρατίες και
ε. η ενίσχυση του εθνικισμού πολλών μειονοτήτων, με τη βοήθεια και της «μουσουλμανικής πίστης», που έφερε στην επιφάνεια μια σειρά από κρατικά μορφώματα, εξαρτημένα απευθείας από τις ΕΠΑ.

Προφανώς ο στόχος είναι σε ένα επόμενο στάδιο των ‘εξελίξεων’ και γενίκευσης των ανακατατάξεων να διαμορφωθεί η «Μεγάλη Αλβανία», η οποία σε συνεργασία με την Τουρκία θα διαδραματίσει ρόλο αμερικανικού τοποτηρητή στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή και οπωσδήποτε θα προσπαθήσουν να ανακόψουν την ενεργειακή διείσδυση της Ρωσίας στην Ευρώπη, υπέρ της επέκτασης του αμερικανικών συμφερόντων δικτυακού συστήματος «Ναμπούκο» στην Ευρώπη με στόχο τη διατήρηση και τη διεύρυνση της εξάρτησής της από τα αμερικανικά συμφέροντα.

Η σταθερή προσήλωση της Ελλάδας στην ηγεμονική πολιτική των εκάστοτε Μεγάλων Δυνάμεων και τις τελευταίες δεκαετίες στην ηγεμονική πολιτική των ΕΠΑ, με ελάχιστες βραχύβιες και δειλές εξαιρέσεις, της αποστέρησε τη δυνατότητα να διαδραματίσει ένα ρόλο δύναμης, αυτονομίας και ενότητας των Βαλκανίων στην προοπτική να καταστούν από θέατρο καταστροφικών συγκρούσεων σε χώρο ειρηνικής-δημιουργικής συνάντησης των Λαών της περιοχής, όπως πολλοί Βαλκάνιοι οραματίστηκαν και πρώτος όλων ο Ρήγας Βελεστινλής.

Συνέπεια αυτής της πολιτικής είναι η σημερινή κατάσταση, όπου οι βαλκανικοί Λαοί αλληλοσφάζονται για λογαριασμό του αμερικανισμού, τα αμερικανικά προγεφυρώματα πολλαπλασιάζονται στα Βαλκάνια, στη Δυτική και στην Ανατολική Ευρώπη, η Ρωσία απειλείται ασφυκτικά, οπότε ο ανταγωνισμός γίνεται εχθρότητα που συσσωρεύει συγκρουσιακό φορτίο, το οποίο μεταβάλλει και πάλι τα Βαλκάνια σε μπαρουταποθήκη του κόσμου, η οποία αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα, θα εκραγεί από τις φλόγες τριβών στο κοινωνικό πεδίο, που άρχισαν ήδη να ανάβουν.

Η θέση της Ελλάδας καθίσταται ιδιαίτερα δυσχερής, γιατί ο δουλικός φιλοαμερικανισμός της ελληνικής ολιγαρχίας, σε αντίθεση με το αντιιμπεριαλιστικό φρόνημα του ελληνικού Λαού, που εκφράζεται ως αντιαμερικανισμός, οδηγεί την χωρίς συμμάχους Ελλάδα στην προκρούστεια κλίνη, για να υποστεί τους αναγκαίους για τα αμερικανικά ηγεμονικά σχέδια ακρωτηριασμούς. Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής της αμερικανόδουλης ελληνικής ολιγαρχίας καταλήγει να είναι η ενίσχυση των βορειοανατολικών φανατικών ισλαμιστών-σοβινιστών ‘γειτόνων’ και ‘συμμάχων’ με κύριο στόχο να γονατίσουν τον ελληνικό Λαό, τον Ελληνισμό και ότι αντιπροσωπεύει για την Ανθρωπότητα ο ανθρωποκεντρικός ελληνικός πολιτισμός.

Η πρώτη σύγχρονη μεγάλη ήττα του Ελληνισμού ολοκληρώνεται όσον ούπω με ένα νέο ‘σχέδιο Ανάν’ που θα μετατρέψει την ανεξάρτητη, μέλος του ΟΕΕ, της ΕΕ και της ΟΝΕ Κύπρο σε αμερικανοαγγλοτουρκικό προτεκτοράτο που θα λειτουργεί ως το αβύθιστο αεροπλανοφόρο του αμερικανισμού ενάντια στους Λαούς της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, εξέλιξη η οποία αναπόφευκτα θα συνοδευτεί με όξυνση της καταπίεσης του κυπριακού Λαού και κύματα διωγμών κατά του κυπριακού Ελληνισμού.

Οι εξελίξεις στα Βαλκάνια που άρχισαν με την αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αποτρέψει την αμερικανική εισβολή και την απάνθρωπα βίαιη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, συνεχίζονται με την τεχνητή δημιουργία θνησιγενών κρατιδίων που προκάλεσε ήδη τις πρώτες φλόγες του αντιαμερικανισμού στα Βαλκάνια και θα καταλήξουν, όπως όλα δείχνουν, με την επιβεβαίωση, για μια ακόμα φορά, της θεωρίας της «Μπαρουταποθήκης», που δεν θα σημάνει μόνο την καταστροφή των Βαλκανίων και της Ευρώπης, αλλά και το νέο πισωγύρισμα της Ανθρωπότητας.

Είναι ίσως πολύ αργά για τους Λαούς των Βαλκανίων, της Ευρώπης και της ευρύτερης περιοχής να σταθούν εμπόδιο στις καταστροφικές εξελίξεις που έρχονται. Κι’ αυτό γιατί είναι εγκλωβισμένοι σε μια εικονική πραγματικότητα, της «μοναδικής λογικής της παγκοσμιοποίησης και του αμερικανισμού», σύμφωνα με την οποία ο απάνθρωπος και καταστροφικός καπιταλισμός και η αμερικανοκρατία είναι η μοίρα τους, η μοίρα της Ανθρωπότητας.

Κάποια στιγμή, ποιος ξέρει μετά από πόσες ακόμα σφαγές και καταστροφές, θα συνειδητοποιήσουμε όλοι οι Βαλκάνιοι, πως οι αμερικάνοι δεν έχουν καμιά θέση στα Βαλκάνια ,στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο, γιατί οι αμερικάνοι ανήκουν στην Αμερική, όπως και τα Βαλκάνια ανήκουν στους Βαλκάνιους και στην Ευρώπη. Αλλά και ως ευρωπαίοι θα συνειδητοποιήσουμε πως για την όποια κακοδαιμονία μας δεν φταίνε κάποιοι Σέρβοι, Έλληνες, Κύπριοι, Μειονοτικοί, Εμιγκρέδες, Ρομά κλπ κλπ, αλλά εκείνοι που μας διχάζουν και θέλουν να κάνουν κουμάντο στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Κι’ αυτοί είναι δυστυχώς οι αμερικάνοι και οι ντόπιες ολιγαρχίες, που συνδέονται στη βάση των συμφερόντων της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και τη αμερικάνικης ηγεμονίας.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες οι δημιουργικές δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, όλου του κόσμου, θα συνειδητοποιήσουν, αργά ή γρήγορα, πως το διακύβευμα δεν είναι τόσο τα σύνορα μεταξύ των υπόδουλων κρατών και Λαών, που διαμορφώθηκαν βίαια στον προηγούμενο παγκόσμιο καταστροφικό πόλεμο, ούτε βέβαια η κρατική υποστασιοποίηση κάποιων μειονοτήτων ή υποτιθέμενων μειονοτήτων και τέτοιες φαίνεται να υπάρχουν δεκάδες στην Ευρώπη και εκατοντάδες στον κόσμο, αλλά τα σύνορα μεταξύ της δουλείας και της ελευθερίας του Ανθρώπου, μεταξύ της βαρβαρότητας και του Ανθρωπισμού, μεταξύ του απόλυτου παγκόσμιου φασισμού και του οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού.
«Ίτε παίδες Ανθρώπων».



@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ
e-mail: prodial21@gmail.com

Για περισσότερα επισκεφτείτε τις ιστοσελίδες μας:

www.infonewhumanism.blogspot.com
www.globala.blogspot.com
www.epithesh.blogspot.com
www.picturesforwords.blogspot.com
www.caripol.blogspot.com
www.klampos.blogspot.com

Η Αφρική λέει όχι και το εννοεί

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ

MONTHLY REVIEW

http://www.monthlyreview.gr/antilogos/greek/diktuo/arxeio_sxoliwn/fullstory_html?obj_path=docrep/docs/diktuo/20080110_01/gr/html/index


Η Αφρική λέει όχι και το εννοεί

του IGNACIO RAMONET
(09/01/2008)




Συνέβη το απίστευτο, προς μεγάλη δυσφορία της υπεροπτικής Ευρώπης. Η Αφρική, η οποία είναι τόσο φτωχή που θα συμφωνούσε σε οτιδήποτε, είπε όχι με επαναστατική υπερηφάνεια. Όχι στον ζουρλομανδύα των Συμφωνιών Οικονομικής Συνεργασίας (EPA), όχι στην πλήρη φιλελευθεροποίηση του εμπορίου, όχι στις πιο τελευταίες εκδηλώσεις των αποικιακών συμφωνιών.

Συνέβη το Δεκέμβριο στη δεύτερη Σύνοδο ΕΕ-Αφρικής στη Λισαβόνα, όπου ο κύριος στόχος ήταν να εξαναγκασθούν οι αφρικανικές χώρες να υπογράψουν νέες εμπορικές συμφωνίες μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2007, σε συμφωνία με τη συνθήκη του Κοτόνου του 2000, τερματίζοντας τις συμφωνίες του της Λομέ του 1975. Κάτω από αυτές, αγαθά από τις πρώην αποικίες της Αφρικής, της Καραϊβικής και του Ειρηνικού εισάγονταν στην ΕΕ σχεδόν χωρίς δασμούς, εκτός από προϊόντα όπως η ζάχαρη, το κρέας και οι μπανάνες που δημιουργούσαν προβλήματα στους Ευρωπαίους παραγωγούς. Ο Π.Ο.Ε επέμενε ότι έπρεπε να καταργηθούν αυτές οι προτιμησιακές ρυθμίσεις ή να αντικατασταθούν με εμπορικές συμφωνίες βασισμένες στην αμοιβαιότητα, ισχυριζόμενος ότι αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για να μπορέσουν να συνεχίσουν οι αφρικανικές χώρες να απολαμβάνουν διαφορετική μεταχείριση. Η ΕΕ προωθούσε ένα ολοκληρωτικά ελεύθερο εμπόριο με τη μορφή των ΕΡΑ. Έτσι οι 27 ζήτησαν από τις χώρες της Αφρικής, της Καραϊβικής και του Ειρηνικού, να επιτραπεί στα προϊόντα και στις υπηρεσίες της ΕΕ να μπαίνουν στις αγορές τους αδασμολόγητα [1].

Ο πρόεδρος της Σενεγάλης, Αμντουλάγιε Γουέηντ, απέρριψε αυτές τις τακτικές επίδειξης ισχύος, αρνήθηκε να υπογράψει και αποχώρησε. Ο Θάμπο Μπέκι της Νότιας Αφρικής υποστήριξε αμέσως τη στάση του και η Ναμίμπια αποφάσισε επίσης να μην υπογράψει (με γενναιότητα, στο βαθμό που μια αύξηση των δασμών της ΕΕ θα κάνει αδύνατη για τη Ναμίμπια την εξαγωγή ή τη συνέχιση της παραγωγής βοδινού κρέατος). Ακόμα και ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος είχε κάνει ατυχείς δηλώσεις στο Ντακάρ τον Ιούλιο 2007 [2], υποστήριξε τις χώρες οι οποίες αντιτέθηκαν σθεναρότερα σε αυτές τις συμφωνίες, λέγοντας ότι είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης αλλά όχι υπέρ της λεηλασίας των χωρών [3].

Οι ΕΡΑ ξεσήκωσαν μεγάλη δημόσια αναταραχή. Κοινωνικά κινήματα και συνδικάτα, νότια της Σαχάρας κινητοποιήθηκαν εναντίον τους. Και αυτή η αντίθεση έφερε καρπούς: η Σύνοδος κατέληξε σε αποτυχία. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο υποχρεώθηκε να υποχωρήσει και να αποδεχθεί την έκκληση των αφρικανικών χωρών για περαιτέρω συζητήσεις. Υποσχέθηκε ότι οι διαπραγματεύσεις θα τελειώσουν τον Φεβρουάριο.

Αυτή η καθοριστική νίκη είναι ένα άλλο σημάδι ότι τα πράγματα βελτιώνονται στην Αφρική. Τα προηγούμενα χρόνια, οι αιματηρές συγκρούσεις διευθετήθηκαν, αφήνοντας μόνο το Νταρφούρ, τη Σομαλία και το Ανατολικό Κονγκό. Η δημοκρατική πρόοδος έχει ισχυροποιηθεί και οι τοπικές οικονομίες ευημερούν κάτω από την καθοδήγηση μιας νέας γενιάς ηγετών, παρά τις κοινωνικές ανισότητες.

Η Αφρική έχει αποκτήσει άλλο ένα πλεονέκτημα με τη μορφή των μαζικών κινεζικών επενδύσεων. Η Κίνα θα ξεπεράσει την ΕΕ ως ένας από τους κυριότερους προμηθευτές της ηπείρου και θα αμφισβητήσει τις ΗΠΑ ως ένας σημαντικός πελάτης της Αφρικής, από το 2010. Η εποχή που η Ευρώπη μπορούσε να επιβάλλει καταστροφικά προγράμματα δομικών έχει παρέλθει από μακρού. Αρκετά υπέφερε η Αφρική.



--------------------------------------------------------------------------------

Περισσότερα:


http://mondediplo.com/

ΑΣ ΣΤΟΧΑΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΗ ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ

***********************************

Το τέλος της Ευρώπης;


του FRANK FUREDI

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ
http://www.monthlyreview.gr/
(23/01/2008)


Όπως έχω ήδη αναλύσει στο βιβλίο μου Η πολιτική του φόβου, για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή οι ευρωπαϊκές πολιτικές δεν έχουν ένα καθαρό σχέδιο. Δεν έχουν πλέον κάποια αποστολή να εκπληρώσουν. Δεν διαθέτουν ένα καθαρά προσδιορισμένο ή διακριτό περίγραμμα το οποίο θα μπορεί να καθορίζει τις διαδικασίες των καθημερινών αποφάσεων. Αυτός είναι ο λόγος που τόσοι πολλοί Ευρωπαίοι πολιτικοί δυσκολεύονται να απαντήσουν στο ερώτημα: τι σημαίνει να είσαι Ευρωπαίος; Τις τελευταίες δεκαετίες, οι πολιτικές είτε έχουν αγκαλιάσει την Ευρωπαϊκή Ένωση και ψάχνουν να συνδιαμορφώσουν μια «ευρωπαϊκή ταυτότητα», η οποία θα μπορούσε να δώσει κάποιο περιεχόμενο στο δημόσιο βίο. Η απόρριψη του ευρωπαϊκού συντάγματος από τους εκλογείς της Γαλλίας και της Ολλανδίας ανέδειξε την έλλειψη νομιμοποίησης που έχει αυτός ο τεχνοκρατικός θεσμός μεταξύ των λαών της Ευρώπης.

Η παρούσα κατάσταση πολιτικής και πολιτισμικής σύγχυσης δείχνει την έλλειψη στόχου, προοπτικής και σημασίας από το δημόσιο βίο. Και οι περισσότερες κυβερνήσεις προσπαθούν να προσεγγίσουν το πρόβλημα, αποφεύγοντάς το. Η συνειδητή εξύμνηση της διαφορετικότητας είναι η καθαρότερη έκφραση της θολής στρατηγικής τους. Η εξύμνηση της πολλαπλότητας είναι εν πολλοίς μια πράξη χωρίς νόημα, γιατί λέει απλά: «Δεν είμαστε όλοι το ίδιο». Η «διαφορετικότητα» είναι μόνο μια δήλωση ενός γεγονότος – και για να μετατραπεί το γεγονός σε ένα ιδεώδες πρέπει να αποφευχθεί η εμφάνισή του μαζί με τα πραγματικά ιδεώδη. Ειδικότερα, οι πολιτικές της διαφορετικότητας διασώζουν τις εξουσίες από το να περιγράψουν το τι είναι αυτό που καθορίζει τις κοινωνίες τους. Αυτός είναι ο λόγος που η γαλλική πολιτική της αφομοίωσης και η βρετανική αναζήτηση της πολυπολιτισμικότητας έχουν τόσο ίδια αποτελέσματα: και οι δύο πολιτικές αν και επιφανειακά διαφορετικές, προσπαθούν να αποφύγουν το σκληρό ερώτημα του τι σημαίνει να είσαι Βρετανός ή Γάλλος, το οποίο θα έθετε το ερώτημα περί της σημασίας σε μια πιο έντονη μορφή. Ούτε η Βρετανία, ούτε η Γαλλία φαίνονται να είναι ικανές να εμπνεύσουν τους νεαρούς μετανάστες να αγκαλιάσουν τον τρόπο ζωής τους.

Για να το θέσουμε ωμά, η σημερινή Ευρώπη φαίνεται να έχει πολύ λίγες αξίες που αξίζει να μοιραστεί κάποιος. Η διστακτικότητα ορισμένων μεταναστών για ενσωμάτωση αναδεικνύει αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή αυτοί που υποστηρίζουν το ευρωπαϊκό ιδεώδες (ή τουλάχιστον όσοι υποτίθεται ότι το υποστηρίζουν) είναι συχνά αυτοκράτορες χωρίς ρούχα.Ίσως να χρειαζόμαστε τους πολιτισμικούς πεσιμιστές όπως τον Χέυνσον για να μας αφυπνίζουν από την αυταρέσκεια. Τότε όμως, ο πολιτισμικός και πολιτικός πεσιμισμός αποπνέει μόνο μια αίσθηση μοιρολατρίας – και δεν υπάρχει τίποτα ανέκκλητο για το μέλλον της Ευρώπης.

Ευτυχώς, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Ευρώπη σε αυτή την περίοδο δεν είναι τα αποτελέσματα των νόμων της φύσης ή των μη αντιστρέψιμων δημογραφικών δυνάμεων. Η Ευρώπη είναι πολιτικά και όχι φυσικά εξαντλημένη. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ανανεώσουμε τη δημόσια ζωή μέσα από μια συνεχή αναζήτηση για το είδος των κοινωνιών, μέσα στις οποίες θέλουμε να ζούμε. Πρέπει να ενθαρρύνουμε τον αυθεντικό πολιτικό πειραματισμό και να υπερβούμε τον εθισμό μας σε τεχνοκρατικά τετελεσμένα που προωθούν οι ελίτ της ΕΕ. Ας αρχίσουμε με την παραδοχή ότι πράγματι, ο αυτοκράτορας είναι γυμνός.

*******************************
Περισσότερα:
http://www.spiked-online.com/index.php?/site/article/3721

Athens